ថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេសសម្រាប់សិស្សដែលមានអាយុលើសពី ៨០ ឆ្នាំ។

រៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍ វេលាម៉ោង ៩:០០ ព្រឹក ថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេសនៅជាន់ទីពីរនៃអគារអាផាតមិន B1 នៅលើផ្លូវង្វៀនកុងហ័ន (ស្រុកបាឌីញ ទីក្រុងហាណូយ ) ចាប់ផ្តើម។ អ្វីដែលពិសេសអំពីថ្នាក់នេះគឺថា សិស្សទាំងអស់មានអាយុ ៧០ និង ៨០ ឆ្នាំ។ ការរៀននៅអាយុនេះ មិនត្រឹមតែភាសាអង់គ្លេសប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែមុខវិជ្ជាណាមួយក៏ទាមទារការតស៊ូ និងការស្រេកឃ្លានចំណេះដឹង។ អស់រយៈពេលប្រាំមួយឆ្នាំកន្លងមកនេះ ថ្នាក់នេះត្រូវបានរក្សា ដោយមានសិស្សចូលរួមជាប្រចាំ ដោយបង្ហាញពីស្មារតីនៃការរៀនសូត្រពេញមួយជីវិត។

ថ្នាក់នេះបច្ចុប្បន្នបង្រៀនដោយអ្នកស្រី ភុង ហៃ យ៉េន (អាយុ ៣២ ឆ្នាំ)។ ដើមឡើយជាបុគ្គលិកការិយាល័យ កាលពីបួនឆ្នាំមុន ខណៈពេលកំពុងបង្រៀនជំនួសថ្នាក់របស់អ្នកដទៃ អ្នកស្រី យ៉េន បានដឹងអំពីថ្នាក់នេះ។ បន្ទាប់ពីវគ្គបង្រៀនជំនួសនោះ ដោយទទួលស្គាល់ពីចំណង់ចំណូលចិត្តក្នុងការរៀនសូត្រក្នុងចំណោមសិស្សចាស់ៗ អ្នកស្រីបានសម្រេចចិត្តចុះឈ្មោះបង្រៀន ហើយបានចូលរួមតាំងពីពេលនោះមក។ “រាល់ថ្ងៃខ្ញុំមកថ្នាក់ ជួប និងផ្លាស់ប្តូរគំនិតជាមួយសិស្សចាស់ៗ គឺជាថ្ងៃដែលពោរពេញដោយថាមពលសម្រាប់ខ្ញុំ។ ស្មារតីសិក្សារបស់ពួកគេបានជម្រុញទឹកចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនៅក្មេងម្ល៉េះ មិនរួមចំណែកដល់សង្គមជាមួយនឹងចំណេះដឹងរបស់ខ្ញុំ” អ្នកស្រី យ៉េន បានចែករំលែក។

តាមរយៈការរៀនសូត្រជាប់លាប់ មនុស្សចាស់ជាច្រើនអាចទទួលបានចំណេះដឹងខ្លះ និងប្រើប្រាស់វាក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។

លោក ង្វៀន សួន ធូ (មកពីស្រុកបាឌីញ ទីក្រុងហាណូយ) បានចូលរៀនថ្នាក់នេះអស់រយៈពេលជិត ៥ ឆ្នាំមកហើយ។ ដោយសារថ្នាក់នេះមិនឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់គាត់ លោក ធូ បានដើរទាំងដើម្បីកែលម្អសុខភាពរបស់គាត់ និងដើម្បី «ទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ពីសញ្ញាណាមួយដែលគាត់ឃើញតាមផ្លូវ ដើម្បីពិនិត្យមើលមេរៀនរបស់គាត់»។ លោក ធូ បានមានប្រសាសន៍ថា «ពេលខ្ញុំដឹងអំពីថ្នាក់នេះ ខ្ញុំបានចុះឈ្មោះយ៉ាងក្លាហាន ហើយបានចូលរៀនតាំងពីពេលនោះមក។ នៅក្នុងថ្នាក់ ខ្ញុំអាចរៀនភាសាមួយផ្សេងទៀត បង្កើតមិត្តភក្តិ និងជួបជុំជាមួយមនុស្ស។ លើសពីនេះ ការចូលរៀនថ្នាក់ជួយហ្វឹកហាត់ខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ ដោយកាត់បន្ថយលទ្ធភាពនៃការវិវត្តទៅជាជំងឺវង្វេងចំពោះមនុស្សចាស់»។

អ្នកស្រី ង្វៀន ធីថាង (ឆ្វេង) បាននិយាយថា ដោយទទួលស្គាល់ពីសារៈសំខាន់នៃថ្នាក់រៀនភាសាអង់គ្លេស អ្នកស្រីបានជួសជុលអាផាតមិនគ្រួសារអ្នកស្រី ដែលមានទំហំជាង ២០ ម៉ែត្រការ៉េ ឲ្យទៅជាថ្នាក់រៀន។ ក្នុងវ័យជិត ៨០ ឆ្នាំ អ្នកស្រីថាង និងសិស្សដទៃទៀត ខិតខំសិក្សាភាសាអង់គ្លេសជារៀងរាល់សប្តាហ៍។

ថ្នាក់នេះបានដំណើរការអស់រយៈពេលប្រាំមួយឆ្នាំមកហើយ ដោយមានសិស្សចំនួន ១៤ នាក់។ សិស្សក្មេងជាងគេនៅឆ្នាំនេះមានអាយុជាង ៦០ ឆ្នាំ ខណៈដែលសិស្សច្បងមានអាយុ ៨៣ ឆ្នាំ។ សិស្សច្បងម្នាក់គឺអ្នកស្រី ង្វៀន ធីថាញ់ ដា (រស់នៅក្នុងសង្កាត់អូចូ ឌួអា ស្រុកដុងដា ទីក្រុងហាណូយ) បាននិយាយថា រៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ គាត់រៀបចំកិច្ចការគ្រួសាររបស់គាត់ និងធ្វើដំណើរជាង ៤ គីឡូម៉ែត្រដើម្បីចូលរៀន។ ដោយសារគាត់មានអាយុច្រើន ការស្តាប់ ភ្នែក និងខួរក្បាលរបស់គាត់កាន់តែចាស់ទៅៗ ដែលធ្វើឱ្យការទន្ទេញចាំពិបាក។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី អ្នកស្រី ដា និងមិត្តរួមថ្នាក់របស់គាត់លើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកឱ្យតស៊ូ។ កាលគាត់នៅក្មេង គាត់អាចចងចាំអ្វីមួយបានបន្ទាប់ពីអានវាចំនួន ២០ ដង ប៉ុន្តែឥឡូវនេះគាត់ធំឡើង គាត់ត្រូវអានវាចំនួន ៥០ ឬ ១០០ ដងដើម្បីចងចាំវា។ បន្ទាប់ពីការសិក្សាយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ជិតប្រាំមួយឆ្នាំ អ្នកស្រី ដា និយាយថា ការរៀនភាសាអង់គ្លេសបានជួយគាត់ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ "ឥឡូវនេះ នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញផ្លាកសញ្ញាភាសាអង់គ្លេសនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំអាចប្រាប់បានថាហាងនោះលក់អ្វី និងអ្វីដែលពួកគេធ្វើ។ កាន់តែសាមញ្ញទៅទៀត នៅពេលដែលខ្ញុំត្រលប់មកផ្ទះវិញ ហើយកូនៗ និងចៅៗរបស់ខ្ញុំនិយាយភាសាអង់គ្លេស ខ្ញុំអាចយល់ពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងពិភាក្សា" អ្នកស្រី ដា បានចែករំលែក។

មនុស្សចាស់ៗបានលើកដៃឡើងដើម្បីចូលរួមចំណែកដល់ការពិភាក្សាយ៉ាងស្វាហាប់។  

ប្រភព៖ https://phunuvietnam.vn/nhung-ong-ba-u80-miet-mai-di-hoc-tieng-anh-20240802141131512.htm