เสียงไม้กวาดในสายฝน

ฝนแรกของฤดูเทลงมาอย่างกะทันหันและดังก้องกังวานดุจเสียงเชียร์แห่งฤดูร้อน ทุ่งนาที่แห้งแล้งพลันหลั่งน้ำตาต้อนรับสายน้ำเย็นฉ่ำ คูน้ำกลางทุ่งหัวเราะร่า เต้นรำไปกับเสียงดนตรีอันคึกคักของสายฝน ฝนพรำพัดพากลิ่นฉุนของโคลนและกลิ่นหอมหวานของข้าวอ่อน ผสมผสานกันเป็นกลิ่นหอมอบอุ่นหัวใจ สายฝนฤดูร้อนเปรียบเสมือนการเต้นรำอันเร่าร้อน เปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตชีวา ราวกับการเต้นรำอันเร่าร้อน

ที่มา: อินเตอร์เน็ต

ฝนเพิ่งหยุดตก ท้องทุ่งทั้งหมดตื่นขึ้นอย่างมีความสุข สลัดความหลับใหลอันยาวนานออกไป หยดน้ำที่ยังคงเกาะอยู่บนใบข้าวระยิบระยับดุจไข่มุกเม็ดเล็กในแสงแดดยามเช้า ลมพัดเอื่อย ๆ ผืนชนบทสูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอด กลิ่นดินหลังฝนตกเปลี่ยนเป็นกลิ่นหอมอบอุ่นชื้น ราวกับลมหายใจแห่งความกตัญญูจากผืนดินที่ส่งขึ้นไปบนเมฆ ท่ามกลางสายลมที่พัดเอื่อย ๆ มีเสียงกบร้องเป็นจังหวะ และเสียงปลานิลกระเซ็นสาดซัดสาด ประสานเป็นบทเพลงฤดูร้อนอันมีชีวิตชีวา

ฝนเปรียบเสมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนมานาน ทันทีที่ฝนโปรยปรายลงมาที่บ้าน ความทรงจำที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวฉันก็กลับคืนมา ฉันนั่งเงียบๆ อยู่บนระเบียงบ้านแม่ จมอยู่กับเสียงหัวเราะคิกคักในวัยเด็กท่ามกลางสายฝน ทันใดนั้น ฉันก็หวนคิดถึงยามบ่ายในทุ่งนาเก่าๆ ที่เท้าเล็กๆ ของฉันเคยเล่นโคลน และเล่นกับเพื่อนๆ ไล่ตั๊กแตนท่ามกลางสายฝน

ฉันยังจำได้ดีถึงวันฤดูร้อนสมัยเด็กๆ ตอนที่ฝนกำลังจะตก ทุกคนในครอบครัวต่างรีบวิ่งออกไปที่ลานบ้าน ไม่ใช่เพื่ออาบน้ำ แต่เพื่อ...เก็บข้าว เมล็ดข้าวสีทองที่เพิ่งตากแห้งต้องรีบเก็บก่อนที่ฝนจะตกหนัก บางครั้งฝนก็ตกกระทันหัน ทุกคนมีเวลาแค่รีบเก็บข้าวแล้วคลุมด้วยผ้าใบ

สมัยก่อน ทุกบ่ายฉันจะแอบหนีแม่ไปเล่นกับเพื่อนๆ บางทีก็เล่นลูกขนไก่ เล่นประทัด บางครั้งก็เล่นลูกข่าง หรือชวนกันไปจับกุ้งที่ทุ่งนา แต่แม่จะดุฉันที่ไม่ยอมนอนกลางวันตอนเก็บเกี่ยวก็ต่อเมื่อถึงเวลาตากข้าวเท่านั้น ฉันได้รับมอบหมายให้เฝ้ามองฟ้าและดิน และทุกครั้งที่เมฆดำปรากฏขึ้น ฉันจะเรียกทุกคนให้วิ่งไปเก็บข้าว

ด้วยความกระตือรือร้นในภารกิจนี้ ฉันจึงนั่งลงบนระเบียง ดวงตาเบิกกว้างมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแจ่มใส ก่อนจะจ้องมองไปยังนาข้าว หัวใจเต็มไปด้วยคำถาม ท่ามกลางแสงแดดจ้าเช่นนี้ ฝนจะตกได้อย่างไรกัน? ทว่าเพียงชั่วครู่ ฉันก็เผลอมองต้นฝรั่งที่มุมสวนอย่างไม่ใส่ใจ ทันใดนั้นก็เห็นลมพัดผ่านมา ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องมาจากที่ไกลๆ ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเมฆดำ "แม่จ๋า พี่สาวจ๋า ฝนจะตกแล้ว!"

เมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าของฉัน แม่กับน้องสาวก็รีบวิ่งออกไปที่ลานบ้าน คนหนึ่งถือคราด อีกคนถือไม้กวาด กวาดข้าวอย่างรวดเร็ว ฉันก็ถือไม้กวาดเล็กๆ ที่คุณยายถักให้อย่างกระตือรือร้น โบกไปมากับแม่เพื่อกวาดข้าว จนกระทั่งบัดนี้ ฉันยังคงลืมเสียงฝีเท้าเร่งรีบ เสียงไม้กวาดเสียดสีกับพื้นลานบ้าน และเสียงฝนที่เทลงมาทุกครั้งที่กวาดข้าวไม่ได้ เสียงเร่งรีบและเร่งรีบนั้นไม่ได้แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า หากแต่เป็นเสียงประสานที่เปี่ยมไปด้วยทั้งความกังวลและความสุข ยามที่ต้องปกป้อง "ไข่มุก" อันล้ำค่าของทุกคนในครอบครัว

มีหลายปีที่ฝนฤดูร้อนตกหนักไม่หยุดหย่อน แม่กับพี่สาวของฉันออกไปเก็บเกี่ยวข้าวในทุ่งนา แข่งกับฟ้าตลอดเวลา ขณะที่ผู้ใหญ่กำลังเกี่ยวข้าว พวกเราเด็กๆ ก็รีบออกไปจับตั๊กแตนอย่างไม่ลังเล แต่ละคนถือไม้เล็กๆ ผูกถุงพลาสติกไล่ตั๊กแตนให้ตกลงไปในถุง จากนั้นก็เขย่าตั๊กแตนคว่ำลงจนหมดสติ แล้วเทตั๊กแตนลงในขวดใบใหญ่ที่สะพายข้าง ความรู้สึกที่ตะโกนร้องในทุ่งนาขณะไล่ตั๊กแตน พร้อมกับฟังเสียงตั๊กแตนกระโดดในขวดนั้นช่างมีความสุขและเบิกบานใจเหลือเกิน

เมื่อขวดเต็มไปด้วยตั๊กแตน พวกเราก็รวมตัวกันบนเนินสูง อวด “ของที่ได้มา” อย่างภาคภูมิใจ จากนั้นเราก็เถียงกันเสียงดังว่าใครจับได้มากกว่ากัน เสียงหัวเราะของเราดังก้องกังวานท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ ทุกคนต่างตื่นเต้นเมื่อถือขวดที่เต็มไปด้วยตั๊กแตน คืนนี้เราจะได้กินตั๊กแตนผัดใบมะนาว ซึ่งมันเยิ้มและหอมกรุ่นในมุมครัว เติมผักโขมต้มใส่มะเฟืองอ่อนสักจานและมะเขือยาวสักถ้วย แค่นี้มื้ออาหารก็จะอร่อยเหาะ

วันฝนตกหนักทำให้ข้าวของชาวนาหลังจากนวดข้าวโดยไม่มีแสงแดดให้แห้งก็ถูกทิ้งไว้ที่ระเบียงและปกคลุมไปทั่วทั้งบ้าน บ้านของครอบครัวฉันในเวลานั้นเต็มไปด้วยข้าวที่ชื้นส่งกลิ่นเหม็นอับ นั่นเป็นวันที่ฉันเห็นแม่กระสับกระส่ายมองดูฝนข้างนอกเงียบ ๆ โดยไม่หยุด เธอถอนหายใจ เอื้อมมือไปเปิดพัดลมให้หมุนทั่วบ้าน มือที่หยาบกร้านของเธอค่อยๆ หมุนข้าวแต่ละชั้นให้แห้ง ฉันมองดูเหงื่อของแม่แต่ละหยดลงในข้าวอย่างเงียบ ๆ ราวกับเติมรสชาติเค็มของดิน ของฝน และการทำงานหนักมาตลอดชีวิต ในเวลานั้นฉันยังเด็ก ฉันไม่เข้าใจความกังวลของแม่อย่างถ่องแท้ แต่ตอนนี้ เมื่อนึกถึงดวงตาของแม่ ฉันรู้ว่าฝน สำหรับแม่และชาวนา มันคือบททดสอบความอดทนและความรัก

ฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน ถนนเล็กๆ จากริมฝั่งแม่น้ำมาถึงบ้านฉันน้ำท่วมถึงเข่า เด็กๆ อย่างเราๆ ออกไปอาบฝนแบบไม่ต้องใส่เสื้อผ้า ลุยน้ำลุยฝนกันโดยไม่คิดถึงความกังวลของผู้ใหญ่ที่กลัวข้าวขึ้นรก ถนนที่น้ำท่วมขังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่สดใส ลูกพี่ลูกน้องของฉันถือคันเบ็ดพร้อมเหยื่อกบไว้ตกปลากบ ทุกครั้งที่เขาจับกบตัวใหญ่อ้วนๆ ได้ เราจะร้องตะโกนอย่างมีความสุขว่า "กบร้องอ๊าม อ๊าม/บ่อน้ำเต็มไปด้วยน้ำ"

บัดนี้ ฝนฤดูร้อนยังคงมาเยือน แต่ลูกหลานในอดีตไม่ได้อาบสายฝนอีกต่อไป และไม่มีใครตะโกนว่า “แม่ ฝนกำลังตก!” มีเพียงฉัน ทุกครั้งที่ฝนตก ยืนอยู่ที่ระเบียงบ้านหลังเก่า เฝ้ามองสายฝนเงียบๆ กระซิบกับความทรงจำอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ฉันตระหนักว่าเสียงที่ดังกระหึ่มที่สุดในวัยเด็กของฉันไม่ใช่เสียงหัวเราะยามฝนตก แต่เป็นเสียงไม้กวาดของแม่และพี่สาวที่กำลังกวาด “ไข่มุก” แต่ละเม็ดไปยังที่แห้งอย่างเร่งรีบ เสียงนั้น ทั้งเร่งรีบ เร่งรีบ กังวล แต่ก็อบอุ่นอย่างประหลาด ท่ามกลางเสียงฝนที่ไหลริน ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่ที่จมอยู่ในเสียงฟ้าร้องเมื่อหลายปีก่อน เห็นเหงื่อแต่ละหยดของเธอร่วงลงบนเมล็ดข้าวที่กำลังงอกอย่างเงียบเชียบ

ฝนทุกสายย่อมหยุดตก แต่เสียงแม่กวาดข้าวในสายฝนยังคงก้องกังวานอยู่ในใจ เสียงไม้กวาดในอดีตไม่เพียงปลุกความทรงจำให้กลับมาอีกครั้ง แต่ยังฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณของฉันด้วยความจริงอันเรียบง่ายแต่ศักดิ์สิทธิ์ นั่นคือ ผลผลิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตคนเราไม่ได้อยู่ที่ทุ่งนา หากแต่อยู่ที่ความรักที่งอกงามจากความกังวล และงดงามดุจทองคำจากความยากลำบากอันเงียบงันในชีวิตของแม่ เสียงในพายุนั้นสอนฉันว่าความยากลำบากไม่ได้มาเพื่อทำลายล้าง แต่มาเพื่อปกป้องและบ่มเพาะสิ่งล้ำค่าที่สุดให้คงความเขียวขจีตลอดไป...

ที่มา: https://baothainguyen.vn/van-nghe-thai-nguyen/202507/tieng-choi-trong-mua-4bb278c/