ที่ซึ่งความรักของมนุษย์จะอบอุ่นตลอดไป

“คุณอยู่บ้านไหม ฉันจะแวะซื้อของหน่อย รถบัสออกเร็วบ่ายนี้”

หลังจากเพื่อนโทรหา ฉันก็รีบหันกลับไปดูถุงเสื้อผ้าที่ถูกแยกเป็นชุดผู้ใหญ่และเด็กอีกครั้ง ของใช้จำเป็นบางอย่างที่พกพาสะดวกและใช้งานได้ทันที สองสามวันที่ผ่านมา หลังจากข่าวพายุและน้ำท่วมในภาคกลาง ใจฉันรู้สึกเหมือนถูกบีบรัด แค่คิดถึงภาพผู้คนดิ้นรนต่อสู้กับน้ำท่วม ทนความหิวโหยและความหนาวเย็น ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น แต่ชาวเวียดนามทุกคนก็รู้สึกเศร้าใจ

ผมก็เป็นเด็กภาคกลางเหมือนกันครับ ทุกปีจะมีพายุใหญ่ๆ และน้ำท่วมเล็กๆ หลายครั้ง แต่คนบ้านเกิดผมมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอหลังจากสูญเสีย เพราะตราบใดที่เรายังพยายาม อนาคตก็ยังมีเสมอ

ฉันยังจำพายุลูกที่ 5 ตอนเด็กๆ ได้อย่างชัดเจน ในความทรงจำอันแสนเยาว์นั้น รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยน้ำ พ่อแม่ของฉันรีบรวบรวมข้าวของ หนังสือ เสื้อผ้า แล้วนำไปวางไว้บนหลังคา ตอนนั้นที่บ้านเกิดของฉัน ทุกครอบครัวจะมีห้องใต้หลังคาไว้เก็บของใช้ในช่วงฤดูฝน มันถูกเรียกว่าห้องใต้หลังคาเพื่อโชว์ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นแค่คานไม่กี่อันที่ผูกติดกันแน่นหนา

ทุกปี บ้านเกิดของฉันได้สัมผัสกับฤดูฝนและพายุ ซึ่งเป็น "สิ่งพิเศษ" ของธรรมชาติที่ไม่มีใครต้องการ สำหรับพวกเราในตอนนั้น ความสุขคือการที่เสื้อผ้าและหนังสือของเราไม่เปียกหรือถูกพายุและน้ำท่วมพัดพาไป ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการที่ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันเพื่อแบ่งปันมันเทศหลังจากพายุผ่านไป ความสุขอีกอย่างหนึ่งคือการที่เพื่อนบ้านร่วมมือกันทำความสะอาดและสร้างบ้านใหม่ จากนั้นก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพื่อลืมเรื่องความยากจน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฝนและพายุมีความรุนแรงมากขึ้น หลังจากทราบข่าว เราก็เห็นน้ำท่วมสูงถึงหลังคา สำหรับคนที่เคยเผชิญกับพายุและน้ำท่วมอย่างฉัน ภาพนั้นช่างน่าเศร้าใจจริงๆ

ฉันจากบ้านเกิดไปใช้ชีวิตและทำงานในดินแดนอื่น แต่บ้านเกิดของฉันคือสถานที่เก็บซ่อนความสุขและความเศร้าโศกในวัยเด็กเอาไว้ มันยังเป็นสถานที่ที่รัก ปกป้อง และโอบกอดฉันและชาวบ้านอีกมากมาย เป็นเรื่องยากมากที่ผู้คนจะเอาชนะธรรมชาติได้ แต่พวกเขารู้จักวิธีที่จะรักและโอบกอดกันเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดและความสูญเสียที่เกิดจากธรรมชาติอยู่เสมอ

ฉันรู้สึกมีความสุขและโชคดีอย่างยิ่งที่ได้เกิดบนผืนแผ่นดินรูปตัว S แม้ว่าประเทศชาติจะยังคงเผชิญกับความยากลำบากมากมาย แต่จิตวิญญาณแห่งความสามัคคีและ "ความรักใคร่" ซึ่งกันและกันได้กลายเป็นประเพณีอันล้ำค่าของชาติไปแล้ว แน่นอนว่าเมื่อพายุและน้ำท่วมผ่านไป ความยากลำบากจะทับถมกันอีกครั้ง แต่ฉันเชื่อว่าด้วยพลังแห่งการฟื้นตัวของประชาชนในภาคกลาง ประกอบกับนโยบายสนับสนุนที่เป็นรูปธรรมของพรรคและรัฐบาล รวมถึงความรักและความห่วงใยของประชาชนทั่วประเทศ จะช่วยให้ประชาชนมีความมั่นคงในชีวิตได้ในไม่ช้า

ขบวนรถบรรเทาทุกข์จากทั่วประเทศยังคงเดินทางกันมาทั้งวันทั้งคืน ลำเลียงหัวใจชาวเวียดนามจำนวนนับไม่ถ้วนไปยังภาคกลางอันเป็นที่รัก ข้าพเจ้าสามารถบริจาคสิ่งของจำเป็นได้เพียงเล็กน้อย หวังว่าความรักเล็กๆ น้อยๆ นี้จะช่วยสร้างความอบอุ่นให้เพื่อนร่วมชาติของข้าพเจ้า

ทุกครั้งที่ได้ยินเพลง "เลือดแดง ผิวเหลือง ฉันคือเวียดนาม วันนี้ทะเลและท้องฟ้ารวมเป็นหนึ่งเดียวในภาคกลาง ภาคเหนือ และภาคใต้..." ฉันก็เห็นความภาคภูมิใจผุดขึ้นที่หางตา นับจากนี้ไป เพื่อนร่วมชาติภาคกลางของเราจะฝ่าฟันอุปสรรคทั้งปวงเพื่อสร้างชีวิตต่อไป เพราะเคียงข้างพวกเขาเสมอ ยังมีพรรค รัฐ และหัวใจชาวเวียดนามนับล้านที่ร่วมแรงร่วมใจและร่วมแรงร่วมใจกันเสมอ และสำหรับฉัน ความสุขคือความเห็นอกเห็นใจและการแบ่งปันจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ

เล ทิ นัม ฟอง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202512/noi-tinh-nguoi-am-mai-ee81623/