ความสุขเรียบง่ายของพ่อ

บางครั้งความสุขไม่ได้อยู่ที่เรื่องใหญ่โต แต่อยู่ที่ช่วงเวลาที่เราได้อยู่เคียงข้างลูก ๆ ในทุกย่างก้าวเล็ก ๆ ของชีวิต การพาลูก ๆ ไปโรงเรียนทุกวันเป็นความสุขที่เรียบง่าย เป็นของขวัญที่ชีวิตมอบให้ฉัน

ทุกวัน ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิตในเมืองที่ห่างไกลจากบ้านกว่าร้อยกิโลเมตร ฉันยังคงมีความสุขในการทำงาน ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน และจังหวะชีวิตที่เปี่ยมไปด้วยสีสัน เมื่ออยู่ไกลบ้าน ฉันยังคงรักษาความรักจากครอบครัวไว้เสมอ และสิ่งหนึ่งที่ทำให้หัวใจฉันอบอุ่นทุกครั้งที่นึกถึงคือการได้ไปโรงเรียนกับลูกสาวตัวน้อยทุกวัน แม้จะเรียบง่ายแต่ก็เป็นความสุขที่ฉันหวงแหนเสมอ

เป็นเวลา 12 ปีแล้ว นับตั้งแต่ลูกเข้าอนุบาลครั้งแรก ฉันกับพ่อก็ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน ทุกเช้าเมื่อแสงตะวันแรกยังส่องกระทบต้นไม้หน้าซอย ลูกจะพึมพำถึงเพลงใหม่สามเพลงที่เพิ่งเรียนรู้ บางครั้งก็พูดถึงเพื่อนคนนี้ที่คุณครูเตือน หรือเพื่อนคนนั้นที่นำของเล่นแปลกๆ มาให้ฉัน ส่วนฉัน ผู้เป็นคนขับรถม้าเหล็กที่คุ้นเคย ก็ได้แต่ฟังลูกพูดเงียบๆ รู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ในใจ พอถึงหน้าประตูโรงเรียน ฉันก็ค่อยๆ รัดสายกระเป๋านักเรียน ใส่หมวกให้ลูก แล้วพูดคำที่คุ้นเคยว่า “เรียนเก่งนะ!” ลูกหันกลับมายิ้มอย่างสดใส รอยยิ้มสดใสดุจแสงอาทิตย์ยามเช้า เติมพลังให้ฉัน ส่องสว่างความหวังในวันใหม่ที่สดใส

บ่ายวันนั้น ฉันยืนรอลูกอยู่ใต้ต้นราชพฤกษ์เก่าแก่หน้าประตูโรงเรียน แสงแดดส่องลอดผ่านใบไม้ โปรยสีทองอร่ามลงบนไหล่ ช่วงเวลาที่ลูกวิ่งเข้ามาหาฉัน ตะโกนว่า “พ่อ!” อย่างชัดเจน เป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกว่าชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความสุข เพียงแค่เห็นรอยยิ้มนั้น ความยากลำบากและความกังวลทั้งหมดในวันนี้ก็จางหายไป

การพาลูกไปโรงเรียนไม่เพียงแต่เป็นความรับผิดชอบ การแบ่งปันงานกับภรรยาเท่านั้น แต่ยังเป็นความสุข เป็นของขวัญทางจิตวิญญาณที่ผมให้รางวัลตัวเองในทุกๆ วันอีกด้วย มันคือช่วงเวลาที่พ่อลูกได้พูดคุย แบ่งปันเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับชั้นเรียน เพื่อน และเรื่องราวในวัยเด็กที่แสนไร้เดียงสา ในช่วงเวลาปกติเหล่านั้นเองที่ผมเข้าใจ โลก ของลูกมากขึ้น โลกที่บริสุทธิ์และแสนฝัน ลูกของผมก็รู้สึกถึงความรักและความห่วงใยจากพ่อของเขาเช่นกัน

ตอนนี้ลูกฉันอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 แล้ว เช้าตรู่ ฉันขับรถเก่าๆ ไปส่งลูกที่โรงเรียนไม่ไหวแล้ว ไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วในหูอีกแล้ว ท่ามกลางความวุ่นวายของงาน ฉันแทบไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน แทบไม่ได้เดินไปกับลูกบนถนนที่คุ้นเคยเหมือนเมื่อหลายปีก่อน แต่ในใจฉันยังคงเชื่อว่า ถึงแม้จะอยู่ไกล ฉันก็ยังคง "ไปรับส่ง" ลูกด้วยความรัก ความไว้วางใจ และคำพูดอ่อนโยนที่ส่งมาทุกครั้งที่โทรศัพท์และส่งข้อความ

ในอนาคต ลูกจะก้าวไกล บินสูงขึ้น แต่แม่รู้ว่าตลอดการเดินทางนั้น ลูกจะจดจำความทรงจำอันแสนหวานของเช้าตรู่กับคุณพ่อและรถเก่าๆ และเสียงอบอุ่นที่บอกว่า "เป็นเด็กดีก่อนไปโรงเรียน!" ไว้เสมอ แค่คิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของฉันก็รู้สึกสงบและมีความสุข ราวกับว่าฉันยังคงไปโรงเรียนกับลูกทุกวัน

เหงียน วาน

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202510/niem-hanh-phuc-gian-di-cua-ba-ef50e76/