‘เขียนและใช้ชีวิต’ ในยุค AI

ด้วยคำสั่งเพียงไม่กี่คำ AI ก็สามารถเขียนบทความข่าว เรียงความ หรือแม้แต่หนังสือให้เราได้ เมื่อเครื่องจักรสามารถเขียนบทกวี บทความ และบทความต่างๆ ได้... มนุษย์จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อ 'เขียนและใช้ชีวิต' ล่ะ?

คำถามข้างต้นจะได้รับคำตอบเมื่ออ่านหนังสือ Writing and Living ของแอนน์ ลามอตต์ (ชื่อเดิม: Bird by Bird - จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์เฟิร์สนิวส์และแดน ไทร) หนังสือเล่มนี้เปรียบเสมือนคู่มือสำหรับทุกคนที่กำลังก้าวเข้าสู่หรือต้องการก้าวเข้าสู่ โลก แห่งคำพูดและใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเขียน

เรื่องราวนี้มาจากนิทานในวัยเด็กของแอนน์ ลามอตต์ นักเขียน เมื่อพี่ชายวัย 10 ขวบของเธอต้องเขียนรายงานเกี่ยวกับนกภายในสามเดือน แต่กลับรู้สึกหมดหนทางเพราะงานมหาศาลที่ต้องทำ ขณะที่เขากำลังจะร้องไห้ คุณพ่อของเขาก็เข้ามาแนะนำว่า "ทีละนกนะลูก จัดการทีละตัวเถอะ"

คำแนะนำนี้กลายมาเป็นคติประจำใจของแอนน์ ลาโมตต์ในชีวิตและการเขียน และยังเป็นข้อความที่เธอต้องการส่งถึงผู้อ่านทุกคนอีกด้วย: งานดีๆ ใดๆ ก็สามารถสำเร็จได้ หากเราค่อยๆ ทำทีละเล็กทีละน้อยอย่างอดทน

ผู้เขียน แอนน์ ลาโมตต์

ภาพ: สำนักพิมพ์

หนังสือ Write and Live สร้างขึ้นจากการบรรยายของแอนน์ในชั้นเรียนการเขียน ผสมผสานกับความทรงจำส่วนตัว ประสบการณ์สร้างสรรค์ และข้อสังเกตเกี่ยวกับการเขียนของเธอ จุดเด่นของหนังสือเล่มนี้คือ แอนน์ ลามอตต์ ไม่ได้ให้คำแนะนำหรือวิธีการเขียน แต่ได้อภิปรายอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับธรรมชาติของความคิดสร้างสรรค์และความหมายของชีวิต เธอยังชี้ให้เห็นถึงความยากลำบากที่อาจเกิดขึ้นในกระบวนการเขียน เพื่อให้สามารถเอาชนะอุปสรรคเหล่านั้นได้

เขียนและถ่ายทอด ข้อความ: แม้ว่าจะมี AI มากกว่า 1,000 เท่า แต่ก็ไม่สามารถแทนที่มนุษย์ได้

การเขียนและการใช้ชีวิต คือการเดินทางสู่ การค้นพบ ตัวเองในแต่ละหน้า สิ่งที่แอนน์พูดถึงความอดทน การยอมรับตัวเองในแง่มุมที่เลวร้ายที่สุด หรือความกลัวความล้มเหลว ล้วนเป็นปัญหาที่ทุกคนต้องเผชิญระหว่างการเติบโต การเผชิญหน้ากับหน้ากระดาษเปล่าก็เหมือนกับการเผชิญหน้ากับปัจจุบันของเรา กับแผนการที่ยังไม่เสร็จสิ้น และสิ่งต่างๆ ที่เราไม่กล้าพอที่จะเริ่มต้น

ในยุคเทคโนโลยีและปัญญาประดิษฐ์ เครื่องจักรสามารถเขียนร้อยแก้ว บทกวี และบทความได้ แต่งานเขียนเหล่านี้กลับจดจำได้ง่าย เพราะขาดอารมณ์ ความรู้สึกลึกซึ้ง และเอกลักษณ์เฉพาะตัวของนักเขียน ในทางกลับกัน ถ้อยคำที่เราเขียน แม้บางครั้งจะดูงุ่มง่าม แต่ก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ประสบการณ์ และมุมมองหลากหลายมิติที่เครื่องจักรแทบจะเลียนแบบไม่ได้

การเขียนกับแอนน์ ไม่ใช่แค่ทักษะ แต่เป็นวิถีชีวิต

ภาพ: สำนักพิมพ์

หลายคนคิดว่าเป้าหมายสูงสุดของการเป็นนักเขียนคือการตีพิมพ์หนังสือ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย การตีพิมพ์หนังสือไม่ได้ทำให้นักเขียนเป็นตัวเองที่ดีขึ้นหรือมีความสุขขึ้น แต่กระบวนการเขียนต่างหากที่เปลี่ยนแปลง ในช่วงเวลาแห่งการปลดปล่อยถ้อยคำ การเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ จะเกิดขึ้นภายในตัวนักเขียน พวกเขารู้สึกเข้าใจตัวเองมากขึ้น มีความสามารถในการสังเกตและรับฟังโลกอย่างลึกซึ้งมากขึ้น และเห็นอกเห็นใจสิ่งเปราะบางในชีวิตมากขึ้น...

ในชีวิตทุกคนล้วนมีเรื่องราวดีๆ มากมายที่รอการบอกเล่า และสมควรได้รับการเขียนขึ้น ไม่ว่าจุดเริ่มต้นจะเล็ก งุ่มง่าม หรือคลุมเครือเพียงใด อาจเป็นเรื่องราวที่เราอยากอุทิศให้กับคนที่เรารักที่กำลังจะจากไป อาจเป็นข้อความถึงอนาคต หรือเพียงแค่ความทรงจำที่เราอยากบอกเล่าให้ลูกหลานฟัง เพียงแค่เขียนทีละเล็กทีละน้อย “ค่อยๆ แก้ไขทีละน้อย” แม้จะพิมพ์เป็นหนังสือไม่ได้ แต่ถ้อยคำเหล่านั้นก็จะช่วยบรรเทาหรือค้นหาทิศทางให้กับตัวเราเอง ดังนั้น แม้ว่า AI จะทันสมัยกว่ามนุษย์เป็นพันเท่า แต่มันก็ไม่สามารถแทนที่มนุษย์ได้ นั่นคือสิ่งที่ แอนน์ ลามอตต์ นักเขียน ต้องการถ่ายทอด ผ่านหนังสือ “การเขียนและการใช้ชีวิต ”

ที่มา: https://thanhnien.vn/viet-va-song-giua-thoi-ai-18525111812164841.htm