ແບ່ງປັນຄວາມປາດຖະຫນາດຽວກັນໃນສອງບົດຄວາມກ່ຽວກັບ Chapi

​ໂດຍ​ຄວາມ​ບັງ​ເອີນ, ນັກ​ຂ່າວ​ສອງ​ປະ​ເທດ ຟອງ​ຫງວຽນ ​ແລະ ອູ​ງ​ໄທ​ບິວ (ໜັງສືພິມ​ເຍີນ​ແດນ) ​ເກືອບ​ພ້ອມ​ກັນ​ສົ່ງ​ເຖິງ​ຜູ້​ອ່ານ 2 ຜົນງານ​ທີ່​ໄດ້​ຝັງ​ໃຈ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຮັກ​ແພງ​ຕໍ່​ວັດທະນະ​ທຳ​ລາກລາຍ​ຄື: “​ໂອ້!​ຊາ​ປິ” ​ແລະ “ຊອກ​ຫາ​ຄວາມ​ຝັນ​ຂອງ​ຊາ​ປາ”. ທັງສອງວຽກງານໄດ້ຖືກຕີພິມໃນ 2012-2013, ແລະຕໍ່ມາໄດ້ພິມຄືນໃນຄໍານິລະມິດ "ລົມພັດຈາກຄວາມຊົງຈໍາ" (ສະມາຄົມນັກຂຽນ, 2019) ແລະ "ດິນແດນສັກສິດ" (ສະມາຄົມນັກຂຽນ, 2024). ​ເຖິງ​ວ່າ​ແຕ່​ລະ​ວຽກ​ງານ​ໄດ້​ເລືອກ​ເອົາ​ການ​ເດີນ​ທາງ​ຕ່າງ​ຫາກ​ໄປ​ສູ່​ເຂດ​ນິງ​ເຊີນ​ເກົ່າ, ນິງທ້ວນ; ຄຽງ​ຄູ່​ກັນ​ກັບ​ແຂວງ ແຄ໋ງຮ່ວາ, ແຄ໋ງຮ່ວາ - ລ້ວນ​ແຕ່​ມີ​ອາລົມ​ຈິດ ​ແລະ ຄວາມ​ມຸ່ງ​ມາດ​ປາດ​ຖະໜາ​ອັນ​ດຽວ​ຄື: ຮັກສາ​ເຄື່ອງ​ມື Chapi - ຊັບ​ສົມບັດ​ດ້ານ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ຊາວ​ເຜົ່າ ຣາລາຍ, ​ເຊິ່ງພວມ​ປະ​ເຊີນ​ໜ້າ​ກັບ​ການ​ສູນ​ເສຍ​ຊີວິດ​ໃນ​ຍຸກ​ສະ​ໄໝ​ໃໝ່.

Chapi - ຈິດວິນຍານຂອງວັດທະນະທໍາ Raglai ຈາກສອງທັດສະນະ

ໃນ​ງານ​ທັງ​ສອງ​ແມ່ນ “Oh! Chapi” ​ໂດຍ​ທ່ານ Phong Nguyen ​ແລະ “ຊອກ​ຫາ​ຄວາມ​ຝັນ Chapi” ຂອງ Uong Thai Bieu, ​ເຄື່ອງ​ມື Chapi ປະກົດ​ເປັນ​ເຄື່ອງ​ໝາຍ​ທາງ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ຊາວ​ເຜົ່າ Raglai - ລຽບ​ງ່າຍ, ນ້ອຍ​ແຕ່​ມີ​ຄຸນຄ່າ​ດ້ານ​ວັດທະນະທຳ.

ເຄື່ອງດົນຕີ Chapi ຂອງຊົນເຜົ່າ Raglai. ຮູບພາບ: THAI SON NGOC.

ອູ່​ໄທ​ບິວ​ພັນລະນາ​ເຖິງ​ເຄື່ອງ​ດົນຕີ​ໃນ​ລັກສະນະ​ການ​ຂຽນ​ວິຊາ​ມະ​ນຸດ​ວິທະຍາ​ວ່າ: “ເຄື່ອງ​ດົນຕີ​ຈາ​ປີ, ​ເຄື່ອງ​ດົນຕີ​ທຳ​ມະ​ດາ​ຂອງ​ຊາວ​ເຜົ່າ ຣາລາຍ, ທີ່​ທຸກ​ຄົນ​ທຸກ​ຍາກ​ລ້ວນ​ແຕ່​ມີ​ພຽງ​ທໍ່​ໄມ້​ໄຜ່​ທີ່​ມີ​ປໍ​ຢູ່​ທັງ​ສອງ​ສົ້ນ, ຍາວ​ປະມານ 40 ຊັງ​ຕີ​ແມັດ, ແປດ​ສາຍ, ​ແລະ ສີ່​ສາຍ​ອ້ອມ​ທໍ່​ໄມ້​ໄຜ່” ( ​ໃນ​ການ​ຊອກ​ຫາ​ຄວາມ​ຝັນ Chapi ). ປະເພດໄມ້ໄຜ່ທີ່ໃຊ້ເຮັດຕ້ອງເປັນໄມ້ໄຜ່ກົມ, ເປືອກບາງໆ ປູກຢູ່ເທິງເນີນສູງ - ປະເພດໄມ້ໄຜ່ທີ່ຊ່າງຫັດຖະກໍາຕ້ອງລໍຖ້າເກືອບ 2 ປີຈຶ່ງຈະສຸກໄດ້, ແລ້ວແຂວນໄວ້ອີກສອງສາມເດືອນໃນເຮືອນຄົວຈຶ່ງແຫ້ງ ແລະ ແຂງ.

​ໃນ​ຂະນະ​ນັ້ນ, ຟອງ​ຫງວຽນ​ໄດ້​ຫລຽວ​ເບິ່ງ Chapi ດ້ວຍ​ສາຍຕາ​ທີ່​ມີ​ເນື້ອ​ເພງ. ລາວ​ຂຽນ​ວ່າ: “ອາ​ມາ​ດີບ​ໄດ້​ຍົກ​ເຄື່ອງ​ດົນຕີ​ຂຶ້ນ​ເຖິງ​ໜ້າ​ເອິກ​ດ້ວຍ​ມື​ທັງ​ສອງ; ແຕ່ລະ​ນິ້ວ​ໄດ້​ດຶງ​ສາຍ​ໄມ້​ໄຜ່… ສຽງ​ຂອງ​ເຄື່ອງ​ດົນຕີ​ບໍ່​ດົນ​ປານ​ໃດ​ແຕ່​ກໍ​ດັງ​ກ້ອງ​ກັງວານ​ໄປ​ທົ່ວ” ( ໂອ! ສໍາລັບລາວ, Chapi ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເຄື່ອງດົນຕີເທົ່ານັ້ນ - ມັນແມ່ນ "ຫົວໃຈຂອງໄມ້ໄຜ່ແລະປ່າໄມ້ສັກສິດ", ລົມຫາຍໃຈຂອງປ່າໄມ້ Khanh Son ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຍາມກາງຄືນທີ່ມີເມກ.

ຈາກ​ສອງ​ທັດ​ສະ​ນະ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ແລະ​ສະ​ຖານ​ທີ່​, ນັກ​ຂ່າວ​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໃຈ​ຮ່ວມ​ກັນ​: Chapi ແມ່ນ​ຈິດ​ວິນ​ຍານ​ຂອງ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ Raglai​. ແຕ່ລະສາຍສະແດງເຖິງ "ພໍ່, ແມ່, ລູກຊາຍ, ລູກສາວ" - ຄໍາປຽບທຽບສໍາລັບຄວາມສາມັກຄີໃນຄອບຄົວ matriarchal. ດ້ວຍ​ທໍ່​ໄມ້​ໄຜ່​ຂະ​ຫນາດ​ນ້ອຍ, ຊາວ​ເຜົ່າ Raglai ໄດ້​ຮຽນ​ແບບ​ສຽງ​ຂອງ Ma La ທີ່​ສັກ​ສິດ​ທັງ​ໝົດ, ສ້າງ​ຈັກ​ກະ​ວານ​ນ້ອຍ​ຢູ່​ໃນ​ມື​ຂອງ​ມະ​ນຸດ.

ຊ່າງ​ຝີ​ມື​ຕາ​ທຽນ​ກາ (ໝູ່​ບ້ານ Ro On, ຕາ​ແສງ ຟູ໋ກ​ຮ່າ, ແຂວງ ແຄ໋ງຮ່ວາ ) ສະ​ແດງ​ເຄື່ອງ​ມື Chapi ໃນ​ພິ​ທີ​ສະ​ເໜີ​ເຂົ້າ​ໃໝ່. ພາບ: THAI SON NGOC.

ສຽງ Chapi ດັງ​ກ້ອງ​ກັງ​ວົນ​ໃນ​ທຸກ​ເວ​ລາ​ຂອງ​ຊີ​ວິດ​: ໃນ​ໄລ​ຍະ​ພິ​ທີ​ສິນ​ລະ​ລຶກ​, ເພື່ອ​ຂອບ​ໃຈ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ເກັບ​ກ່ຽວ​; ຢູ່ທົ່ງນາ, ເອີ້ນກັນວ່າໄປປ່າເພື່ອປູກພືດ; ໃນຄືນ moonlit, ເພື່ອແບ່ງປັນຄວາມໂສກເສົ້າແລະຄວາມສຸກຂອງປະຊາຊົນ Raglai; ແລະໃນຄືນນັດພົບກັນ, ໃຫ້ເດັກຊາຍ ແລະ ສາວໆ ສົ່ງຄວາມຊົງຈຳຜ່ານສຽງເພງ "Em o lai anh ve"...

ງ່າຍ​ດາຍ​ແຕ່​ເລິກ​ຊຶ້ງ, Chapi ບໍ່​ແມ່ນ​ພຽງ​ແຕ່​ເປັນ​ສຽງ - ມັນ​ເປັນ​ຄວາມ​ຊົງ​ຈໍາ​ລວມ​, "ພາ​ສາ​ຂອງ​ພູ​ເຂົາ​ແລະ​ປ່າ​ໄມ້​"​, ຂົວ​ລະ​ຫວ່າງ​ມະ​ນຸດ​ແລະ​ທໍາ​ມະ​ຊາດ​, ລະ​ຫວ່າງ​ປະ​ຈຸ​ບັນ​ແລະ​ບັນ​ພະ​ບຸ​ລຸດ​.

ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງ Chapi

ຈາກ 2 ການເດີນທາງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຟອງ ຫງວຽນ ແລະ ອອງ ໄທ ບິວ ລ້ວນແຕ່ໄດ້ພົບພໍ້ກັນໃນບົດບັນທຶກທີ່ຕໍ່າດຽວກັນຄື: “ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງ Chapi” - ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງລັກສະນະວັດທະນະທໍາຂອງຊົນເຜົ່າທີ່ມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະສູນເສຍຄຸນຄ່າໃນຍຸກສະໄຫມ.

ຊ່າງ​ຝີ​ມື​ຜູ້​ມີ​ຄຸນງາມຄວາມດີ​ຂອງ​ຊາວ​ເຜົ່າ ຣາລາຍ, ບ້ານ​ໂດ, ຕາ​ແສງ ອານ​ເຢືອງ, ​ແຂວງ​ແຄ໋ງຮ່ວາ ​ແມ່ນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ຈຳນວນ​ຄົນ​ບໍ່​ໜ້ອຍ​ທີ່​ສາມາດ​ເຮັດ ​ແລະ ນຳ​ໃຊ້​ຊາ​ປິ​ຢ່າງ​ຊຳນານ. ພາບ: THAI SON NGOC.

Chamale Au ຢູ່ Ma Noi (ເມື່ອກ່ອນແມ່ນແຂວງ Ninh Thuan ) ແລະ Ama Diep ຢູ່ Khanh Son (ແຂວງ Khanh Hoa) ປະກົດວ່າເປັນສອງ “ຜູ້ຮັກສາໄຟສຸດທ້າຍ” ຂອງຊາວ Raglai. ທັງ​ສອງ​ແມ່ນ​ເຖົ້າ​ແກ່​ແລະ​ອ່ອນ​ແອ, “ຕາ​ມືດ​ມົວ​ແລະ​ມື​ສັ່ນ​ສະ​ເທືອ​ນ”, ​ແຕ່​ໃນ​ສາຍຕາ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຍັງ​ຈູດ​ໄຟ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ຮັກ​ຕໍ່​ອາຊີບ ​ແລະ ວັດທະນະທຳ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. Chamale Au ຖອນຫາຍໃຈວ່າ: “ປະຈຸບັນ, ບໍ່ມີເດັກນ້ອຍຊາຍຫຼາຍຄົນທີ່ເຕັມໃຈໄປຊອກຫາທໍ່ໄມ້ໄຜ່, ແລະບໍ່ມີໃຜຫຼິ້ນ Chapi ອີກຕໍ່ໄປ” ( In Search of Chapi Dream - Uong Thai Bieu). ແລະ ອາ​ມາ​ດີບ ​ເປັນ​ຄົນ​ດຽວ​ທີ່​ຍັງ​ສາມາດ​ຫຼິ້ນ​ດົນຕີ​ໄດ້​ທັງ​ໝົດ - ຢ້ານ​ວ່າ​ມື້​ໜຶ່ງ​ເມື່ອ​ລາວ​ຈາກ​ໂລກ​ນີ້​ໄປ, ​ເຄື່ອງ​ດົນຕີ​ນັ້ນ​ຈະ “ໂດດ​ດ່ຽວ” ( ໂອ້! ຈາ​ປີ - ຟອງ​ຫງວຽນ).

ນັກ​ຂ່າວ​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ບັນທຶກ​ຄວາມ​ໄວ້​ເນື້ອ​ເຊື່ອ​ໃຈ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ເປັນ​ລາຍ​ລະ​ອຽດ​ກ່ຽວ​ກັບ​ລັກ​ສະ​ນະ​ເທົ່າ​ນັ້ນ, ຫາກ​ຍັງ​ເປັນ​ການ​ເຕືອນ​ໄພ​ທາງ​ດ້ານ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ. ເນື່ອງຈາກວ່າຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການຂຶ້ນແລະລົງຂອງສາຍເຊືອກແມ່ນຄວາມຢ້ານກົວຂອງການສູນເສຍ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຂອງເຄື່ອງດົນຕີ, ແຕ່ຍັງຄວາມຊົງຈໍາຂອງຊຸມຊົນທີ່ຫາຍໄປ. ທ່ານ​ເຟືອງ​ງວຽນ​ເອີ້ນ​ມັນ​ວ່າ “ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ Chapi” - ​ເປັນ​ຄຳ​ເວົ້າ​ສັ້ນໆ​ແຕ່​ມີ​ອາລົມ​ຈິດ. ຄວາມໂສກເສົ້ານັ້ນບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຂອງຊາວເຜົ່າຣາລາຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນຄວາມໂສກເສົ້າທົ່ວໄປກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າວັດທະນະທໍາຂອງຊາດທີ່ຄ່ອຍໆຖືກຄອບຄຸມໄປດ້ວຍຈັງຫວະຂອງຊີວິດທີ່ທັນສະໄຫມ. ມັນ​ເປັນ​ສຽງ​ສະທ້ອນ​ຂອງ​ສຽງ​ໄມ້​ໄຜ່​ໃນ​ຕອນ​ກາງ​ຄືນ, ທັງ​ເຈັບ​ປວດ​ແລະ​ເອົາ​ໃຈ​ໃສ່.

ໃນ​ແງ່​ຄິດ​ກວ່າ, ນັກ​ປະພັນ​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ຮັບ​ຮູ້​ຄວາມ​ຂັດ​ແຍ່ງ​ດ້ານ​ວັດທະນະທຳ: ​ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ເພງ “ Chapi Dream ” ຂອງ​ນັກ​ດົນຕີ Tran Tien, ຂັບ​ຮ້ອງ​ໂດຍ Y Moan, ​ໄດ້​ດັງ​ກ້ອງ​ໄປ​ໃນ​ເວທີ​ໃຫຍ່, ​ເຮັດ​ໃຫ້ Chapi ​ເປັນ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ຂອງ​ທົ່ວ ​ໂລກ , ຢູ່​ບ້ານ Raglai, ສຽງ​ນັ້ນ​ຄ່ອຍໆ​ຈາງ​ໄປ. ສິ່ງ​ທີ່​ເປັນ​ການ​ສະ​ເຫຼີມ​ສະ​ຫຼອງ​ທີ່​ມີ​ແມ່ນ​ມະ​ລາຍ​ຫາຍ​ໄປ​ໃນ​ສະ​ຖານ​ທີ່​ທີ່​ມັນ​ເກີດ​ມາ.

ດ້ວຍ​ສອງ​ນ້ຳ​ສຽງ - ເນື້ອ​ເພງ​ໜຶ່ງ, ຄຳ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຄິດ​ຮອດ - ຟອງ​ຫງວຽນ ແລະ ອ່ອງ​ໄທ​ບິວ ໄດ້​ແຕ່ງ​ບົດ​ເພງ​ທີ່​ໂສກ​ເສົ້າ​ກ່ຽວ​ກັບ​ບົດ​ເພງ Chapi: ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ ແຕ່​ບໍ່​ໝົດ​ຫວັງ. ໃນ​ແຕ່​ລະ​ຄຳ, ທ່ານ​ຜູ້​ອ່ານ​ຍັງ​ຄົງ​ຮັບ​ຮູ້​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ທີ່​ດັງ​ກ້ອງ​ກັງ​ວົນ​ວ່າ: ຕາບ​ໃດ​ທີ່​ມີ​ຄົນ​ຈື່​ຈຳ, Chapi ຍັງ​ຄົງ​ດັງ​ກ້ອງ​ກັງ​ວົນ, ເໝືອນ​ດັ່ງ​ຄຳ​ຮ້ອງ​ຂອງ​ປ່າ, ຂອງ​ໄມ້​ໄຜ່, ຂອງ​ຈິດ​ວິນ​ຍານ​ລາ​ກ​ລາຍ​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ວັນ​ຕາຍ.

ນັກທ່ອງທ່ຽວຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບເຄື່ອງມື Chapi. ພາບ: THAI SON NGOC.

ຄວາມປາດຖະຫນາທີ່ຈະປົກປັກຮັກສາແລະສົ່ງເສີມ

ນັກສິລະປິນ Raglai - ຜູ້ທີ່ຍັງຄົງຮັກສາສຽງ Chapi - ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຼາຍກ່ຽວກັບ "ການອະນຸລັກວັດທະນະທໍາ", ແຕ່ຄວາມງຽບຂອງພວກເຂົາແມ່ນສຽງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ. ໃນຄວາມໂສກເສົ້າ, ໃນສາຍຕາຫ່າງໄກຂອງ Chamale Au ຫຼື Ama Diep, ຄົນຫນຶ່ງສາມາດອ່ານຄວາມປາດຖະຫນາທີ່ເຜົາໄຫມ້: ຢ່າປ່ອຍໃຫ້ Chapi ດັງ - ຈິດວິນຍານຂອງພູເຂົາແລະປ່າໄມ້, ຂອງປະຊາຊົນ Raglai - ຈົມຢູ່ໃນ indifference ຂອງເວລາ.

ເຟືອງງວຽນ ໃນລາຍການ “Oh! Chapi” ໄດ້ບັນທຶກຄວາມມານະພະຍາຍາມຂອງທ້ອງຖິ່ນ Khanh Son ໃນການອະນຸລັກຮັກສາເອກະລັກຂອງ Raglai ເຊັ່ນ: ການຟື້ນຟູການຂຽນ, epic, mala… ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ດ້ວຍເຄື່ອງດົນຕີ Chapi - ສັນຍາລັກທີ່ມີທັງແບບດັ້ງເດີມ ແລະ ຊັບຊ້ອນ - ວຽກງານອະນຸລັກແມ່ນ “ຍາກທີ່ສຸດ”. ການນໍາເອົາ Chapi ເຂົ້າໄປໃນໂຮງຮຽນ, ກິດຈະກໍານອກຫຼັກສູດຫຼືການສະແດງສິລະປະພົບອຸປະສັກຫຼາຍ, ເພາະວ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເຕັກນິກຫຼືເງິນທຶນ, ແຕ່ຢູ່ໃນຄວາມບໍ່ສົນໃຈຂອງໄວຫນຸ່ມ Raglai ໃນຍຸກປະຈຸບັນ.

​ໃນ​ລະດັບ​ເລິກ​ເຊິ່ງ, ທັງ​ບົດ​ປະພັນ​ຂອງ​ທ່ານ ຟອງ​ຫງວຽນ ​ແລະ ອອງ​ໄທ​ບິວ ລ້ວນ​ແຕ່​ແມ່ນ​ວຽກ​ງານ​ເອກະລາດ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ຮູ້​ໃນ 2 ຊ່ອງ ​ແລະ ​ເວລາ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ, ​ແຕ່​ໄດ້​ສົມທົບ​ກັນ​ສ້າງ​ຄວາມ​ດູດ​ດື່ມ​ດ້ານ​ວັດທະນະທຳ. ນັກ​ຂ່າວ​ສອງ​ຄົນ​ບໍ່​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຄຳ​ຂວັນ; ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ປ່ອຍ​ໃຫ້​ພວກ​ຊ່າງ​ຝີ​ມື​ຖອນ​ຫາຍ​ໃຈ, ຫລຽວ​ເບິ່ງ​ຜູ້​ເຖົ້າ, ແລະ​ຄວາມ​ຫວ່າງ​ເປົ່າ​ໃນ​ບ້ານ​ເວົ້າ​ເອງ. ມັນເປັນການຍັບຍັ້ງນີ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ການຂຽນຂອງພວກເຂົາມີການເຄື່ອນໄຫວແລະຫນ້າເຊື່ອຖືຫຼາຍກວ່າການອຸທອນໃດໆ.

ຈາກ​ແມ່​ນ້ອຍ​ເຖິງ​ແຄງ​ເຊີນ, ສຽງ​ຮ້ອງ Chapi ໃນ​ບົດ​ຂຽນ​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ດັງ​ກ້ອງ​ໄປ​ໃນ​ຄວາມ​ຊົງ​ຈຳ​ຄັ້ງ​ສຸດ​ທ້າຍ, ແຕ່​ໃນ​ເວ​ລາ​ດຽວ​ກັນ​ກໍ​ຫວ່ານ​ເມັດ​ພືດ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ຫວັງ. ດ້ວຍປາກກາຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຂຽນທັງສອງໄດ້ຫັນສຽງຂອງ zither ເຂົ້າໄປໃນການໂທ - ປຸກຄວາມຮັກ, ຄວາມພາກພູມໃຈແລະຄວາມຮັບຮູ້ຂອງການຮັກສາວັດທະນະທໍາ Raglai ໃນຜູ້ອ່ານ. ແຕ່ລະຄຳເວົ້າຂອງພວກມັນເບິ່ງຄືວ່າຈະເອົາແຮງສັ່ນສະເທືອນຂອງໄມ້ໄຜ່ ແລະລົມຫາຍໃຈຂອງປ່າໃຫຍ່, ເຮັດໃຫ້ສຽງ Chapi ບໍ່ພຽງແຕ່ດັງຢູ່ໃນຄວາມຊົງຈຳເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຟັງຕະຫຼອດໄປ.

ຫງວຽ​ນ​ກວາງ

ທີ່ມາ: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/202510/chung-mot-tam-nguyen-trong-hai-bai-viet-ve-chapi-65005a4/