Mei brengt onophoudelijke regen. Op lange, sombere regenachtige nachten lig ik daar met mijn hand op mijn voorhoofd en hoor ik talloze herinneringen terugkomen.
Vroeger, toen mijn moeder nog leefde, vooral tijdens het Drakenbootfestival in mei, verzamelde het hele gezin zich rond het zacht brandende vuur, vol verwachting wachtend op de pannenkoeken die mijn moeder zou bakken. Deze pannenkoeken werden gemaakt van rijstmeel dat mijn moeder de hele nacht zelf had geweekt en gemalen. De vulling bestond uit gehakt varaanvlees dat mijn broers, zussen en ik zelf uit de velden hadden opgegraven, gekruid en door het beslag hadden gemengd. De regen maakte het vuur warm en de pannenkoeken waren heet en geurig. Zodra mijn moeder er een had gebakken, verslonden we hem allemaal. Terwijl ze haar kinderen zag eten, veegde mijn moeder het zweet van haar voorhoofd en glimlachte, zeggend: "Pannenkoeken smaken het lekkerst als ze warm zijn; ze zijn vreselijk als ze afkoelen." Maar ze at er zelf geen; ze zat daar alleen maar beslag op te scheppen en pannenkoeken voor ons te bakken. Pas na veel aandringen pakte ze een klein aangebrand randje van de pannenkoek, smakte haar lippen en knikte: "Ja! Het is heerlijk, eet maar zoveel je wilt, ik eet er later wel wat." Op dat moment zag ik mijn moeder ongelooflijk gelukkig, haar gezicht stralend in het vuurlicht, een tevreden glimlach altijd op haar lippen.
In mijn geboortestad heeft bijna elk huis een pan om Vietnamese pannenkoeken (banh xeo) te bakken, en degenen die het zich kunnen veroorloven hebben ook een stenen molen om meel te malen. Tijdens het regenseizoen, vooral rond het Drakenbootfestival, wedijvert de hele buurt met elkaar om rijst te weken, meel te malen, hagedissen te graven en garnalen te vangen om banh xeo te maken. Kinderen en kleinkinderen verzamelen zich in elk huis. Het knetterende vuur, het sissen van de pannenkoeken in de pan, samen met het vrolijke gelach en geklets, maken het dorp nog gelukkiger.
Nu, na zoveel regenachtige seizoenen in mei en juli, en na zoveel Drakenbootfestivals die voorbij zijn gegaan, staat het oude huis er nog steeds, de oude keuken is er nog steeds. Maar moeder is er niet meer! De pannenkoek waar ik op wachtte, in de hoop dat ze zou zeggen: "Die eet ik later wel op," is inmiddels koud geworden. Moeder! Wat mis ik toch de geur van jouw pannenkoeken van vroeger!
Bron
Reactie (0)