ວຽກງານວັນນະຄະດີໃນຫົວຂໍ້ຂອງສົງຄາມໄດ້ກະຕຸ້ນການສະທ້ອນເລິກກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດແລະໄປສູ່ສັນຕິພາບ.

ວິທີຄິດ ແລະ ການເຫັນດັ່ງກ່າວສາມາດພົບເຫັນໄດ້ຢູ່ໃນປຶ້ມ “ສົງຄາມສ້າງແຜນທີ່ໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຍຸກສະໄໝ” ເຊິ່ງເປັນບົດຂຽນ ແລະ ຄຳວິຈານສະບັບໃໝ່ທີ່ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍວັນນະຄະດີຈັດພິມໃນໄຕມາດທີ 3 ປີ 2025.

Báo Nhân dân•05/10/2025

ຮວບຮວມບົດຂຽນທີ່ວິຈານ “ການທົບທວນຄືນຂອງສົງຄາມໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ທັນສະໄໝ”.

ປີ 1978, ໃນບົດຂຽນໃນວາລະສານວັນນະຄະດີກອງທັບ ສະບັບເດືອນພະຈິກ, ນັກຂຽນ ຫງວຽນມິງເຈົາ (1930-1989) ໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະຕ້ອງ “ຂຽນແຕກຕ່າງກັນ” ກ່ຽວກັບສົງຄາມ, ບໍ່ແມ່ນ “ຍົກຍ້ອງ” ຫຼື ສືບຕໍ່ຮູບແບບການຂຽນແບບມາດຕະຖານໃນຫົວຂໍ້ນັ້ນ. ເຖິງວ່າຂໍ້ກຳນົດນີ້ແມ່ນບັນດານັກຂຽນຫວຽດນາມ ຫງວຽນແມ້ງເຊີນ ໄດ້ກຳນົດໄວ້ກໍ່ຕາມ, ແຕ່ “ຂຽນຕ່າງກັນ” ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງນັກຂຽນທົ່ວໄປ, ໃນນັ້ນມີບັນດານັກຄົ້ນຄ້ວາ ແລະ ນັກວິຈານ, ເມື່ອເຂົ້າໃກ້ຫົວເລື່ອງສະເພາະຄື ສົງຄາມ.

ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການນັ້ນ ບໍ່ພຽງແຕ່ສະແດງອອກດ້ວຍຄຳສັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ເໜືອກວ່າອີກ, ວິທີຄິດ, ທັດສະນະທີ່ຕ່າງກັນ, ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ຮອບດ້ານ, ເລິກເຊິ່ງ ແລະ ມີມະນຸດສະທຳກ່ຽວກັບສົງຄາມ, ວັນນະຄະດີ, ສິລະປະກ່ຽວກັບສົງຄາມ, ພິເສດແມ່ນໃນສະພາບການຫຼັງສົງຄາມຢູ່ ຫວຽດນາມ, ເມື່ອສົງຄາມກາຍເປັນອະດີດ ແລະ ບໍ່ເປັນຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນຈິດໃຈຂອງທຸກໆຄົນອີກຕໍ່ໄປ.

“ສົງຄາມສ້າງແຜນທີ່ໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມສະໄໝໃໝ່” ລວມມີບົດປະພັນ 14 ບົດຂອງນັກປະພັນ ຫງວຽນດັ້ງດ່ຽນ, ເຈີ່ນແທງແທ່ງ, ຫງວຽນບິກທູ, ຫງວຽນເຟືອງ, ດ່າວ Thuy, Do Hai Ninh, Le Thi Huong Thuy, Ho Khanh Van, Nguyen Thi Nam Hoang, Do Thi Thu Huyen, Nguyen Minh Chin Hue, Dao Thi Hai Thanh, Duong Thi Huong Thi, Dang Thi Ha. ປຶ້ມດັ່ງກ່າວໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກໂຄງການລົງທຶນສ້າງວັນນະຄະດີຂອງ ກະຊວງປ້ອງກັນປະເທດ ໃນປີ 2025, ຜ່ານວາລະສານວັນນະຄະດີກອງທັບ.

ສຸມໃສ່ ຄົ້ນຄ້ວາ ວຽກງານກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ສົງຄາມໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ໃນປະຈຸບັນ, ບົດຂຽນ 14 ບົດໃນປຶ້ມຫົວນີ້ໄດ້ແບ່ງອອກເປັນ 3 ພາກໃຫຍ່ຄື: ສົງຄາມປະຕິວັດໃນວັນນະຄະດີ ຫວຽດນາມ ໃນປະຈຸບັນ: ສັງເກດທົ່ວໄປ; ສົງຄາມຈາກທັດສະນະສ່ວນຕົວ: ຄວາມຊົງຈໍາ, ຄວາມເຂັ້ມແຂງພາຍໃນແລະຄວາມເຂົ້າກັນໄດ້; ສົງຄາມ: ວິທີການຈາກເພດ, ຊົນເຜົ່າ, ທັດສະນະປະຫວັດສາດ ແລະນິເວດວິທະຍາ

ຕາມຊື່ແລ້ວ, ພາກທີ 1 ແມ່ນບົດສັງເກດທົ່ວໄປກ່ຽວກັບການປະຕິວັດສອງປະຫວັດສາດໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ແຕ່ປີ 1945 ເຖິງປະຈຸບັນ, ດ້ວຍ 5 ບົດຂຽນໂດຍນັກຄົ້ນຄ້ວາ ຫງວຽນດັ້ງດິ່ງ, ເຈິ່ນແຄ໋ງແທ່ງ, ຫງວຽນເຟືອງ, ດັ້ງທິຫາຍ ແລະ ຫງວຽນທິນາມຮ່ວາງ.

ກວດກາຄືນມູນເຊື້ອສົງຄາມໃນບັນດາຜົນງານທີ່ເກີດໃນທ່າມກາງລູກລະເບີດ ແລະ ລູກປືນເຊັ່ນ: ບົດກະວີຕ້ານທານ, ນັກປະພັນ ດັ້ງທິທູ໋ ບໍ່ພຽງແຕ່ຍົກໃຫ້ເຫັນບັນດາຫຼັກການສະເພາະຂອງການສ້າງ ແລະ ຕ້ອນຮັບ ດັ້ງ ເດີມ ໃນໄລຍະ 1945 – 1975 ເຊັ່ນ: ຫຼັກການຂອງພັກ, ຫຼັກການວັນນະຄະດີຮັບໃຊ້ມວນຊົນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ພິຈາລະນາບັນດາກໍລະນີທີ່ເກີນຂອບເຂດຂອງສົງຄາມ, ຂອບເຂດບາງດ້ານຄື: ທະຫານ ຫວູງກວາງ. ເງິນກູ້, Pham Tien Duat, Ngo Van Phu ແລະ Luu Quang Vu. ກວດກາເບິ່ງບົດກະວີທີ່ເຄີຍຄິດບໍ່ອອກເມື່ອເກີດ, Dang Thu Thuy ເຫັນໄດ້ໃນສຽງທີ່ຊື່ສັດຕໍ່ອາລົມຂອງຕົນເອງ ເມື່ອຜູ້ກ່ຽວໄດ້ເຫັນໂດຍກົງ ແລະ ປະສົບກັບຄວາມໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຂີ້ຮ້າຍຂອງສົງຄາມ.

z6896450575489-875cc9decdab6237b536705c1c2b6d3c-7243.jpg — ບັນດາບົດປະພັນໃນຫົວຂໍ້ສົງຄາມປະຕິວັດໄດ້ນຳເອົາແຮງບັນດານໃຈອັນເລິກເຊິ່ງໃຫ້ແກ່ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງນັກສິລະປິນ.

ຄຽງຂ້າງພາບພົດຂອງທະຫານໃນວັນນະຄະດີຄື ດັ້ງທິງອກທິ້ງ ແຕ່ໃນຂອບເຂດທີ່ຕ່າງກັນ, ເລື່ອງສັ້ນຫຼັງປີ 1975, ບົດປະພັນຂອງ ຫງວຽນທິນາມຮວ່າງ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ບັນດາຄຳບັນຍາຍ ແລະອາລົມຈິດທີ່ເຄີຍ “ເກີນຂອບເຂດ” ໃນຊຸມປີ 1945-1975 ໄດ້ກາຍເປັນທ່າອ່ຽງລວມຂອງເລື່ອງສັ້ນຫຼາຍເລື່ອງຢູ່ຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງປີ 1975, ທັດສະນະກ່ຽວກັບຊີວິດສ່ວນຕົວ ແລະ ນັກຂຽນ. ວຽກງານຂອງໂລກດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງແລະການສະແດງອອກຂອງມະນຸດທີ່ສຸດ.

ເລື່ອງສັ້ນ, ດັ່ງທີ່ນັກປະພັນ ຫງວຽນທິນາມຮ່ວາງ ໄດ້ຕີລາຄາວ່າ, “ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນສະພາບສົງຄາມທີ່ມີການປ່ຽນແປງຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ມີລັກສະນະໃໝ່, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການເຄື່ອນໄຫວຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ໃນໄລຍະຫຼັງສົງຄາມ ແລະ ປະດິດສ້າງເມື່ອທຽບໃສ່ກັບວັນນະຄະດີໃນໄລຍະກ່ອນ”.

ໃນຂະນະນັ້ນ, ບົດຂຽນຂອງນັກຄົ້ນຄ້ວາ ຫງວຽນເຟືອງ ໄດ້ສຸມໃສ່ບັນດານະວະນິຍາຍກ່ຽວກັບສົງຄາມທີ່ຂຽນພາຍຫຼັງປີ 1975, ແມ່ນປະເພດວັນນະຄະດີທີ່ຕາມຂໍ້ສັງເກດຂອງເພິ່ນ, ຍັງບໍ່ທັນດຶງດູດຜູ້ອ່ານໃນປະຈຸບັນໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນ “ ໂລກ ທີ່ເຄີຍເປັນບ່ອນຢ້ານກົວ, ກຽດສັກສີ, ໂລກທີ່ມີວິລະຊົນອັນໃຫຍ່ຫລວງ ແລະວິລະຊົນ, ແລະກໍ່ເຫດການທີ່ໂຫດຮ້າຍຮ້າຍແຮງຂອງຜູ້ຄົນນັບລ້ານຄົນ”. ສົງຄາມ.

ຜູ້ຂຽນໄດ້ຊີ້ແຈງຢ່າງກົງໄປກົງມາເຖິງສາເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ນະວະນິຍາຍຫວຽດນາມກ່ຽວກັບສົງຄາມຫຼັງປີ 1975 ບໍ່ໄດ້ສ້າງຜົນກະທົບຢ່າງແຮງຕໍ່ຜູ້ອ່ານ, ນັ້ນແມ່ນບັນດານິຍາຍຍັງຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ລັດທິຈັກກະພັດ; ຂາດບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ; ແລະບໍ່ໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມລຶກລັບຂອງຈິດວິນຍານຂອງມະນຸດ.

ໂດຍບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນແຕ່ລະປະເພດຄືນັກຄົ້ນຄ້ວາ 3 ຄົນທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນດັ້ງດິ່ງ ໄດ້ກວດກາບັນດາວັນນະຄະດີກ່ຽວກັບສົງຄາມປະຕິວັດຢູ່ຫວຽດນາມ ເພື່ອເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງວັນນະຄະດີສົງຄາມ (1945-1975) ແລະ ວັນນະຄະດີສັນຕິພາບ (ຫຼັງປີ 1975). ຈາກນັ້ນ, ລາວໄດ້ກຳນົດບັນດາບົດປະພັນພື້ນຖານຂອງບັນດາບົດປະພັນວັນນະຄະດີກ່ຽວກັບສົງຄາມ ແລະ ສົງຄາມປະຕິວັດທີ່ຂຽນຈາກທັດສະນະຫຼັງສົງຄາມ, ເຊິ່ງແມ່ນບັນດາວາລະປະດິດສ້າງແຫ່ງຊາດ, ຖະແຫຼງການມະນຸດສະທຳ, ນິເວດວິທະຍາ, ເຈດຈຳນົງ ແລະ ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຢາກ “ຮ່ວມມື”.

ບົດຂຽນ “ຮັກສາປະເທດຊາດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງອະທິປະໄຕໃນບົດກະວີຫວຽດນາມ ກ່ຽວກັບທະເລ, ໝູ່ເກາະ” ຂອງນັກຄົ້ນຄ້ວາ ເຈິ່ນແຄ໋ງແທ່ງ ສືບຕໍ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ສົງຄາມແມ່ນຫົວຂໍ້ຫຼັກຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າສົງຄາມຜ່ານຜ່າໄປ ແລະ ປະເທດພວມກ້າວເຂົ້າສູ່ຍຸກໃໝ່. ບໍ່ພຽງແຕ່ເຫັນໄດ້ບັນດາແບບຢ່າງສິລະປະທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງນັກປະພັນ ຫງວຽນເຕີ໋ກີ, ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ, ຫງວຽນວຽດຈ້ຽນ... ໃນບົດກະວີກ່ຽວກັບທະເລ, ໝູ່ເກາະ, ນັກຄົ້ນຄ້ວາຍັງເນັ້ນໜັກເຖິງລັກສະນະລວມ ແລະ ເປັນເອກະພາບລະຫວ່າງບັນດານັກປະພັນທີ່ສຸດຄື: ຄວາມຮັກແພງຕໍ່ປະເທດຊາດ ແລະ ຈິດໃຈຢືນຢັນອະທິປະໄຕທະເລ ແລະ ໝູ່ເກາະຂອງຊາວຫວຽດນາມ.

ຖ້າພາກທີ 1 ຂອງ “ສົງຄາມສ້າງແຜນທີ່ໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຍຸກສະໄໝ” ໄດ້ຍົກອອກບັນດາລັກສະນະຕົ້ນຕໍ ແລະ ທ່າອ່ຽງທີ່ພົ້ນເດັ່ນຂອງວັນນະຄະດີ ຫວຽດນາມ ໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່ກ່ຽວກັບຫົວເລື່ອງສົງຄາມ, ແລ້ວ 9 ບົດໃນພາກທີ 2 ແລະ ພາກ 3 ແມ່ນການສຶກສາຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບກໍລະນີສະເພາະຂອງວັນນະຄະດີປະເພດນີ້.

ຫົວຂໍ້ສ່ວນຫຼາຍທີ່ເລືອກມາວິເຄາະໃນ 2 ພາກແມ່ນບັນດາຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງ, ຖືວ່າແມ່ນບັນດາຜູ້ຕາງຫນ້າຂອງວັນນະຄະດີກ່ຽວກັບສົງຄາມເວົ້າສະເພາະ ແລະ ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ສະໄໝໃໝ່ໂດຍທົ່ວໄປ, ສະນັ້ນ, ໄດ້ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈ ແລະ ສົນທະນາຂອງບັນດານັກຄົ້ນຄ້ວາ, ນັກວິຈານຫຼາຍຄົນຄື: “Dat rung phuong nam” ຂອງ Doan Gioi, “An an di Quang” ຂອງ Chu Lai, “Nguoi le looi Cuo” ໂດຍ ຫງວຽນບິ່ງເມ, “ກູ່. ພູວົງ...

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເມື່ອກວດກາຄືນບັນດານັກຄົ້ນຄ້ວາ Do Hai Ninh, Le Thi Huong Thuy, Trinh Dang Nguyen Huong, Ho Khanh Van, Do Thi Thu Huyen, Nguyen Minh Hue, Dao Thi Hai Thanh, Dang Thi Thai Ha ແລະ Vu Thi Kieu Chinh ພາຍໃຕ້ແສງສະຫວ່າງຂອງທິດສະດີໃໝ່ ແລະ ວິທີການໃໝ່ຄື: ນິເວດວິທະຍາ, ການວິພາກວິຈານ, ຄວາມຊົງຈຳ, ແລະ ອື່ນໆ. ນັກຂຽນທີ່ອອກມາໃນວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງກາຍເປັນ deeper ແລະ haunting ຫຼາຍ.

ບົດຂຽນ “ສົງຄາມ - ປະຫວັດສາດຂອງບັນດາສະຖານະການນິເວດວິທະຍາ: ກໍລະນີດິນປ່າທາງພາກໃຕ້ (ດ່ັງໂຈ່ວ)” ຂອງ Trinh Dang Nguyen Huong ແມ່ນຕົວຢ່າງ. ມາຮອດປະຈຸບັນ, ນິຍາຍເລື່ອງປ່າໄມ້ພາກໃຕ້ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາວ່າແມ່ນວຽກງານຄລາສສິກກ່ຽວກັບສົງຄາມສຳລັບເດັກນ້ອຍ, ເມື່ອນັກປະພັນ ດ່ານຈີໂອຍ, ຜ່ານບົດຂຽນກ່ຽວກັບການເຕີບໂຕຂອງເດັກຊາຍອານ, ໄດ້ສະທ້ອນເຖິງການເດີນທາງຂອງຊີວິດການເປັນຢູ່ ແລະ ເສັ້ນທາງເຂົ້າຮ່ວມການຕໍ່ສູ້ຂອງປະຊາຊົນພາກໃຕ້ໃນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານລັດທິລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ.

ມຸ່ງໄປເຖິງນະວະນິຍາຍນີ້ຈາກທິດສະດີນິເວດວິທະຍາ, Trinh Dang Nguyen Huong ພົບເຫັນໃນເລື່ອງຂອງ Doan Gioi ແນວຄວາມຄິດຂອງການສົ່ງເສີມບົດບາດຂອງທໍາມະຊາດແມ່ໂດຍຜ່ານວິທີທີ່ນັກຂຽນໄດ້ວາດພາບປ່າໄມ້ເປັນ "ບ່ອນດຽວທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ປະຊາຊົນຮັກສາຊີວິດ, ຮັກສາກຽດສັກສີແລະປິ່ນປົວບາດແຜທາງຈິດຂອງພວກເຂົາ" ໃນສະຖານະການສົງຄາມ.

ເຊັ່ນດຽວກັນ, ນຳໃຊ້ທິດສະດີ “ກະເປົາ” ທີ່ນັກວິຊາການ Ursula K. Le Guin ສະເໜີໃນບົດປະພັນ “The Carrier Bag Theory of Fiction”, Dang Thi Thai Ha ອ່ານຄວາມໝາຍໃໝ່ໃນເລື່ອງສັ້ນ ແລະ ນິຍາຍທີ່ເຄີຍຄຸ້ນເຄີຍກັບຜູ້ອ່ານຂອງນັກປະພັນ Le Minh Khue ເຊັ່ນ Distant Stars ຫຼື The Game. ບັນດາຜົນງານດັ່ງກ່າວ, ຕາມທ່ານນາງ ດັ້ງທິໄທຮ່າ, ແມ່ນບັນດາບົດເລື່ອງກ່ຽວກັບຈັນຍາບັນຂອງການໂອບກອດ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່, ແມ່ນສຽງເວົ້າທີ່ເກີນກວ່າໂຄງປະກອບການເລົ່າເລື່ອງຄູ່ເພື່ອຕັ້ງຄຳຖາມສົງຄາມຢ່າງຈິງໃຈ ແລະ ເດັດດ່ຽວໜຽວແໜ້ນຜ່ານທັດສະນະຂອງແມ່ຍິງ.

ເຊັ່ນດຽວກັນ, ໃນບົດປະພັນ “ຈື່ຈຳສົງຄາມເປັນການປະຕິບັດບົດບາດຍິງ-ຊາຍ: ກໍລະນີຂ້ອຍກັບເຂົາເຈົ້າ (ຫງວຽນບິ່ງເຟືອງ) ແລະ ຮ່າງກາຍມະຕະ (ຫງວຽນດິງຕື)”, ນັກປະພັນ ຫວູທິກວຽດ ໄດ້ວາງໝວດໝູ່ “ລະນຶກ”, “ສົງຄາມ” ແລະ “ບົດບາດຍິງຊາຍ” ຄຽງຄູ່ກັນ ເພື່ອຂະຫຍາຍການຕີຄວາມໝາຍຂອງ 2 ນິກາຍນານາຊາດໃນໂລກ. ບິ່ງເຟືອງ ແລະ ຫງວຽນດິ່ງທູ.

ໂດຍບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນານະວະນິຍາຍ 2 ສະບັບນີ້ຈາກທັດສະນະທີ່ສະທ້ອນໃນການຊອກຫາຄວາມຈິງທາງປະຫວັດສາດອັນແນ່ນອນ, ທ່ານ ຫວູທິກວຽດງິ່ງ ຖືວ່າມັນແມ່ນຕົວແທນປົກກະຕິຂອງ “ການເມືອງແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າບໍ່ມີຄວາມຊົງຈຳທີ່ແທ້ຈິງຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແຕ່ຄວາມຊົງຈຳນັ້ນມີຈຸດພິເສດ ແລະ ຊ່ອງຫວ່າງຢູ່ສະເໝີ ແລະ ສົງຄາມໃນອະດີດຈະຖືກຈື່ຈຳ ແລະ ເລົ່າຄືນໃນປະຈຸບັນແມ່ນຂຶ້ນກັບຫຼາຍປັດໄຈ, ໃນນັ້ນມີເພດ.

“ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະເຂົາເຈົ້າ” ຂອງ ຫງວຽນບິ່ງເຟືອງ ແລະ “ຊາກຟາມ” ໂດຍ ຫງວຽນດິ່ງທູ, ຜ່ານການວິເຄາະໃໝ່ ແລະ ດຶງດູດໃຈຂອງ ຫວູທິກວຽດ, ກາຍເປັນ “ການຈັດວາງໂຄງປະກອບກຳລັງແຮງຂອງຜູ້ຊາຍ ບົນພື້ນຖານການລະນຶກເຖິງສົງຄາມ, ເຊິ່ງເລື່ອງເລົ່າຂອງສົງຄາມຢູ່ຊາຍແດນພາກເໜືອ ຍາມໃດກໍ່ແມ່ນວັດຖຸທີ່ສັງເກດ, ຂຽນ ແລະ ເວົ້າລົມຂອງຜູ້ຊາຍ”.

ພ້ອມກັນນັ້ນ, ບົດຂຽນ 14 ບົດໃນປຶ້ມ “ສົງຄາມໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຍຸກໃໝ່” ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຫົວຂໍ້ສົງຄາມບໍ່ເຄີຍມີຢູ່ໃນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍແມ່ນຫາງສຽງສົນທະນາ ແລະ ຍົກອອກຫຼາຍບັນຫາທີ່ຄວນພິຈາລະນາໃຫ້ທັງນັກຂຽນ ແລະ ຜູ້ອ່ານຄື: ວິທີຂຽນ ແລະ ເລົ່າເລື່ອງສົງຄາມ, “ມໍລະດົກ” ຂອງສົງຄາມໃນຊີວິດຍຸກປະຈຸບັນ, ຄວາມສາມາດໃນຊຸມຊົນ, ຄວາມສົນໃຈໃນສົງຄາມ. ຄວາມເຈັບປວດ, ສົງຄາມ ແລະຄວາມສ່ຽງດ້ານນິເວດວິທະຍາ...

ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ, ປຶ້ມດັ່ງກ່າວໄດ້ເຕືອນໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນຄວາມສະຫງົບສຸກໃນອະດີດອັນໂຫດຮ້າຍທີ່ຄົນລຸ້ນກ່ອນໄດ້ປະສົບ ແລະ ພະຍາຍາມເລົ່າຄືນ, “ບໍ່ແມ່ນເພື່ອສູ້ຮົບ, ແຕ່ຕ້ອງຄິດເຖິງປະຫວັດສາດໃຫ້ເລິກເຊິ່ງກວ່າ” ເພື່ອ “ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຜາສຸກ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງການເປັນຢູ່” (ຮອງສາດສະດາຈານ, ດຣ.

Xuan HIEU

ທີ່ມາ: https://nhandan.vn/tac-pham-van-hoc-de-tai-chien-tranh-goi-suy-ngam-sau-hon-ve-lich-su-va-huong-toi-hoa-binh-post913023.html