เหมือนใบไม้ร่วง

ปลายเดือนมิถุนายน แดดที่กวางนามยิ่งแรงขึ้น ลมพัดผ่านมา ดูเหมือนจะเย็นสบาย แต่กลับแผดเผาใบหน้า ทันใดนั้น ปีนี้ แสงแดดและสายลมของบ้านเกิดก็ทำให้ใจฉันสั่นไหว เมื่อชื่อบ้านเกิดเปลี่ยนไป หนังสือพิมพ์บ้านเกิดเหลือเพียงฉบับสุดท้าย และทุกอย่างต้องถูกเก็บงำไว้ในใจ

ภาพจากการประชุม Collaborator ปี 2019 ภาพโดย: PHUONG THAO

ตลอดระยะเวลา 28 ปีของหนังสือพิมพ์ กวางนาม ผมโชคดีที่ได้ร่วมงานกับหนังสือพิมพ์นี้ถึงหกปี แต่ที่จริงแล้ว ผมทำงานกับหนังสือพิมพ์นี้มานานกว่านั้นมาก

ตอนนั้นฉันอายุเก้าหรือสิบขวบ ท่ามกลางบ่ายอันเงียบสงบของฤดูร้อน เมื่อเห็นพ่อกำลังอ่านหนังสือพิมพ์บ้านเกิดอย่างตั้งใจ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและสงสัย ฉันจำไม่ได้แน่ชัดว่าอ่านข่าวอะไรที่น่าสนใจให้พ่อฟังในช่วงวัยเยาว์นั้น แต่ความปรารถนาอันเลือนรางก็ผุดขึ้นมาในใจฉัน

สิบห้าปีต่อมา บทความแรกของฉันก็ได้รับการยอมรับจากหนังสือพิมพ์กวางนาม ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยความสุขในวันนั้น ขณะอยู่ในเมืองทางใต้ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตร รู้สึกอิ่มเอมใจที่ได้เห็นบทความของฉันปรากฏในหนังสือพิมพ์บ้านเกิด ราวกับว่าฉันได้กลับบ้าน

รู้ว่าในดินแดนอันไกลโพ้น ญาติมิตร คนรัก และคนรู้จักต่าง “เห็น” ฉัน การเห็นชื่อก็เหมือนการพบปะผู้คน การอ่านหนังสือพิมพ์ก็เหมือนการได้พบปะบ้านเกิด หนังสือพิมพ์กวางนามเปรียบเสมือนสะพานเชื่อมสองฝั่งแห่งความคิดถึง เป็นที่ยึดเหนี่ยวความทรงจำเก่าๆ เป็นที่ที่เดินตามรอยการเปลี่ยนแปลงของบ้านเกิดทีละก้าว เป็นความเชื่อมั่นอันแรงกล้าในใจของคนที่อยู่ไกลบ้าน

ฉันซาบซึ้งใจจริง ๆ ที่เหล่าพี่น้องในกองบรรณาธิการส่งรูปบทความมาแบ่งปันความคิดและคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการเขียน วิธีการเลือกหัวข้อและเนื้อหา บางครั้งก็เป็นข้อความตอนดึก บางครั้งเราก็คุยกันทางอีเมล และบางครั้งก็ได้พูดคุยกันแบบเห็นหน้ากัน ความมั่นใจเหล่านั้นล้วนเปี่ยมล้นด้วยความรัก

แล้วในวันที่ฉันกลับมา ฉันก็มีโอกาสได้เข้าร่วมการประชุมกับเพื่อนร่วมงาน ซึ่งได้พบปะกับบรรณาธิการหลายคนโดยตรง ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่สนับสนุนงานเขียนอันแสนงุ่มง่ามของเด็กที่กำลังพยายามฝัน การประชุมครั้งนี้เป็นกันเองมาก ฉันรู้สึกเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว ฉันได้ฟังการแบ่งปัน การให้กำลังใจ และความคิดเห็นที่จริงใจ ได้หัวเราะและพูดเล่นกัน ได้พูดคุยอย่างตรงไปตรงมา และยังได้...ของขวัญห่อกลับบ้านอีกด้วย

วันนั้น คุณเหงียน ฮู ดง รองบรรณาธิการบริหาร ตบไหล่ผมเบาๆ แล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทั้งแปลกและคุ้นเคย ความรู้สึกสงสัย จนกระทั่งประโยคที่สามผมถึงได้ประหลาดใจ ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ! ผมรีบเก็บมันไว้ด้วยความเขินอาย ผมลืมแม้กระทั่ง "ลูกคิด" ของตัวเอง แต่เขากลับจำประโยคไร้สาระในบทความสั้นๆ ได้หมด ตอนนั้นเองที่ผมได้รู้จักหัวใจของนักข่าวคนหนึ่ง "ผู้พิพากษา" แห่งกองบรรณาธิการอันทรงเกียรติ นอกจากความรู้สึกสุขใจที่ชื่อและถ้อยคำของผมถูกจดจำ ผมยังซาบซึ้งและซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง นั่นจะเป็นหนึ่งในความทรงจำที่งดงามที่สุดบนเส้นทางวรรณกรรมอันยากลำบากของผมตลอดไป

ท่ามกลางความรักที่ยังคงแข็งแกร่ง การพลัดพรากก็มาถึงราวกับสายลมที่พัดผ่าน รุนแรงและเด็ดขาด ไม่ใช่แค่การบอกลาหนังสือพิมพ์ แต่ยังเป็นการบอกลาชีวิตที่สดใส ช่วงเวลาแห่งความรักที่ทุ่มเททั้งหัวใจให้ ทั้งคนที่ยังอยู่และคนที่จากไปต่างผิดหวังอย่างสุดซึ้ง แต่ทุกคนต่างบอกกันและกันให้ยอมรับการพลัดพรากนี้ สิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้น การเดินทางที่ร่วมทางกันมา จะกลายเป็นความทรงจำอันเป็นนิรันดร์ของกันและกัน

เพราะความรักที่ยังคงอยู่เคียงข้างเสมอมา เพราะการเตรียมตัวที่สั่งสมมาเนิ่นนาน คำอำลาจึงดูเบาบางราวกับใบไม้ร่วงหล่น แต่ทำไมใจฉันถึงหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกที่ยังไม่จบสิ้นมากมายเช่นนี้ ใบไม้ร่วงหล่นลงมาโดยที่กิ่งก้านและลำต้นไม่รู้สึกเจ็บปวดและเสียใจ ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะ...

เพราะดูเหมือนทุกคนจะเข้าใจดีว่า ไม่ว่าลมจะพัดแรงแค่ไหน ใบไม้ก็ยังคงร่วงหล่นสู่ราก รอวันที่จะฟื้นคืนชีพอีกครั้งในชีวิตใหม่ การบอกลาในวันนี้คือการได้พบกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ณ ที่เดิมที่เราเคยโหยหา

ที่มา: https://baoquangnam.vn/nhu-chiec-la-roi-3199967.html