ล่องลอย - บทกวีของ เหงียน หง็อก ฮันห์

ภาพประกอบ: แวน เหงียน

ทะเลไม่ได้เชื้อเชิญฉันกลับบ้าน

มีใครอีกบ้างที่อยู่ท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่แห่งนี้?

คลื่นซัดสาด อกอวบอิ่มและลอยขึ้นลง

ล่องลอยอยู่บนไหล่ท่ามกลางสายลมยามเย็นอันกว้างใหญ่

ฉันอยู่เพียงลำพัง เงียบๆ ริมฝั่งแห่งความรัก

แล้วฉันก็ว่ายน้ำเปลือยกายในทะเล

เธอกางแขนเปล่าของเธอออก

ฉันกอดเท้าตัวเองแน่นเพื่อป้องกันลมพัด

หลังที่อ่อนนุ่มซึ่งถูกแสงแดดตอนเที่ยงวันส่องถึง

คลื่นซัดเบาๆ ไปตามริมฝั่งแม่น้ำที่เรียวบาง

สายลมพัดเบาๆ ทำให้ริมฝีปากโค้งมนของเธอขยับไหว

ดอกตูมผลิบาน ลอยล่องสู่ก้อนเมฆ

คุณเปรียบเสมือนบทกวีไร้คำพูด

ล่องลอยไปในทะเลร้าง ชีวิตที่แสนสั้นดุจดอกชบา

ว่ายน้ำสู่อนันต์

ลอยไปถึงชายฝั่ง แล้วมาบรรจบกันอีกครั้งที่เชิงเขา

การค่อยๆ จางหายไปไม่ได้หมายความว่ามันหายไปแล้วหรือยังคงอยู่ตรงนั้นเสมอไป

ใครจะรู้ ทะเลแห่งชีวิตอาจใสหรือขุ่น แต่ไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหน ก็อาจมีน้ำใสหรือขุ่นก็ได้

การที่คลื่นจะซัดเข้าสู่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ปล่อยใจให้ล่องลอยไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงฝั่ง แล้วก็ตกหลุมรัก

ที่มา: https://thanhnien.vn/troi-tho-cua-nguyen-ngoc-hanh-185250913180816064.htm