Ta Rut ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຽນສໍາລັບຫນັງສືພິມ

ພາຍຫຼັງເກືອບ 1 ປີໄດ້ປິ່ນປົວບາດແຜຢູ່ K69 ບ້ານ B ກວາງບິ່ງ ແລະ ຟື້ນຟູຢູ່ K15 ຮ່າດົງ (ນະຄອນຮ່າໂນ້ຍ), ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງໃຫ້ກັບຄືນສະໜາມຮົບ. ແລະເວລາ 4:30 ໂມງເຊົ້າຂອງວັນທີ 15 ກໍລະກົດ 1970, ລົດກະບະຜ້າປົກຫຸ້ມໄດ້ມາຮັບກຸ່ມພວກເຮົາ. ລົດໄດ້ຂັບລົດເປັນເວລາກວ່າ 15 ຊົ່ວໂມງກໍຮອດໝູ່ບ້ານ ໂຮ່, ເມືອງ ເລທື, ແຂວງ ກວາງບິ່ງ - ນີ້ແມ່ນຈຸດຢຸດສຸດທ້າຍທີ່ພວກເຮົາສາມາດຂີ່ລົດ.

Báo Quảng Trị•17/06/2025

ຜູ້ຂຽນ (ຂວາ) ໄດ້ຖ່າຍຮູບກັບທ່ານ ຫງວຽນຢຸງ, ນັກພິມໜັງສືພິມ ກູວນູກ ຢູ່ສູນພັກເຊົາຢູ່ HC2 ບ່າລອງ - ພາບ: PS

ຈາກທີ່ນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຍ່າງຕໍ່ໄປຕາມເສັ້ນທາງ ໂຮ່ຈີມິນ , ຢຽດອອກໄປລະຫວ່າງພູ. ຫຼັງຈາກ 5 ມື້ປີນປ່າ, ຍ່າງຜ່ານສາຍນ້ຳ, ແລະຕ້ອງຂ້າມເຂົ້າປະເທດລາວ, ໃນທີ່ສຸດພວກເຮົາກໍ່ມາຮອດຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງພັກ ໄຕ-ທຽນ.

ເມື່ອມາຮອດ, ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດກັບຄືນສູ່ສະຫນາມຮົບໄດ້ທັນທີ, ແຕ່ຕ້ອງຢູ່ໂຮງຮຽນພັກຂອງຄະນະປະຈໍາເຂດເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມຫ້ອງຮຽນ ການເມືອງ ປະຖົມ. ໂຮງຮຽນພັກຂອງຄະນະບໍລິຫານພາກພື້ນຕັ້ງຢູ່ກວ່າ 2 ຊົ່ວໂມງຍ່າງຈາກຄ້ອຍ Cao Boi, ເຊິ່ງໃນລະດູຮ້ອນແລະລະດູໜາວ, ເມກປົກຄຸມຕະຫຼອດປີ, ແລະແສງຕາເວັນບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ເຫັນ.

ພາຍຫຼັງ 40 ວັນແຫ່ງການປິດຫ້ອງຮຽນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ແຂວງ ກວ໋າງຈີ ໄປເຮັດວຽກ. ໃນເວລານັ້ນ, ບັນດາອົງການຂອງແຂວງໄດ້ຕັ້ງທັບຢູ່ຕາແສງ ຕາຣຸດ, ເມືອງ ຮ່ວາງຮວາ, ສະຖານທີ່ປອດໄພພໍສົມຄວນ, ເພາະວ່ານັບແຕ່ວັນທີ 15 ກໍລະກົດ ປີ 1968, ພາຍຫຼັງກອງທັບອາເມລິກາ ຕ້ອງຫຼົບໜີຈາກເມືອງ Khe Sanh ຍ້ອນບໍ່ສາມາດຕ້ານການບຸກໂຈມຕີຂອງກອງທັບ ແລະ ປະຊາຊົນພວກເຮົາ, ເຂດພູດອຍທາງທິດໃຕ້ຖືກປົດປ່ອຍ, ຢຶດໝັ້ນເຂດພູດອຍ ແລະ ປ່າໄມ້ໄດ້ຢ່າງສົມບູນ.

ເມື່ອກັບຄືນແຂວງ ກວາງຈີ້, ຄະນະຈັດຕັ້ງພັກແຂວງໄດ້ແນະນຳໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄປເຮັດວຽກຢູ່ຄະນະໂຄສະນາອົບຮົມແຂວງ. ກົມໂຄສະນາອົບຮົມໃນເວລານັ້ນມີທ່ານ ຫງວຽນວັນເຢືອງ, ກຳມະການປະຈຳພັກແຂວງ, ຮອງຫົວໜ້າແມ່ນທ່ານ ຮ່ວາງຈຸ໋ອີ, ທັງເປັນຫົວໜ້າບັນນາທິການໃຫຍ່ໜັງສືພິມ ກວ໋າງວອກ, ທ່ານ ຫງວຽນວັນລວນ, ຮອງຫົວໜ້າ, ຮັບຜິດຊອບໂຮງຮຽນພັກແຂວງໂດຍກົງ.

ມັນຖືກເອີ້ນວ່າເປັນອົງການ, ແຕ່ມີພຽງແຕ່ 6 ເຮືອນຫລັງຄາທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນແບບເຄິ່ງໃຕ້ນ້ໍາ, ເຄິ່ງຫນຶ່ງທີ່ຖືກເປີດເຜີຍ (ມັກເອີ້ນວ່າ huts) ເຊື່ອງໄວ້ຢ່າງລະມັດລະວັງພາຍໃຕ້ເຮືອນຍອດຂອງປ່າໄມ້ທີ່ຫນາແຫນ້ນ. ໜັງສືພິມ Cuu Nuoc ໄດ້ແກ້ໄຂໂດຍ ໂຮນລັງ, ເລຂາທິການໃຫຍ່ແມ່ນ ຫງວຽນກິມອຸຍ, ນັກຂ່າວລວມມີທ່ານ Nghiem Sy Thai (ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄປເຖິງ, ໄທໄດ້ກັບຄືນສູ່ທົ່ງພຽງ); Thi Huong, Vu The Suy, Le Van Can (Binh Phuong), Vu Cuong ແມ່ນນັກຂ່າວຂອງສຳນັກຂ່າວ ແຕ່ເຮັດວຽກກັບໜັງສືພິມ. ນອກນັ້ນ, ຍັງມີທ່ານ ເຈີ່ນແທງລຽມ, ນັກຈິດຕະກອນຊ່ຽວຊານການແກະສະຫຼັກໄມ້ເປັນຫົວເລື່ອງໃຫຍ່ ແລະ ແຕ້ມຮູບ, ທ່ານ ແທງ ເປັນພະນັກງານວິຊາການສ້ອມແປງກ້ອງ, ເຄື່ອງພິມດີດ, ເຄື່ອງພິມ Roneo ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມການຖ່າຍທຳ Dynamo ກັບທີມງານວິທະຍຸ.

ທີມງານສະຖານີວິທະຍຸ 15W ມີ 4 ຄົນ, ທີມງານຄາດຄະເນມີ 4 ຄົນ, ໂຮງພິມຈໍາໜ່າຍມີ 10 ຄົນ ແລະ ພະນັກງານຫ້ອງການ 11 ຄົນ ລວມທັງນັກພິມດີດ, ພະຍາບານ, ພະນັກງານຮັກສາສາງ, ພະນັກງານຈັດອາຫານ, ພະນັກງານຮັກສາຄວາມປອດໄພ… ໂດຍມີທ່ານ ໂງຊວນ ເປັນຫົວໜ້າຫ້ອງການ. ພາຍຫຼັງອ່ານຈົດໝາຍແນະນຳຄະນະກຳມະການຈັດຕັ້ງພັກແຂວງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແລ້ວ, ທ່ານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຈັບມືຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ແລະ ກ່າວວ່າ: “ດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ຕ້ອນຮັບຄົນຈາກພາກເໜືອນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ, ປະຈຸບັນທ່ານກັບຄືນມາເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວໜັງສືພິມ ກູຍູກ໋ກ, ກ່ອນອື່ນໝົດຈະຕິດຕາມແລະບັນທຶກຂ່າວຊ້າຢູ່ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ແລະ ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ.

ແຕ່ລະມື້, ມີຂ່າວ 4 ສະບັບທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອ່ານຊ້າລົງ, ຂຽນ, ແກ້ໄຂເປັນຂ່າວ ແລະ ບົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ, ແລ້ວມອບໃຫ້ທ່ານ Kim Uynh ດຳເນີນການ. ດ້ວຍການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ທ່ານ Can ໄດ້ມີຄວາມສຸກຫຼາຍເພາະວ່າລາວມີຜູ້ຮ່ວມມືອື່ນ. ທ່ານ Can ໄດ້ໃຫ້ວິທະຍຸ Orionton ແກ່ຂ້ອຍແລະກ່າວວ່າ: "ອາທິດນີ້ເຈົ້າຂຽນໃນຕອນບ່າຍ, ຂ້ອຍຂຽນໃນຕອນເຊົ້າ, ອາທິດຕໍ່ໄປມັນຈະເປັນວິທີອື່ນ." ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ, ຂ້າພະເຈົ້າມີ Sony ວິທະຍຸແລ້ວ, ດັ່ງນັ້ນທ່ານສາມາດເກັບ Orionton ໃນສະຖານທີ່ຂອງທ່ານແລະແນະນໍາວ່າພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດວຽກແຕ່ລະມື້ທີ່ຈະມີເວລາແກ້ໄຂ, ທ່ານ Can ໄດ້ຕົກລົງໃນທັນທີ.

ມື້ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຢ່າງສະບາຍ. ເພາະໃນສະໄໝຢູ່ພາກເໜືອ, ຂ້ອຍມັກເປີດວິທະຍຸ ແລະ ບັນທຶກຂ່າວຊ້າກ່ຽວກັບສົງຄາມໃນສະຫນາມຮົບ, ຈາກນັ້ນກໍດັດແກ້ ແລະ ປະກາດໃຫ້ພີ່ນ້ອງຟັງ, ທຸກຄົນມັກຫຼາຍ.

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຍ້ອນປະສົບການປະຕິບັດຊີວິດການເປັນຢູ່ໃນຊຸມປີທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ສະໜາມຮົບ ດົ່ງໂຈ່ວ, ເມື່ອໄດ້ຍິນ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດນຶກພາບໄດ້ວ່າວິທີຕໍ່ສູ້ ແລະ ວິທີການຕໍ່ສູ້ແມ່ນແບບໃດ. ພາຍຫຼັງ 5 ວັນຂອງວຽກງານລະມັດລະວັງແລະລະມັດລະວັງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແກ້ໄຂ 6 ບົດລາຍງານຂ່າວ ແລະ ໄດ້ຂຽນບົດລາຍງານທີ່ໜ້າສົນໃຈເພື່ອຍື່ນສະເໜີທ່ານ Uynh. ຖືຫນັງສືໃບລານຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນມືຫນຶ່ງແລະຢາສູບມ້ວນຕາມແບບຂອງຊາວປາໂກໃນອີກດ້ານຫນຶ່ງ, ລາວແຄບຕາແລະຍິ້ມ, "ເຈົ້າດີຫຼາຍ, ດີ! ນັກຂ່າວໃຫມ່ແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ."

ລາວເຊັນຮ່າງສະບັບນີ້ແລະມອບຄືນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ໂດຍກ່າວວ່າ: “ເອົາມັນໄປມອບໃຫ້ທ່ານ Y ເພື່ອໃຫ້ລາວເຊັນ, ພາຍຫຼັງເຊັນແລ້ວ, ມອບໃຫ້ທ່ານ ລວນ, ຫົວໜ້າສະຖານີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ, ສົ່ງໄປຮ່າໂນ້ຍໃນທັນທີ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ຄາດຄິດ, ໃນຕອນເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ, ຂ່າວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກອາກາດຢູ່ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ແລະ 5 ວັນຕໍ່ມາບົດຄວາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົງພິມໃນໜັງສືພິມ ກູວູກ.

ໜັງສືພິມເວລານີ້ບໍ່ໄດ້ລົງພິມຕາມກຳນົດເວລາປົກກະຕິ, ແຕ່ຂຶ້ນກັບປະລິມານຂ່າວ, ບົດຄວາມ, ຮູບຖ່າຍ ແລະ ເຫດການປັດຈຸບັນໃນສະໜາມຮົບ, ແຕ່ຕ້ອງມີສະບັບໜຶ່ງໃນທຸກໆອາທິດ. ໃນອາທິດທີ່ສີ່, ຫນັງສືພິມໄດ້ພິມສາມບົດຄວາມຂອງຂ້ອຍໃນເວລາດຽວກັນ. ຫຼັງຈາກອ່ານໜັງສືພິມແລ້ວ, ທ່ານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ໂທລະສັບຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ທ່ານຂຽນໄດ້ດີ, ອ່ານບົດຄວາມຂອງທ່ານ, ຄົນທັງຫຼາຍຄິດວ່າທ່ານໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເຫດການໂດຍກົງ, ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ໄດ້ພົບທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດຄືແນວນັ້ນ.

ແຕ່ມີສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ເຈົ້າຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມັນເກີດຂຶ້ນອີກ, ເຈົ້າຮູ້ບໍ? ມັນເປັນຍ້ອນວ່າຫນັງສືພິມບໍ່ສາມາດມີ 3 ບົດຄວາມທີ່ຄົນຫນຶ່ງຂຽນ, ເຈົ້າສາມາດຂຽນໄດ້ຢ່າງເສລີ, ຫນັງສືພິມສາມາດຕີພິມໄດ້ 4 ຫາ 5 ບົດຄວາມຂອງເຈົ້າໃນແຕ່ລະຄັ້ງແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງໃຊ້ນາມປາກກາ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນຜູ້ອ່ານຈະຄິດວ່າຫນັງສືພິມແມ່ນຫາຍາກ, ເລຂາທິການບັນນາທິການຍັງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຂໍ້ບົກຜ່ອງນີ້.

ສະນັ້ນນາມສະກຸນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ Phan Trung Chinh ແລະ Ha Linh Giang ໄດ້ເກີດຢູ່ດິນແດນ Ta Rut ແລະ ຕົວຈິງແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນນັກຂ່າວໃຫ້ໜັງສືພິມ Cuu Nuoc (ສຳນັກງານແນວໂຮມປະເທດຊາດແຂວງ Quang Tri).

ຕ້ອງເວົ້າໄດ້ວ່າ ຕາຣຸດ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຖານທີ່ໝັ້ນທີ່ປອດໄພເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນສະຖານທີ່ທີ່ມີທິວທັດທີ່ສວຍງາມຫຼາຍສົມຄວນ, ໂດຍສະເພາະ ແມ່ນ້ຳຕາຣຸດ ທີ່ທັງສວຍງາມ ແລະ ມີກຸ້ງ ແລະ ປາຫຼາຍຊະນິດ. ຢູ່ທີ່ນີ້, ໃນທຸກໆຕອນບ່າຍພາຍຫຼັງກັບຄືນມາຈາກການເຮັດໄຮ່, ພວກຂ້າພະເຈົ້າມັກເຕົ້າໂຮມກັນອາບນ້ຳ, ພົບປະແລກປ່ຽນຄະນະກຳມະການພັກແຂວງ ເພື່ອຮັບຟັງ ແລະ ແລກປ່ຽນຂໍ້ມູນຂ່າວສານກ່ຽວກັບສະພາບສົງຄາມຢູ່ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ.

ເວລາຜ່ານໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕ້ອນຮັບລະດູໃບໄມ້ປົ່ງອີກລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຢູ່ເຂດພູດອຍ ແລະ ປ່າດົງຕາເວັນຕົກ – ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງ ນາມຕີ ໃນປີ 1972, ນີ້ແມ່ນປີທີ 8 ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສະຫຼອງບຸນເຕັດຈາກບ້ານ. ເຖິງວ່າມັນເປັນເທບໃນປ່າ, ຍັງມີສອງຄວາມສຸກອັນໃຫຍ່ຫຼວງ: ວັດຖຸອຸປະກອນໄດ້ປັບປຸງ, ມີຫມູແລະໄກ່; ມີປານ້ຳ, ໜໍ່ໄມ້ປີ້ງຕີນໝູ, ມີບັ້ງເຕດຫໍ່ເຂົ້າໜຽວແລະຍັງມີເຫຼົ້າໄຫຂອງຊາວເຜົ່າປາໂກ...

ສໍາລັບຈິດໃຈ, ນີ້ແມ່ນພາກຮຽນ spring ຂອງ "ການໂຈມຕີແລະການລຸກຮືຂຶ້ນ" ດັ່ງນັ້ນທຸກຄົນແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ປະມານ 10 ວັນພາຍຫຼັງເທດສະບານ, ຄະນະຈັດຕັ້ງໄດ້ຈັດຕັ້ງງານລ້ຽງອາໄລຫາທ່ານ ຫງວຽນວັນເຢືອງ, ກຳມະການຄະນະປະຈຳພັກແຂວງ, ຫົວໜ້າກົມໂຄສະນາອົບຮົມເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ. ພ້ອມກັບການກັບຄືນສູ່ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງຄັ້ງນີ້ກໍ່ມີທ່ານ Thi Huong, Vu Cuong ແລະສະຫາຍຈາກບັນດາກົມກອງ.

ພາຍຫຼັງທ່ານ ຫງວຽນວັນຮຸ່ງ ກັບຄືນສູ່ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງເປັນເວລາກວ່າເຄິ່ງເດືອນ, ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ແລະ ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ສືບຕໍ່ລາຍງານຂ່າວ ແລະ ບົດທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງໄຊຊະນະອັນສະຫງ່າລາສີຂອງກອງທັບ ແລະ ປະຊາຊົນໃນທຸກສະໜາມຮົບພາກໃຕ້, ໃນນັ້ນມີກອງທັບບົກ ກວາງຈີ້, ເຮັດໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຜາສຸກ ແລະ ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນກັບຄືນສູ່ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ.

ຮອດວັນທີ 2 ເມສາ 1972, ເມືອງ ຈີ່ລິງ ແລະ ເມືອງກາມເລີ ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍຢ່າງສົມບູນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຖືກສັ່ງໃຫ້ຍ້າຍໄປຢູ່ HC2 (ຖານທັບຫຼັງ 2) ຢູ່ ບ່າລອງ. ກ່ອນທີ່ຈະຍ້າຍໄປເມືອງບາລອງ, ທ່ານ ໂຮ່ຢູອີ ໄດ້ບອກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບທ່ານ Dung, ຊ່າງພິມດີພີແລະຜູ້ເຝົ້າຄັງເກັບເຄື່ອງ, ເພື່ອແລກປ່ຽນກ້ອງຖ່າຍຮູບ Zennit ສໍາລັບ Pratica ໃໝ່ ແລະ ຟິມ 3 ມ້ວນ. ເມື່ອໄດ້ຍິນນັ້ນ, ທ່ານ ເຈືອງເຕີນຊາງ, ຫົວໜ້າຫ້ອງວ່າການກ່າວວ່າ: “ກັບຄືນເມືອບ່າລອງໝາຍເຖິງການກັບຄືນເຂດສົງຄາມ, ເມືອງເອກຕໍ່ຕ້ານກວາງຈີ້ໃນສະໄໝຕໍ່ຕ້ານຝຣັ່ງ, ເມື່ອກັບຄືນໄປບ່ອນນັ້ນ, ພູເຂົາແລະແມ່ນ້ຳແມ່ນສວຍງາມທີ່ສຸດ, ສາມາດປະພັນ, ຖ່າຍຮູບ ແລະ ຂຽນບົດກະວີ.

ແຕ່ສົງຄາມຍັງເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ຈົນບໍ່ມີເວລາຖ່າຍຮູບ ຫຼືຂຽນບົດກະວີ. ເມື່ອມາຮອດບ່າລອງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງຈາກນາຍ Y ໃຫ້ກັບຄືນສູ່ທົ່ງພຽງໃນຕອນບ່າຍ, ຕິດຕາມກອງທັບຕາເວັນອອກໄປໂຈມຕີທ່າກຳປັ່ນ Cua Viet, ແລ້ວບຸກເຂົ້າເລິກຜ່ານເມືອງ Trieu Phong, ສົມທົບກັບທະຫານ Ai Tu ບຸກໂຈມຕີໃຈກາງເມືອງ Quang Tri. ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງເດືອນ, ພວກເຮົາໄດ້ເດີນທາງ, ບັນທຶກ, ຖ່າຍຮູບແລະຂຽນເພື່ອໃຫ້ມີຂ່າວ, ບົດຄວາມແລະຮູບພາບສົ່ງໃຫ້ທາງຫລັງ. ຮອດຕອນທ່ຽງວັນທີ 1/5/1972, ແຂວງກວາງຈີ້ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍຢ່າງສິ້ນເຊີງ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ທຸກອົງການໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍໄປຢູ່ບ້ານ ຮ່າທັ່ງ, ຕາແສງ Gio Le, ເມືອງ Gio Linh ແລະ ໜັງສືພິມ Cuu Nuoc ໄດ້ປ່ຽນຊື່ເປັນໜັງສືພິມ Quang Tri Giai Phong. ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດວຽກຢູ່ຫນັງສືພິມກວາງຈີ່ເຟືອງໄດ້ອີກ 3 ເດືອນຈາກນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຍົກຍ້າຍໄປຢູ່ພະແນກວັດທະນະທຳ ແລະຖະແຫຼງຂ່າວ, ໂດຍທ່ານ ຮ່ວາງຝູງອກທ້ວນ ເປັນຫົວໜ້າ.

ກ່ອນທີ່ຈະຍ້າຍວຽກມາ, ທ່ານ ໂຮ່ຊວນອີ ໄດ້ບອກກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຢາກໃຫ້ທ່ານອອກຈາກວົງການນັກຂ່າວ ຍ້ອນວ່າທ່ານເປັນນັກຂ່າວທີ່ມີພອນສະຫວັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງໃຈໃຫ້ທ່ານຮຽນຕໍ່, ແຕ່ນີ້ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງອົງການຈັດຕັ້ງ, ທ່ານເປັນສະມາຊິກພັກ, ທ່ານຕ້ອງກັບຄືນໄປບ່ອນນັ້ນເພື່ອສະໜັບສະໜູນທ່ານ Tuong ເພາະວ່າທ່ານເປັນປັນຍາຊົນທີ່ຫາກໍ່ມາຈາກເຂດສັດຕູ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ.” ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈໃນສິ່ງທີ່ລາວເວົ້າ ແລະ ໄດ້ໄປທີ່ກົມວັດທະນະທຳ ແລະ ຂ່າວສານຢ່າງດີໃຈ ເພື່ອຮັບເອົາໜ້າທີ່ໃໝ່.

ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດວຽກຢູ່ພະແນກວັດທະນະທຳ ແລະ ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ຈົນກ່ວາສັນຍາ ປາຣີ ກ່ຽວກັບການຢຸດຕິສົງຄາມ ແລະ ຟື້ນຟູສັນຕິພາບຢູ່ຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບການລົງນາມ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ບັນດາເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງນັກກະວີ ເລືອງອານ, ຫົວໜ້າບັນນາທິການໃຫຍ່ໜັງສືພິມ ທອງແຢດ ເປັນຮອງຫົວໜ້າພະແນກຮັບຜິດຊອບວັດທະນະທຳ ແລະ ຖະແຫຼງຂ່າວ ແລະ ການຕ່າງປະເທດ, ທ່ານ ເລວັນອານ, ຮອງຫົວໜ້າກົມຮັບຜິດຊອບການຈັດຕັ້ງ ແລະ ການຕ່າງປະເທດ.

ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ນາຍຍົກຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄປ ຮ່າໂນ້ຍ ເພື່ອຮຽນວິຊາສື່ສານມວນຊົນ ຢູ່ໂຮງຮຽນ ການໂຄສະນາ ເຜີຍແຜ່ ສູນກາງ, ປະຈຸບັນແມ່ນ ສະຖາບັນ ວາລະສານ ແລະ ສື່ສານ, ແລະ ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ອຸທິດຕົນໃຫ້ແກ່ ນັກຂ່າວ ຈົນເຖິງ ບຳນານ. ກິນເບັ້ຍບໍານານແລ້ວແຕ່ຍັງຂຽນ - ເພາະນັກຂ່າວເປັນອາຊີບທີ່ “ບໍ່ກິນເບັ້ຍບໍານານ”!

ຟານຊູ

ທີ່ມາ: https://baoquangtri.vn/ta-rut-noi-toi-bat-dau-viet-bao-194393.htm