กลิ่นหอมของป่า

มื้ออาหารที่รสชาติแห่งขุนเขาและผืนป่า ภาพโดย: Dieu Thong

ฉันและเพื่อนร่วมงานอีกสองคนเลือกที่จะเดินทางตรงข้ามเมืองเพื่อตามหาป่า เราข้ามเนินเขา ลำธาร และริมฝั่งหินมากมายเพื่อลึกเข้าไปในความเขียวขจีของป่าใหญ่

หลังจากฝ่าป่ามาเกือบสองชั่วโมง ทุกคนก็เหงื่อท่วมตัว กลิ่นอับชื้นของใบไม้เน่าและมอสเริ่มโชยมาแต่ไกล แทนที่จะเป็นพุ่มไม้หนาทึบของต้นไม้ป่าอย่างพื้นที่ที่เลยขอบป่าไป ลำต้นไม้ขนาดยักษ์กลับปรากฏขึ้น ลำต้นขรุขระเป็นปุ่มๆ ปกคลุมด้วยมอสและเถาวัลย์หนาทึบ

ขาแรกช่างน่าแปลก เช้านั้นหนาวเหน็บ ขาที่สองนั้นมืดมัว อ่อนล้า และมืดมิด จุดหมายปลายทางสุดท้ายหลังจากเดินเตร็ดเตร่ในป่ามาทั้งวันก็คือมุมหนึ่งของบ้านใต้ถุนสูง ซึ่งเจ้าของเป็นคู่สามีภรรยาชาวกินห์ ตัดสินใจออกจากเมืองมาเข้าป่าเมื่อไม่กี่ปีก่อน

เรามองถาดอาหารที่เสิร์ฟพร้อมซุป ผัก และเนื้อสัตว์ด้วยน้ำตาคลอเบ้า ด้วยความหิว ทุกคนรีบตักข้าวและอาหารใส่ชาม แต่ก็ยังตื่นตัวพอที่จะดื่มด่ำกับกลิ่นของป่าได้อย่างเต็มที่

ต่างจากใบอ่อนอวบอ้วนที่ได้รับการกระตุ้นและใส่ปุ๋ยอย่างดีเหมือนในที่ราบ หน่อมันเทศบนถาดข้าวตรงหน้าเรากลับมีรูปร่างผอมบางคล้ายเส้นใย ใบแหลม เมื่อต้มจะมีสีเขียวเข้มอมขม เมื่อผสมกับพริกและน้ำปลากระเทียม รสชาติจะเข้มข้นและล้ำลึกยิ่งขึ้น

เวลาอยากกินอะไรก็ดูน่ากินไปหมด แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็ยังคงเป็นปลาทอด เจ้าของร้านบอกว่าปลาชนิดนี้มีชื่อแปลกๆ ว่า "ปลาเก๋า"

ปลาชนิดนี้อาศัยอยู่ในแหล่งน้ำสะอาด กินสาหร่าย สัตว์น้ำ และหอยทากขนาดเล็ก เนื้อปลาแน่น ก้างนุ่ม สามารถนำไปแปรรูปเป็นอาหารได้หลากหลายเมนู เช่น ซุป ตุ๋น ย่าง หรือทำเป็นแกง สำหรับปลาตุ๋น เชฟจะทำความสะอาดลำไส้ก่อนหมักด้วยเครื่องเทศ โดยไม่เอาเกล็ดออก แล้วจึงนำปลามาหนีบด้วยไม้ไผ่ แล้วนำไปย่างบนเตาถ่านเพื่อให้ปลามีกลิ่นหอม

บริเวณโดยรอบดูอ้างว้าง มืดมิดปกคลุมต้นไม้และใบไม้ด้านนอกจนมืดมิด แสงจากโคมไฟภายในบ้านยิ่งเด่นชัดขึ้น ดึงดูดฝูงแมลง พวกมันกระพือปีกไม่หยุดหย่อนราวกับกำลังเต้นรำ

หลังจากรับประทานไปสักพัก ความหิวก็ค่อยๆ บรรเทาลง ตะเกียบแต่ละอันถูกหยิบขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่ละคนก็ค่อยๆ ลิ้มรสชาติของขุนเขาและผืนป่าอย่างเต็มที่ ปลาแต่ละชิ้นเคี้ยวหนึบหวาน มันเทศแต่ละหน่อขม หน่อไม้กรุบกรอบ รับประทานคู่กับข้าวสวยร้อนๆ ที่หุงจากข้าวไร่ เมล็ดข้าวแห้งแยกออกจากกัน แต่เมื่อเคี้ยวอย่างระมัดระวังก็จะมีไขมันและกลิ่นหอม

ท่ามกลางภูมิประเทศที่เป็นภูเขาและความมืดมิดที่ปกคลุมทุกด้าน ฉันและเพื่อนร่วมทางไม่ได้แปลกใจเลยที่มื้ออาหารที่มีอาหารจานพื้นฐานจะทำให้มีรสชาติที่ติดปากและชวนคิดถึงมากกว่างานปาร์ตี้หรืออาหารแปลกใหม่แสนอร่อยอื่นๆ ที่เราเคยลิ้มลอง

ทุกรสชาติและความทรงจำของค่ำคืนอันเงียบสงบนั้น แม้กระทั่งตอนนี้ เมื่อฉันนึกถึงมันอีกครั้ง ก็ยังคงทำให้ฉันซาบซึ้งใจ ที่นั่น มีอาหารมื้อหนึ่งอยู่ในป่าที่ช่วยให้ผู้ที่หลงทางได้ฟื้นตัว และค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น

เมื่อสิ้นสุดการเดินทางอันเหนื่อยล้า บางทีทุกคนอาจต้องการบางสิ่งที่สวยงามเพื่อยึดเหนี่ยวไว้เพื่อเดินทางต่อไป!

ที่มา: https://baoquangnam.vn/rung-rung-huong-rung-3145437.html