ຈູດໄຟແຫ່ງຄວາມຮັກກັບອາຊີບເວທີ

ພິທີສະເຫຼີມສະຫຼອງ 95 ປີແຫ່ງວັນເກີດ ແລະ 20 ປີແຫ່ງການເສຍຊີວິດຂອງນັກຂຽນລະຄອນ ຟານລຸ້ງຮວາ - ຄົນທຳອິດຂອງ ແຂວງ ຮ່າຕິ້ງ ໄດ້ຮັບລາງວັນວັນວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະຂອງລັດ ໃນປີ 2012, ໂດຍຄອບຄົວຂອງລາວຈັດຕັ້ງ, ໄດ້ເຜີຍແຜ່ຄຸນຄ່າໃຫ້ແກ່ນັກສິລະປິນ, ນັກປະພັນຫຼາຍຄົນໃນແຂວງ.

ທ່ານ ຟານ ເລືອງຮວາ ໄດ້ກຳເນີດຢູ່ໃນຄອບຄົວ ຂົງຈື້ ທີ່ຮັກຊາດ ຢູ່ຊົນນະບົດ ຕາມລຳແມ່ນ້ຳ ລາ, ຢູ່ໝູ່ບ້ານ ຮ່ວາດິງ, ຕາແສງ ບ໋າຍຊາ (ປະຈຸບັນແມ່ນ ບຸ່ຍລາແທັງ), ເມືອງ ດຶກທື໋, ເປັນດິນແດນແຫ່ງໜຶ່ງ ເຊິ່ງໃນຂະນະນັ້ນ ໄດ້ຜະລິດນັກສິລະປິນ, ນັກປະພັນຫຼາຍຄົນ ເຊັ່ນ: ຊ່າງແກະສະຫຼັກ ດິມເຟືອງທິ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນຊວັນທຽວ, ນັກກະວີ ເລືອງສີກຳ...

ປະທານສະພາແຫ່ງລັດ Truong Chinh ມອບດອກໄມ້ໃຫ້ນັກປະພັນ Phan Luong Hao ແລະ ນັກສະແດງລະຄອນຕຸກກະຕາ Mai Thuc Loan. ມາລະຍາດຮູບພາບ

ປີ 1948, ລາວໄດ້ເຂົ້າເປັນທະຫານແລະຕໍ່ສູ້ກັບຝຣັ່ງໃນຖານະເປັນຮອງຫົວໜ້າກອງບັນຊາການ. ພາຍຫຼັງຖືກປົດອອກຈາກກອງທັບ, ແຕ່ປີ 1957, ໄດ້ຍົກຍ້າຍໄປເຮັດວຽກຢູ່ກົມສິລະປະກະຊວງວັດທະນະທຳ. ປີ 1962, ທ່ານໄດ້ກັບຄືນເມືອບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ເຮັດວຽກເປັນພະນັກງານຢູ່ກົມວັດທະນະທຳ ຮ່າຕິ້ງ. ປີ 1969, ລາວແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາສະມາຊິກກໍ່ຕັ້ງ ແລະ ເປັນສະມາຊິກຄະນະບໍລິຫານງານຜູ້ທຳອິດຂອງສະມາຄົມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ຮ່າຕິ້ງ. ພາຍຫຼັງແຂວງດັ່ງກ່າວແຍກຕົວອອກຈາກແຂວງ, ໄດ້ອອກກິນເບ້ຍບຳນານ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ຕາແສງນາມຮົ່ງ, ເມືອງຫົງລິງ. ນັກປະພັນ ຟານວັນຮ່ວາ ແມ່ນສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມນັກສິລະປິນເວທີຫວຽດນາມ, ສືບຕໍ່ດຳລົງຕໍາແໜ່ງຄະນະບໍລິຫານງານ ແລະ ຫົວໜ້າກົມເວທີຂອງສະມາຄົມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ຮ່າຕິ້ງ ນັບແຕ່ສະໄໝທີ 1 ຫາສະໄໝທີ 4.

ບໍ່ນັບບັນດາບົດລະຄອນລະຄອນຕຸກກະຕາ ແລະ ບົດກະວີ Tang, ນັກປະພັນບົດລະຄອນ ຟານລຸ່ງຮວາ ໄດ້ຂຽນບົດລະຄອນ, ບົດລະຄອນ, ບົດລະຄອນ ແລະຊຸດເພງພື້ນເມືອງກວ່າ 30 ບົດ, ເຊິ່ງໄດ້ພິມຈຳໜ່າຍຢູ່ສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ. ບົດລະຄອນທົ່ວໄປຂອງລາວໃນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານອາເມລິກາປະກອບມີ: The Warehouse Girl (1966), The Village Ball (1967), The Nai Mountain Girl (1968), The New Battlefield (1970), Miss Tam (1973), By the Fortress (1975)... ສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງ ແລະ ຄວາມສະຫງົບ ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູເມື່ອລາວຢູ່ໃນຈຸດສູງສຸດຂອງລາວ, ການຫຼິ້ນແບບສ້າງສັນ ແລະ ຄວາມຄິດສ້າງສັນ.199. ກະດິ່ງໂມງປຸກ (1984), ໄມທອກເງິນ (1985), ເພງ ປ່າແປກ (1986), ປ່າໄຜ່ ຫວັ່ນໄຫວ (1990)...

ພິເສດ, ບົດລະຄອນ “ມາຍທ້ວນ” ຍາດໄດ້ຫຼຽນຄຳຢູ່ງານມະໂຫລານລະຄອນອາຊີບແຫ່ງຊາດທີ່ຈັດຂຶ້ນຢູ່ນະຄອນ Vinh ເມື່ອປີ 1985, ແມ່ນຂີດໝາຍຈຸດພົ້ນເດັ່ນທີ່ລະຄອນຕຸກກະຕາຊາວ Nghe Tinh ໄດ້ກາຍເປັນປະເພດລະຄອນຢູ່ສວນດອກໄມ້ແຫ່ງຊາດ. ບົດລະຄອນ “Xon xao rung que” ໄດ້ຮັບລາງວັນ A ຢູ່ງານລະຄອນອາຊີບແຫ່ງຊາດປີ 1990 ຢູ່ນະ ຄອນ Hai Phong .

ໃນຊຸມປີສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດ, ລາວຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບພະຍາດຢ່າງກ້າຫານ ພ້ອມທັງພາກພຽນເຮັດວຽກງານສິລະປະເພື່ອສືບຕໍ່ຜະລິດລະຄອນໂອເປຣາ Legend of Hong Mountain (1998); 2 ບົດລະຄອນຍາວ Finding the Mine's Navel (2001) ແລະ Moon Reflecting the Worries (2002). ຍ້ອນເຖົ້າແກ່ແລະເຈັບປ່ວຍໜັກ, ລາວໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳໃນວັນທີ 21 ກໍລະກົດ 2003 (ວັນທີ 22 ມິຖຸນາປີ 2003) ທ່າມກາງຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຄອບຄົວ, ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ, ໝູ່ເພື່ອນ, ເພື່ອນຮ່ວມງານ ແລະ ຜູ້ຊົມເຊີຍ.

ຈູດໄຟແຫ່ງຄວາມຮັກກັບອາຊີບເວທີ

ຄັດຈາກ “ເພງອຳລາ” ໃນບົດລະຄອນ “ມາຍທ້ວນ” ຂອງນັກປະພັນ ຟານລຸ້ງຮ່ວາ ຂັບຮ້ອງໂດຍສະໂມສອນ ແລະ ຟ້ອນພື້ນເມືອງ ແທງເຊີນ.

ຕະຫຼອດຊີວິດ ແລະ ການເຮັດວຽກໃນການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ, ສິລະປະ, ນັກປະພັນບົດລະຄອນ ຟານວັນຮ່ວາ ຍາດໄດ້ລາງວັນອັນສະຫງ່າລາສີຫຼາຍຢ່າງຄື: ລາງວັນຂອງຄະນະກຳມາທິການສະຫະພັນວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະແຫ່ງຊາດ ຫວຽດນາມ; ຫຼຽນໄຊໄຊຊະນະອັນດັບ 3; ຫຼຽນໄຊກູ້ຊາດຕ້ານອາເມລິກາຊັ້ນໜຶ່ງ; ຫຼຽນກາລະນຶກເຖິງສາເຫດວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະຫວຽດນາມ; ຫຼຽນກາລະນຶກເຖິງມູນເຊື້ອວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ; ໃບຍ້ອງຍໍຈາກກະຊວງວັດທະນະທຳ ແລະ ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ຄະນະປະຈຳພັກແຂວງ.

ພິເສດ, ດ້ວຍບັນດາການປະກອບສ່ວນດີເດັ່ນຂອງຕົນໃນຂົງເຂດສະແດງລະຄອນ, ປີ 2012, ນັກປະພັນລະຄອນ Phan Luong Hao ໄດ້ຮັບລາງວັນວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະແຫ່ງລັດ ຈາກທ່ານປະທານປະເທດ ດ້ວຍບົດປະພັນ “ບົດປະພັນຄັດເລືອກ”. ປີ 2020, ດ້ວຍການໜູນຊ່ວຍຂອງຄະນະພັກແຂວງ, ຄະນະກຳມະການປະຊາຊົນແຂວງ ແລະ ສະມາຄົມສິລະປະວັນນະຄະດີ ຮ່າຕິ້ງ, ໂຮງພິມສະແດງສະແດງໄດ້ວາງສະແດງຊຸດສະສົມ ຟານລຸ້ງຮ່ວາ.

"ເຖິງແມ່ນວ່າຮ່າງກາຍນັ້ນກັບຄືນສູ່ຂີ້ຝຸ່ນ / ໄຟຂອງຈິດວິນຍານຍັງ resonates ໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍ" (poem ໂດຍ PTH). ເປັນເວລາ 20 ປີແລ້ວ ທີ່ນັກປະພັນ ຟານວັນຮ່ວາ ໄດ້ປະຖິ້ມໂລກຊົ່ວຄາວນີ້ ເພື່ອກັບຄືນສູ່ບັນພະບຸລຸດຂອງລາວ, ແຕ່ແນ່ນອນວ່າ ຊີວິດ ແລະອາຊີບຂອງລາວ ຍັງຄົງຢູ່ໃນໃຈຂອງຫຼາຍໆຄົນຕະຫຼອດໄປ, ເພາະວ່າລາວສົມຄວນເປັນນັກສິລະປິນແທ້ໆ, ກ້າຈູດເຜົາຕົນເອງ ເພື່ອຄວາມມັກສ້າງສັນ ແລະເປັນແບບຢ່າງທີ່ມີທັດສະນະຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວ.

ໃນພິທີສະເຫຼີມສະຫຼອງ 95 ປີແຫ່ງວັນເກີດ ແລະ 20 ປີແຫ່ງວັນການເສຍຊີວິດຂອງນັກປະພັນ ຟານເລືອງຮວາ, ນັກສິລະປະກອນຫຼາຍຄົນ, ໃນນັ້ນມີບັນດາເພື່ອນຮ່ວມງານຄືນັກສະແດງ ຊວນງໍ້, ຮົ່ງໂລ, ຮ່ວາແທ່ງ, ແທງມາ ຫລື ລຸ້ນໜຸ່ມຄືນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຫວູທິແທງມິນ, ນັກດົນຕີ ຫວູແມ້ງ ແລະ ນັກດົນຕີຊາວໝິ່ນ. ເມື່ອມ່ວນຊື່ນກັບບົດເພງ “ແບ່ງແຍກ” ໃນບົດລະຄອນກະວີ “ໄມທອກເງິນ” ໂດຍນັກສະແດງຂອງສະໂມສອນ ແລະ ຟ້ອນລຳຊາວເຜົ່າມົ້ງ. ການອຳລາຂອງທ່ານນາງ ມາຍທັ໋ກໂລນ (ສະແດງໂດຍຈິດຕະກອນ ເຈີ່ນວັນຊາງ) ເຖິງຄູ່ຮັກຂອງຕົນ, ນາງຫວາຍ (ສະແດງໂດຍນັກສິລະປິນ ຟານທິດິງ), ພາບທີ່ລາວຖືກທະຫານລາດຊະວົງຈັບຕົວ, ຊາວບ້ານໄດ້ຢຽດແຂນເພື່ອປົກປັກຮັກສາລາວ.

ຂັບງື່ມວີ ແລະ ບົດເພງຈີ່ມ ໄດ້ພາໃຫ້ຜູ້ຊົມກັບຄືນສູ່ຮາກຖານປະຫວັດສາດຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ເລິກເຊິ່ງ, ມ່ວນຊື່ນ, ແລະ ເຄື່ອນໄຫວ. ນ້ຳຕາໄດ້ໄຫຼອອກຈາກສາຍຕາຂອງຜູ້ຊົມຫລາຍຄົນ, ໃນນັ້ນມີຊາວໜຸ່ມຫລາຍຄົນ. ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຫວູທິແທ່ງມິນ (ຕາແສງ ກ໋າຍເຍີນ, ຕາແສງ ກ໋າຍເຍີນ) ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ພໍ່ຂອງຂ້ອຍເຄີຍເປັນນັກສະແດງຂອງຄະນະສິລະປະປະຊາຊົນແຂວງ ຮ່າຕິ້ງ (ປະຈຸບັນແມ່ນໂຮງລະຄອນສິລະປະພື້ນເມືອງ), ມື້ນີ້, ໄດ້ໄປພົບປະກັບຄົນຍຸກສະໄໝຂອງລາວ ແລະ ຊົມບົດລະຄອນກະວີ “ມາຍທົກ ກູ້” ແຕ່ງໂດຍນັກຂຽນບົດລະຄອນເລື່ອງ ຟານອຽນ ແລະ ຮ່າຕິ້ງ. ບັນຍາກາດໃນເວທີຂອງບ້ານເກີດຂອງຂ້ອຍ."

ນັກສິລະປິນ ເລທິກິມຟຸ (ສະໂມສອນດົນຕີ ແລະ ຟ້ອນພື້ນເມືອງ ແທງເຊີນ), ເຊິ່ງໄດ້ສະແດງເປັນຕົວລະຄອນພິເສດ, ບໍ່ສາມາດປິດບັງຄວາມພາກພູມໃຈໄດ້ວ່າ: “ນີ້ແມ່ນຄັ້ງທຳອິດທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການສະແດງ, ເຖິງວ່າຈະເປັນພຽງແຕ່ການສະໜັບສະໜຸນກໍ່ຕາມ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບບົດລະຄອນທີ່ຄັດມາຈາກບົດລະຄອນດັ່ງກ່າວ.

ຈູດໄຟແຫ່ງຄວາມຮັກກັບອາຊີບເວທີ

ນັກປະພັນ Phan Trung Hieu, ລູກຊາຍຂອງນັກປະພັນ Phan Luong Hao ກ່າວຄຳເຫັນທີ່ພິທີ.

ພ້ອມກັບການສະແດງບົດລະຄອນບົດກະວີ, ຜູ້ຊົມຍັງໄດ້ຮັບຄວາມມ່ວນຊື່ນກັບບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງ Vi ແລະ Giam, ແລະ ໄດ້ຟັງນັກສະແດງຍິງ ຮົ່ງໂລ (ອາຍຸ 81 ປີ) ຫວນຄືນຄວາມຊົງຈຳເມື່ອສະແດງລະຄອນຕຸກກະຕາ Co Tam, ຕົວລະຄອນຫຼັກໃນບົດລະຄອນກະວີ “Co Tam” ສະແດງໂດຍຄະນະ Opera Ha Tinh ໃນປີ 1973. ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບໂອກາດໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້. ປົດປ່ອຍຊາດ. ນອກຈາກຄວາມຊົງຈຳຂອງປີວິລະຊົນແລ້ວ, ຫຼາຍຄົນກໍ່ສະແດງຄວາມປິຕິຊົມຊື່ນທີ່ບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງ Vi ແລະ Giam ສືບຕໍ່ແຜ່ຂະຫຍາຍ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນດວງໃຈຂອງປະຊາຊົນ.

ນັກປະພັນ ຟານຕົງຮື໋, ລູກຊາຍຂອງນັກປະພັນ ຟານ ເລືອງຮວາ ແບ່ງປັນວ່າ: “ວັນຄົບຮອບ 95 ປີແຫ່ງວັນເກີດຂອງພໍ່ ແລະ 20 ປີແຫ່ງການເສຍຊີວິດຂອງລາວ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນໂອກາດເພື່ອໃຫ້ຄອບຄົວລະນຶກເຖິງພໍ່ ແລະ ພໍ່ເຖົ້າເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນໂອກາດເພື່ອໃຫ້ບັນດານັກສິລະປິນຂອງແຂວງໄດ້ເຕົ້າໂຮມ, ພົບປະ, ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຊີວິດການອຸທິດຕົນ, ສ່ອງແສງໄຟແຫ່ງຄວາມຮັກແພງໃຫ້ແກ່ບັນດານັກສິລະປະການຂອງແຂວງ. ເປັນມໍລະດົກເພງພື້ນເມືອງ, ແລະ ເພື່ອເປັນກຳລັງແຮງໃຫ້ນັກສິລະປິນຂອງແຂວງໂດຍທົ່ວໄປ ແລະ ລູກຫລານຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າສະເພາະບົນເສັ້ນທາງໃນຕໍ່ໜ້າ.”

ມິງຮຸຍ

ທີ່ມາ