กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีแม่คนหนึ่ง

การเขียนถึงแม่ การบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ไม่อาจถ่ายทอดออกมาได้ด้วยกระดาษ ปากกา หรือคำพูด แต่แม่นั้นยิ่งใหญ่ในรูปแบบที่เรียบง่ายและจริงใจ

“ฉันดำเนินชีวิตมนุษย์ของฉันไปตลอด

ก็ไม่ใช่ทุกคำในเพลงกล่อมแม่หรอกนะ..."

(เหงียน ดุย)

ใครบ้างในชีวิตนี้ที่ไม่เคยได้ยินบทกวีที่แสนเจ็บปวดเหล่านี้ และคิดถึงแม่ของตนเองอย่างเหม่อลอย โดยเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อแม่ และอยากจะร้องไห้?

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีแม่คนหนึ่ง

บทเพลงกล่อมแม่แสนหวาน ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต

1. แม่คะ มีอะไรในโลกนี้ที่ศักดิ์สิทธิ์ อบอุ่น และใกล้ชิดยิ่งกว่าความรักของแม่อีกหรือ? มีใครบ้างที่ทำงานหนัก ขยันขันแข็ง และเสียสละยิ่งกว่าแม่? ใครเล่าจะทดแทนแม่ในการทำหน้าที่เหล่านั้นได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการอุ้มท้องสิ่งมีชีวิตนาน 9 เดือน 10 วัน การคลอดบุตร การดูแล และการเลี้ยงดูลูกให้ผ่านพ้นปีแห่งความสุขและความเศร้าอันไม่รู้จบ?

การเขียนถึงแม่ เล่าเรื่องแม่ ไม่มีปากกาหรือถ้อยคำใดจะบรรยายได้ทั้งหมด แม่ยิ่งใหญ่ในรูปแบบที่เรียบง่ายและจริงใจ ปีกนกกระสา ปีกนกกระสาที่ห้อยอยู่บนเปลญวน ขับขานบทเพลงอยู่สองข้าง โยกตัวจากฤดูร้อนสู่ฤดูใบไม้ร่วง ฝ่าค่ำคืนอันหนาวเหน็บในฤดูหนาว "แม่นอนในที่เปียกชื้น ลูกกลิ้งในที่แห้ง" ไปจนถึงการจับมือสอนลูกให้ก้าวเดินแรกในชีวิต ป้อนข้าวแต่ละช้อน โจ๊กแต่ละช้อน ปลอบประโลมความเจ็บปวดเมื่อลูกสะดุดล้ม...

แม่ คำแรกที่ฉันใช้ตอนเด็กๆ คือ "แม่" เมื่อฉันโตขึ้นและต้องจากไปไกลแสนไกล ต่อสู้กับพายุแห่งชีวิต ผ่านทั้งความสุข ความเศร้า ความสุข และความเจ็บปวด คนแรกที่ฉันนึกถึงและเรียกหาคือ "แม่" แม่ - ฉันไม่เคยเข้าใจความหมายของคำนี้อย่างถ่องแท้ มันง่ายมาก แต่ทุกครั้งที่ฉันเรียกหา ฉันรู้สึกตื่นเต้นและท่วมท้น ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านมาเยี่ยม ฉันจะตะโกน "แม่" เสียงดังมาจากปลายซอย เวลาที่ฉันอยากกระซิบอะไร ฉันก็กระซิบที่หูเธอด้วย และเมื่อเธอไม่อยู่ ฉันก็แหบแห้งและตกใจ ร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า... "แม่!"

แม่คะ ทำไมแม่ไม่คิดถึงตัวเองบ้างนะ แม้แต่จะหาเวลาพักผ่อนสักหน่อยก็ยังดี แม่ยุ่งตลอดเลย ทั้งงานบ้าน เพื่อนบ้าน และครอบครัว พอไปตลาด แม่ก็พับเสื้อกางเกงขึ้นดูแลไร่นาสวน พอลูกๆ หลับสนิท แม่ก็ยังทำงานอย่างขะมักเขม้น ท่ามกลางเสียงฝีเท้า เสียงเย็บผ้า และเสียงอื่นๆ ยามค่ำคืน...

2. แสงแดดและสายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ใส่ใจ หล่อหลอมให้ลูกมีรูปร่างที่สดใส เมื่อให้เสื้อตัวใหม่แก่ลูก เธอก็รับเสื้อตัวเก่าที่สึกกร่อนมานานนับปีมาเป็นของตนเอง เวลากินข้าว แม่มักจะกินอย่างช้าๆ เพื่อจะได้เป็นคนสุดท้ายเสมอ และเพราะต้องการมอบอาหารที่ดีที่สุดให้สามีและลูกๆ แม่เงียบขรึม พูดน้อย แต่เปล่งประกายรัศมีอันน่าอัศจรรย์ เพียงแค่คิดถึงลูก ก็เหมือนมีร่มเงาสีเขียวปกคลุมอยู่ในตัวเธอแล้ว

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีแม่คนหนึ่ง

แม่เงียบ พูดน้อย แต่เปี่ยมด้วยรัศมีแห่งเวทมนตร์... ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต

ฉันกลัวมากทุกครั้งที่แม่ร้องไห้ ฉันเห็นน้ำตาของแม่ผู้ยากไร้ที่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกไม่ได้ที่ตลาดเต๊ตเก่า ทุกครั้งที่โรงเรียนเปิด แม่ต้องขอหนังสือเก่าๆ ให้ลูกอ่านทุกครั้ง แล้วพยายามปลอบใจและปลอบโยนลูกอย่างเต็มที่ แต่ทุกครั้งที่ฉันมัวแต่เล่นหรือทำผิดพลาด แม่ก็รู้สึกเจ็บปวด...

แม่ใจดีและเอาใจใส่ แต่เธอก็ซ่อนความขาดแคลนของตัวเองเอาไว้ ทุกครั้งที่ฉันไปโรงเรียนไกลบ้าน เธอจะแอบเอาเงินเล็กๆ น้อยๆ มาห่อของขวัญให้ฉันอย่างประณีต เพียงเพราะเธอกังวลว่าฉันจะเดือดร้อน แม่คะ ฉันจะตอบแทนความรักที่แม่มอบให้ฉันในชาตินี้ได้อย่างไร

แม้รู้ว่าวันหนึ่งแม่จะไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันก็เตรียมตัวไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่อาจหลีกหนีความเจ็บปวดและความตกใจนั้นได้ หนึ่งปี สองปี สามปี... และหลายปีต่อมา แม่ก็กลายเป็นเมฆขาวและกลับคืนสู่สวรรค์ แต่ฉันกลับไม่มีวันได้รำลึกถึงแม่เลยแม้แต่วันเดียว ฉันเป็นหนี้แม่มาตลอดชีวิต และจะไม่มีวันตอบแทนท่านได้ เช่นเดียวกับเพลงกล่อมเด็กของแม่ ฉันไม่อาจเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดในวัยเด็กได้ ในดินแดนอันไกลโพ้น ฉันสงสัยว่าแม่จะยังได้ยินเสียงฉันเรียกอยู่หรือไม่ว่า “แม่ หนูแก่แล้ว/ หนูนั่งร้องไห้คิดถึงแม่เหมือนเด็กๆ…” (Tran Tien)

โง เดอะ แลม

แหล่งที่มา