ฟีนิกซ์แดงเคาะประตูแห่งกาลเวลา

ฉันเติบโตในเมืองเล็กๆ ในพื้นที่สูงซึ่งฤดูแล้งมาช้าและอากาศไม่ร้อนจัด แต่จะร้อนระอุทุกครั้งที่มีลมกระโชก ตรงนั้นมีมุมหนึ่งของสนามหญ้าโรงเรียนมัธยมที่ฉันผ่านทุกฤดู มีแต่ช่วงฤดูร้อนเท่านั้นที่หัวใจของฉันจะหยุดเต้น ต้นราชพฤกษ์ที่นั่นไม่ได้ใหญ่เท่ากับต้นไม้โบราณบนที่ราบ แต่เมื่อออกดอกแล้วจะเป็นสีแดงสด ออกดอกดก และมีเสน่ห์ ช่อดอกเปรียบเสมือนกองไฟเล็กๆ ที่ลุกไหม้อยู่บนกิ่งก้าน แตกกระจายไปในท้องฟ้าสีฟ้าอันแจ่มใส

ต้นราชพฤกษ์มีไม่มากนัก ไม่เป็นแถวยาวเหมือนในภาคกลางหรือภาคเหนือ แต่ทุกครั้งที่เห็นก็จะทำให้คุณหยุดนึกถึงอยู่เสมอ ดูเหมือนว่าฟีนิกซ์จะมีความทรงจำพิเศษที่ไม่ใช่ของดวงตาแต่ของหัวใจ ไม่ต้องจำอะไรมากมาย แค่กิ่งเดียวก็เพียงพอที่จะนำท้องฟ้าในวัยเด็กกลับคืนมา พร้อมทั้งนำเสียงจั๊กจั่น เสียงกลองโรงเรียน และเสียงอำลาในวัยเรียนกลับมา

เมื่อก่อนฉันก็เคยเด็ดดอกราชพฤกษ์มาลงสมุดโน๊ต เก็บกลีบดอกเล็กๆ จัดเรียงให้เป็นรูปผีเสื้อ แล้วก็ยิ้มอย่างเหม่อลอยอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ไม่มีใครสอนฉัน ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล มีเพียงนิสัยไร้เดียงสาที่จนถึงตอนนี้ฉันยังจำทุกย่างก้าวได้อย่างชัดเจน กลีบดอกดูเหมือนจะจดจำฉันไปตลอดช่วงหนึ่งของชีวิตที่เก้ๆ กังๆ ซึ่งเป็นช่วงที่อารมณ์แรกๆ ได้เบ่งบานในใจของฉันอย่างลับๆ

ราชพฤกษ์เป็นดอกไม้ที่เกี่ยวข้องกับการอำลา แต่ยังเป็นการเริ่มต้นด้วยเช่นกัน เมื่อดอกราชพฤกษ์บาน ปีการศึกษาก็สิ้นสุดลง ฤดูร้อนมาถึงแล้ว และวัยเด็กก็เริ่มต้นขึ้นด้วยวันแห่งการพักผ่อนที่ไร้ความกังวล มีช่วงฤดูร้อนที่ฉันปั่นจักรยานขึ้นและลงทางลาด โดยที่หลังของฉันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แต่ฉันก็ไม่ลืมมองขึ้นไปและชื่นชมกิ่งต้นราชพฤกษ์ริมถนน ดอกไม้สีแดงเหล่านี้เปรียบเสมือนประภาคารที่บอกว่า “ฤดูร้อนมาถึงแล้ว! เพลิดเพลินกับมันก่อนที่เวลาจะผ่านไป”

ยิ่งอายุมากขึ้น ฉันก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าความงามจะปรากฏก็ต่อเมื่อเรารู้จักหยุดเมื่อไร ดอกบัวหลวงจะออกดอกเพียงช่วงสั้นๆ ฤดูร้อนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับความเยาว์วัยของแต่ละคน - มีอารมณ์ร้อนแรง เร่าร้อน แต่ก็ผ่านไปได้อย่างง่ายดายหากเราไม่รู้จักวิธีใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ เมื่อกลับมาถึงโรงเรียนเก่า ฉันมองดูต้นราชพฤกษ์เก่า ลำต้นดูบางลง ใบไม่เขียวเหมือนก่อนแล้ว แต่ช่อดอกยังคงบานสะพรั่งอย่างภาคภูมิใจ ฉันยืนเงียบๆ ใต้ต้นไม้เป็นเวลานาน ฟังเสียงจั๊กจั่นร้องเรียกฤดูร้อน ดังก้องอยู่ในใจ ไม่ใช่จากที่ไหนสักแห่งในธรรมชาติ แต่จากความทรงจำ

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวฉันตอนนี้แตกต่างออกไป ช่องเขาไม่รกร้างอีกต่อไปแล้ว เมืองเล็กๆ แห่งนี้มีร้านค้าที่สว่างไสวและผู้คนเดินไปมาอย่างคึกคัก แต่ที่แปลกก็คือ ดอกกุหลาบพันปียังคงทำให้หัวใจของผู้คนจมดิ่งลงไปได้ ครั้งหนึ่งฉันได้พบกับเด็กนักเรียนหญิงมัธยมปลายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นราชพฤกษ์ในสนามโรงเรียน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่เธอถือกล้องถ่ายรูป เด็กสาวพูดว่า “ฉันอยากถ่ายรูปช่วงฤดูร้อนปีที่แล้ว” ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่าดวงตาคู่นั้นสะท้อนภาพของฉัน - แววตาที่หม่นหมองและหวนคิดถึง ราวกับว่าวันเวลาอันเยาว์วัยทั้งหมดกำลังลุกไหม้ไปด้วยกลีบดอกฟีนิกซ์ที่ร่วงหล่น

ราชพฤกษ์ไม่เพียงแต่เป็นดอกไม้ของนักเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นพยานของกาลเวลาอีกด้วย มันยืนนิ่งอยู่ที่นั่น บานเงียบๆ เพียงปีละครั้ง เป็นการเตือนใจว่าทุกฤดูกาลมีความงดงามของตัวเอง เพียงแต่ว่าหัวใจของเราจะสงบเพียงพอที่จะรู้สึกถึงมันได้หรือไม่ ราชพฤกษ์เป็นไม้ดอกไม้ประดับที่มีปรัชญาอันอ่อนโยน นั่นคือ ความสวยงามไม่จำเป็นต้องเจิดจ้าตลอดทั้งสี่ฤดูกาลเสมอไป มีดอกไม้สวยงามที่บานเพียงครั้งเดียว แต่สามารถจดจำได้ตลอดชีวิต เหมือนวัยเรียน เหมือนรักครั้งแรก เหมือนการบอกลาที่ไม่ได้บอก... ทั้งหมดนี้ถูกสลักไว้บนกลีบดอกไม้สีแดง

ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่กลับมา ฉันยังคงใช้เวลาช่วงบ่ายเดินเล่นใต้ต้นราชพฤกษ์อยู่เสมอ บางครั้งอยู่ในสนามโรงเรียนเก่า บางครั้งก็อยู่บนถนนเล็กๆ ลาดชันที่เต็มไปด้วยหมอกยามเช้า ฉันไม่ได้คิดถึงวันเก่าๆ แค่เพียงยืนอยู่นานๆ ให้รู้สึกว่าเวลาผ่านไป แต่ความทรงจำยังคงอยู่ ดอกบัวหลวงยังคงบานอยู่ที่นั่น ราวกับกระซิบถึงอดีต: "เราเคยมีวันเวลาที่สวยงามเช่นนี้"

และเมื่อฉันมองดูดอกกุหลาบพันปีโบกสะบัดตามสายลม ฉันก็ขอบคุณผืนดินนั้นอย่างเงียบๆ ไม่ใช่เฉพาะแต่สำหรับเนินสนและสวนกุหลาบเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการเก็บรักษาฤดูกาลของดอกกุหลาบพันปีไว้ในตัวฉันด้วย ฤดูกาลของความเยาว์วัย ฤดูกาลแห่งการอำลา ฤดูกาลแห่งการเริ่มต้นและการสิ้นสุด ในรูปแบบที่เงียบสงบแต่ลึกซึ้ง

ที่มา: https://baolamdong.vn/van-hoa-nghe-thuat/202505/phuong-do-go-cua-thoi-gian-d090b76/