พายุคัลแมกี 'กลืน' หมู่บ้านชายฝั่งเจียลาย: หลังจากคืนหนึ่งไม่มีบ้านให้กลับ

(ข่าว VTC) - หลังพายุลูกที่ 13 พัดถล่ม ชาวบ้านในหมู่บ้านชาวประมงชายฝั่งจาลาย กลับมาจากที่หลบภัย ยืนอยู่ที่นั่น แต่จำบ้านตัวเองไม่ได้

หมู่บ้านชาวประมงชายฝั่ง เจียลาย ได้รับความเสียหายหลังเกิดพายุคัลแมกี

หลังจากคืนหนึ่งไม่มีบ้านให้กลับ

เช้าตรู่ของวันที่ 7 พฤศจิกายน เมื่อพายุคัลแมกีสงบลง ทะเลโนนไฮกลับเงียบสงบอย่างน่าประหลาด แต่ความเงียบนั้นไม่ได้สงบสุข แต่กลับหนักอึ้งและหนาแน่น ราวกับลมหายใจที่อัดแน่นของผืนดินและท้องฟ้าหลังจากเสียงกรีดร้องตลอดคืน

เขื่อนของหมู่บ้านชาวประมงทางตะวันออกของจังหวัดจาลายถูกคลื่นซัดทำลาย

มองลงมาจากเนินทราย หมู่บ้านชาวประมงชายฝั่งโนนไฮตั้งตระหง่านอยู่ใต้หมอกเค็ม หลังคาบ้านปลิวไปตามแรงลม กำแพงเหล็กลูกฟูกม้วนงอราวกับใบตองแห้ง ต้นมะพร้าว – ความภาคภูมิใจของท้องทะเล – นอนราบลงกับพื้น รากงอกขึ้นสีขาวซีด

ทะเลที่เคยสงบเงียบตอนนี้กลับขุ่นขึ้น คลื่นซัดขึ้นบันไดหน้าระเบียง กวาดเอาตาข่าย ทุ่น และเรือไม้ที่คนในท้องถิ่นเรียกกันอย่างเอ็นดูว่า "หม้อข้าวของครอบครัว" หายไป

บนชายหาด เรือลำหนึ่งถูกคลื่นซัดคว่ำ ลำตัวเรือหักเป็นสองท่อน รองเท้าแตะเด็กถูกวางกระจัดกระจายอยู่ข้างเรือ กลิ่นเกลือ โคลน และควันจากครัวที่พังทลาย ผสมผสานกันจนกลายเป็นกลิ่นแห่งความสูญเสีย ทั้งกลิ่นคาว กลิ่นไหม้ และกลิ่นหลอน

ตั้งแต่เช้าตรู่ กลุ่มคนจากศูนย์พักพิงก็เริ่มทยอยกลับเข้าหมู่บ้าน พวกเขาเดินเป็นกลุ่มเล็กๆ เงียบๆ ไปตามถนนที่เต็มไปด้วยทรายและโคลน ทุกคนต่างอยากเห็นบ้านของตัวเองอีกครั้ง — ที่ซึ่งพวกเขาทิ้งหม้อหุงข้าว เปลญวน ไก่สองสามตัว และสิ่งของที่คุ้นเคยอย่างลมหายใจไว้

แต่เมื่อพวกเขามาถึง สิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงพื้นที่ว่างเปล่า พายุได้ "กลืนกิน" หมู่บ้านไปแล้ว

ชาวบ้านเดินเงียบๆ ท่ามกลางซากปรักหักพัง ใบหน้าไร้อารมณ์ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรต่อกัน เพียงพยักหน้าเบาๆ เป็นการพยักหน้าของคนที่เคยผ่านค่ำคืนอันแสนยาวนานมาด้วยกัน

หลังจากกลับถึงบ้านในคืนหนึ่ง พายุได้ "กลืนกิน" หมู่บ้านจนหมด ทำให้ใบหน้าของชาวประมงมึนงงไปหมด

ก่อนที่ลมจะพัด หมู่บ้านชาวประมงยังคงเงียบสงบดังเช่นที่เคยเป็นมาหลายร้อยคืน เสียงคลื่นเป็นจังหวะ เสียงเครื่องยนต์เรือดังไกลจากฝั่ง และเสียงสุนัขเห่าดังก้องมาจากทางเดินทรายเล็กๆ แต่ราวสี่ทุ่ม ลมก็เปลี่ยนทิศทาง เสียงหอนดังแล้วดังอีก พัดกระโชกแรงเป็นระลอก

คุณตรัน วัน ฮุย ชาวประมงหนุ่มผู้ซึ่งมีบ้านอยู่ใกล้ชายฝั่ง เล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า " ในที่กำบังพายุ ผมรู้สึกถึงลมกระโชกแรงราวกับมีคนเอาก้อนหินมาปาใส่กำแพง ผมได้ยินเสียงหลังคาสังกะสีของเพื่อนบ้านปลิวหายไป ผมนอนอยู่ตรงนั้นทั้งคืนด้วยความกังวลว่าบ้านของผมจะถูกยึดไปด้วย... ตอนนี้บ้านถูกยึดไปแล้วจริงๆ " ขณะที่เขากำลังพูด เขาชี้ไปที่กองเศษหินที่เคยเป็นบ้านซึ่งสร้างขึ้นเมื่อสองปีก่อน กำแพงส่วนสุดท้ายพังทลายลงเมื่อลมพัดครั้งสุดท้ายตอนเที่ยงคืน ภายในแท่นบูชาเอียง กรอบรูปบรรพบุรุษเปื้อนไปด้วยน้ำ

คุณฟาม ถิ เจียว อายุ 36 ปี เสียงแหบพร่า “ ตลอดยี่สิบปีที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่เคยเห็นทะเลที่ดุร้ายขนาดนี้มาก่อน คลื่นซัดสูงถึงหลังคา น้ำไหลบ่าเข้ามาในลานบ้าน แม้แต่เตาแก๊สก็พัดหายไป ”

ว่ากันว่าพายุทุกลูกจะผ่านไป แต่ในคืนที่คัลแมกีพัดถล่มพื้นที่ชายฝั่งแห่งนี้ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ภัยธรรมชาติ แต่เหมือนสัตว์ร้ายที่คอยล่าเหยื่อในจุดที่อ่อนแอที่สุด

ณ หมู่บ้านริมชายฝั่งหมี่อาน ตำบลฟูหมี่ดง ท่ามกลางแสงตะวันวันใหม่ หมู่บ้านชาวประมงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผืนทราย บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง ไม่มีหลังคา ไม่มีประตู มีเพียงพื้นดินเปื้อนไปด้วยน้ำและรอยเท้ามนุษย์ ลมหลังพายุยังคงพัดผ่านกรอบไม้ที่แตกหัก ส่งเสียงคล้ายเสียงสะอื้นไห้ของผืนดิน

คลื่นซัดเข้าท่วมพื้นที่พักอาศัยจนลึก ทำลายเส้นแบ่งระหว่างทะเลและหมู่บ้าน ระหว่างแหล่งทำกินและที่อยู่อาศัย

ชายคนหนึ่งหยุดอยู่กลางผืนทราย ถือกุญแจขึ้นสนิมไว้ในมือ เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นประตูเปิดอยู่เลย

“ บ้านฉันอยู่ตรงนี้... ตรงโคนต้นไม้ต้นนี้... ” เขาพูดเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะหยุดลง ต้นไม้ที่เขาชี้ไปก็ล้มลงเช่นกัน ฝังอยู่ครึ่งหนึ่งในทราย

อีกฟากหนึ่ง หญิงคนหนึ่งกำลังขุดทราย มองหาหม้อเหล็กหล่อเก่าๆ ทุกครั้งที่พลิกแผ่นเหล็กลูกฟูก เธอก็จะก้มลง ดวงตาแดงก่ำ “ ฉันออกไปหลบพายุ คิดว่าพรุ่งนี้จะกลับมาหุงข้าวเหมือนเคย ใครจะไปคิด... ตอนนี้ฉันไม่รู้จะหุงข้าวที่ไหนแล้ว ”

เสียงของเธอสั่นเครือ ไม่ใช่เป็นการบ่นอีกต่อไป แต่เป็นเสียงถอนหายใจเศร้า

เด็กๆ เงียบกริบ พวกเขามองไปรอบๆ ราวกับหลงอยู่ในที่แปลกตา เด็กชายตัวน้อยจับมือแม่ไว้แล้วถามเบาๆ ว่า " แม่คะ บ้านเราอยู่ไหนคะ "

แม่ไม่ตอบ เพียงแต่อุ้มลูกน้อยไว้ มองออกไปในทะเล ณ ที่นั้น ผิวน้ำยังคงสูงขึ้นเรื่อยๆ ระลอกคลื่นสีขาวราวกับมีอะไรปิดบังอยู่

หญิงจากหมู่บ้านชาวประมงหมีอานมีตาแดงก่ำขณะค้นหาสิ่งที่เหลืออยู่ในซากปรักหักพัง

บนชายหาด พวกผู้ชายเริ่มมองหาเรือ เรือลำนั้นซึ่งเคยเป็นธุรกิจและทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดของพวกเขา ตอนนี้กลายเป็นเพียงกองไม้กระดานแตก แหที่ขาด และทุ่นลอยน้ำ

“ บ้านเสีย เรือเสีย... ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปหมด ” คนๆ หนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึกราวกับเสียงคลื่นทะเลที่กำลังถอยกลับ

คนจำนวนมากยืนนิ่งไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือทำอย่างไรดีเมื่อต้องเผชิญกับความยุ่งวุ่นวายนั้น

ไม่มีใครเสียชีวิต เพราะพวกเขาอพยพได้ทันเวลา แต่ในดวงตาของพวกเขา ยังคงเห็นเงาของการสูญเสียที่ไม่มีชื่ออยู่

ผู้คนรอดชีวิตจากพายุ แต่ถูกทิ้งให้ติดอยู่ในบ้านเกิดของตนเอง

หยิบขึ้นมา…สร้างใหม่

เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงจ้า ลมก็สงบลง บนชายหาด ผู้คนยังคงยุ่งอยู่กับการเก็บเศษกระเบื้องและแผ่นโลหะทุกชิ้นที่ยังคงสภาพสมบูรณ์ พวกเขาพยายามรวบรวมเศษกระเบื้องที่เหลือ เหมือนกับที่พวกเขาจะรวบรวมชีวิตของตนเอง

เสียงคลื่นในปัจจุบันฟังดูแปลก ๆ ไม่นุ่มนวลเหมือนเมื่อก่อน แต่เศร้าและห่างไกล

พายุพัดพาความทรงจำของชาวประมงในหมู่บ้านชาวประมงชายฝั่งของจาลายหายไปหมด

“ เมื่อวานมีบ่อน้ำกับเสาไฟอยู่ตรงนี้... ตอนนี้หายไปไหนแล้ว บ้านผมอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้เหลือแค่ฐานราก... ” – คุณตรัน วัน ลิ่ว ชาวประมงจากหมู่บ้านหมีอาน กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ทะเลซัดเข้ามาในหมู่บ้านราวกับสัตว์ป่า ไม่เพียงแต่พัดพาหลังคาบ้านไปเท่านั้น แต่ยังพัดพาความทรงจำไปด้วย

สำหรับชาวประมงที่นี่ บ้านและเรือคือสองส่วนของชีวิต บ้านคือที่พักพิง เรือคือแหล่งยังชีพ การสูญเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นเรื่องเลวร้าย แต่ตอนนี้พวกเขากลับสูญเสียทั้งสองสิ่งไป

ชายผู้เคยมั่นคงเมื่อเผชิญกับพายุแห่งท้องทะเล ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่บนพื้นทราย ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ

พวกเขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นใหม่ตรงไหน ข้างนอกนั้น ทะเลยังคงปั่นป่วนด้วยคลื่นหนักอึ้ง ราวกับว่าความโกรธยังไม่สงบลง

หญิงชราวัยเจ็ดสิบกว่าๆ นั่งลงบนพื้นทรุดโทรม ข้างๆ เธอ เตียงไม้ไผ่ถูกผลักเข้าไปในต้นป็อปลาร์จนเปียกโชก เธอหยิบหมอนฝ้ายที่ขาดขึ้นมา บิดให้หมาด แล้วลูบเบาๆ

“ ตอนที่ฉันออกไป ฉันก็ยังพับผ้าห่มอย่างเรียบร้อยอยู่เลย… ดูสิ มันเหมือนกับว่าฉันไม่เคยมีบ้านเลย ”

นางพูดแล้วก็เงียบไปอีกครั้ง สายตาของนางเลื่อนลอยไปที่ชิ้นไม้ที่ลอยอยู่บนคลื่น

ชาวบ้านริมชายฝั่งต่างโศกเศร้าเสียใจอย่างยิ่ง จึงเก็บไม้กระดานและหม้อที่บุบไปคนละใบ ชายบางคนนำเศษไม้มาสร้างเสาบ้านใหม่ด้วยเศษไม้ที่ลอยมาตามน้ำ โดยไม่เอ่ยปากบ่นหรือบ่นอะไรเลย พวกเขาเพียงแค่ทำงานของตนไป

เที่ยงวันของวันเดียวกัน เจ้าหน้าที่เริ่มเดินทางมาถึง ทหารช่วยชาวบ้านตัดกิ่งไม้และตั้งบันไดเพื่อสร้างหลังคาใหม่

บ่ายวันนั้น พระอาทิตย์เริ่มส่องแสง แสงลอดผ่านเมฆสีเทา ส่องกระทบผิวน้ำทะเลที่เป็นจุดด่าง สะท้อนกับเศษเหล็กลูกฟูกที่ยังคงติดอยู่กับรั้วที่หักพัง

หลังจากอดนอนมาเกือบวัน ฮุ่ยจึงไปที่ชายหาดเพื่อเก็บโครงเรือที่พังแล้วกล่าวว่า “ ทะเลเอาสิ่งที่เป็นของเราไปแล้วก็คืนไป สิ่งที่เก็บไว้คือคนของเรา ตราบใดที่เรามีเรือและอวน เราก็จะทำงานกันต่อไป ” อีกด้านหนึ่งของชายหาด เด็กๆ วิ่งออกไปเก็บเปลือกหอย แม่คนหนึ่งเร่งเร้าว่า “ กลับไปเถอะลูก ลมยังแรงอยู่ ” แต่พวกเขาก็ยังคงยิ้มอยู่ รอยยิ้มที่หาได้ยากท่ามกลางใบหน้าที่เหนื่อยล้า

รอยยิ้มเหล่านั้นพร้อมกับเสียงค้อนที่กระทบกับกรอบไม้คือเสียงแรกของชีวิตหลังพายุ

การมองหมู่บ้านชาวประมงที่พังทลายหลังพายุเป็นเหมือนหนังสยองขวัญ สำหรับชาวประมงที่นี่ บ้านและเรือคือสองครึ่งชีวิต

ขณะที่ฉันออกจากหมู่บ้าน ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังซ่อมกำแพงเหล็กแผ่นลูกฟูกตะโกนว่า “ ความโกรธแค้นแห่งท้องทะเลจะสงบลงในที่สุด ชาวท้องทะเล ไม่ว่าจะเกิดพายุอะไรขึ้น ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ที่นี่เราคุ้นเคยกับการสูญเสีย – การสูญเสียและการสร้างใหม่ ”

สุภาษิตนี้ฟังดูเบาบาง แต่ลึกซึ้ง มันคือปรัชญาของผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ระหว่างเส้นแบ่งอันเปราะบางระหว่างชีวิตกับธรรมชาติ พายุผ่านไป คนก็ยังคงอยู่ นั่นคือพรอันประเสริฐ

เพราะที่นี่ ทะเลไม่ใช่แค่แหล่งทำมาหากิน แต่เป็นจิตวิญญาณ ไม่ว่าทะเลจะโหดร้ายเพียงใด พวกเขาก็ยังคงเชื่อว่า พรุ่งนี้คลื่นจะสงบลง และพระอาทิตย์จะขึ้นบนผืนทรายแห่งนี้

พายุลูกที่ 13 พัดถล่ม จ.ยะลา เสียหายหนัก ลมกรรโชกแรง บ้านพัง ไฟฟ้าดับทั่วจังหวัด

พายุหมายเลข 13 (ชื่อสากล คัลแมกี) พัดขึ้นฝั่งในช่วงบ่ายของวันที่ 6 พฤศจิกายน สร้างความเสียหายอย่างหนักให้กับจังหวัดจาลาย โดยเฉพาะทางภาคตะวันออก บ้านเรือน โรงเรียน และสาธารณูปโภคจำนวนมากได้รับความเสียหาย

บ้านเรือนทั้งจังหวัดพังถล่ม 199 หลัง หลังคาบ้านกว่า 12,400 หลังปลิวว่อน หลังคาเหล็กลูกฟูกปลิวไปตามแรงลม กำแพงอิฐพังถล่ม ในพื้นที่ริมทะเลสาบ เรือ 15 ลำล่ม 42 ลำได้รับความเสียหายอย่างหนัก และกรงเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและแพ 334 ลำถูกพัดหายไปหมด

บนเส้นทางจราจร เกิดดินถล่มทั้งขนาดใหญ่และเล็กหลายสิบแห่ง ทำให้เกิดน้ำท่วมขังหลายพื้นที่ ในเขตเทศบาลโปโต ฝนตกหนักพัดพาสะพานดั๊กโปโตจนพังทลาย ส่งผลให้การจราจรบนถนนหมายเลข 674 ของจังหวัดเป็นอัมพาต เจ้าหน้าที่ต้องระดมเครื่องจักร รถบรรทุกดัมพ์ และรถหุ้มเกราะ เพื่อเปิดถนนฉุกเฉินและเคลียร์ต้นไม้ที่ล้มทับบนทางหลวงแผ่นดินระยะทางกว่า 20 กิโลเมตร

โครงข่ายไฟฟ้าทั่วทั้งจังหวัดหยุดชะงัก เสาไฟฟ้าและสถานีหม้อแปลงไฟฟ้า 358 แห่งขาด ทำให้การสื่อสารขาดสะบั้นเป็นบริเวณกว้าง จนกระทั่งเที่ยงวันของวันที่ 7 พฤศจิกายน หลายตำบลยังคงไม่สามารถจ่ายไฟฟ้าได้ การสื่อสารหยุดชะงัก และข้อมูลจากเขตห่างไกลก็ถูกขัดข้อง

สถิติเบื้องต้นจากภาค การเกษตร แสดงให้เห็นว่าพื้นที่เพาะปลูกข้าว พืชผลทางการเกษตร และโรงงานอุตสาหกรรมหลายพันเฮกตาร์ได้รับความเสียหาย ปศุสัตว์และสัตว์ปีกหลายร้อยตัวเสียชีวิต สร้างความสูญเสียมหาศาลให้กับเกษตรกร พื้นที่ภูเขาบางแห่งยังไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลสถิติได้ เนื่องจากถนนถูกตัดขาดและสัญญาณโทรศัพท์ยังไม่สามารถใช้งานได้

ที่น่าเศร้าใจอย่างยิ่งคือ มีผู้เสียชีวิตทั้งจังหวัด 2 ราย ได้แก่ นางเหงียน ถิ เกีย (อายุ 60 ปี เขตอานเญิน) และนายหลิว กันห์ หุ่ง (เขตบองเซิน) นอกจากนี้ยังมีผู้ได้รับบาดเจ็บอีก 8 ราย รวมถึงเด็กและผู้สูงอายุ

การประมาณการเบื้องต้นระบุว่าความเสียหายทั้งหมดที่เกิดจากพายุลูกที่ 13 ในจาลายมีมูลค่ามากกว่า 5,000 พันล้านดอง ซึ่งเป็นตัวเลขที่สะท้อนถึงความเสียหายอันเลวร้ายจากภัยพิบัติทางธรรมชาติครั้งนี้ แม้ว่าประชาชนทั้งหมดจะได้รับการอพยพออกไปอย่างปลอดภัยแล้วก็ตาม

อันเยน - เหงียนเจีย

Vtcnews.vn

ที่มา: https://vtcnews.vn/bao-kalmaegi-nuot-lang-ven-bien-gia-lai-sau-mot-dem-khong-con-nha-de-ve-ar985886.html