ฉันคิดถึงปลานึ่งซีอิ๊วของแม่มากเลย!

“ไปหมู่บ้านซื้อปลามาทำซีอิ๊วกันลูก หลังจากฝนตกเมื่อวาน ปลาในทุ่งนาก็เยอะ สดและอร่อย” เสียงแม่ตะโกนเรียกตอนเช้า ปกติฉันจะทำหน้าบูดบึ้งและบ่นกับแม่ แต่พอได้ยินเรื่องปลานึ่งซีอิ๊ว ท้องของฉันก็ปั่นป่วนอย่างประหลาด

ตอนที่ผมยังอยู่ชนบท ตอนที่ฝนตกหนัก ผมกับน้องชายจะตามพ่อไปตกปลาและทอดแหที่หมู่บ้านเบาเตรีย ซึ่งอยู่ท้ายหมู่บ้าน ทุกครั้งที่เห็นคันเบ็ด “โค้ง” ลึกลงไปในหญ้า เราก็รู้แน่ชัดว่าเป็นปลาช่อนหรือปลาดุก “ที่ติดแห” (ตามประสบการณ์ที่ปู่กับพ่อเล่าให้ฟัง) เราสองคนจะแข่งกัน ใครไปถึงก่อนก็จะได้จับปลาแล้วใส่หม้อ ความรู้สึกที่ได้จับหัวปลาไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วขอให้พ่อถอดเบ็ดออก แล้วปล่อยปลาลงในหม้อเป็นความรู้สึกที่สนุกมาก นอกจากนี้ เมื่อถึงบ้าน ผมได้ตุ๋นปลากับแม่ ซึ่งแม่ทำหม้อต้มปลาราดซอสหน่อไม้ไว้กินกับข้าวสวยร้อนๆ อร่อยจนกลัวข้าวจะหมดกลางหม้อ!

น้ำจิ้มหน่อไม้ เป็นอาหารขึ้นชื่อของบ้านเกิดผม (ตำบลฟองมี อำเภอฟองเดียน) ส่วนผสมก็ง่ายๆ คือ หน่อไม้ พริกชี้ฟ้าสุก และเกลือหยาบ ปอกเปลือกหน่อไม้ ล้าง แล้วหั่นเป็นแว่นเล็กๆ ตำพริกในครกให้แตกเป็นแผ่นๆ ล้างเกลือหยาบเพื่อขจัดสิ่งสกปรกออก จากนั้นคลุกเคล้าให้เข้ากัน ใส่ขวดปิดฝาให้แน่น ทิ้งไว้ประมาณ 25-30 วันก่อนรับประทาน หากนำเมนูนี้ไปตุ๋นกับปลาช่อนหรือปลาดุก จะ “ปวดฟัน”

ในอดีตมีแต่คนเผ่าพงมายเท่านั้นที่กินซีอิ๊วหน่อไม้ และบางครั้งญาติๆ จะมาเยี่ยม พวกเขาก็จะให้ขวดซีอิ๊วแก่ฉันเป็นของขวัญ แต่เมื่อฉันไปโรงเรียนมัธยมประจำเขตและรู้ว่าฉันมาจากเผ่าพงมาย เพื่อนร่วมชั้นก็พูดประโยคนี้กับฉันแบบไม่ได้ตั้งใจว่า “อันดับแรกคือไวน์พงจุง อันดับสองคือซีอิ๊วพงมาย” ตอนนั้นฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้แค่พูดไร้สาระ ไวน์กับซีอิ๊วไม่ใช่อะไรที่ดีที่สุดหรือรองลงมา แต่หลังจากนั้น ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ทุกครั้งที่ฉันพบใครเป็นครั้งแรก ฉันเคยรู้หรือไม่ว่าคำพูดที่ว่า “อันดับแรกคือไวน์พงจุง อันดับสองคือซีอิ๊วพงมาย” กลายเป็นวลีติดปากทุกครั้งที่ฉันแนะนำตัวเองกับเพื่อนๆ เกี่ยวกับดินแดนข้างแม่น้ำโอเลาอันอ่อนโยน

ตอนนี้ซอสหน่อไม้ของฉันมีฉลาก มียี่ห้อ และขายตามตลาดและซูเปอร์มาร์เก็ตทุกแห่งแล้ว คุณสามารถกินมันได้ทุกเมื่อที่ต้องการ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อฉันได้ยินแม่เรียก "ไปที่หมู่บ้านแล้วซื้อปลามาทำซีอิ๊วหน่อย ลูกของแม่!" ท้องของฉันก็รู้สึกปั่นป่วนอย่างประหลาด

เมื่อนึกถึงช่วงชีวิตในไซง่อน ก็พบว่าไม่มีอะไรขาดแคลนเลย แต่ทุกๆ สองสามวัน ทุกๆ ครึ่งเดือน ฉันกลับอยากกินปลาตุ๋นซีอิ๊วของแม่มาก ไม่เพียงแต่อยากกินเท่านั้น แต่ยังอยากนึกถึงความทรงจำในสมัยก่อนอีกด้วย!

แหล่งที่มา