ฉันและเพื่อนร่วมงานอีกสองคนเลือกที่จะเดินทางตรงข้ามเมืองเพื่อตามหาป่า เราข้ามเนินเขา ลำธาร และชายฝั่งหินมากมายเพื่อลึกเข้าไปในความเขียวขจีของป่าใหญ่
หลังจากฝ่าป่ามาเกือบสองชั่วโมง ทุกคนก็เหงื่อท่วมตัว กลิ่นอับชื้นของใบไม้เน่าและมอสเริ่มโชยมาแต่ไกล แทนที่จะเป็นพุ่มไม้หนาทึบเหมือนส่วนที่อยู่เลยขอบป่าไป กลับกลายเป็นลำต้นไม้ขนาดยักษ์ที่มีลำต้นขรุขระเป็นปุ่มๆ ปกคลุมไปด้วยมอสและเถาวัลย์หนาทึบ
ขาแรกช่างน่าแปลก เช้านั้นหนาวเหน็บ ขาที่สองนั้นมืดมัว อ่อนล้า และมืดมิด จุดหมายปลายทางสุดท้ายหลังจากเดินเตร็ดเตร่ในป่ามาทั้งวันก็คือมุมหนึ่งของบ้านใต้ถุนสูง ซึ่งเจ้าของเป็นคู่สามีภรรยาชาวกินห์ ตัดสินใจออกจากเมืองมาเข้าป่าเมื่อไม่กี่ปีก่อน
เรามองถาดอาหารที่เสิร์ฟพร้อมซุป ผัก และอาหารจานเคียงด้วยน้ำตาคลอเบ้า ด้วยความหิว ทุกคนรีบตักข้าวและอาหารใส่ชาม แต่ก็ยังตื่นตัวพอที่จะดื่มด่ำกับกลิ่นของป่าได้อย่างเต็มที่
ต่างจากใบผักอ่อนๆ อวบอิ่ม ได้รับการกระตุ้นทางเคมี และได้รับการใส่ปุ๋ยอย่างดีในที่ราบ หน่อมันเทศบนถาดข้าวตรงหน้าเรามีรูปร่างผอมบางคล้ายเส้นใย ใบแหลม เมื่อต้มจะมีสีเขียวเข้ม รสขม และเมื่อรับประทานคู่กับพริกและน้ำปลากระเทียม รสชาติยิ่งเข้มข้นและล้ำลึกยิ่งขึ้น
เวลาอยากกินอะไรก็ดูน่ากินไปหมด แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็ยังคงเป็นปลาทอด เจ้าของร้านบอกว่าปลาชนิดนี้มีชื่อแปลกๆ ว่า "ปลาเก๋า"
ปลาชนิดนี้อาศัยอยู่ในน้ำสะอาดต้นน้ำเท่านั้น กินสาหร่าย สัตว์น้ำ และหอยทากขนาดเล็ก เนื้อปลาแน่น ก้างนุ่ม สามารถนำไปแปรรูปเป็นอาหารได้หลากหลายเมนู เช่น ซุป ตุ๋น ย่าง และทำเป็นแกง สำหรับปลาตุ๋น ก่อนหมักด้วยเครื่องเทศ เชฟจะทำความสะอาดลำไส้ ปล่อยให้เกล็ดปลาอยู่ตัว แล้วใช้ไม้ไผ่มัดเป็นเส้น แล้วนำไปย่างบนเตาถ่านเพื่อให้ปลามีกลิ่นหอม
บริเวณโดยรอบดูอ้างว้าง มืดมิดปกคลุมต้นไม้และใบไม้ด้านนอกจนมืดมิด แสงไฟจากโคมไฟภายในบ้านยิ่งเด่นชัดขึ้น ดึงดูดฝูงแมลง พวกมันกระพือปีกไม่หยุดหย่อนราวกับกำลังเข้าร่วมงานเต้นรำ
หลังจากรับประทานไปครู่หนึ่ง ความหิวก็ค่อยๆ บรรเทาลง ตะเกียบแต่ละอันเริ่มระมัดระวังมากขึ้น แต่ละคนค่อยๆ ลิ้มรสชาติของขุนเขาและผืนป่าอย่างเต็มอิ่ม ปลาเนื้อหวานเคี้ยวหนึบแต่ละชิ้น มันเทศรสขมแต่ละชิ้น หน่อไม้กรุบกรอบ รับประทานคู่กับข้าวสวยร้อนๆ ที่หุงจากข้าวไร่ เมล็ดข้าวแห้งแยกออกจากกัน แต่เมื่อเคี้ยวอย่างระมัดระวัง พวกมันก็ยังคงมีไขมันและมีกลิ่นหอม
ท่ามกลางภูมิประเทศที่เป็นภูเขาและความมืดมิดที่ปกคลุมทุกด้าน ฉันและเพื่อนร่วมทางไม่ได้แปลกใจเลยที่มื้ออาหารที่มีอาหารจานพื้นฐานจะทำให้มีรสชาติที่ติดตรึงและน่าคิดถึงมากกว่างานปาร์ตี้หรืออาหารจานอร่อยอื่นๆ ที่เราเคยลิ้มลอง
ทุกรสชาติและความทรงจำของค่ำคืนอันเงียบสงบนั้น แม้กระทั่งตอนนี้ เมื่อฉันนึกถึงมัน ก็ทำให้ฉันซาบซึ้งใจ ที่นั่น มีอาหารมื้อหนึ่งอยู่ในป่าที่ช่วยให้ผู้ที่จากไปฟื้นตัวและค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น
เมื่อสิ้นสุดการเดินทางอันเหนื่อยล้า บางทีทุกคนอาจต้องการบางสิ่งที่สวยงามเพื่อยึดเหนี่ยวไว้เพื่อเดินทางต่อไป!
ที่มา: https://baoquangnam.vn/rung-rung-huong-rung-3145437.html
การแสดงความคิดเห็น (0)