กลิ่นหอมของป่าไม้

มื้ออาหารนี้ได้รสชาติของขุนเขาและป่าไม้ ภาพ : ดิว ทอง

ฉันและเพื่อนร่วมงานอีกสองคนเลือกที่จะเดินทวนถนนเพื่อไปหาป่า เราข้ามเนินเขา ลำธาร และชายฝั่งหินมากมายเพื่อเข้าไปสู่ความเขียวขจีของป่าใหญ่

หลังจากตัดป่าเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง ทุกคนก็เหงื่อท่วม กลิ่นอับชื้นของใบไม้เน่าและมอสเริ่มลอยขึ้นมาทั่วบริเวณ แทนที่จะเป็นพุ่มไม้หนาทึบเหมือนส่วนที่เพิ่งผ่านขอบป่าไป รากไม้ยักษ์ก็ปรากฏขึ้น พร้อมด้วยลำต้นที่ขรุขระและเป็นปุ่มปม และมีมอสและเถาวัลย์หนาๆ ปกคลุมอยู่

ขาแรกเป็นช่วงที่น่าสงสัย ตอนเช้าอากาศหนาว ส่วนขาที่สองมืดมัว อ่อนล้า และมืดมิด และจุดหมายปลายทางสุดท้ายหลังจากใช้เวลาทั้งวันในการเดินเที่ยวในป่าคือมุมหนึ่งของบ้านใต้ถุนซึ่งเจ้าของเป็นคู่สามีภรรยาชาวกินห์ที่ตัดสินใจออกจากเมืองไปยังป่าเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว

เรามองดูถาดอาหารที่เสิร์ฟพร้อมซุป ผัก และอาหารจานเคียงด้วยน้ำตาคลอเบ้า ด้วยความหิวโหย ทุกคนรีบตักข้าวและใส่ชามอาหาร แต่ก็ยังมีความไวพอที่จะรับรู้กลิ่นของป่าได้อย่างเต็มที่

ต่างจากใบผักที่อ่อนอวบอิ่มผ่านการกระตุ้นทางเคมีและได้รับปุ๋ยอย่างดีในทุ่งราบ ยอดของมันเทศบนถาดข้าวตรงหน้าเรากลับมีรูปร่างบางเป็นเส้นใยและมีใบแหลม เมื่อต้มจะมีสีเขียวเข้ม รสขม และเมื่อรับประทานคู่กับพริกน้ำปลากระเทียมจะยิ่งกลมกล่อมลงตัว

เวลาอยากกินอะไรก็ดูน่ากินไปซะหมด แต่ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นเมนูปลาทอดนั่นเอง เจ้าของบ้านบอกว่าปลาชนิดนี้มีชื่อแปลกมาก คือ ปลาเก๋า

ปลาน้ำจืดจะอาศัยอยู่ในแหล่งน้ำสะอาดเท่านั้น โดยกินสาหร่ายและสัตว์น้ำ เช่น หอยขนาดเล็ก ปลาชนิดนี้มีเนื้อแน่นและกระดูกอ่อน สามารถนำไปปรุงเป็นอาหารได้หลายประเภท เช่น ซุป ตุ๋น ย่าง หรือทำเป็นชะโอะ สำหรับปลานึ่งเย็น ก่อนจะหมักด้วยเครื่องเทศ เชฟจะทำความสะอาดลำไส้ ทิ้งเกล็ดปลาไว้ จากนั้นหนีบปลาด้วยไม้ไผ่สาน และปิ้งเบาๆ บนถ่านเพื่อให้เนื้อปลามีกลิ่นหอม

บริเวณโดยรอบรกร้างว่างเปล่า ความมืดปกคลุมไปทั่ว ปกคลุมต้นไม้และใบไม้ภายนอกด้วยสีดำหนา แสงจากโคมไฟภายในบ้านยิ่งโดดเด่นขึ้นจนดึงดูดฝูงแมลง พวกมันกระพือปีกไปมาเหมือนกับว่ากำลังเล่นลูกบอลอยู่

หลังจากรับประทานไปสักพัก ความหิวก็ค่อยๆ ลดลง แต่ละคนค่อยๆ กัดตะเกียบอย่างระมัดระวัง และแต่ละคนก็ค่อยๆ เพลิดเพลินกับรสชาติของภูเขาและป่าไม้ต่อไปอย่างเต็มที่ ปลาเนื้อหวานเคี้ยวหนึบทุกชิ้น หน่อมันเทศแต่ละหน่อ หน่อไม้กรุบกรอบแต่ละหน่อ กินกับข้าวสวยร้อนๆ ที่หุงจากข้าวไร่ เมล็ดแห้งจะแยกออกจากกัน แต่เมื่อเคี้ยวอย่างระมัดระวัง จะมีมันและมีกลิ่นหอม

ท่ามกลางภูมิประเทศที่เป็นภูเขามืดมิดปกคลุมทุกด้าน ฉันและเพื่อนๆ ก็ไม่แปลกใจเลยที่มื้ออาหารที่ประกอบด้วยอาหารจานพื้นฐานกลับให้รสชาติที่ติดตรึงและคิดถึงมากกว่างานปาร์ตี้หรืออาหารจานอร่อยอื่นๆ ที่เราเคยลิ้มลอง

ทุกความรู้สึกและความทรงจำเกี่ยวกับความเงียบสงบในยามค่ำคืนนั้น แม้กระทั่งตอนนี้ ทุกครั้งที่ฉันนึกถึง มันทำให้ฉันอารมณ์อ่อนไหวเสมอ มีอาหารป่าที่ช่วยให้ผู้ที่หลงหายได้ก้าวเดินได้ใหม่และแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อสิ้นสุดการเดินทางอันเหนื่อยล้า บางทีทุกคนอาจต้องการบางสิ่งที่สวยงามเพื่อยึดถือไว้เพื่อเดินทางต่อไป!

ที่มา: https://baoquangnam.vn/rung-rung-huong-rung-3145437.html