ความสุขเรียบง่ายของคุณพ่อ

ความสุขบางครั้งไม่ได้อยู่ที่สิ่งใหญ่โต แต่กลับอยู่ที่ช่วงเวลาที่เราได้อยู่เคียงข้างลูกๆ ในทุกย่างก้าวของชีวิต การพาลูกๆ ไปโรงเรียนทุกวันคือความสุขเรียบง่าย เป็นของขวัญที่ชีวิตมอบให้ฉัน

ทุกวัน ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองที่อยู่ห่างจากบ้านกว่าร้อยกิโลเมตร ฉันก็ยังคงพบความสุขในงาน ในความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน และในจังหวะชีวิตที่สดใส แม้จะอยู่ไกลบ้าน แต่ฉันก็พกพาความรักของครอบครัวไปด้วยเสมอ และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันอบอุ่นใจเมื่อนึกถึงก็คือการไปโรงเรียนกับลูกสาวตัวน้อยทุกวัน มันเรียบง่าย แต่เป็นความสุขที่ฉันหวงแหนเสมอ

ตลอดสิบสองปีนับตั้งแต่ลูกของฉันก้าวแรกเข้าโรงเรียนอนุบาล ลูกกับฉันก็ "ไปโรงเรียน" ด้วยกันทุกวัน ทุกเช้า ขณะที่แสงแรกของดวงอาทิตย์ยังคงส่องกระทบต้นไม้หน้าประตูโรงเรียน ลูกของฉันจะร้องเพลงใหม่สามเพลงที่เรียนมาอย่างตื่นเต้น บางครั้งก็เป็นเพลงเกี่ยวกับเพื่อนที่โดนคุณครูดุ หรือเพื่อนอีกคนเอาของเล่นใหม่มาให้ และฉัน คนขับ "ม้าเหล็ก" ตัวโปรดของฉัน ก็จะฟังอย่างเงียบๆ หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างประหลาด เมื่อเราถึงประตูโรงเรียน ฉันจะค่อยๆ ปรับสายกระเป๋าเป้ของลูก สวมหมวกให้ลูก และพูดคำพูดที่คุ้นเคยว่า "เป็นเด็กดีนะที่โรงเรียน!" ลูกของฉันจะหันกลับมาและยิ้มอย่างสดใส รอยยิ้มที่ใสราวกับแสงตะวันยามเช้า ให้พลังงานแก่ฉันมากมายและจุดประกายความหวังในตัวฉันสำหรับวันใหม่ที่สวยงาม

ในยามเย็น ฉันจะยืนรอลูกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เก่าแก่หน้าประตูโรงเรียน แสงแดดส่องลอดผ่านใบไม้ สาดแสงสีทองลงบนไหล่ของฉัน ช่วงเวลาที่ลูกวิ่งเข้ามาหาฉัน พร้อมเสียงใสๆ ที่ร้องว่า "พ่อ!" คือช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันสมบูรณ์แบบแล้ว เพียงแค่เห็นรอยยิ้มนั้น ความยากลำบากและความกังวลใจในแต่ละวันก็ดูเหมือนจะจางหายไป

การพาลูกไปส่งและรับจากโรงเรียนไม่ใช่แค่ความรับผิดชอบหรือวิธีแบ่งเบาภาระกับภรรยาเท่านั้น แต่ยังเป็นความสุขและรางวัลทางจิตใจที่ผมมอบให้ตัวเองทุกวัน มันเป็นช่วงเวลาที่พ่อกับลูกได้พูดคุยกัน แบ่งปันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับโรงเรียน เพื่อนฝูง และเรื่องราวในวัยเด็กที่ไร้เดียงสา ในห้วงเวลาที่ดูเหมือนธรรมดาเหล่านี้เองที่ผมเข้าใจ โลก ของลูกมากขึ้น – โลกแห่งความไร้เดียงสาและความฝัน และลูกก็รู้สึกถึงความรักและความห่วงใยจากผมด้วย

ตอนนี้ลูกสาวฉันอยู่มัธยมปลายแล้ว เช้าตรู่แบบนั้น ฉันไม่ได้ขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนด้วยรถคันเก่าอีกแล้ว ไม่ได้ยินเสียงร่าเริงของเธอข้างหูอีกแล้ว ในความวุ่นวายของการทำงาน ฉันแทบไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน เดินไปกับเธอตามถนนสายเดิมที่เราเคยเดินด้วยกัน แต่ลึกๆ แล้ว ฉันยังเชื่อว่า แม้จะอยู่ไกล ฉันก็ยัง "ส่งเธอไปโรงเรียน" ด้วยความรัก ความศรัทธา และคำแนะนำที่อ่อนโยนผ่านทุกๆ การโทรศัพท์และข้อความ

สักวันหนึ่ง ลูกของฉันจะก้าวไปไกลกว่านี้ บินสูงขึ้นไปอีก แต่ฉันรู้ว่าตลอดการเดินทางนั้น พวกเขาจะยังคงพกพาความทรงจำอันแสนหวานในเช้าตรู่กับพ่อและรถเก่าของเขา เสียงอบอุ่นของพ่อที่พูดว่า "เป็นเด็กดีที่โรงเรียนนะ!" แค่คิดถึงเรื่องนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกสงบและมีความสุข ราวกับว่าทุกวันนี้ฉันยังคงไปโรงเรียนกับลูกอยู่

เหงียน วัน

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202510/niem-hanh-phuc-gian-di-cua-ba-ef50e76/