Met vuur binnen handbereik ontstaat een nieuw vuur...

In essentie verschilt poëzie door de individuele persoonlijkheid van elke schrijver. En ieder mens is een unieke, eendimensionale wereld. Daarom leerden de Ouden: "Ouders baren het kind, maar de hemel geeft het zijn karakter." Naar mijn mening is karakter de persoonlijkheid van een dichter.

Meer specifiek is persoonlijkheid het karakter van de pen; de persoonlijkheid van de schrijver wordt uitgedrukt en onthuld door de geschreven pagina.

En door zo te redeneren is de poëzie van Phan Cát Cẩn in deze poëziebundel "Fire and Stone" (Vietnam Writers Association Publishing House, 2022) zeker anders dan die van Nguyễn Hồng Công, de poëzie van Nguyễn Hồng Công is anders dan die van Trần Văn Khang, en die van Trần Văn De poëzie van Khang is anders dan die van Ngô Thế Trường.

Terwijl Phan Cát Cẩn altijd "ver ging om dichtbij terug te keren", met als doel "de plek waar we terugkeren naar onze wortels" te vinden, "het land van onze geboorte" met "Het Festivalseizoen": "Maart/ de bodem van de lente aanraken.../ de rode ogen van rijstbloemen/ rijstkoekjes half drijvend, half ondergedompeld..." , begon Nguyễn Hồng Công bij de poort van zijn dorp en raakte er zo aan gehecht dat hij "zelfs een rij schuine bakstenen niet kon vergeten" om " het werelddorp in koets nummer 5" te bereiken op een reis van "vermoeide vleugels die de rode zonsondergang breken/ zwermen trekvogels in de lucht". Terwijl Tran Van Khang zijn toevlucht zocht in de schaduw van zijn geboorteland, "nadenkend over zijn leven", "een kort tripje naar de markt / maar toch bijna een heel leven" om te mijmeren over het aanhoudende berouw van "nu daar, op de binnenplaats van zijn voorouderlijk huis / schijnt de maan nog steeds, maar de schaduw van zijn vader is voor altijd afwezig" uit zijn gedachten, is Ngo The Truong daarentegen robuust met botsingen, breuken en bewegingen die zowel plotseling als hevig zijn: "De bergen zijn als een grote minnaar / die neerdrukken op de middag in Quy Nhon", "We houden van elkaar als een woedende storm / botsingen openen een sterrenstelsel om geboorte te geven..."

Het gedicht "Quy Nhon" van Ngo The Truong is een uniek poëtisch beeld, opgenomen in "108 Vietnamese Gedichten", uitgegeven door de Vietnamese Schrijversvereniging in 2023: "De zon werpt een gouden gloed op Quy Nhon / De zee streelt het blauw van Quy Nhon / Bergen strekken zich uit als duizend borsten van aarde / Een paar indigokorrels glinsteren / O Loan wekt plotseling een gevoel van mededogen op / Is vervaagd in het mistige haar / Bergen als een grote minnaar / Leunend tegen de middagzon van Quy Nhon / De uitgestrekte Thi Nai-lagune / Bloedrode kokkels weerspiegelen de hemel / De Con-rivier stroomt over van het vloedwater / Zoet suikerriet betovert de harten van vogels / De liefde van Quy Nhon verbindt zich met liefde / Huizen genesteld in de lagune / Het geluid van mensen lokt het geluid van vissen / De kust beroert met glinsterend wit..."

Dit gedicht is een lyrische en levendige weergave van Quy Nhon – een land waar de zee, bergen, rivieren en lagunes samensmelten in een ruimte vol emotie. Geschreven met een oprechte en liefdevolle toon, put het gedicht inspiratie uit de natuur en de mensen van Quy Nhon. De auteur beschrijft niet alleen het landschap, maar brengt ook persoonlijke gevoelens over – een krachtige emotionele reactie op de schoonheid van de natuur, verweven met het menselijk leven.

De beelden van "gouden zonlicht", "blauwe zee" en "torenhoge bergen" wekken het gevoel op dat Quy Nhon een levend organisme is, vol vitaliteit. "Enkele indigokorrels" is een uniek detail dat kleur suggereert, mogelijk verwijzend naar wolkenstrepen of dieppaarse vlekken die het landschap sieren; "Bergen als een grote minnaar" is een zeer bijzondere personificatie. De bergen zijn niet langer slechts decor, maar worden krachtige, allesomvattende personages, verbonden met fysieke en spirituele liefde, die in alle richtingen leunen en de overweldigende kracht van de natuur en emotie suggereren; "Bloedschelpen die de hemel weerspiegelen" is een zeer krachtig beeld dat de verbinding tussen levende wezens en de natuur, tussen de mensheid en het universum, vertegenwoordigt.

Het gedicht maakt gebruik van vele unieke en suggestieve beelden, maar vermijdt tegelijkertijd grofheid en behoudt te allen tijde zijn poëtische en artistieke schoonheid. "Quy Nhon" is niet zomaar een gedicht dat een landschap beschrijft, maar een liefdesgedicht – een liefde voor een land, zijn natuur en zijn mensen.

Dit zijn de onderdelen waaruit een beeld is opgebouwd, waarbij één onderdeel niet helemaal een onderdeel is, één onderdeel alles kan zijn, en alles in één onderdeel onthuld kan worden. Ze ontmoeten elkaar puur toevallig. Maar het zal onvermijdelijk of vanzelfsprekend worden, omdat ze allemaal samenkomen in een gemeenschappelijke bron die poëzie heet.

Lang geleden schreef Zenmeester Khuong Viet een gedicht over deze onvermijdelijkheid: "Vuur is inherent aan hout / Met vuur dat al aanwezig is, ontstaat vuur / Als hout geen vuur had / Hoe zou wrijving dan vuur kunnen creëren?" Toegepast op "Steenvuur" en in navolging van Zenmeester Khuong Viet, zou het gedicht naar mijn mening een nieuwe versie kunnen krijgen: "Vuur is inherent aan steen / Met vuur dat al aanwezig is, ontstaat vuur / Als steen geen vuur had / Hoe zou wrijving dan vuur kunnen creëren?"

Bron: https://hanoimoi.vn/san-lua-lua-moi-sinh-704905.html