ຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງໃນຄໍາເວົ້າ

ນັກປະພັນ ຫງວຽນແທງມີ້ ແລະ ໂຮລັງ (ທີ່ສອງຈາກຊ້າຍ) ແມ່ນກ່ຽວກັບຖັນແຖວເລື່ອງສັ້ນຂອງໜັງສືພິມ ກວາງນາມ . (ໃນຮູບແມ່ນງານວາງສະແດງປຶ້ມຂອງໂຮນລັງ).

ຊາວເຜົ່າ ກວາງຂຽນກ່ຽວກັບແຜ່ນດິນກວາງ

ຫງວຽນແທງມີ, ຫງວຽນບ໋າຮ່ວາ, ເລແທງ, ໂຮ້ຍອານ, ດິງເລວູ, ຫງວຽນທິງູຮ່ຽນ... ແມ່ນບັນດານັກຂຽນທີ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບຖັນແຖວເລື່ອງສັ້ນຂອງໜັງສືພິມ ກວາງນາມ.

ນັກປະພັນ ຫງວຽນແທງມີ້ ໄດ້ຮັບການຮູ້ຈັກດ້ວຍຫຼາຍວຽກງານທີ່ມີໜາມ, ຂຸດຄົ້ນຫົວຂໍ້ຂອງສົງຄາມປະຕິວັດ ແລະ ຊຸມປີໃນສະໜາມຮົບ K ເຊັ່ນ: “ຜ່ານສະໜາມຮົບ K”; "ເລື່ອງຂອງສປປລໃນລະຫວ່າງການເລັ່ງລັດ"; “Tet Chol ch’nam th’may”... ເປັນທີ່ສັງເກດ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນທ໋າມມິນ ເຄີຍຮັບຜິດຊອບຖັນແຖວເລື່ອງສັ້ນຂອງໜັງສືພິມ. ຫຼັງຈາກກິນເບ້ຍບຳນານແລ້ວ, ລາວກໍຍັງພາກພຽນຂຽນ, ຮ່ວມມື, ແລະ ລະອຽດອ່ອນໃນແຕ່ລະໜັງສືໃບລານ.

ວັນນະຄະດີເດັກມີຊ່ອງຫວ່າງຫຼາຍຢ່າງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ສຳລັບນັກຂຽນຢູ່ກວາງນາມເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງຢູ່ທົ່ວປະເທດອີກດ້ວຍ. ຮູບລັກສະນະແລະຄວາມອົດທົນໃນການຂຸດຄົ້ນຫົວຂໍ້ຂອງວັນນະຄະດີຂອງເດັກນ້ອຍຂອງນັກຂຽນ ຫງວຽນບ່າຮ່ວາ ຖືວ່າເປັນ “ສິ່ງທີ່ຫາຍາກ”. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວມີອາຍຸເຈັດສິບກວ່າປີ, ແຕ່ລາວຂຽນໄດ້ດີແລະຄົງຕົວ.

ນອກຈາກເລື່ອງສັ້ນຫຼາຍເລື່ອງສຳລັບເດັກນ້ອຍ, ລາວຍັງຊອກຮູ້ບັນດາຫົວເລື່ອງກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ, ຜືນແຜ່ນດິນ ແລະ ຊາວກວາງນາມ. “ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກກັບບົດເລື່ອງສັ້ນຂອງໜັງສືພິມ ກວາງນາມ ມາເປັນເວລາດົນນານ, ໃນນັ້ນມີເລື່ອງສັ້ນ “ສາບແຊ່ງຊາວປີ” ໄດ້ຈັດພິມໃນສະບັບພິເສດເນື່ອງໃນໂອກາດວັນປົດປ່ອຍ ກວາງນາມ ຄົບຮອບ 20 ປີ. “ຮ່ວາງຊາຈົດຈຳ” ແມ່ນເລື່ອງສັ້ນທີ່ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຮ່ວມມືປົກປັກ ຮັກ ສາອະທິປະໄຕ, ຜືນແຜ່ນດິນຂອງພວກເຮົາ. ສາລີ Hammock” ຂຽນກ່ຽວກັບດິນແດນ ກູ ລາວ ຈາມ, ອາລົມຈິດຂອງບັນດາຜູ້ອອກນອກສົງຄາມ ກໍ່ຖືກສະເໜີໂດຍສະມາຄົມນັກປະພັນໃນເວັບໄຊຂອງສະມາຄົມ” - ນັກຂຽນ ຫງວຽນບ່າຮ່ວາ ແບ່ງປັນ.

ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ໂຮນລັງແມ່ນຊື່ໃໝ່, ແຕ່ໄດ້ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈໃນບົດເລື່ອງສັ້ນຂອງໜັງສືພິມ. ນິທານ ຮ່ວາງຮວາ ມີຄວາມທັນສະໄໝ, ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນມຸມທີ່ເຊື່ອງໄວ້ ແລະ ຊະຕາກຳຂອງຜູ້ຍິງທີ່ໂຊກຮ້າຍ. ນັ້ນແມ່ນໂຊກຊະຕາກຳອັນໂສກເສົ້າຂອງແມ່ຍິງຢູ່ບາງແຫ່ງຢູ່ແຂວງ ວູນແອງ - ບ່ອນທີ່ນາງເກີດ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່. ບາງທີເມື່ອຫລຽວເບິ່ງວຽກງານຂອງຕົນ, ໂຮນລັງໄດ້ພົບປະກັບຜູ້ຍິງທີ່ມີຊະຕາກຳທີ່ບອບບາງ, ເຊັ່ນເພື່ອນບ້ານ, ຄົນຮູ້ຈັກ...

“ເມື່ອສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນລົງພິມໃນພາກເລື່ອງສັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າວັນນະຄະດີຮັກຂ້າພະເຈົ້າຫຼາຍ, ຊີວິດຮັກຂ້າພະເຈົ້າຫຼາຍ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າສືບຕໍ່ລຸກຂຶ້ນຢູ່ໃນຊີວິດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກນີ້” - ໂຮ່ຈີມິນ ແບ່ງປັນ.

ໃນບັນດານັກປະພັນ ກວາງນາມ ທີ່ຕິດພັນກັບຖັນແຖວເລື່ອງສັ້ນ, ເລ Tram ບໍ່ພຽງແຕ່ຂຽນເພື່ອຮ່ວມມືເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນຂົວຕໍ່ໃຫ້ບັນດານັກປະພັນທີ່ມີຊື່ສຽງມາແຂວງ ກວາງນາມ ເຊັ່ນ: ຫງວຽນຮືບ ແລະ ຕ່ອງເຟືອງບ໋າວ. Le Tram ແມ່ນໜຶ່ງໃນຈຳນວນນັກປະພັນກວາງນາມ 4 ຄົນທີ່ເປັນສະມາຊິກຂອງ ສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ . ສະນັ້ນ, ລາວຈຶ່ງມີໂອກາດໄດ້ພົບປະ ແລະ ແນະນຳຄໍລຳນີ້ໃຫ້ນັກຂຽນຫຼາຍຄົນຮູ້. ໃນປີກາຍນີ້, ນັກຂຽນ Le Tram ໄດ້ເສຍຊີວິດ.

ເລື່ອງສັ້ນສຸດທ້າຍທີ່ລາວໄດ້ຮ່ວມມືກັນແມ່ນເລື່ອງ “ທ໋າຍຮ່ວາງວຽດເຕ” ໃນເດືອນມັງກອນປີ 2024. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜົນງານຂອງເພິ່ນຈະຄົງຢູ່ກັບຜູ້ອ່ານຕະຫຼອດໄປ, ແລະ ຄວາມຮັກແພງຂອງໜັງສືພິມກວາງນາມຍັງຄົງເລິກເຊິ່ງ...

ນັກປະພັນ ຫງວຽນຮ່ຽນ ມີບົດເລື່ອງສັ້ນຫຼາຍເລື່ອງທີ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນພາບພົດວັດທະນະທຳຂອງກວາງນາມ.

ສັ່ງນັກຂຽນ

ການຂຽນກ່ຽວກັບກວາງບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ສຸດ, ແລະ ແມ່ນເລື່ອງຍາກກວ່າທີ່ຈະໃຫ້ນັກຂຽນກ່ຽວກັບຫົວເລື່ອງ “ກວາງຢ່າງບໍລິສຸດ”. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ພວກຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມໂຊກດີທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແພງຂອງນັກປະພັນຄື ຫງວຽນຮ່ວາງ, ຫວູທິຮ່ວາງຈ່າງ, ຕົງຟຸກບ໋າວ, ລາທິແອງຮົ່ງ, ນີວອານ, ເລຮົ່ງ, ໄທຮຽນ ແລະ ນັກຂຽນຫຼາຍຄົນໃນທົ່ວປະເທດ…

ນັກຂຽນນັກຮົບເກົ່າ ຫງວຽນຮ່ຽນ ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນຖັນແຖວເລື່ອງສັ້ນເປັນເວລາຫຼາຍປີ. ການອ່ານບົດເລື່ອງສັ້ນຂອງລາວ, ຮູບແບບກວາງນາມ ຍັງມີຄວາມໜັກແໜ້ນ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ລາວໄດ້ຄົ້ນຄວ້າຢ່າງດຸເດືອດບັນດາວັດທະນະທຳທີ່ເປັນມູນເຊື້ອຂອງ ກວາງນາມ ເຊັ່ນ: “ບຸນປີໃໝ່ຢູ່ ດິງເກ໋”, “ແຜ່ນປ້າຍຕາມລວງນອນ ຫາຍສາບສູນ”, “ຈ່າງຈູບ”...

“ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄປເຖິງດິນແດນແຫ່ງເຫຼົ້າແວງຮົ່ງດ່າວຫຼາຍເທື່ອແລ້ວ, ແຕ່ກໍ່ບໍ່ພໍມີໂຊກຊະຕາ, ພຽງແຕ່ເມື່ອໄດ້ໄປຮ່ວມງານມະໂຫລານຂຽນຢູ່ ກວາງນາມ ຈຶ່ງຮູ້ວ່າແມ່ນໂຊກຊະຕາຢ່າງພຽງພໍ ເພາະຈາກສະຕິຂອງນັກຂຽນດົນນານຄືຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ຖ້າເຈົ້າເຈາະລົງໄປເຖິງບ່ອນໃດແຫ່ງໜຶ່ງຂອງແຂວງກວາງນາມ, ທ່ານຈະໄດ້ພົບກັບ “ບໍ່ແຮ່ຄຳ” ຂອງປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳ, ຄວາມຮັກແພງຂອງຊາວເຜົ່າ ກວາງນາມ. ບັນດາບົດເລື່ອງກ່ຽວກັບບັນດາເນື້ອໃນ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມ ກວາງນາມ ແມ່ນຫົວເລື່ອງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຜືນແຜ່ນດິນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີມາແຕ່ດົນນານຄືຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ” - ນັກປະພັນ ຫງວຽນຮ່ຽນ ແບ່ງປັນ.

ອ່ານບົດເລື່ອງສັ້ນໃນໜັງສືພິມກວາງນາມ, ຕ່ອງເຟືອງບ໋າວນຳເອົາສະເໜ່ທີ່ແປກປະຫລາດໃຈຂອງທຳມະຊາດ. ລາວມາຈາກເມືອງໄຊງ່ອນ, ແຕ່ເລົ່າເລື່ອງກວາງຢ່າງມ່ວນຊື່ນ.

ນັກຂຽນ Tong Phuoc Bao ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ເພື່ອຂຽນບົດເລື່ອງສັ້ນທີ່ນຳຈິດໃຈຂອງແຂວງ ກວາງຫງາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຊອກຫາເອກະສານຫຼາຍຢ່າງ, ພິເສດແມ່ນໄປຊື້ປື້ມເກົ່າກ່ຽວກັບພູມສາດ, ວັດທະນະທຳ, ເຍື່ອງອາຫານຂອງແຂວງ ກວາງນາມ ມາອ່ານ, ໄປຮອດໝູ່ບ້ານນ້ອຍໆ, ຕະຫຼາດຂອງຊາວ ກວ໋າງເຊີນ ເພື່ອເຂົ້າໃຈພາສາກໍ່ຄືຈິດໃຈຂອງຊາວ ກວາງ”. ສະນັ້ນ, ການອ່ານ “ນອນຢູ່ເມືອງເກີເທີ” ຫຼື “ຄວັນຈາກຕົ້ນໝາກກອກ” ຂອງ ຕົງເຟືອກບ໋າ, ຜູ້ເຖົ້າຊາວເຜົ່າຢ້າວຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານມັກກັບຄືນສູ່ສະໜາມຮົບເກົ່າດ້ວຍຫຼາຍອາລົມ.

ສຳລັບນັກປະພັນ ຫວູທິຮ່ວາງຈ່າງ, ການນຳບັນດາອົງກອນກວາງນາມ ເຂົ້າໃນວຽກງານຂອງຕົນແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍ. “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີໂອກາດຫຼາຍຢ່າງເພື່ອມາພົວພັນກັບປະຊາຊົນ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງກວາງຈີ້, ຕົ້ນຕໍແມ່ນຮຽນຜ່ານບັນດາປຶ້ມພາສາ ແລະ ບຸກຄະລາກອນຂອງຊາວ ກວາງງ... ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດາຮູບແຕ້ມທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເປັນເອກະພາບສູງຂອງແຕ່ລະວຽກງານວັນນະຄະດີ”, ນັກປະພັນ ຫວູທິຮ່ວາຈ່າງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ.

28 ປີ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການເດີນທາງຂອງຖັນແຖວເລື່ອງສັ້ນຂອງໜັງສືພິມ ກວາງນາມ ເທົ່ານັ້ນ, ຫາກເລິກເຊິ່ງກວ່ານັ້ນ, ຍັງແມ່ນຄວາມຮັກແພງຂອງນັກປະພັນ ກວາງນາມ.

ບຸກຄົນທີ່ບັນທຶກດິນຕອນໃນຮູບພາບ

ນັກສິລະປິນ Van Tin ແລະ Nguyen Dung ໄດ້ອຸທິດສ່ວນໃຫ້ແກ່ວຽກງານສະແດງເລື່ອງສັ້ນໃຫ້ໜັງສືພິມ ກວາງນາມ; ໃນນັ້ນ, ນັກສິລະປິນ Van Tin ມີປະສົບການໃນການປະກອບຮູບແຕ້ມ 28 ປີ ແລະ ຫງວຽນຢຸງ ມີ 26 ປີ.

ຮູບ-mh.jpg — ບາງຮູບແຕ້ມສຳລັບຄໍລຳເລື່ອງສັ້ນໃນໜັງສືພິມ ກວາງນາມ ຂອງຈິດຕະກອນ ຫງວຽນຢຸງ.

ນັກສິລະປິນ ຫງວຽນຢຸງ ແບ່ງປັນວ່າ ຮູບແຕ້ມນ້ອຍໆສຳລັບເລື່ອງສັ້ນເບິ່ງຄືວ່າງ່າຍດາຍ ແຕ່ຕ້ອງຜ່ານຫຼາຍບາດກ້າວ. ພາຍຫຼັງບົດເລື່ອງໄດ້ຮັບການອະນຸມັດຈາກຜູ້ນຳ, ນັກສິລະປິນໄດ້ອ່ານ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງເນື້ອໃນ, ວາດຟ້ອນຈົນພໍໃຈ, ແລ້ວສຳເລັດຮູບເງົາ, ໃນເວລາພິມຈຳໜ່າຍໜັງສືພິມກວາງນາມ.

“ແຕ່ປີ 1997 ຫາປີ 2005, ເມື່ອຄອມພິວເຕີຍັງບໍ່ທັນໄດ້ນຳໃຊ້ຢ່າງແຜ່ຫຼາຍ, ຮູບແຕ້ມໄດ້ຜ່ານຫຼາຍຂັ້ນຕອນຄື: ແຕ້ມດ້ວຍມືຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ພິມຫມຶກດຳເພື່ອຜະລິດແຜ່ນໜັງເພື່ອພິມ.

ຕໍ່ມາ, ການແຕ້ມຮູບໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າກັບຊອບແວການແກ້ໄຂຮູບພາບ, ສະນັ້ນມັນສະດວກກວ່າຫຼາຍ. ໃນນັ້ນມີບັນດາຮູບແຕ້ມທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດລະຫວ່າງນິທານ ແລະ ຮູບແຕ້ມອີກແລ້ວ, ເຊັ່ນຮູບແຕ້ມໃນບັນດາບົດເລື່ອງ “ບຸນປີໃໝ່ຢູ່ນະຄອນ Dinh Que” ແລະ “Sleeping in Khe The”… ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະເກັບກຳຮູບແຕ້ມທີ່ມີຄຸນນະພາບເພື່ອຈັດງານວາງສະແດງຂະໜາດນ້ອຍກ່ຽວກັບຫົວເລື່ອງນີ້”.

ທີ່ມາ: https://baoquangnam.vn/an-tinh-dam-sau-con-chu-3157079.html