ครูบนรถเข็น

ในพื้นที่ภูเขาอันห่างไกลและลมแรง มีห้องเรียนที่ไม่เพียงแต่สอนตัวอักษร แต่ยังสอนผู้คนอีกด้วย และครูที่นั่งบนรถเข็นก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าความเมตตาสามารถเอาชนะทุกขีดจำกัด จุดประกายความหวัง และเปลี่ยนแปลงชนบททั้งผืนได้

ท่ามกลางชนบทอันแสนยากจนในเขตภูเขาบ่าถวก จังหวัด ถั่นฮวา มีครูผู้พิเศษคนหนึ่ง คุณครูตรัน วัน ฮวา อายุ 43 ปี แม้ขาจะแข็งแรง ไม่มีกระดานดำหรือแท่นยืนบรรยายที่เหมาะสม แต่กว่า 10 ปีที่ผ่านมา ครูผู้นี้นำความรู้มาสู่นักเรียนยากจนหลายร้อยคนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ด้วยรถเข็นเก่าๆ ของเขาและหัวใจที่เปี่ยมล้นด้วยความรัก

ในปี 2552 ขณะที่ทำงานเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ที่โรงเรียนประถมศึกษาแห่งหนึ่งในตำบลอ้ายเทือง อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งร้ายแรงทำให้ขาของนายฮัวหายไป จากชายสุขภาพดีที่รักงานและหลงใหลในการสอน เขากลับกลายเป็นคนพิการและต้องใช้รถเข็นไปตลอดชีวิต

“ตอนนั้น ผมคิดว่าชีวิตผมจบสิ้นแล้ว ผมไม่สามารถยืนในห้องเรียนได้อีกต่อไป ไม่สามารถเห็นสายตาอันมุ่งมั่นของนักเรียนในทุกชั้นเรียนอีกต่อไป... ผมแทบจะสิ้นหวัง” คุณฮัวเล่าด้วยดวงตาที่ครุ่นคิด

แต่แล้วท่ามกลางวันที่มืดมนที่สุดของชีวิต ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นจากเด็กคนหนึ่ง

บ่ายวันหนึ่ง เด็กหญิงอายุประมาณ 9 ขวบ ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนบ้าน ได้เดินเข้ามาหาคุณครูและถามอย่างอายๆ ว่า "คุณครูคะ คุณครูสอนคณิตศาสตร์ให้หนูหน่อยได้ไหมคะ หนูกำลังจะสอบปลายภาคแล้ว... แม่หนูเรียนไม่รู้หนังสือค่ะ" คำถามนี้แม้จะดูเรียบง่าย แต่กลับเหมือนแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องประกายในความมืด ปลุกศรัทธาของครูฮวาให้กลับมาอีกครั้ง

ครูฮัวกับลูกศิษย์ - ภาพโดย: จัดทำโดยผู้เขียน

ห้องเรียนพิเศษใต้ระเบียง

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกบ่าย ณ ใต้ระเบียงเล็กๆ หน้าบ้าน คุณฮัวก็เริ่มเปิดชั้นเรียนการกุศลฟรีให้กับเด็กยากจน เด็กกำพร้า หรือผู้ที่อยู่ในภาวะยากลำบาก หากไม่มีโต๊ะและเก้าอี้ที่เหมาะสม นักเรียนจะต้องนั่งบนเสื่อ ใช้สมุดบันทึกเขียนบนเข่า เขานั่งบนรถเข็น เตรียมแผนการสอน และสอนด้วยใจจริง

ตอนแรกมีนักเรียนเพียง 3-4 คน แต่หลังจากนั้นก็มีคนบอกต่อกันแบบปากต่อปากไปทั่วละแวกนั้น และจำนวนนักเรียนก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บางวันห้องเรียนก็แน่นขนัดไปด้วยนักเรียนมากกว่า 20 คน บางคนเดินไกลถึง 5-6 กิโลเมตรเพื่อมาฟังครูสอน

สิ่งที่พิเศษคือ คุณฮัวไม่เพียงแต่สอนตัวอักษรเท่านั้น แต่ยังสอนนักเรียนเกี่ยวกับความเป็นมนุษย์ ความกตัญญู และความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ เขามักจะเล่าเรื่องราวของตัวเองให้นักเรียนฟัง ไม่ใช่เพื่อบ่นถึงชะตากรรมของตนเอง แต่เพื่อช่วยให้พวกเขาเข้าใจว่า "ไม่ว่าชีวิตจะโหดร้ายเพียงใด หากเรายังมีจิตใจที่ดีและศรัทธา เราก็ยังสามารถให้และมีความสุขได้"

การเดินทางแห่งการหว่านตัวอักษรด้วยความเมตตา

นักเรียนหลายคนที่เคยเรียนในชั้นเรียนของคุณฮัว ปัจจุบันเป็นนักศึกษา วิศวกร และครูในอนาคต นักศึกษาบางคนกลับมาช่วยสอนในช่วงที่ชั้นเรียนยุ่งเหยิง เหงียน วัน ตู นักศึกษาชั้นปีที่ 2 มหาวิทยาลัย ศึกษาศาสตร์เว้ เล่าว่า "ถ้าไม่ได้ชั้นเรียนของคุณฮัว ผมคงลาออกจากโรงเรียนตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 แล้ว ท่านคือผู้ที่มอบศรัทธาและความฝันให้กับผม ผมจะเป็นครูเพื่อสานต่องานของครูในบ้านเกิด"

ทุกเดือน แม้รายได้จะไม่แน่นอน คุณฮัวก็ยังคงใช้เงินเบี้ยเลี้ยงคนพิการส่วนหนึ่งซื้อสมุดบันทึก ปากกา และไม้บรรทัดให้นักเรียน มีอยู่ปีหนึ่งที่น้ำท่วมและบ้านหลายหลังพังทลาย นักเรียนไม่มีหนังสือเรียน เขาจึงขอหนังสือเก่าจากองค์กรการกุศลเพื่อบำรุงรักษาห้องเรียน

คุณเหงียน ถิ ฮวา ผู้ปกครองที่มีลูกสองคนในชั้นเรียนของคุณครู รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง “ถ้าไม่มีเขา เด็กๆ ที่นี่ก็คงอ่านเขียนไม่ออก เขายังดูแลขนมและเสื้อผ้าเก่าๆ ให้เด็กๆ ด้วย เขายากจนมาก แต่ทุกคนในละแวกบ้านรักเขาเหมือนเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขาเอง”

เรื่องราวของนายฮัวถูกเผยแพร่ออกไปในโซเชียลมีเดีย มียอดแชร์เป็นหมื่นๆ ครั้ง กลุ่มการกุศลมากมายต่างมาสนับสนุนหนังสือ กระดานดำ และที่พักพิงให้กับเด็กกลุ่มเล็กๆ แต่เขาก็ยังคงถ่อมตัวว่า "ผมทำแต่เรื่องธรรมดาๆ เท่านั้น ความสุขที่สุดคือการได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ และรู้ว่าผมยังมีประโยชน์อยู่"

ในปี พ.ศ. 2565 เขาได้รับเกียรติจากสหภาพเยาวชนจังหวัดแท็งฮวาให้เป็น "แบบอย่างชีวิตที่งดงาม" และได้รับใบประกาศเกียรติคุณจากประธานคณะกรรมการประชาชนจังหวัดจากผลงานอันเป็นประโยชน์ต่อชุมชน แต่รางวัลสูงสุดที่เขากล่าวคือ "ความรักจากลูกศิษย์และความไว้วางใจจากประชาชน"

ที่มา: https://thanhnien.vn/nguoi-thay-tren-chiec-xe-lan-185250627141511521.htm