ຈາກ 'ເກີບ heels' ກັບ 'ສີຂຽວ'

QTO - ໃນຂະບວນການກະວີຫວຽດນາມ, ຮູບພາບຂອງແມ່ເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ຄຸ້ນເຄີຍແຕ່ບໍ່ເຄີຍເກົ່າ. ດ້ວຍບົດກະວີ “ສົ້ນຕີນຂອງແມ່”, ນັກກະວີ ດ່າວແທ່ງດົງ ບໍ່ແນມເບິ່ງແມ່ແຕ່ໄກ, ບໍ່ບັນຍາຍໂດຍທົ່ວໄປ ແຕ່ກົ້ມລົງໃກ້ໆ, ບີບອັດຈຸດທີ່ເບິ່ງໃຫ້ກາຍເປັນລາຍລະອຽດທີ່ເປົ່າປ່ຽວ ແຕ່ຮັກແພງວ່າ: “ສົ້ນຕີນ”. ມັນແມ່ນມາຈາກ heels ຮອຍແຕກຂອງແມ່ທີ່ໂລກພາຍໃນທັງຫມົດແລະຊະຕາກໍາຂອງແມ່ໄດ້ຖືກເປີດ, ສໍາຜັດກັບຄວາມເລິກຂອງອາລົມຂອງຜູ້ອ່ານ.

Báo Quảng Trị•03/11/2025

ນັກກະວີ ໂດ້ແທ່ງດົງ ໄດ້ກຳເນີດ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ ໝູ່ບ້ານ Tho Ngoa, ຕາແສງ ບັກກຽນ, ໃນຄອບຄົວຊາວກະສິກອນ ແລະ ສືບທອດພອນສະຫວັນດ້ານກະວີຂອງພໍ່ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ. ທ່ານແມ່ນສະມາຊິກສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ແລະ ສະມາຄົມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະແຂວງ ກວາງຈີ້ . ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງໃນບົດກະວີ, ວັນນະຄະດີ, Do Thanh Dong ໄດ້ພິມຈຳໜ່າຍບົດກະວີທີ່ປະທັບໃຈຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ເປັນໜ້າທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງນັກສິລະປິນ ແລະ ຜູ້ຮັກສາບົດກະວີໃນທົ່ວປະເທດ.

ຮູບພາບຂອງແມ່ແມ່ນແຫຼ່ງແຮງບັນດານໃຈອັນເລິກເຊິ່ງໃນຕະຫລອດການເຮັດວຽກງານຂຽນຂອງ ດ່າໜັງ. ການດົນໃຈນັ້ນມາຈາກຄວາມຮັກອັນຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູອັນເລິກເຊິ່ງຂອງເດັກນ້ອຍ. ເພາະສະນັ້ນ, ບົດກະວີທີ່ລາວຂຽນກ່ຽວກັບແມ່ຂອງລາວແມ່ນບົດກະວີທໍາອິດທີ່ອຸທິດຕົນເພື່ອແມ່ທີ່ຮັກຂອງລາວເອງ.

ຊຸດສະສົມບົດກະວີ “Luc Bat Me” ທີ່ກຳລັງຈະມາເຖິງແມ່ນຄວາມເລິກລັບຂອງຄວາມຮູ້ສຶກອັນສັກສິດເຫຼົ່ານັ້ນ. ເຖິງວ່າໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດຫລາຍຢ່າງດ້ວຍບົດກະວີທີ່ທັນສະໄໝ, ແຕ່ Do Thanh Dong ກໍ່ເລືອກທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ຮູບແບບບົດເພງ Luc Bat ເມື່ອຂຽນກ່ຽວກັບແມ່. ການເລືອກນີ້ບໍ່ແມ່ນແບບສຸ່ມ, ແຕ່ເປັນຄວາມຕັ້ງໃຈທາງສິລະປະເພື່ອສະແດງອອກເຖິງຄວາມງາມແບບ rustic, ໃກ້ຊິດຂອງຄວາມຮັກຂອງແມ່.

ນັກກະວີ ດ່າວແທ່ງ ແບ່ງປັນບົດກະວີ “ສົ້ນແມ່” ກັບໄວໜຸ່ມ - ພາບ: Nh.V.

ແບ່ງປັນກ່ຽວກັບບົດກະວີ “ສົ້ນແມ່”, ນັກກະວີ ດ່າວແທ່ງດົງ ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ: ທຸກໆຄັ້ງທີ່ລົມເໜືອພັດມາ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ເຂດທົ່ງພຽງຕ່ຳຂອງໝູ່ບ້ານ ໄຕງວຽນ. ນັ້ນແມ່ນດິນທີ່ມີອາຊິດແລະທາດອາລູມິນຽມ, ຄວາມເດືອດຮ້ອນເລິກເຊິ່ງ, ບ່ອນທີ່ມີແຕ່ເຂົ້າປຽກເທົ່ານັ້ນສາມາດປູກໄດ້, ບ່ອນທີ່ສົ້ນຕີນຂອງຊາວກະສິກອນຖືກປົກຫຸ້ມດ້ວຍທາດສົ້ມເຫຼືອງຈືດຕະຫຼອດປີ. ຮູບພາບທີ່ຂ້ອຍຮັກທີ່ສຸດແມ່ນເບ້ຍເຂົ້າ. ທຸກໆລະດູໜາວ, ສົ້ນຕີນແມ່ຂອງຂ້ອຍແຕກ ແລະ ເລືອດອອກ. ນາງນັ່ງຈັບຕີນທີ່ເຈັບປວດຂອງນາງແຕ່ຍັງກັງວົນວ່າ "ທົ່ງນາທີ່ຖືກສັນຍາຕ້ອງກົງກັບເວລາ". ສະຖານະການ "ເຮັດວຽກຍາກ, ບໍ່ເຮັດວຽກກໍ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້" ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ. ດຽວນີ້ແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ໄປຫາຊີວິດຫລັງ, ທົ່ງນາທີ່ຖືກສັນຍາໄດ້ຖືກແບ່ງອອກເປັນຈໍານວນຫລາຍ. ຂ້ອຍຄິດຮອດແມ່ຫຼາຍ, ຫຼາຍຄືນຂ້ອຍນອນບໍ່ຫຼັບ. ບົດກະວີ "ສົ້ນຕີນຂອງແມ່" ສືບຕໍ່ໄຫຼ.

ໃນຕອນຕົ້ນຂອງບົດກະວີ, ຜູ້ຂຽນຊໍານິຊໍານານໃຊ້ຄວາມຂະຫນານເພື່ອຖ່າຍທອດອາລົມ, ວາງຄວາມເຢັນຂອງທ້ອງຟ້າແລະແຜ່ນດິນໂລກ (ຄວາມເຢັນ curls ຍອດຕົ້ນໄມ້) ຕໍ່ໄປກັບຄວາມເຢັນທີ່ຝັງເລິກຢູ່ໃນຜິວຫນັງຂອງແມ່. "ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຄວາມໜາວເຢັນລົງເທິງຕົ້ນໄມ້, ແມ່ນເວລາທີ່ສົ້ນຕີນຂອງແມ່ມີຮອຍແຕກ, ບາດກ້າວຂອງນາງຢູ່ປາຍເດີ່ນແມ່ນເຈັບປວດ / ແມ່ເບິ່ງຕຽງເຂົ້າພາກຮຽນ spring ແລະຫາຍໃຈ."

ດ້ວຍບົດກະວີພຽງສີ່ເສັ້ນ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ບັນຍາຍເຖິງຄວາມຈິງທີ່ຮ້າຍແຮງເມື່ອແມ່ຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບດິນຟ້າອາກາດ. ຮູບພາບຂອງ heels ມີຮອຍແຕກແມ່ນຫຼັກຖານສະແດງຂອງຊີວິດທີ່ຍາກລໍາບາກ. ຈຸດສໍາຜັດທີ່ສຸດຂອງບົດກະວີແມ່ນຢູ່ໃນ "ການຫາຍໃຈ" ຂອງແມ່. ແມ່ບໍ່ຫາຍໃຈເພາະເຈັບສົ້ນຕີນ ແຕ່ຍ້ອນເປັນຫ່ວງ “ຕຽງເຂົ້າລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ” ທີ່ກຳລັງຈະໜາວ. ຄວາມລຳບາກນັ້ນຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ ຍ້ອນຄຸນລັກສະນະຂອງດິນ: “ບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີທົ່ງນາປຽກ/ ຕະຫຼອດປີຂອງແມ່ບໍ່ຫ່ຽວແຫ້ງ”. ຖ້າລະດູຫນາວເຮັດໃຫ້ສົ້ນຕີນຂອງແມ່ມີຮອຍແຕກ, ລະດູການອື່ນໆເຮັດໃຫ້ສົ້ນຕີນແລະເລັບ "ສີ alum" ທີ່ບໍ່ສາມາດລ້າງອອກໄດ້. ນັ້ນແມ່ນສີຂອງດິນ, ນ້ໍາ, ຄວາມພາກພຽນໃນຝົນແລະແດດ. ຜູ້ຂຽນບໍ່ໄດ້ອະທິບາຍຕົວເລກທັງຫມົດຂອງແມ່, ແຕ່ເລືອກລາຍລະອຽດ "ທີ່ມີຄຸນຄ່າ": "ເກີບຂອງແມ່". ນີ້ແມ່ນສ່ວນຂອງຮ່າງກາຍທີ່ມີການສໍາພັດໂດຍກົງແລະຫຼາຍທີ່ສຸດກັບດິນ, ຂີ້ຕົມ, ແລະນ້ໍາ.

ປະເຊີນກັບຄວາມເປັນຈິງນັ້ນ, ແມ່ຂອງຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຈົ່ມແຕ່ຍິ້ມອ່ອນໆເພາະວ່ານາງເຊື່ອວ່າ "ຄວາມເຖົ້າແກ່ກາຍເປັນຄວາມຄຸ້ນເຄີຍ". ນັ້ນຄືຮອຍຍິ້ມແຫ່ງການຍອມຮັບ ແລະ ຄວາມອົດທົນຂອງໃຜຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໄດ້ພົບຄວາມສະຫງົບເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ໃນຄວາມລຳບາກ. ຄໍາເວົ້າທີ່ວ່າ "ຄົນຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍສໍາລັບ heels ສີບົວຂອງເຂົາເຈົ້າ" ແມ່ນທັງເລື່ອງຕະຫລົກແລະຄວາມຈິງ, ທັງເປັນການຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງຂອງຊາວກະສິກອນແລະປະກອບດ້ວຍການຢືນຢັນທີ່ເຄົາລົບຕົນເອງ. "ອາຍຸ" ຂອງແມ່ຂອງຂ້ອຍແມ່ນຄວາມງາມຂອງການອອກແຮງງານ, ຊີວິດ, ມີຄ່າຫຼາຍກວ່າຄວາມງາມຂອງຜ້າໄຫມ. ເຖິງແມ່ນວ່າໃນເວລາທີ່ຮອຍແຕກຢູ່ໃນ heel ຂອງນາງແມ່ນ "ເລືອດ", ຄວາມກັງວົນຂອງແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນສໍາລັບຕົນເອງ, ແຕ່ພຽງແຕ່ສໍາລັບການລ່າຊ້າ. ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນແບບນັ້ນ, ດໍາລົງຊີວິດທັງຫມົດຂອງຕົນເພື່ອຄົນອື່ນ.

ໃນຕໍ່ໜ້າຄວາມລຳບາກ, ຄວາມຮັກແພງລະຫວ່າງຜົວແລະເມຍກໍ່ຮຸ່ງເຮືອງເຫຼືອງເຫຼື້ອມ. ນັ້ນແມ່ນເວລາທີ່ "ແມ່ເອົາເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ຈີກຂາດມາຫໍ່ໃສ່ຕີນຂອງນາງ" ໃນຂະນະທີ່ "ພໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍຄືນໃຫມ່ຂອງລາວ." ການເສຍສະລະຂອງແມ່ໄດ້ສໍາຜັດກັບຄວາມເມດຕາຂອງຄູ່ນອນຂອງນາງ. ພໍ່ຕ້ອງ “ອ້ອນວອນແມ່ຫຼາຍເທື່ອ/ບໍ່ໃຫ້ເສຍຄວາມຮັກລະຫວ່າງຜົວແລະເມຍ”. ຄໍາເວົ້າຂອງພໍ່ແມ່ນການສະແດງຄວາມຮັກແລະຄວາມເຄົາລົບ. ການກະທຳຂອງແມ່ເປັນການສະແດງຄວາມເສຍສະລະ. ລະຫວ່າງພວກເຂົາ, ບໍ່ມີຄໍາຮ້ອງທຸກຄໍາດຽວ, ພຽງແຕ່ແບ່ງປັນຄວາມສຸກແລະຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມຮັກທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ແສ່ວມາຈາກການແບ່ງປັນທີ່ງຽບໆ, ຫມັ້ນຄົງໃນຄວາມລໍາບາກ.

ຂໍ້ສຸດທ້າຍປິດບົດກະວີດ້ວຍຄວາມຄົມຊັດ ແລະມີຄວາມຕໍ່ເນື່ອງ. ລູກສາວລຸ້ນຕໍ່ໄປ, ເມື່ອກັບຄືນເມືອບ້ານເກີດ, “ຍ່າງໄປໄຮ່ນາ” ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຕີນທີ່ເປັນຮອຍດ່າງ, ແຕ່ມີ “ສົ້ນຕີນແດງ ແລະປາກແດງ”. ຮູບພາບຂອງ "ສົ້ນຕີນສີແດງ" ຂອງເດັກນ້ອຍແລະ "ເກີບ heels" ຂອງແມ່ໃນອະດີດເວົ້າເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄວາມເຕັມທີ່ໃນປະຈຸບັນແລະຄວາມລໍາບາກໃນອະດີດ. "ເກີບສົ້ນແດງ" ຂອງເດັກນ້ອຍແມ່ນການສືບຕໍ່, ເປັນຜົນມາຈາກການເສຍສະລະຂອງແມ່ຕະຫຼອດຊີວິດ. ຊີວິດຂອງລູກໃນເວລານີ້ເຕັມໄປແລ້ວ ແຕ່ບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ຊົດເຊີຍໃຫ້ແມ່ອີກແລ້ວ ເພາະແມ່ໄດ້ “ນອນຢູ່ໃຕ້ຫຍ້າ”. ຂໍ້ສຸດທ້າຍຂອງບົດກະວີ “ສົ້ນຕີນຂອງແມ່ເທົ່າໃດຍັງຂຽວຢູ່” ແມ່ນຮູບພາບທີ່ມີຄວາມໝາຍ. ແມ່ໄດ້ກັບຄືນມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກ, ອ້ອມຮອບດ້ວຍທຳມະຊາດ (ຕົ້ນຫຍ້າ), ແຕ່ການເສຍສະລະຕະຫຼອດຊີວິດ ແລະ ວຽກງານໜັກໜ່ວງຂອງນາງບໍ່ໄດ້ຫາຍໄປ, ແຕ່ໄດ້ຫັນປ່ຽນ ແລະ ງອກເປັນ “ສີຂຽວ” ນິລັນດອນຂອງຊີວິດ ແລະ ຄວາມສະຫງົບ. “ສີຂຽວ” ທັງເປັນສີຂອງ “ຕົ້ນຫຍ້າໃໝ່” ຢູ່ບ່ອນຝັງສົບ ແລະ ສີຂອງທົ່ງນາ, ຊີວິດທີ່ແມ່ປູກຝັງມາຕະຫຼອດຊີວິດ.

ບົດກະວີ “ສົ້ນແມ່” ຂອງ ໂດແທງດົງ ໄດ້ເອົາຊະນະຜູ້ອ່ານດ້ວຍຄວາມລຽບງ່າຍ ແລະ ແທ້ຈິງ. ດ້ວຍພາສາທີ່ລຽບງ່າຍ, ລາຍລະອຽດລະອຽດອ່ອນ ແລະ ຄວາມຈິງໃຈ, ມັນໄດ້ໃສ່ໃຈຜູ້ຄົນໃຫ້ນັບຖື ແລະ ຮູ້ບຸນຄຸນຕໍ່ແມ່ໃນຊົນນະບົດ. ຈາກຮູບພາບຂອງ "ສົ້ນຕີນແຕກ", "ສີ alum", "ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມທີ່ຈີກຂາດ", ຜູ້ຂຽນໄດ້ສໍາຜັດກັບຄວາມເລິກຂອງຄວາມຮັກຂອງແມ່. ບົດກະວີບໍ່ໄດ້ສຳຜັດກັບຄຳເວົ້າທີ່ຫຍາບຄາຍ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງລູກເຖິງການເສຍສະລະຂອງແມ່.

ເມື່ອອ່ານ “ເກີບຂອງແມ່”, ພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ເຫັນແມ່ຄົນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເຫັນຮູບພາບຂອງແມ່ຍິງຫວຽດນາມທຸກລຸ້ນຄົນທີ່ເຮັດວຽກໜັກ. ເກີບທີ່ຜ່ານລະດູໜາວທີ່ໜາວເຢັນ, ຜ່ານລະດູການເກັບກ່ຽວທີ່ຍາກລຳບາກ, ໄດ້ກາຍເປັນ “ສີຂຽວ” ເພື່ອໜູນຊ່ວຍບັນດາບາດກ້າວເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງລູກຫຼານ. ນັ້ນແມ່ນສັນຍາລັກອັນເປັນອະມະຕະຂອງການເສຍສະລະທີ່ງຽບໆ.

Nh.V

ທີ່ມາ: https://baoquangtri.vn/van-hoa/202511/tu-got-phenden-sac-xanh-fe4684f/