คนพายเรือเงียบๆ

(DN) - มีคำกล่าวที่ว่ายิ่งอายุมากขึ้น เราก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้น ดังเช่นบทกวีที่ว่า "ข้าวของพ่อ ผ้าของแม่ คำพูดของครู - คิดถึงเพื่อชดเชยวันเวลาแห่งความคิดถึง" ต่อมาเมื่อผ่านกาลเวลามาหลายปี ฉันจึงเข้าใจว่าในชีวิตของแต่ละคน สิ่งสำคัญที่สุดสามประการที่เราควรจะสำนึกในบุญคุณ คือ งานของพ่อ ความเมตตาของแม่ และพระคุณของครู พ่อแม่เป็นผู้ให้ร่างกาย สอนถ้อยคำแรกให้เรา และครูเป็นผู้มอบกุญแจไขประตูแห่งความรู้ เพื่อให้เราก้าวออกไปสู่โลกกว้างใหญ่ได้อย่างมั่นใจและเข้มแข็ง

เมื่อพูดถึงครู ผมมักจะรู้สึกอบอุ่นและกังวลอยู่ในใจเสมอ คำว่า "ครู" สองคำนี้ฟังดูเรียบง่ายแต่ศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง พวกเขาไม่ใช่ญาติพี่น้อง แต่รักและห่วงใยเราดุจพ่อแม่คนที่สอง พวกเขายังนอนดึก ตื่นเช้า ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องต่างๆ มากมาย และเฝ้ารอทุกย่างก้าวของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ของลูกศิษย์ ในวัยเด็ก เราแทบจะไม่เคยตระหนักถึงความเงียบงันนั้น แต่เมื่อเติบโตขึ้น เราจะเข้าใจว่ายังมีคนอีกมากที่ใช้ชีวิตวัยเยาว์เคียงข้างความเยาว์วัยของผู้อื่น

ฉันยังจำภาพคุณครูประถมปีที่ 1 ของฉันได้อย่างชัดเจน มือของเธอเรียวเล็กแต่อบอุ่นเสมอ เธอจับมือฉันอย่างอดทน เขียนแต่ละจุดอย่างพิถีพิถัน ยิ้มแย้มและพูดว่า "ช้าๆ แต่มั่นคงนะลูก" เธอตรวจข้อสอบของเราแต่ละข้อด้วยความพิถีพิถันอย่างเหลือเชื่อ ทุกครั้งที่นักเรียนทำผิด เธอไม่เคยพูดอะไรรุนแรง แค่นั่งลงข้างๆ ฉันอย่างอ่อนโยน ชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ และให้คำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ แม้กระทั่งทุกวันนี้ ทุกครั้งที่ฉันหยิบปากกาขึ้นมาเขียน ฉันก็ยังจำได้ว่าเธอก้มตัวอยู่ใต้แสงไฟสีเหลือง คอยแก้ไขแบบฝึกหัดของนักเรียนแต่ละห้องอย่างอดทน

ต่อมาในโรงเรียนมัธยมปลาย ฉันได้พบกับคุณครูท่านหนึ่ง คุณครูท่านหนึ่งที่อดทนอย่างเหลือเชื่อ ท่านไม่เพียงแต่สอนบทเรียนเท่านั้น แต่ยังปลูกฝังความรักและความใฝ่รู้ในตัวพวกเราอีกด้วย บางบทเรียนนักเรียนทั้งห้องเงียบกริบเพราะไม่เข้าใจ แต่คุณครูก็ค่อยๆ อธิบายแต่ละแนวคิด พร้อมยกตัวอย่างประกอบ หลังจากสอนจบ ท่านก็เดินลงมาถามนักเรียนแต่ละคนว่า "เข้าใจไหม" ตอนนั้นพวกเราได้แต่พยักหน้า แต่ต่อมาเราก็ตระหนักได้ว่าบทเรียนเหล่านั้นคือบทเรียนที่พวกเราสอนกันด้วยใจจริง

ในช่วงสอบที่แสนเครียด คุณครูคือกำลังใจที่มองไม่เห็นของเรา เมื่อนักเรียนทั้งห้องเหนื่อยล้าและเครียดจนไม่มีแรงอ่านหนังสือ คุณครูจะวางชอล์กลง ยิ้มและให้กำลังใจว่า "พักสักครู่ หายใจให้สบาย แล้วค่อยเรียนต่อ" เธอเดินจากโต๊ะหนึ่งไปอีกโต๊ะหนึ่งอย่างอดทน คอยถาม ให้กำลังใจ และเตือนนักเรียนแต่ละคน ท่าทางเรียบง่ายเหล่านั้นในตอนนั้นอาจดูเล็กน้อย แต่เมื่อมองย้อนกลับไป เราจะเห็นว่านั่นคือความรักที่เงียบงันที่คุณครูมีต่อทุกย่างก้าวของการเติบโตของเรา

ครูยังเป็นบุคคลแรกที่สอนเราในสิ่งที่ไม่มีในตำรา เช่น การใช้ชีวิตอย่างมีเมตตา การขอโทษ การสำนึกบุญคุณ และการยืนหยัดเมื่อทำผิดพลาด ฉันจำได้ว่าตอนเรียนมัธยมปลาย ฉันเคยทำผิดพลาดจนทำให้ทั้งห้องถูกวิพากษ์วิจารณ์ แทนที่จะดุฉัน เธอกลับเรียกฉันกลับมาหลังเลิกเรียน มองฉันอยู่นาน แล้วพูดเบาๆ ว่า "คราวหน้า จำไว้ว่าต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวเอง ทุกคนทำผิดพลาดได้ แต่สิ่งสำคัญคือสิ่งที่เราเรียนรู้จากความผิดพลาด" ความอดทนนี่แหละที่ทำให้ฉันเป็นผู้ใหญ่และเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น

ตอนนี้ฉันออกจากโรงเรียนแล้ว ทุกครั้งที่บังเอิญเดินผ่านประตูโรงเรียนเก่า ได้ยินเสียงกลอง หรือเห็นชุดอ๋าวหญ่ายสีขาวในสนาม หัวใจฉันเต้นแรง กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันสังเกต ครูสมัยก่อนอาจมีผมหงอก แต่ความรักที่พวกเขามีต่อลูกศิษย์รุ่นต่อรุ่นไม่เคยจางหาย และไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน ทำอะไร จะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว ฉันเชื่อเสมอว่าในกระเป๋าของทุกคน ย่อมมีเงาของครูอยู่

ฤดูกาลแห่งการเช่าเหมาลำได้มาถึงอีกครั้งแล้ว ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิต ผมขอส่งความปรารถนาดีอย่างจริงใจถึงคุณครูทุกท่าน ขอขอบคุณคุณครูทุกท่าน เหล่า "นักพายเรือ" ผู้เงียบขรึมที่พายเรือผ่านฤดูอันสดใสและลมแรงในแต่ละวัน เพื่อให้นักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่าได้เดินทางถึงฝั่งอย่างปลอดภัย ผมหวังว่าคุณครูทุกท่านจะมีสุขภาพแข็งแรง ปลอดภัย และรักษาความรักในวิชาชีพของท่านไว้ในใจเสมอ เราสามารถเดินทางไปได้ไกลแสนไกล เราสามารถยุ่งอยู่กับการตัดสินใจของเราเองได้ แต่ภาระที่คุณครูมอบให้เรา ตั้งแต่บทเรียนง่ายๆ ไปจนถึงความรักอันเงียบงัน จะติดตัวเราไปตลอดชีวิต

ฮาลินห์

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202511/nguoi-dua-do-tham-lang-7b31ab5/