บทเรียนแห่งความรัก

เดือนพฤศจิกายนมาถึงแล้ว ลมเย็นพัดผ่านแถวต้นไม้หน้าประตูโรงเรียน พากลิ่นหอมของดอกเบญจมาศสีเหลืองและกลิ่นชอล์กขาวจางๆ ถนนเล็กๆ ที่ฉันเคยเดินยังคงร่มรื่นด้วยต้นมะขาม ต่างกันเพียงผมของครูเริ่มหงอกขึ้นเล็กน้อย ส่วนพวกเราศิษย์เก่า แต่ละคนก็ผ่านช่วงเวลาชีวิตที่แตกต่างกัน ฝังอยู่ในใจ ภาพของครูผู้สอนในวันนั้น

มีบางสิ่งที่เราเรียนรู้ไม่ใช่จากหนังสือ แต่จากแววตาที่อ่อนโยนและน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยของครู สิ่งเหล่านี้คือบทเรียนเกี่ยวกับความเมตตา ความอดทน และความเป็นมนุษย์ ตอนเด็กๆ ฉันเคยคิดว่าครูเป็นเพียงคนที่สอนฉันให้อ่านออกเขียนได้ พอโตขึ้น ฉันก็ตระหนักว่าพวกเขาคือคนที่สอนฉันให้รู้จักการใช้ชีวิต รัก และแบ่งปัน

ฉันจำภาพครูประจำชั้นตอนมัธยมต้นที่รูปร่างผอมบางและน้ำเสียงนุ่มนวลอบอุ่นได้เสมอ เธอมักจะพูดว่า "สิ่งที่มีค่าที่สุดไม่ใช่การที่เธอเก่งกว่าคนอื่น แต่คือการที่เธอเก่งกว่าตัวเองในเมื่อวาน" คำพูดของเธอเรียบง่ายแต่ติดตรึงใจฉันตลอดช่วงชีวิตอันยาวนาน มีหลายครั้งที่ฉันไม่ผ่าน ฉันนึกถึงแววตาอ่อนโยนของเธอ ราวกับเตือนใจฉันว่า อย่าท้อแท้ ลองก้าวไปอีกนิด พรุ่งนี้ก็จะแตกต่างไป ต่อมาครูสอนวรรณคดีของฉัน ซึ่งชอบยืนเงียบๆ เป็นเวลานานก่อนเริ่มบรรยาย พูดว่า "วรรณคดีไม่ได้มีไว้เพื่อรู้ แต่มีไว้สำหรับรู้สึก" เขาสอนให้ฉันฟัง มองชีวิตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก จากงานเขียนของเขา ฉันตระหนักว่าเบื้องหลังคำพูดแต่ละคำคือหัวใจ และบางที นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันรักวรรณคดี รักสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เรียบง่ายในชีวิตนี้

สมัยนั้น ทุกครั้งที่ถึงวันที่ 20 พฤศจิกายน เราจะพับการ์ดกระดาษทำมืออย่างตั้งใจ เขียนข้อความอย่างตั้งใจว่า “ขอให้คุณครูมีความสุขและสุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะคะ” คุณครูรับการ์ดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาสดใสดุจดวงตะวัน ส่วนพวกเรา หวังเพียงว่าคุณครูจะลูบหัวและชมเชยพวกเราว่า “เด็กๆ เก่งมาก” ของขวัญเหล่านั้นเรียบง่าย ไม่จุกจิก แต่เปี่ยมไปด้วยความรัก เมื่อนึกย้อนกลับไป ฉันก็ตระหนักได้ว่าช่วงเวลาอันแสนบริสุทธิ์เหล่านั้นมีค่าเพียงใด

กาลเวลาผ่านไป โรงเรียนเก่าก็กลายเป็นโรงเรียนเก่า แต่เสียงชอล์กยังคงก้องกังวานอยู่ทุกวัน ครูยังคงยืนอยู่ ณ แท่นบรรยาย หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรู้อย่างเงียบงัน พวกเขาไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนใด ๆ เพียงหวังว่านักเรียนแต่ละคนจะเติบโตเป็นคนดี ลูกหลานจากรุ่นสู่รุ่น ทิ้งไว้เพียงภาพอันเงียบงันที่ยังคงเฝ้ามองอย่างแน่วแน่ ดุจดังไฟที่มอดไหม้ในราตรีอันยาวนาน

มีหลายครั้งที่ฉันเผลอลืมช่วงเวลาเหล่านั้นไป ท่ามกลางความวุ่นวายของงานและชีวิต บางครั้งเราก็ลืมไปว่าเรามีครูที่ทุ่มเทให้กับเรา แต่แล้วทุกครั้งที่เดือนพฤศจิกายนมาถึง แค่ได้ยินเสียงกลองโรงเรียนปลิวไปตามลม หัวใจฉันก็เต้นแรงและกระวนกระวาย ฉันรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปสมัยที่ยังใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว เห็นครูเอนกายอยู่ริมหน้าต่าง เห็นครูกำลังตั้งใจทำแผนการสอนอย่างขะมักเขม้น บางคนบอกว่าอาชีพครูคืออาชีพของ "คน" แต่ฉันคิดว่าครูก็คือคนที่ "หว่านความรัก" พวกเขาหว่านศรัทธาและความหวังในดวงตาของนักเรียนทุกคน พวกเขาไม่เพียงแต่สอนสูตรหรือทฤษฎีบทเท่านั้น แต่ยังสอนให้เรารักผู้อื่นและเห็นคุณค่าของชีวิตนี้ด้วย

เดือนพฤศจิกายนกลับมาอีกครั้ง ดอกไม้แห่งความกตัญญูเบ่งบานบนแท่น ฉันเขียนข้อความบนกระดานอย่างเงียบ ๆ ว่า “ยินดีต้อนรับสู่วันครูเวียดนาม 20 พฤศจิกายน” แต่มือกลับสั่นสะท้าน ทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง ราวกับได้ยินเสียงครูกระซิบว่า “ลูก ๆ จงใช้ชีวิตให้ดี”

และฉันรู้ว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน บทเรียนแห่งความรักเหล่านั้นจะคงอยู่ในใจของทุกคนอย่างเงียบๆ และลึกซึ้ง

ตวงไหล

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202511/nhung-bai-hoc-yeu-thuong-3610e31/