ຢູ່ເບື້ອງຫລັງເຫດການຫວຽດນາມ, “ຖ້ຽວບິນກູ້ໄພ” ແມ່ນຄວາມເຈັບປວດທາງດ້ານວັດທະນະທຳ

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 1.

ຂອບໃຈທ່ານນັກກະວີ ຫງວຽນແຄວດຽມ ທີ່ໄດ້ຮັບຄຳເຊື້ອເຊີນເພື່ອໂອ້ລົມກັບ ແດນຫວຽດ ໃນໂອກາດກັບຄືນເມືອ ຮ່າໂນ້ຍ . ຊີວິດປັດຈຸບັນຂອງເຈົ້າເປັນແນວໃດ?

- ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນເມືອເຮືອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍດຳລົງຊີວິດ, ໄດ້ດຳລົງຊີວິດຢູ່ກັບນາງ (ນັກກະວີ ຫງວຽນແຄ໋ງດຽມ - PV). ເຊັ່ນດຽວກັບເຮືອນຫຼັງອື່ນໆຂອງ ເມືອງເຫ້ວ , ສວນໃຫຍ່ພໍສົມຄວນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາອ່ານປຶ້ມ, ດູແລດອກໄມ້ ແລະ ຕັດຕົ້ນໄມ້. ບາງຄັ້ງ, ຜົວ ແລະ ຂ້ອຍໄປຮ່າໂນ້ຍ ໄປຢາມລູກໆ ແລະ ພົບປະໝູ່ເພື່ອນ. ຊີວິດກໍດຳເນີນໄປຢ່າງປົກກະຕິ...

ໃນປີ 2006, ໃນເວລາທີ່ກະກຽມທີ່ຈະອອກກິນເບັ້ຍບໍານານ, ລາວໄດ້ຂຽນບົດກະວີ "ປັດຈຸບັນແມ່ນເວລາ", ເຊິ່ງປະກອບມີສາຍຕໍ່ໄປນີ້: "ເວລາ ທີ່ຈະ ບອກລາ ກັບ ໂທລະສັບ ຕັ້ງໂຕະ , ບັດວີດີໂອ, ໄມໂຄຣໂຟນ / ເສລີພາບ ໃນ ການອອນໄລນ໌ກັບຊີວິດ, ກິນແລະນອນກັບຂີ້ຝຸ່ນຂອງຖະຫນົນ / ຄົນດຽວກັບກະເປົ໋າແລະລົດຖີບ / ດຽວນີ້ລົມຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຂ້ອຍໄປ". ເບິ່ງຄືວ່າການບໍານານເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມສຸກແລະສະດວກສະບາຍຫຼາຍ, ບໍ່ໂສກເສົ້າແລະເບື່ອຫນ່າຍຄືກັບຄົນອື່ນບໍ?

- ແມ່ນແລ້ວ, ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອ່ອນກວ່າແລະສຸຂະພາບດີ. ການກິນເບັ້ຍບໍານານຫມາຍເຖິງການຫລົບຫນີຈາກວຽກທີ່ຫຍຸ້ງ, ຫນີຈາກກົດລະບຽບ, ຂ້ອຍກັບຄືນໄປຫາຕົວເອງ.

ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນຫ້ອງການ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະຫງວນໄວ້ໃນຄໍາເວົ້າແລະຫົວເລາະ, ຢ້ານວ່າມັນບໍ່ແມ່ນເວລາທີ່ເຫມາະສົມ. ໃນຖານະເປັນນັກການເມືອງ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງລະມັດລະວັງ, ປານກາງ, ແລະການນຸ່ງຫົ່ມ neatly. ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກປົດປ່ອຍຈາກການເປັນແບບນັ້ນ, ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີຫຍັງດີຂຶ້ນ.

ຫລາຍຄົນເວົ້າວ່າ: ທ່ານ ຫງວຽນກ່າວດຽມ ເປັນຫົວໜ້າກົມໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ ໄດ້ອອກຈາກຕຳແໜ່ງເປັນຄົນສະອາດ. ມື້ກ່ອນ, ລາວຕັດສິນໃຈອອກກິນເບ້ຍບໍານານ, ມື້ຕໍ່ມາ, ລາວໄດ້ຫຸ້ມຫໍ່ແລະກຽມພ້ອມທີ່ຈະກັບຄືນເມືອງເຫວ້ ...

- ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຈຳພາຍຫຼັງວັນຮັບມອບໜ້າທີ່, ໃນເດືອນ 6/2006, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປອວຍພອນ ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ ຫງວຽນດຶກແມ້ງ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າທັກທາຍທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າກັບຄືນໄປເມືອງ Hue”, ລາວປະຫລາດໃຈຫລາຍ: “ໂອ້, ສະຫາຍ, ທ່ານໄດ້ກັບຄືນໄປ Hue ແລ້ວ?”. ໃນເວລານັ້ນ, ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ ແລະ ທຸກຄົນກໍ່ປະຫລາດໃຈຫລາຍ ເພາະບໍ່ຄິດວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະອອກຈາກຮ່າໂນ້ຍໄວນີ້.

ຫຼັງຈາກການເຮັດວຽກທີ່ພູມໃຈ, ກັບຄືນໄປບ້ານເກີດຂອງລາວເພື່ອໃຊ້ເວລາອາຍຸຂອງລາວ, ຢູ່ເຮືອນເກົ່າຂອງລາວ - ແນ່ນອນວ່ານັ້ນແມ່ນຄວາມສຸກທີ່ທຸກຄົນບໍ່ມີ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການອອກຈາກຕໍາແຫນ່ງທີ່ສໍາຄັນໃນດ້ານການເມືອງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມຜິດຫວັງແນ່ນອນບໍ?

- ປົກກະຕິຂ້ອຍເປັນຄົນມັກວິຖີຊີວິດແບບລຽບງ່າຍ, ບໍ່ມີການອວດອ້າງຫຍັງ, ບາງທີກໍ່ເປັນເຫດໃຫ້ເມື່ອຂ້ອຍກັບສູ່ສະພາບປົກກະຕິຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກກະທັນຫັນ, ແຕ່ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ຢູ່ເມືອງເຫ້ວ, ເມື່ອພັນລະຍາຍັງຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກໄປຕະຫລາດດົງບ່າ, ໄປຢ້ຽມຢາມໝູ່ເພື່ອນ, ຊື້ເຄື່ອງຂອງເພື່ອເຮັດສວນ. ເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂີ່ລົດຖີບ, ໃສ່ໝວກກັນກະທົບ, ແລະ ໄດ້ອອກເດີນທາງ, ໂດຍຄິດວ່າຈະສະດວກສະບາຍເພື່ອໄປຢາມໝູ່ເພື່ອນຢູ່ຄະນະພັກແຂວງ ເທື່ອທຽນ-ເຫ້ວ. ເມື່ອໄປຮອດບ່ອນນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບຕຳຫຼວດໜຸ່ມ. ລາວຖາມວ່າ: "ເຈົ້າມີເອກະສານບໍ?", ຂ້ອຍຕອບວ່າ: "ຂ້ອຍບໍ່ມີ". ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ, ລາວເວົ້າທັນທີວ່າ: "ເຈົ້າຢືນຢູ່ທີ່ນີ້, ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຂົ້າໄປໃນ".

ຄິດວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຂົ້າມາໄດ້ຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍມາຢູ່ນີ້, ຂ້ອຍຕ້ອງເລືອກຄໍາເວົ້າຂອງຂ້ອຍຢ່າງລະມັດລະວັງວ່າ: "ກະລຸນາບອກພວກທ່ານວ່ານາຍ Diem ຕ້ອງການໄປຢ້ຽມຢາມພະແນກໂຄສະນາ." ລາວບອກໃຫ້ລໍຖ້າ, ແລ້ວຟ້າວແລ່ນເຂົ້າໄປລາຍງານ. ບຶດໜຶ່ງ, ຄົນພາຍໃນໄດ້ຫລຽວເບິ່ງ, ເຫັນຂ້ອຍ, ແລະ ເຊີນຂ້ອຍເຂົ້າໄປຢ່າງໄວ. ຂ້ອຍຖືວ່າມັນເປັນເຫດການທີ່ມີຄວາມສຸກ, ແລະ ບໍ່ເຫັນຫຍັງລົບກວນ ຫຼື ມີບັນຫາ.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 2.

ເຮືອນທີ່ເຈົ້າອາໄສຢູ່ເມືອງເຫ້ວສ້າງເມື່ອໃດ?

- ນັ້ນແມ່ນເຮືອນແມ່ຂອງຂ້ອຍ - ດຳພູວົງ, ນັກປະຫວັດສາດເພດຍິງ, ໄດ້ຊື້ໃຫ້ພໍ່ແລະຄອບຄົວໃນຊຸມປີ 1940 ຕອນລາວຖືກຝະລັ່ງຂັບໄລ່ໄປລີ້ໄພ. ສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານຝຣັ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນປີ 1946, ພໍ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ໄປຕໍ່ສູ້, ເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງຄອບຄົວແລະແມ່ຕູ້ຂອງຂ້ອຍໄດ້ອົບພະຍົບໄປ Thanh Nghe. ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືພານ້ອງຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າດັ່ງນັ້ນນາງໄດ້ຢູ່ຂ້າງຫລັງ. ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນແມ່ຕູ້ຜູ້ທີສອງ, ມີພື້ນຖານທີ່ຢູ່ໃນຊົນນະບົດ, ໄດ້ເກີດລູກສາມຄົນ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນລູກຊາຍກົກ. ຂ້ອຍຮຽນຢູ່ພາກເໜືອ ແລ້ວກັບເມືອບ້ານເກີດເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມສົງຄາມຕ້ານທານ, ເມື່ອສົງຄາມຈົບລົງ ຂ້ອຍກັບໄປຢູ່ກັບແມ່, ແຕ່ງງານ, ລ້ຽງລູກຢູ່ບ້ານນີ້ດ້ວຍສວນ.

ນັກກະວີ ຫງວຽນກ່າວດຽມ ແມ່ນລູກຫລານຂອງຄອບຄົວ ຫງວຽນກ່າ ເຊິ່ງເປັນຄອບຄົວໃຫຍ່ຢູ່ ເຫ້ວ, ມີຄົນຮັບໃຊ້ເປັນພາສາຈີນຫຼາຍ. ເມື່ອເປັນເດັກນ້ອຍ, ລາວຕ້ອງໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູຢ່າງເຂັ້ມງວດບໍ?

- ປີ 1558, Doan Quan Cong Nguyen Hoang (1525 – 1613) ໄດ້ສ້າງເຂດພາກໃຕ້ຄັ້ງທຳອິດຈາກພາກເໜືອໄປເຖິງເຂດ Thuan Quang. ໃນກຸ່ມຄົນທີ່ຕິດຕາມ ຫງວຽນຮ່ວາງ ໃນປີນັ້ນ, ມີ ຫງວຽນດິງແທ່ງ, ຊາວເຜົ່າ ໄຕ ບັກ (ຫາຍເຢືອງ), ໄດ້ຮັບການລ້ຽງເປັນລູກຊາຍເມື່ອອາຍຸ 6 ປີ. ໃນລຸ້ນທີ 3, ລູກຫລານໄດ້ປ່ຽນຊື່ ຫງວຽນດິງ ເປັນ ຫງວຽນກ່າ, ຈົນຮອດລຸ້ນທີ 12. ເຖິງວ່າພວກຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານ, ແຕ່ທຸກໆປີຍັງໄດ້ກັບຄືນໄປຍັງ ເຈືອງບັກ (ປະຈຸບັນແມ່ນ ຫາຍຟ່ອງ) ເພື່ອຈູດທູບທຽນຢູ່ສຸສານບັນພະບຸລຸດ.

ຂ້າພະເຈົ້າເກີດຢູ່ບ້ານອູດ້ຽນ, ຫ່າງຈາກເມືອງເຫ້ວ ປະມານ 40 ກິໂລແມັດ. ໃນເວລານັ້ນ, ພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງໄດ້ນໍາເອົາອະດີດນັກໂທດການເມືອງຫຼາຍຄົນມາຢູ່ນີ້ເພື່ອຍົກຍ້າຍ, ລວມທັງພໍ່ແລະແມ່ຂອງຂ້ອຍ. ສອງສາມປີຕໍ່ມາ, ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານ, ແລະຂ້າພະເຈົ້າເກີດໃນປີ 1943. ດ້ວຍເຫດນັ້ນແມ່ຕູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຕັ້ງຊື່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ Nguyen Khoa An Diem (ອານໝາຍຄວາມວ່າຕັ້ງຖິ່ນຖານ, Diem ໝາຍເຖິງບ້ານ Uu Diem). ໃນປີ 1955, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄປພາກເຫນືອເພື່ອຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນຂອງນັກຮຽນພາກໃຕ້, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າບໍ່ມີໃຜມີຊື່ສີ່ຄໍາ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໂງ່ຈ້າລືມຄໍາວ່າ An ແລະພຽງແຕ່ເອີ້ນຕົນເອງວ່າ ຫງວຽນ Khoa Diem.

ໃນໄວເດັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບນັກສຶກສາອື່ນໆໃນ Hue, ຄູອາຈານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນທັງໃຈດີແລະເຄັ່ງຄັດຫຼາຍ. ສອງຄັ້ງຂ້ອຍຖືກຕີໃສ່ມືດ້ວຍໄມ້ບັນທັດ. ອາຍຸປະມານສິບເອັດປີ ຫຼື ສິບສອງປີ, ແມ່ໄດ້ເອົາເສື້ອໄໝສີດຳໃຫ້ຂ້ອຍນຸ່ງໄປງານລະນຶກບັນພະບູລຸດ, ງານສົບ, ແລະ ໄປວັດໃນຄອບຄົວ. ນາງໄດ້ເຕືອນຂ້ອຍສະເໝີໃຫ້ປະພຶດແລະເວົ້າໃນແບບທີ່ເໝາະກັບຄົນທີ່ມີການສຶກສາດີ.

ເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ມີກຽດຢູ່ເມືອງເຫ້ວ (ແມ່ຕູ້ແມ່ນດາມເຟືອງນູຊູ, ຫລານສາວຂອງກະສັດມິນມັງ), ເພິ່ນໄດ້ສືບທອດຫຍັງແດ່?

- ຂ້ອຍບໍ່ຈື່ໃບໜ້າຂອງແມ່ຕູ້ ເພາະຂ້ອຍຍັງໜຸ່ມເກີນໄປ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ສີ່ປີ, ນາງໄດ້ຕາຍໄປໃນລະດູການອົບພະຍົບ. ຕາມທຸກຄົນແລ້ວ, ນາງມີຄວາມຄ່ອງແຄ້ວໃນພາສາຈີນແລະພາສາຝຣັ່ງ, ມີຄວາມຮູ້ວັດທະນະທຳອັນກວ້າງຂວາງ, ມີພອນສະຫວັນດ້ານການຂຽນ ແລະ ສື່ສານມວນຊົນ, ແລະໄດ້ສ້າງຕັ້ງສະມາຄົມແຮງງານແມ່ຍິງ. ນາງໄດ້ອຸທິດຕົນໃນພຸດທະສາສະ ໜາ ຫຼາຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນໄລຍະອານານິຄົມ, ນາງຍັງໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ. ພວກນັກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງຍັງໄດ້ກັກຂັງນາງໄວ້ເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນ.

ສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ນາງໄດ້ປະໄວ້ຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າສະເຫມີຮູບພາບຂອງ Bodhisattva, ທັງຄຸ້ນເຄີຍແລະສັກສິດ.

ແລ້ວພໍ່ຂອງເຈົ້າ - ນັກຂ່າວ Hai Trieu, ລາວຍັງມີຄວາມຊົງຈໍາຫຼາຍບໍ?

- ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບພໍ່ຫຼາຍປານໃດ, ເພາະວ່າໃນຕອນຍັງນ້ອຍ, ລາວແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 11 ປີ, ລາວໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳຢູ່ແຂວງ ແທງຮ໋ວາ. ສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ຖ່າຍທອດໃຫ້ຂ້ອຍແມ່ນຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງລາວກ່ຽວກັບອຸດົມການແລະສິລະປະທີ່ລາວຕິດຕາມຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ. ຍາດຕິພີ່ນ້ອງໃນຄອບຄົວເຄີຍບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: "ພໍ່ຂອງເຈົ້າເຄີຍເຮັດວຽກເປັນນັກຂຽນ ແລະນັກຂ່າວ, ຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາມີປະເພນີວັນນະຄະດີ, ເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດຕາມແບບຢ່າງຂອງເຈົ້າກ່ອນ."

ຄອບຄົວ ຫງວຽນແຄ໋ງຮ່ວາ ມີຜູ້ມີຊື່ສຽງດີຄື: ທ່ານ ຫງວຽນກ່ານາມ - ຜູ້ບັນຊາການເຂດຍຸດທະສາດທີ 4 ຂອງກອງທັບໄຊງ່ອນ ໄດ້ຂ້າຕົວຕາຍໃນວັນທີ 30/4/1975 ພາຍຫຼັງເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດ. ຄວາມສໍາພັນທາງສາຍເລືອດຂອງເຈົ້າກັບນາຍຄູ້ນໍ້າແມ່ນຫຍັງ?

- ພໍ່ຕູ້ ຫງວຽນແຄ້ວລວນ ໄດ້ເກີດລູກ 9 ຄົນ, ໃນນັ້ນພໍ່ຕູ້ ຫງວຽນແຄວນາມ ແລະພໍ່ຕູ້ແມ່ນອ້າຍນ້ອງ. ເຖິງວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນລູກພີ່ນ້ອງກັນ, ແຕ່ນາຍນາມອາຍຸກວ່າຂ້ອຍ 16 ປີ ແລະ ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍພົບກັນ. ມັນບໍ່ແມ່ນຈົນກ່ວາຫຼັງຈາກການປະສົມປະເທດຂອງປະເທດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນຊື່ຂອງເຂົາ. ກ່ອນໜ້ານີ້, ຂີ້ເຖົ່າຂອງທ່ານ ຫງວຽນແຄ໋ງນາມ ໄດ້ຖືກນຳໄປວາງໄວ້ຢູ່ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, ແຕ່ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງທ່ານໄດ້ນຳໄປສຸສານຄອບຄົວຢູ່ ເຫ້ວ.

ຕອນທີ່ລາວຍັງມີຊີວິດຢູ່, ພວກເຮົາຢູ່ຝ່າຍກົງກັນຂ້າມຂອງສາຍຮົບ, ແຕ່ຕອນນີ້ລາວໄດ້ຈາກໄປແລ້ວ, ມັນເປັນອະດີດ. ຂ້ອຍຍັງໄປຈູດທູບທຽນໃຫ້ລາວເມື່ອມີໂອກາດ.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 3.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 4.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 5.

"ປະເທດ" - ບົດໃນບົດກະວີ epic "ເສັ້ນທາງຂອງຄວາມປາຖະຫນາ" ທີ່ລາວແຕ່ງໃນອາຍຸ 28 ປີໄດ້ປະໄວ້ຄວາມປະທັບໃຈເລິກໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງຜູ້ອ່ານຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. ເມື່ອອາຍຸຕໍ່າກວ່າ 30 ປີ, ເພິ່ນໄດ້ຂຽນຂໍ້ພຣະຄໍາພີທີ່ມີທັງໃຫມ່ແລະເລິກເຊິ່ງ, ເຕັມໄປດ້ວຍປັດຊະຍາ: " ມີ ລູກຊາຍ ແລະລູກສາວຫຼາຍ / ໃນສີ່ພັນຄົນໃນອາຍຸດຽວກັນກັບພວກເຮົາ / ພວກເຂົາມີຊີວິດຢູ່ແລະ ເສຍຊີວິດ / ງ່າຍດາຍແລະສະຫງົບ / ບໍ່ມີໃຜຈື່ໃບຫນ້າຫຼືຊື່ຂອງພວກເຂົາ / ແຕ່ພວກເຂົາສ້າງ ປະເທດ " . ລາວສ້າງຜົນງານນີ້ແນວໃດ?

- ເດືອນທັນວາ ປີ 1971, ຄະນະໂຄສະນາອົບຮົມພັກເຂດໄຕທຽນໄດ້ຮຽກຕົວພວກເຮົາເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມຂຽນເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນ. ຢູ່ແຂວງ Thua Thien, ມີ ຫງວຽນກວາງຮ່າ, ຫງວຽນດາກຊວນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາສາມມື້ເພື່ອຍ່າງໄປເຖິງ.

ນັກດົນຕີ ເຈີ່ນຮວ່ານ - ຜູ້ຮັບຜິດຊອບຂອງຄ້າຍໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ດີມຈະຂຽນຫຍັງ?” ຂ້າພະເຈົ້າຕອບດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດວ່າ: "ບາງທີຂ້ອຍອາດຈະສືບຕໍ່ຂຽນບົດກະວີທີ່ກະແຈກກະຈາຍ", ລາວແນະນໍາທັນທີວ່າ: "ບໍ່, ເວລານີ້ຂຽນບົດກະວີຍາວ, ຂຽນບົດກະວີຍາວ".

ປະຕິບັດຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງລາວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນບົດກະວີ epic The Road of Desire, ເຊິ່ງມີສຽງແລະໂຄງສ້າງຂອງ symphonies ທີ່ຂ້ອຍມັກ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍື່ນປຶ້ມແລະອ່ານນັ້ນ, ທ່ານ ຮ່ວາງຈູງຫາຍມັກຫລາຍ, ພິເສດແມ່ນບັນດາບົດ ກ່ຽວກັບປະເທດຊາດ .

ດັ່ງນັ້ນລາວໄດ້ສໍາເລັດບົດກະວີ epic ທີ່ມີຊື່ສຽງໃນເວລາພຽງແຕ່ຫນຶ່ງເດືອນ? ຫລັງຈາກນັ້ນມີການດັດແກ້ວຽກບໍ?

- ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີການປ່ຽນແປງທີ່ສິ້ນສຸດ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ບົດກະວີນິຍົມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍເພງ “ດູໃບໄມ້ລົ່ນກັບຄືນໄປໂຮງຮຽນ” , ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນໃນຮູບແບບຫ້າຄໍາຍາວ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກ. ຫຼັງຈາກລະດູການຂອງການຕໍ່ສູ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈິນຕະນາການ scene ຂອງນັກຮຽນກັບຄືນໄປໂຮງຮຽນໃນລະດູໃບໄມ້ລົ່ນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກແລະຄວາມຫວັງ. ທ່ານ ເຈີ່ນຮ່ວາງຊວນກ່າວວ່າ: “ຂໍເອົາສ່ວນນັ້ນອອກ, ຂຽນຄືນໃໝ່, ຕ້ອງເລັ່ງລັດ” (ຫົວໃຈ).

ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມປາຖະໜາ ຖືກຂຽນຂຶ້ນເມື່ອຂ້ອຍອາຍຸພຽງ 28 ປີ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງມີ “ຄວາມຫຼົງໄຫຼ” ຂອງໄວໜຸ່ມຢູ່. ແທນທີ່ຈະຂຽນຕາມຮີດຄອງປະເພນີ, ເມື່ອເວົ້າເຖິງປະຫວັດສາດ, ພວກເຮົາຕ້ອງກ່າວເຖິງ ເຈີ່ນຮຶງດ່າວ, ເລເລີຍ, ຫງວຽນເຫ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຕາມກະແສອາລົມຈິດຂອງຮີດຄອງປະເພນີ, ຄົນ “ບໍ່ມີໃຜຈື່ໜ້າຫຼືຊື່”, ລຸ້ນໜຸ່ມທີ່ມີໃນປະຫວັດສາດ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່ານັ້ນແມ່ນວິທີການຄົ້ນຫາໃຫມ່, ເຫມາະສົມສໍາລັບຊາວຫນຸ່ມໃນຕົວເມືອງ. ຕໍ່ມາ, ນັກສຶກສາສິນທາງປັນຍາ Hue ເວົ້າວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍິນບົດນີ້ກ່ຽວກັບວິທະຍຸ Liberation.

ດຽວນີ້, ເມື່ອອາຍຸແປດສິບປີ, ຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບປະເທດຂອງຂ້ອຍຍັງຄືເກົ່າ. ປະເທດເປັນຂອງປະຊາຊົນ, ບໍ່ແມ່ນຂອງລາຊະວົງ ຫຼື ກະສັດ, ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມປົກປັກຮັກສາ ແລະ ສ້າງປະເທດ.

ເວົ້າເຖິງປະເທດນັ້ນ, ມີຜົນງານທີ່ຄວນຍົກອອກມາ, ນັ້ນແມ່ນ “ບົດປະພັນຂອງຜູ້ຮັກຊາດ” - ແຕ່ງໂດຍນັກກະວີ ເຈີ່ນວັນຊາ (ຊື່ແທ້ ຫງວຽນດິ່ງ). ວຽກງານນີ້ເຄີຍໄດ້ຮັບການລົງຄະແນນສຽງເປັນໜຶ່ງໃນ 100 ບົດກະວີດີທີ່ສຸດຂອງຫວຽດນາມໃນສັດຕະວັດທີ 20, ຍັງໄດ້ແຕ່ງໃນໄລຍະນີ້. ເຈົ້າຍັງມີຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບໝູ່ສະໜິດຂອງເຈົ້າໃນເວລານັ້ນບໍ?

- ບົດກະວີນັ້ນຖືກຕີພິມໃນປີ 1967, ກ່ອນໜ້ານີ້ກວ່າ “ປະເທດ”. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ໄດ້, ໃນເວລານັ້ນຂ້າພະເຈົ້າມາຈາກທົ່ງພຽງ, Dinh ໄດ້ໂທຫາຂ້າພະເຈົ້າຫລີກໄປທາງຫນຶ່ງ, Dinh ເວົ້າວ່າ: "Hey, ມີບົດກະວີໃຫມ່, ທ່ານຢາກຈະອ່ານມັນ?". ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກັບເອົາເອກະສານໃນທັນທີແລະອ່ານມັນພາຍໃຕ້ແສງສະຫວ່າງຂອງປ່າໄມ້ໃນຕອນບ່າຍ. ຍິ່ງອ່ານກໍຍິ່ງເຫັນວ່າທ້າວ Dinh ມີພອນສະຫວັນຫລາຍ, ດີຫລາຍ. ສຽງກະວີຂອງ Dinh ມີສຽງເພງ Apollinaire, ແຕ່ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍສຽງເພງພື້ນເມືອງຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ສຳລັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນພາກໃຕ້ຂອງພວກເຮົາຫຼາຍຄົນ, ນ້ຳສຽງນີ້ກໍ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ການຈະຂຽນດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈນັ້ນກໍ່ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ ແລະ ສຳລັບພີ່ນ້ອງຊາວພາກເໜືອຄືຂ້ອຍ, ມັນກໍ່ເປັນການຄົ້ນຄິດໃໝ່.

ຫງວຽນດິ່ງຮຽນຕາມຫຼັງຂ້ອຍ ແຕ່ອາໄສຢູ່ບ້ານດຽວກັນ. ເມື່ອໃດມີໜັງດີ, ເຮົາໄປເບິ່ງນຳກັນ. ລາວເປັນຄົນທີ່ຈິງໃຈ, spontaneous, poetic ໃນວິທີການຂອງຕົນເອງ.

ໃນສະໄໝນັ້ນ, ບັນດາແຮງບັນດານໃຈກ່ຽວກັບປະເທດຊາດ ແລະ ປະຊາຊົນເກືອບຈະຄອບງຳບັນດາວຽກງານສິລະປະ. ບາງທີນັ້ນແມ່ນວ່າເປັນຫຍັງວຽກກ່ຽວກັບເລື່ອງສ່ວນຕົວແລະຄວາມຮັກລະຫວ່າງຄູ່ຜົວເມຍປາກົດຫນ້ອຍລົງເລື້ອຍໆ?

- ແມ່ນແລ້ວ. ນັ້ນແມ່ນຄຳປາໄສຂອງທຸກຍຸກສະໄໝ, ເມື່ອການຕໍ່ສູ້ປ້ອງກັນປະເທດພວມດຳເນີນໄປຢ່າງດຸເດືອດ. ການຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມຮັກລະຫວ່າງຄູ່ຜົວເມຍຍັງຫຼຸດລົງ, ຫຼືມີຄວາມລະມັດລະວັງ, ສະຫງວນ, ມັກຈະເຊື່ອມຕໍ່ຄວາມຮັກກັບຫນ້າທີ່, ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຮູ້ສຶກ.

ຂ້ອຍໂຊກດີທີ່ເມື່ອຂ້ອຍຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ, ຂ້ອຍພະຍາຍາມປະຕິບັດຕາມອາລົມຂອງຕົນເອງ. ບາງຄົນເສົ້າ, ບາງຄົນມີຄວາມສຸກ, ມັນເປັນເລື່ອງຂອງຂ້ອຍເອງ.

ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວຽກງານຂອງລາວຄື " ບໍ່ ຮັກ ໃຜ, ລູກ / ພຽງແຕ່ຮັກຂ້ອຍ " ເອົາຊະນະຜູ້ອ່ານຫຼາຍລຸ້ນ?

- ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນບົດກະວີນັ້ນສໍາລັບເດັກຍິງຜູ້ທີ່ຕໍ່ມາຈະເປັນພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄາດຫວັງວ່າປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍຈະມັກມັນ. ໃນເວລາທີ່ມັນມາກັບບົດກະວີກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ, ຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຂ້ອນຂ້າງ "reckless" (ຫົວ).

ບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງອີກອັນໜຶ່ງຂອງລາວແມ່ນ "ເພງລູກເຫງົາສໍາລັບເດັກນ້ອຍທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ເທິງຫຼັງຂອງແມ່". ຜົນງານນີ້ໄດ້ຖືກແຕ່ງເຂົ້າໃນບົດເພງ “ຂັບລຳຢູ່ທົ່ງນາ” ຂອງນັກດົນຕີ ເຈີ່ນຮ່ວາງ. ລາວມາຂ້າມ "ກູໄຕ" ໄດ້ແນວໃດ?

- ນັ້ນແມ່ນບົດກະວີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນໃນປີ 1971, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕາມບັນດາຄະນະສາຍຮູບເງົາຢູ່ເຂດສົງຄາມຕາເວັນຕົກຂອງເມືອງທ່າທຽນເຫ້ວ. Cu Tai ແມ່ນເດັກນ້ອຍທີ່ແທ້ຈິງໃນຊີວິດຈິງ. ໃນເວລານັ້ນ, ເມື່ອເຫັນແມ່ຕາອອຍກຳລັງແບກລູກຢູ່ເທິງຫຼັງຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ຕຳເຂົ້າ, ເຫດການດັ່ງກ່າວມີຄວາມປະທັບໃຈຫຼາຍ, ຂ້ອຍເລີ່ມສົນທະນາທັນທີວ່າ: “ເຈົ້າຊື່ຫຍັງ?” ແມ່ຕອບວ່າ: “ກູໄຕ”. ຂ້ອຍຖາມຕໍ່ໄປວ່າ "ພູເຂົານີ້ຊື່ຫຍັງ?". - "ກາລຸຍ". ສຽງທີ່ໜັກໜ່ວງເຫຼົ່ານັ້ນດັງຂຶ້ນຢູ່ໃນຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າຮັກສາຈັງຫວະ, ຂຽນສຽງເພງອອກໄດ້ໄວ. ຊາວເຜົ່າເມື່ອງໃນເວລານັ້ນບໍ່ມີອາຫານກິນພຽງພໍ, ມີຄວາມທຸກຍາກແລະມີຊີວິດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອໃນການປະຕິວັດຫຼາຍ. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອໄດ້ມີໂອກາດກັບຄືນເມືອ ມຽນໄຕ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຢາກຊອກຫາ Cu Tai, ແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າລາວຍັງມີຊີວິດຢູ່ຫຼືເສຍຊີວິດ, ຫຼືເຮັດຫຍັງໃນປັດຈຸບັນ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ຂ້ອຍຈຶ່ງຂຽນວ່າ: " ຂ້ອຍຄິດຮອດເຈົ້າທີ່ກອດບ່າແມ່ຂອງຂ້ອຍ/ ເຈົ້າຍັງຢູ່ບໍ, Cu Tai?/ ເຈົ້າຈະພາເຈົ້າໄປຕະຫຼອດຊີວິດ/ ບົດກະວີຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຈະສົ່ງໄປໃຫ້ຫຼາຍໆຄົນ/ ຄຳຂັບຮ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນຕົກຢູ່ໃນພູເຂົາ/ ຂ້ອຍສົງໄສວ່າເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນບໍ?"

ຍຸກທີ່ດຸເດືອດໄດ້ຜ່ານໄປ, ການປ່ຽນແປງຫລາຍຢ່າງ, ຫລາຍຄົນໄດ້ຄ່ອຍໆສູນຫາຍໄປ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ເມື່ອເບິ່ງຄືນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍມັກຈະຖືວ່າຕົນເອງໂຊກດີກວ່າຄົນອື່ນຫຼາຍ.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 6.

ປີ 1996, ທ່ານໄດ້ເປັນລັດຖະມົນຕີວ່າການກະຊວງວັດທະນະທຳ ແລະ ຖະແຫຼງຂ່າວ (ປະຈຸບັນເປັນກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ - PV). ປີ 2001, ທ່ານໄດ້ສືບຕໍ່ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຫົວໜ້າຄະນະກຳມະການແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳສູນກາງ. ເມື່ອເບິ່ງຄືນເວລາຂອງລາວຢູ່ໃນຕໍາແຫນ່ງ, ການຕັດສິນໃຈອັນໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວຮູ້ສຶກພໍໃຈ?

- ປີ 1998, ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກ (ສະໄໝທີ VIII) ທີ່ກອງປະຊຸມສູນກາງຄັ້ງທີ 5 ໄດ້ອອກມະຕິກ່ຽວກັບ “ກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ແບບກ້າວກະໂດດຂັ້ນ ແລະ ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງຊາດ”. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການກະກຽມຮ່າງມະຕິ. ມາຮອດປະຈຸບັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຖືວ່າແມ່ນມະຕິທີ່ສຳຄັນຂອງພັກເຮົາກ່ຽວກັບວຽກງານວັດທະນະທຳ, ເປີດກ້ວາງທິດທາງພັດທະນາວຽກງານວັດທະນະທຳຢູ່ປະເທດເຮົາໃນໄລຍະທີ່ອົງການ UNESCO ຊຸກຍູ້ວັດທະນະທຳເປັນກຳລັງແຮງຂອງການພັດທະນາ.

ປະຕິບັດມະຕິຂອງພັກ, ກະຊວງວັດທະນະທຳໄດ້ຄັດເລືອກເມືອງ ຫາຍຮ່ວາ (ນາມດິ້ງ) ແລະ ເມືອງບູຮານ ໂຮ້ຍອານ ເປັນສອງຕົວແບບວັດທະນະທຳຊົນນະບົດ ແລະ ຕົວເມືອງເພື່ອໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນໄດ້ຮ່ຳຮຽນ ແລະ ຖອດຖອນບົດຮຽນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ໄດ້, ເມື່ອກະຊວງເລືອກ Hai Hau, ມີຄົນຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: "ພວກເຂົາເປັນກາໂຕລິກ, ເປັນຫຍັງທ່ານເລືອກພວກເຂົາ?". ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ: "ບໍ່ເປັນຫຍັງ, ກາໂຕລິກຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງດີຫຼາຍ, ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງດໍາລົງຊີວິດໃນວິທີການອາລະຍະທໍາແລະວັດທະນະທໍາ". ພາຍຫຼັງຫຼາຍປີມານີ້, ເມື່ອໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມ 2 ແຫ່ງນີ້ອີກຄັ້ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກດີໃຈເມື່ອເຫັນວ່າປະຊາຊົນຢູ່ທີ່ນີ້ຍັງຄົງຮັກສາລັກສະນະວັດທະນະທຳ, ເສດຖະກິດທີ່ເປັນແບບຢ່າງຂອງຕົນເອງ, ບໍ່ຫຼົງໄຫຼ, ແຕ່ກໍ່ມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງກວ່າແຕ່ກ່ອນ.

ພາຍຫຼັງກອງປະຊຸມວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ (2021), ພັກ ແລະ ລັດ ໄດ້ຍົກອອກບັນດາບັນຫາຟື້ນຟູວັດທະນະທຳຢ່າງຮີບດ່ວນ. ຫວ່າງມໍ່ໆນີ້, ກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວກໍ່ໄດ້ສະເໜີຜັນຂະຫຍາຍໂຄງການຈຸດໝາຍແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບການຟື້ນຟູ ແລະ ພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ກໍ່ສ້າງຊາວຫວຽດນາມ ໄລຍະ 2025-2035. ທ່ານຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບເປົ້າຫມາຍນີ້?

- ມັນເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າວັດທະນະທໍາປະຈຸບັນກໍາລັງປະເຊີນກັບບັນຫາກົດດັນຫຼາຍ. ການຟື້ນຟູວັດທະນະທຳທີ່ພັກ ແລະ ລັດວາງອອກແມ່ນທິດທາງທີ່ດີ ແລະ ຮີບດ່ວນ, ແຕ່ໃນສະພາບການປະຈຸບັນ, ພວກເຮົາຕ້ອງການຫຼາຍວິທີເພື່ອຄິດຫາວິທີທາງດີ ເພື່ອຊ່ວຍຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຟື້ນຟູວັດທະນະທຳຂອງຊາດຢ່າງແທ້ຈິງ. ມັນບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງເປັນຄວາມຈິງທີ່ເງິນຫຼາຍທີ່ຖອກລົງໄປສູ່ວັດທະນະ ທຳ ຈະຟື້ນຟູວັດທະນະ ທຳ. ເນື່ອງຈາກວ່າບັນຫາພື້ນຖານຂອງວັດທະນະທໍາແມ່ນປະຊາຊົນ. ສະນັ້ນ, ປັດໄຈມະນຸດຕ້ອງເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບກິດຈະກຳວັດທະນະທຳ, ມີແຕ່ມະນຸດສາມາດມີວັດທະນະທຳ. ໃນສັງຄົມຂອງພວກເຮົາ, ປັດໃຈທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສະທໍາແລະການຕໍ່ຕ້ານມະນຸດມີຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ, ເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນເປັນຫ່ວງ.

ເຫດການເຊັ່ນ: Viet A ຫຼື "ຖ້ຽວບິນກູ້ໄພ" ທີ່ຜ່ານມາໃນໄລຍະການລະບາດຂອງ Covid-19, ເມື່ອເບິ່ງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ຍັງເປັນການເສື່ອມໂຊມຂອງວັດທະນະທໍາຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ເມື່ອໃດທີ່ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາ, ທີ່ມີອາລະຍະທໍາຫຼາຍພັນປີ, ເຄີຍເຮັດຜິດ? ພວກເຮົາອາດຈະບໍ່ສາມາດຊອກຫາຢາປົວພະຍາດໃຫ້ປະຊາຊົນ, ແຕ່ພວກເຮົາຕ້ອງມີຄວາມຮັກແລະຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຂອງປະຊາຊົນ. ບາງຄັ້ງເມື່ອຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບມັນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າຫຼາຍ.

ເປົ້າໝາຍອີກຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນກໍ່ສ້າງຄົນຫວຽດນາມທີ່ມີມູນເຊື້ອອັນດີງາມໃນຍຸກໃໝ່. ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງພວກທ່ານ, ຄຸນນະສົມບັດອັນໃດແດ່ທີ່ໄວໜຸ່ມໃນປະເທດເຮົາຕ້ອງມີໃນສັງຄົມທັນສະໄໝ?

- ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຄວນເວົ້າແບບນີ້. ຊາວຫນຸ່ມແມ່ນເດັກນ້ອຍຂອງເວລາ. ເວລາທີ່ໃຫ້ກຳເນີດແກ່ເຂົາເຈົ້າແມ່ນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະມີຊີວິດຢູ່ ແລະເຮັດວຽກໃຫ້.

ຍຸກຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດນຳມາເຊິ່ງການປ່ຽນແປງນັບມື້ນັບບໍ່ຖ້ວນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໃຫ້ຊາວໜຸ່ມຕັດສິນໃຈ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັບຮູ້ ແລະ ສະທ້ອນ, ຈາກນັ້ນມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ປະເທດໃນໄລຍະຍາວ. ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງໄວ້ວາງໃຈຂອງພວກເຮົາໃນໄວຫນຸ່ມ, ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນຜູ້ອື່ນ. ສິ່ງທີ່ສຳຄັນແມ່ນຕ້ອງບຳລຸງລ້ຽງ ແລະ ຮັກສາອຸດົມການທີ່ດີໃຫ້ແກ່ເຂົາເຈົ້າເໝືອນດັ່ງໄຟທີ່ໄດ້ຜ່ານໄປຈາກລຸ້ນສູ່ລຸ້ນ, ຈາກບ້ານສູ່ບ້ານເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມັນເຢັນລົງ. ເມື່ອພວກເຂົາມີໄຟນັ້ນ, ພວກເຂົາຈະສ້າງປະຫວັດສາດ ...

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 7.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 8.

Nguyên Bộ trưởng Bộ VHTT Nguyễn Khoa Điềm: Đằng sau vụ Việt Á, "chuyến bay giải cứu" là nỗi nhức nhối về văn hóa - Ảnh 9.

ໃນໄລຍະດໍາລົງຕໍາແຫນ່ງຂອງທ່ານ, ວຽກງານວັດທະນະທໍາແລະສິລະປະຈໍານວນຫຼາຍຍັງໄດ້ຖືກຫ້າມເນື່ອງຈາກລັກສະນະຂອງເວລານັ້ນ. ໃນຖານະເປັນນັກກະວີ, ເຈົ້າເຄີຍໃຊ້ສຽງຂອງເຈົ້າເພື່ອປ້ອງກັນນັກສິລະປິນທີ່ພົບບັນຫາບໍ?

- ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮູ້ທຸກຢ່າງໄດ້ເພາະວ່າວຽກງານແມ່ນຢູ່ໃນພື້ນທີ່ຂອງຜູ້ພິມແລະຫນັງສືພິມທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງແລະການທົບທວນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນແລະແຕ່ລະອຸດສາຫະກໍາ. ທຸກຄົນຢ້ານວ່າການຄຸ້ມຄອງຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຄັ່ງຄັດ. ສະນັ້ນ, ນອກຈາກປຶ້ມ ແລະ ບົດຄວາມທີ່ຈັດການຢ່າງຖືກຕ້ອງແລ້ວ, ຍັງມີປຶ້ມ ແລະ ບົດຄວາມຫຼາຍສະບັບທີ່ຖືກຈັບຢ່າງຮີບດ່ວນ, ເຮັດໃຫ້ເກີດມີຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນຢ່າງໜັກໜ່ວງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮັບຜິດຊອບສໍາລັບການນັ້ນ.

ໃນການຄຸ້ມຄອງ, ຍັງມີຄວາມຊື່ນຊົມເລັກນ້ອຍເມື່ອເຈົ້າສາມາດຊັກຊວນບັນດາສະຫາຍຂອງເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ສ້າງເຫດການໃຫຍ່ໃນເວລາທີ່ວຽກງານມີຄວາມຄິດເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຕົວຢ່າງ, ປຶ້ມ Endless Field ຂອງນັກຂຽນ ຫງວຽນຫງອກທູ, ເຖິງວ່າໄດ້ຮັບການຕີລາຄາຈາກສະມາຄົມນັກປະພັນເປັນຢ່າງດີ, ແຕ່ກໍ່ຍັງໄດ້ຮັບປະຕິກິລິຍາຈາກຫຼາຍຝ່າຍ. ໂຊກດີ, ຜູ້ອ່ານຮັກພອນສະຫວັນຂອງ ຫງວຽນຫງອກຕູ່ ແລະ ບັນດາອົງການຄຸ້ມຄອງໄດ້ປຶກສາຫາລືກັນຢ່າງທັນການ, ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ແກ້ໄຂຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ຜູ້ຂຽນ.

ໃນຖານະເປັນນັກຂຽນ, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນອົກເຫັນໃຈກັບຄວາມປາຖະຫນາທີ່ສ້າງສັນແລະແມ້ກະທັ້ງການຂຸດຄົ້ນທີ່ຜິດປົກກະຕິຂອງນັກສິລະປິນ, ເພາະວ່າພຽງແຕ່ຄວາມແຕກຕ່າງໃນລະດັບສູງສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມສຸກແລະຄວາມສຸກ. ແລະການສໍາຫຼວດດັ່ງກ່າວມັກຈະສໍາຜັດຫຼາຍ.

ນັກຂຽນໃນປະເທດຂອງພວກເຮົາບາງຄັ້ງກໍ່ທົນທຸກເຊັ່ນນັ້ນ.

ກ່ອນໜ້ານີ້, ຍັງມີເຫດການທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍໃນຫາງສຽງປະຊາຊົນເມື່ອປຶ້ມ “ຄ່າຮຽນດ້ວຍເລືອດ” ຂອງນັກປະພັນ ຫງວຽນແຄງຟຸກ ໄດ້ຖືກຕຳໜິຕິຕຽນ ແລະ ຈູດເຜົາບັນດາພະນັກງານໃນອະດີດການເຄື່ອນໄຫວຕົວເມືອງ ເຫ້ວ. ນັ້ນແມ່ນໄລຍະທີ່ເຈົ້າເຮັດວຽກຢູ່ເມືອງທຸລະຄົມ-ເຫ້ວ, ເຈົ້າຈັດການແນວໃດ?

- ເຫດການດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປເຮັດທຸລະກິດ ແລະ ເມື່ອກັບໄປບ້ານເກີດກໍ່ໄດ້ຮັບລາຍງານຈາກຄະນະຊາວໜຸ່ມເມືອງ. ຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ໂດຍອີງຕາມການຊີ້ນຳຂອງຄະນະພັກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປປຶກສາຫາລືກັບຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍນະຄອນດ່ານັ້ງ ເພື່ອແກ້ໄຂວຽກງານນີ້ຄືນໃໝ່.

ໃນບົດຄວາມໜຶ່ງ, ນັກກະວີ Duong Ky Anh ເຄີຍໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າ: ຫງວຽນກ່າວດຽມ ແມ່ນຄົນມີຄວາມຄິດເຫັນ ແຕ່ບາງເທື່ອກໍ່ຕິດພັນກັບຂໍ້ຈຳກັດທີ່ຕັ້ງຂອງຕົນ. ການເປັນທັງນັກກະວີທີ່ມີຄວາມອ່ອນໄຫວຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບຊີວິດແລະນັກການເມືອງ - ເຄີຍເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຂັດແຍ້ງແລະຄວາມຫຍຸ້ງຍາກບໍ?

- ການເມືອງ ແລະ ບົດກະວີ ເປັນສອງປະເພດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຂົາເຈົ້າມີເປົ້າໝາຍດຽວກັນໃນການສ້າງສັງຄົມ ແລະ ປະຊາຊົນ. ໃນຂະນະທີ່ນັກການເມືອງໃນວົງການການເມືອງຕ້ອງຮັກສາຫຼັກໝັ້ນທີ່ຖືກຕ້ອງ, ຊຸກຍູ້ຄວາມສົມເຫດສົມຜົນ, ກົດໝາຍ; ນັກຂຽນແລະນັກກະວີໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນອາລົມຂອງເຂົາເຈົ້າ, ບໍາລຸງລ້ຽງແຫຼ່ງຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າສັງຄົມບໍ່ຍອມຮັບຄວາມໂງ່ຈ້າແລະຄວາມບໍ່ມີຄວາມສາມາດຂອງນັກການເມືອງແຕ່ສາມາດເຫັນອົກເຫັນໃຈກັບສິລະປິນສໍາລັບນິໄສທີ່ສ້າງສັນຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ແຕ່ແນ່ນອນບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຊັດເຈນ, ຄວາມສັບສົນທາງດ້ານການເມືອງ / ວັນນະຄະດີແມ່ນເປັນເລື່ອງທົ່ວໄປ. ມັນດີທີ່ສຸດທີ່ຈະຂຽນບົດກະວີຫນ້ອຍລົງໃນເວລາເຮັດການເມືອງ. ແລະຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຫຼາຍເທື່ອແລ້ວ.

ເມື່ອເບິ່ງຄືນເສັ້ນທາງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຊີວິດໄດ້ໃຫ້ພອນແລະໂຊກຫຼາຍແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ: ມີຊີວິດເພື່ອກັບຄືນຈາກສົງຄາມ; ພັກຜ່ອນຢ່າງສະຫງົບຢູ່ບ້ານເກີດຂອງຂ້ອຍ ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກມາຫຼາຍປີ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈ ແລະ ໝັ້ນໃຈແທ້ໆ:

“ໂລກກວ້າງຂວາງ, ຖະໜົນຫົນທາງກໍກວ້າງຂວາງ

ໃຫ້ຂ້ອຍຕໍ່ຊີວິດຂອງຂ້ອຍ

ລາວເອີ້ນວ່າການເດີນທາງກັບຄືນທີ່ບໍ່ມີກໍານົດ.

ເພື່ອເປັນຫນຶ່ງໃນປະຊາຊົນ"

ຂອບໃຈສໍາລັບການແບ່ງປັນ!