รักห้องครัวตลอดไป

กี่ฤดูร้อนผ่านไปแล้วนับตั้งแต่ฉันจากชนบทอันเงียบสงบนั้นมาเพื่อท่องเที่ยวไปกลับตลอดหลายปี ฉันผ่านทั้งเรื่องดีเรื่องร้าย พายุ... ฉันมีช่วงบ่ายเอาหน้าซุกมือเปล่าๆ จิบรสเค็มๆ ของความอ้างว้าง พลาดอะไรบางอย่างที่ไม่รู้จัก ท่ามกลางความว่างเปล่าและความไม่แน่นอนนั้น รื้อค้นความทรงจำอันเลือนราง... ฉันตกใจเมื่อได้กลิ่นควันไฟแรงๆ กลิ่นขี้เถ้าที่ฝังอยู่ในแกลบในครัวเรียบง่ายของแม่

ภาพประกอบ: LE NGOC DUY

บางที สำหรับผู้ที่ผูกพันกับชนบทมาตั้งแต่เด็ก ห้องครัวมักจะมอบความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบยามบ่ายแก่ๆ ให้เราเสมอ เมื่อควันจากครัวลอยฟุ้งเข้ามาในห้อง มื้ออาหารเรียบง่ายแบบชนบทถูกเติมเต็มด้วยเสียงหัวเราะของเด็กๆ ครัวของแม่ทำให้หวนรำลึกถึงความทรงจำอันเงียบสงบมากมายในวันเวลาที่ไม่มีวันหวนกลับ หม้อข้าวเหนียวหอมกรุ่นและหม้อปลาตุ๋นกับผักดองเค็มในวันที่พายุพัดแรง ลมพัดมาจากทุกทิศทุกทาง ความหนาวเย็น... หม้อมันเทศยังคงร้อนระอุ เปลวไฟที่เลียรอบหม้อ ระยิบระยับ ชวนให้นึกถึงและทะนุถนอมความอบอุ่น

ห้องครัวของแม่เรียบง่าย มีเขม่าควันปกคลุมประตูและไฟลุกไหม้วันละสามครั้ง นั่นคือ โลกใน วัยเด็กของฉันที่ซ่อนอยู่ในมุมเล็กๆ ขาตั้งกล้องสีดำ หม้ออะลูมิเนียมเก่าๆ สองสามใบแขวนอยู่ข้างตู้ไม้สีน้ำตาล... ฉันจำได้แม่นเลยว่ามีเล้าไก่อยู่ที่มุมห้องครัวด้วย ไก่ตัวหนึ่งกำลังกกไข่สีชมพูอย่างเงียบๆ ใต้ท้อง รอวันที่ลูกไก่จะจิกไข่ออกมา โถน้ำเซรามิก ทัพพีกะลามะพร้าววางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบอยู่ด้านบน

ในความทรงจำอันลึกซึ้งของฉัน ครัวที่แสนจะโทรมนั้นเปรียบเสมือนสถานที่เก็บความทรงจำอันล้ำค่าไว้ ทุกๆ เดือน แม่จะปั่นจักรยานไปซื้อข้าวสารและอาหารจากร้านขายอาหาร ตลอดทั้งปี ข้าวสารจะถูกคลุกเคล้ากับมันสำปะหลังและมันเทศ ตั้งแต่ยังเล็ก ฉันเรียนรู้การทำอาหารและดูแลน้องๆ ในวันที่ฝนตกปรอยๆ ลมแรง ฉันต้องหลั่งน้ำตาเพราะควันไฟ หม้อข้าวสวยกับมันเทศในความทรงจำของฉันนั้นช่างเป็นความทรงจำที่หลอกหลอน กี่ครั้งแล้วที่ไฟไม่พอหุงข้าวให้สุก และแม่ก็ดุฉัน...

มีบางเดือนที่ไม่มีข้าว ลูกๆ ของฉันกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มุมครัวนั้นได้เห็นหลายครั้งที่ฉันร้องไห้เพราะบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่สุก... น้องชายคนเล็กร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของฉัน มีบางช่วงเวลาที่เราต้องลดการกินมันฝรั่งและผักหน่อไม้เพื่อช่วยเหลือลูกๆ ของเราจากความอดอยาก บางช่วงเวลาที่ฉันกับแม่ให้ข้าวกับน้องๆ สองคน... มุมครัวนั้นก็กลายเป็นเพื่อนที่คอยปลอบใจฉันหลายครั้งเมื่อฉันไม่พอใจอะไรสักอย่าง ช่างแปลกจริงๆ! ตอนเด็กๆ น้ำตาของฉันมาจากไหนกันนะ? เวลาคิดถึงพ่อ ฉันก็จะยืนอยู่ที่มุมครัวแล้วร้องไห้

แม่ดุ ก้มหน้าลงคุกเข่า ถือตะเกียบจิ้มถ่านแดง ร้องไห้! โกรธน้องชายทั้งสอง จึงตักข้าวสารออกมาเบาๆ แล้วร้องไห้! บัดนี้ เมื่อผ่านชนบทอันเงียบสงบ เห็นควันจากครัวของใครบางคนลอยฟุ้งในแสงแดดอ่อนยามบ่าย หัวใจของฉันโหยหาห้องครัวเหลือเกิน มีคนมากมายที่เกิดมา เติบโต และเติบโตจากถาดอาหารที่ทำจากครัวที่ครั้งหนึ่งเคยทำงานหนักและยากลำบาก ปัจจุบัน ในชนบท บ้านมุงจากและครัวเก่าๆ น้อยลงเรื่อยๆ ยุคสมัยของครัวสมัยใหม่ก็คงจะมีเรื่องราวสุขเศร้าโศกรอบกองไฟแดงกับบั๋นเต๊ตในคืนส่งท้ายปีเก่าน้อยลงเรื่อยๆ...

ครัวของแม่คือที่ที่เราเติบโตขึ้นมา เพื่อให้ทุกคนรู้ว่าจากสถานที่เรียบง่ายธรรมดาๆ แห่งนี้ วันเวลาที่มีความสุขที่สุดได้มาถึงแล้ว เมืองที่วุ่นวายและหรูหรา แทบจะทำให้เราลืมอาหารเย็น ควันสีฟ้าที่ลอยฟุ้งอยู่รอบหลังคามุงจาก และลอยละล่องท่ามกลางพระอาทิตย์ตกดินที่ค่อยๆ ปกคลุม

ฉันจะลืมกลิ่นควันฉุนได้อย่างไร ในเมื่อหลายวันผ่านไป กลิ่นนั้นยังคงติดอยู่บนผมและเสื้อผ้าของฉัน กาลเวลาผ่านไป เมื่อผมของฉันเปลี่ยนเป็นสีแทนยามบ่าย ช่วงเวลาแห่งเทพนิยายของฉันกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำ ฉันกระซิบว่ามันคือกลิ่นแห่งความคิดถึง กลิ่นแห่งความคิดถึงฝังแน่นอยู่ในจิตใต้สำนึกของฉัน ท่ามกลางความหรูหราอลังการ บางครั้งก็รู้สึกเศร้าและเสียใจ ฉันกลัวว่าสักวันหนึ่ง สิ่งเรียบง่ายและแสนรักเหล่านั้นจะถูกลืมเลือนไปอย่างง่ายดาย

บ้านเก่าตอนนี้เหลือเพียงฉันคนเดียว เตาไม้หายไปแล้ว...น้องชายฉันนำกลิ่นควันฉุนไปไกล ผมของฉันมีผมสีเงินมากขึ้น พ่อก็เดินทางไกลเช่นกัน คิดถึงพ่อ ฉันไม่มีครัวให้ซ่อนตัวร้องไห้อีกแล้ว ระเบียงหลังบ้านถูกทิ้งร้างมาเกือบสิบปีแล้ว...

บ่ายค่อย ๆ โรยราลง ทันใดนั้น สายลมที่พัดผ่านมาก็พัดพากลิ่นควันครัวอันเงียบสงบเข้ามาในใจ ชวนให้หวนรำลึกถึงวันเก่า ๆ อันเป็นที่รัก ณ ที่ใดที่หนึ่งลึกลงไป มีกองไฟที่ริบหรี่ เตาถ่านร้อนแดงที่จุดประกายความสุขอันเรียบง่ายและแสนหวาน

เทียนลัม

ที่มา: https://baoquangtri.vn/thuong-hoai-chai-bep-194464.htm