เหมือนใบไม้ร่วง

ปลายเดือนมิถุนายน แดดที่กวางนามยิ่งแรงขึ้น ลมพัดผ่านมา ดูเหมือนจะเย็นสบาย แต่กลับแผดเผาใบหน้า ทันใดนั้นปีนี้ แสงแดดและสายลมของบ้านเกิดก็ทำให้ใจฉันสั่นไหว เมื่อชื่อบ้านเกิดเปลี่ยนไป หนังสือพิมพ์บ้านเกิดเหลือเพียงฉบับสุดท้าย และทุกอย่างต้องถูกเก็บไว้ในใจ

ภาพจากการประชุม Collaborator ปี 2019 ภาพโดย: PHUONG THAO

ตลอดระยะเวลา 28 ปีของหนังสือพิมพ์ กวางนาม ผมโชคดีที่ได้ร่วมงานกับหนังสือพิมพ์นี้ถึงหกปี แต่ที่จริงแล้ว ผมทำงานกับหนังสือพิมพ์นี้มานานกว่านั้นมาก

ตอนนั้นฉันอายุเก้าหรือสิบขวบ ท่ามกลางบ่ายอันเงียบสงบของฤดูร้อน เมื่อเห็นพ่อกำลังอ่านหนังสือพิมพ์บ้านเกิดอย่างตั้งใจ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและสงสัย ฉันจำไม่ได้แน่ชัดว่าอ่านข่าวอะไรที่น่าสนใจให้พ่อฟังในช่วงวัยเยาว์นั้น แต่ความปรารถนาอันเลือนรางก็ผุดขึ้นมาในใจฉัน

สิบห้าปีต่อมา บทความแรกของฉันก็ได้รับการยอมรับจากหนังสือพิมพ์กวางนาม ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ฉันก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยความสุขจากวันนั้น ขณะที่อยู่ในเมืองทางใต้ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตร รู้สึกอิ่มเอมใจที่ได้เห็นบทความของฉันปรากฏในหนังสือพิมพ์บ้านเกิด ราวกับว่าฉันได้กลับบ้าน

การได้รู้ว่าในดินแดนอันไกลโพ้น ญาติพี่น้อง คนรัก และคนรู้จักต่าง "เห็น" ฉัน การเห็นชื่อก็เหมือนการได้พบเจอใครสักคน การอ่านหนังสือพิมพ์ก็เหมือนการได้พบเจอบ้านเกิด หนังสือพิมพ์กวางนามเปรียบเสมือนสะพานเชื่อมสองฝั่งแห่งความคิดถึง เป็นที่ยึดเหนี่ยวความทรงจำเก่าๆ เป็นที่ที่เดินตามรอยการเปลี่ยนแปลงของบ้านเกิดทีละก้าว เป็นความเชื่อมั่นอันมั่นคงในใจของคนที่อยู่ไกลบ้าน

ฉันซาบซึ้งใจจริง ๆ เวลาที่พี่น้องในกองบรรณาธิการส่งรูปบทความมาแบ่งปันความคิดและคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการเขียน วิธีการเลือกหัวข้อและเนื้อหา บางครั้งก็เป็นข้อความตอนดึก บางครั้งเราก็คุยกันทางอีเมล และบางครั้งก็คุยกันตรงๆ ความลับเหล่านั้นล้วนเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก

แล้วในวันที่ฉันกลับมา ฉันก็มีโอกาสได้เข้าร่วมการประชุมกับเพื่อนร่วมงาน ซึ่งได้พบปะกับพี่ๆ น้าๆ ลุงๆ ป้าๆ ของบรรณาธิการโดยตรง ซึ่งเป็นผู้ที่สนับสนุนงานเขียนอันแสนงุ่มง่ามของเด็กหนุ่มผู้กำลังพยายามฝัน การประชุมครั้งนี้เป็นกันเองมาก ฉันรู้สึกเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว ฉันได้ฟังการแบ่งปัน กำลังใจ และความคิดเห็นที่จริงใจ ได้หัวเราะและพูดเล่นกัน ได้พูดคุยอย่างตรงไปตรงมา และยังได้... ของขวัญกลับบ้านอีกด้วย

วันนั้น คุณเหงียน ฮู ดง รองบรรณาธิการบริหาร ตบไหล่ผมเบาๆ แล้วพูดอะไรแปลกๆ คุ้นๆ ออกไป ความรู้สึกสงสัยแล่นเข้ามาในหัว จนกระทั่งประโยคที่สาม ผมถึงกับประหลาดใจ ประหลาดใจจริงๆ! ผมรีบเก็บซ่อนมันไว้ด้วยความเขินอาย ผมลืมแม้กระทั่ง "ลูกคิด" ของตัวเอง แต่เขากลับจำประโยคไร้สาระในบทความสั้นๆ ได้หมด ตอนนั้นเองที่ผมได้รู้จักหัวใจของนักข่าวคนหนึ่ง เหล่า "ผู้พิพากษา" ในกองบรรณาธิการอันทรงเกียรติ นอกจากความรู้สึกดีใจที่ชื่อและถ้อยคำของผมถูกจดจำ ผมยังซาบซึ้งและซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง นั่นจะเป็นหนึ่งในความทรงจำที่งดงามที่สุดบนเส้นทางวรรณกรรมอันยากลำบากของผมตลอดไป

ท่ามกลางความรักที่ยังคงมั่นคง การพลัดพรากก็มาถึงราวกับสายลมที่พัดผ่าน รุนแรงและเด็ดขาด ไม่ใช่แค่การบอกลาหนังสือพิมพ์ แต่ยังเป็นการบอกลาชีวิตอันสดใส ความรักที่ทุ่มเททั้งหัวใจให้ ทั้งคนที่ยังอยู่และคนที่จากไปต่างผิดหวังอย่างสุดซึ้ง แต่ทุกคนต่างบอกกันและกันให้ยอมรับการพลัดพรากนี้ สิ่งดีๆ ที่เรามี เส้นทางที่เราเคยเดินร่วมกัน จะกลายเป็นความทรงจำอันเป็นนิรันดร์ของกันและกัน

เพราะความรักที่เต็มเปี่ยมมาโดยตลอด เพราะฉันเตรียมตัวมาอย่างยาวนาน คำอำลาจึงดูเบาบางราวกับใบไม้ร่วงหล่น แต่ทำไมใจฉันถึงหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกที่ยังไม่จบสิ้นมากมายเช่นนี้ จะมีใบไม้ร่วงหล่นลงมาโดยที่กิ่งก้านไม่รู้สึกเจ็บปวดและเสียใจบ้างหรือไม่ ก็คงจะเป็นอย่างนั้น...

เพราะดูเหมือนทุกคนจะเข้าใจดีว่า ไม่ว่าลมจะพัดแรงแค่ไหน ใบไม้ก็ยังคงร่วงหล่นสู่ราก รอวันที่จะฟื้นคืนชีพในชีวิตใหม่ การบอกลาวันนี้ก็เพื่อที่เราจะได้พบกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ณ สถานที่เดิมที่เราเคยโหยหา

ที่มา: https://baoquangnam.vn/nhu-chiec-la-roi-3199967.html