ภาพและบทสนทนาอันน่าคิดถึงในบทความรวมเรื่อง “ฮานอยในตัวฉัน”

รวมบทความ “ฮานอยในตัวฉัน” (240 หน้า จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์สมาคมนักเขียนในไตรมาสที่สี่ของปี 2568) โดยเหงียน ซวน ไห่ นักเขียนผู้นี้เปรียบเสมือนความสงบสุข สติปัญญาและจิตวิญญาณของปัญญาชนระดับโลกผสานเข้ากับความคิดถึงอันลึกซึ้ง

คอลเลกชันเรียงความ " ฮานอย ในตัวฉัน" โดยผู้แต่งเหงียน ซวน ไห่

หนังสือเล่มนี้ร่างภาพเมืองหลวงในความทรงจำและความเปลี่ยนแปลง พร้อมเชิญชวนผู้อ่านร่วมสนทนาอย่างเงียบๆ ระหว่างอดีตและปัจจุบัน ระหว่างผู้คนที่จากไปแสนไกลและเมืองที่คงอยู่ในใจพวกเขาตลอดไป ผู้เขียนเหงียน ซวน ไห่ ได้รวบรวม "ชิ้นส่วนที่ขาดหาย" อย่างเงียบๆ โดยไม่เขียนถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพื่อสร้างพื้นที่แห่งความทรงจำ รสชาติ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งจิตวิญญาณของ "ชาวฮานอย"

“ฮานอยในตัวฉัน” มีสไตล์การเขียนที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ผ่านการค้นคว้าทางวัฒนธรรม และถ่ายทอดเสียงกระซิบของบุคคลที่เลือกหวนคืนสู่ถนนเก่า ร้านค้าเก่า ถนนหนทางเก่า และกลิ่นอายของฤดูกาลทั้งสี่ สร้างสรรค์ฮานอยที่ทั้งเป็นรูปธรรมและชวนให้หวนคิดถึงอดีต ผลงานชิ้นนี้ยังนำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับอัตลักษณ์ ความทรงจำ และอัตลักษณ์ของเมือง

“ฮานอยในตัวฉัน” มีสไตล์การเขียนที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ผ่านการค้นคว้าทางวัฒนธรรม และถ่ายทอดเสียงกระซิบของบุคคลที่เลือกหวนคืนสู่ถนนเก่า ร้านค้าเก่า ถนนหนทางเก่า และกลิ่นอายของฤดูกาลทั้งสี่ สร้างสรรค์ฮานอยที่ทั้งเป็นรูปธรรมและชวนให้หวนคิดถึงอดีต ผลงานชิ้นนี้ยังนำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับอัตลักษณ์ ความทรงจำ และอัตลักษณ์ของเมือง

เหงียน ซวน ไห่ นักเขียน สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอก สาขาเศรษฐศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยจอห์นส์ ฮอปกินส์ และปริญญาโทสาขาคณิตศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเทนเนสซี ด้วยข้อมูลดังกล่าว หลายคนจึงจินตนาการว่าเขามีความผูกพันกับตัวเลข เหตุผล และวิทยาศาสตร์มากกว่า แต่ใน “ฮานอยในตัวฉัน” ผู้อ่านจะได้พบกับอีกคนหนึ่งที่มีจิตวิญญาณที่ลึกซึ้งและละเอียดอ่อน เปี่ยมไปด้วยภาพลักษณ์ของกวีผู้รู้จักเพลิดเพลินและสงบในทุกลมหายใจของชีวิต ความคล้ายคลึงกันระหว่างเหตุผลและอารมณ์นี้เองที่ทำให้งานเขียนของเขามีความงดงามเป็นพิเศษ ทั้งประณีตและละเอียดอ่อนในการสังเกต ลึกซึ้งในการใคร่ครวญ และนุ่มนวลในการหลั่งไหลของความทรงจำ

หนังสือเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นเป็นมหากาพย์หลายโทนที่เปิดโอกาสให้เกิดระดับและมิติเชิงพื้นที่ที่แตกต่างกันของความทรงจำของมนุษย์

โครงสร้าง 6 ส่วน ตั้งแต่ “ความทรงจำฮานอย 24 ชั่วโมง” ไปจนถึง “การไตร่ตรองและใคร่ครวญ” คือการเดินทางทางจิตใจจากอารมณ์สู่ประสบการณ์และการใคร่ครวญ การดำเนินการดังกล่าวก่อให้เกิดความลึกซึ้งทางความคิดและอารมณ์ ช่วยให้หนังสือเล่มนี้ก้าวข้ามขีดจำกัดของบันทึกส่วนตัว จนกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งการเดินทางกลับสู่ตัวตนในฮานอย

ส่วนเปิดของ “ความทรงจำแห่งฮานอย” ถ่ายทอดจังหวะชีวิตของเมืองอย่างครบถ้วนภายใน 24 ชั่วโมง ตั้งแต่เช้า กลางวัน เย็น ไปจนถึงความฝัน โครงสร้างเวลาแบบวัฏจักรทำให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนกำลังใช้ชีวิต หายใจ เดิน และฝันไปพร้อมกับเมือง บทความ “จดหมายถึงพี่สาว”, “ลาก่อนฮานอย”, “ความรัก”, “เร่ร่อนในต้นฤดูหนาว”, “ฮัว คานห์ ลินห์”... ดำเนินเรื่องด้วยอารมณ์ส่วนตัวที่หลั่งไหล สะท้อนภาพฮานอยในฐานะคู่แท้

ผู้เขียนไม่ได้สังเกตจากภายนอก แต่ได้ซึมซับกระแสกาลเวลา เพื่อให้ทุกรายละเอียดในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นเสียงร้องไห้ กลิ่นหอมของดอกไม้ ฝนแรกแห่งฤดูหนาว... กลายเป็นส่วนสำคัญของจิตสำนึก หากเราเรียกส่วนที่ 1 ว่า "ช่วงเวลาแห่งชีวิต" นี่ก็ถือเป็นแกนอารมณ์หลักที่ควบคุมทั้งเล่มเช่นกัน

จากจังหวะชีวิตสู่อวกาศ ภาค 2 เปรียบเสมือนแผนที่ในจิตใจที่ประกอบไปด้วยชิ้นส่วนต่างๆ เช่น "ฤดูหนาวของฮานอย" "ฮานอยและฉัน" "เรื่องราวสุ่มๆ ของฮานอย" "ทะเลสาบตะวันตกในปีนั้นดูเขียวขจีกว่า" "เสียงจั๊กจั่นจิ๊บ - ฤดูร้อนกลับมาอีกครั้ง"... ก่อตัวเป็นชุดของความทรงจำที่เกิดขึ้นตามฤดูกาล สถานที่ และอารมณ์

ที่น่าสังเกตคือโครงสร้างไม่ได้ถูกจัดวางอย่างเป็นเส้นตรง “มุมถนน” แต่ละแห่งไม่ได้เชื่อมต่อกันทางภูมิศาสตร์ แต่ขึ้นอยู่กับกระแสอารมณ์ ราวกับว่าฮานอยถูกสร้างขึ้นใหม่ในจิตใต้สำนึกของนักเขียน “คุยกับฮานอย” และ “โอ้ฮานอย…” เป็นสองไฮไลท์ที่แสดงให้เห็นว่าฮานอยไม่ได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาอย่างแท้จริง แต่กลับรู้จักการฟัง การเอาใจใส่ และการตอบสนอง... ด้วยความละเอียดอ่อนและความละเอียดอ่อนของนักเขียน

หลังจากพื้นที่ว่างแล้ว รสชาติก็มาถึง ผู้เขียนดูเหมือนจะเข้าใจว่าการจะเข้าถึงจิตวิญญาณของฮานอยได้นั้น เราต้องผ่าน “ร้านอาหาร” ที่อบอุ่นและเรียบง่าย บทความ “กินกลางคืน” “เรื่องเล่าจากร้านขายน้ำ” “ภาพวาดดนตรียังคงเหมือนเดิม!” และ “ไปกินเฝอ”... ล้วนเล่าเรื่องราว เกี่ยวกับอาหาร อย่างสบายๆ เพื่อปลุกความทรงจำทางวัฒนธรรมให้ตื่นขึ้น

อาหารในมุมมองและความรู้สึกของผู้เขียนไม่ได้ถูกบรรยายด้วยความอิ่มเอมทางวัตถุ แต่ถูกถ่ายทอดผ่านความรู้สึกคิดถึงอดีต รสชาติที่เชื่อมโยงกับใบหน้า ยามบ่าย หรือบทเพลงเก่าๆ ด้วยโครงสร้างการถ่ายทอดความรู้สึกจากภาพสู่รสชาติ และสู่ความทรงจำ ส่วนนี้จึงช่วยให้บทความทั้งหมดมีชีวิตชีวาและอบอุ่นยิ่งขึ้น

ส่วนที่ 4 “เศษเสี้ยวแห่งชีวิตและอารมณ์” เปรียบเสมือนพื้นที่เปิดกว้างจาก “ฉัน” ถึง “เรา” โครงสร้างของหนังสือเล่มนี้จึงแผ่ขยายจากปัจเจกบุคคลสู่ชุมชน บทความต่างๆ เช่น “บ้าน! บ้านแสนสุข!”, “คำปราศรัยถึงเว้”, “บทเพลงแห่งค่ำคืนอันแสนวุ่นวาย…”, “วอดก้า”, “สายฝนยามบ่าย ถนนที่พลุกพล่าน…” ล้วนผสมผสานเสียงภายในเข้ากับการใคร่ครวญโลก

ฮานอยในส่วนนี้ไม่ได้เป็นเพียงสถานที่เฉพาะอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นฉากหลังทางอารมณ์ร่วม เป็นพื้นที่ที่การพบปะ การแยกทาง ความหลงใหล และความเสียใจเกิดขึ้น ผู้เขียนแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการเขียนที่เป็นผู้ใหญ่เมื่อเขารู้จักถอยห่างเพื่อสังเกตและไตร่ตรอง การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างจาก "ส่วนตัว" (ฮานอย) ไปสู่ ​​"สาธารณะ" (ชีวิต) ถือเป็นจุดเด่นด้านมนุษยธรรมของหนังสือเล่มนี้ทั้งเล่ม

ตอนที่ 5 ชื่อว่า “บันทึกทั่วเวียดนาม” เปรียบเสมือนเรื่องราวข้างเคียง การที่ผู้เขียนวางส่วนนี้หลังจากสร้างภาพฮานอยที่สมบูรณ์แล้ว ถือเป็นการเลือกโครงสร้างที่ชาญฉลาดและละเอียดอ่อนอย่างยิ่ง เมื่อออกจากฮานอย ผู้เขียนจะเข้าใจฮานอยได้อย่างลึกซึ้งที่สุด บทประพันธ์อย่างเช่น “หลังฮานอยตอนนี้ ฝนตกไหมที่รัก”, “กาวบั้ง - บั๊กกัน - ฮานอย”, “ไซโด้กี”... เปิดโลกการเดินทางทางภูมิศาสตร์ และปิดฉากการเดินทางทางจิตใจไปชั่วขณะ ฮานอยกลายเป็น “มาตรฐานแห่งความทรงจำ” และยังเป็นฐานสำหรับการเปรียบเทียบ ความคิดถึง และการหวนกลับ

โครงสร้าง 6 ส่วนนี้จบลงด้วยเรียงความเชิงครุ่นคิด ได้แก่ “ฟันไก่”, “คำสารภาพเก่า”, “การเขียนเพื่อยุค 20”, “หลังการเดินทางสู่ตะวันตก: เรื่องราวที่เพิ่งเล่าสู่กันฟัง”... หากส่วนแรกเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึก ส่วนสุดท้ายจะเกี่ยวกับความคิด ผู้เขียนไม่ได้เขียนถึงฮานอยโดยเฉพาะอีกต่อไป แต่ดูเหมือนจะวาดภาพเหมือนของตนเองตลอดกระบวนการใช้ชีวิต รัก และจากฮานอยไป น้ำเสียงที่สงบนิ่ง ผสมผสานกับการเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย ทำให้ตอนจบนี้ดูเจ็บปวดและลึกซึ้ง

แม้จะทอดยาวไปหลายดินแดน ตั้งแต่ลางเซิน, กาวบั่ง, ไซ่ง่อน... ไปจนถึงดินแดนอันไกลโพ้น แต่ “ฮานอยในตัวฉัน” ยังคงไม่ละทิ้งวงโคจรของใจกลางเมืองในใจฉัน

ชื่อสถานที่อื่นๆ ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยขยายขอบเขตของบันทึกการเดินทาง แต่กลับมีส่วนช่วยปรับตำแหน่งฮานอยให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น การเขียนเกี่ยวกับสถานที่ใดๆ ก็ตาม ผู้เขียนมักจะนำเอาแสงแห่งความทรงจำของฮานอยมาส่องสว่างภูมิประเทศอันแปลกประหลาด แม้แต่ในการเดินทางข้ามเวียดนาม ฮานอยก็ยังคงเป็นแกนอารมณ์ที่โดดเด่น เป็น "เส้นทางหลัก" ที่เส้นทางอื่นๆ ล้วนนำไปสู่

ในความหมายเชิงสัญลักษณ์ การปรากฏของชื่อสถานที่ต่างๆ มากมาย เป็นวิธีการสร้างแผนที่ทางจิตวิทยาของผู้อพยพ โดยที่พื้นที่ทางกายภาพเป็นเพียงข้ออ้างในการเปิดเผยพื้นที่แห่งความทรงจำ เทคนิคนี้ทำให้โครงสร้างของเรียงความมีความโดดเด่น ยิ่งคุณไปไกลเท่าไหร่ ฮานอยก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งคุณผ่านดินแดนต่างๆ มากเท่าไหร่ ภาพของฮานอยในจิตใต้สำนึกของคุณก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้น ฮานอยในหนังสือจึงเป็นเสมือน “แกนจิตวิญญาณ” ที่การเดินทางทั้งหมดมาบรรจบกัน การเดินทางแต่ละครั้งคือการทดสอบความคิดถึง ดินแดนใหม่แต่ละแห่งคือกระจกที่สะท้อนอัตตา... ผู้เขียนไม่ได้บรรยายถึงสถานที่เหล่านั้น แต่ได้สนทนากับฮานอยในใจของเขา

หนังสือเล่มนี้ไม่ได้วางโครงสร้างตายตัว แต่สามารถอ่านแยกแต่ละส่วนได้อย่างอิสระ แต่ยังคงสะท้อนอารมณ์และความคิด ฮานอยไม่ได้เป็นเพียงพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ แต่ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวไปตามกาลเวลา ผู้คน รสชาติ ความทรงจำ และปรัชญาชีวิต

ด้วยเหตุนี้ ชุดเรียงความเหล่านี้จึงเปรียบเสมือนแผนที่ของจิตวิญญาณ ช่วยให้นักเขียนสามารถสนทนากับอดีต กับเมือง และกับตัวเอง โครงสร้างหกส่วน ตั้งแต่ "ความรู้สึก" ไปจนถึง "การตระหนักรู้" ได้ก่อกำเนิดการเดินทางที่สมบูรณ์แบบ

โครงสร้างยังแสดงให้เห็นว่าเหงียนซวนไห่ไม่ได้เขียนงานโดยธรรมชาติ แต่มีความตระหนักทางสุนทรียะต่อการเคลื่อนไหวของอารมณ์ จากรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เขาสร้างผลงานที่สะท้อนความรู้สึกอันยาวนาน เชื่อมโยง “ฮานอยเชิงวัตถุ” และ “ฮานอยเชิงจิตวิญญาณ” เข้าด้วยกัน

“ฉันดูเหมือนกำลังเขียนสิ่งที่นักเขียนฮานอยพูด บอกเล่า และค้นพบขึ้นมาใหม่ ในแบบฉบับของตัวเองที่ดูงุ่มง่าม…” - ถ้อยคำของผู้เขียนแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงที่ถ่อมตนและสำนึกในตนเอง นั่นคือ “ความถ่อมตนเชิงศิลปะ” ซึ่งอันที่จริงแล้วเป็นปณิธานของนักเขียนด้วย

เหงียน ซวน ไห่ รู้ว่าฮานอยถูกเขียนถึงมากเกินไป ตั้งแต่ Thach Lam, Bang Son, Nguyen Viet Ha ไปจนถึง Nguyen Ngoc Tien... แต่ด้วยความ "ซุ่มซ่าม" ที่เขาประกาศเองนี้เองที่ทำให้ผู้อ่านสัมผัสได้ถึงคุณสมบัติพิเศษของบุคคลที่อยู่ห่างไกล ซึ่งพยายามยึดติดกับสิ่งที่เปราะบางที่สุด เช่น กลิ่น เสียง ความรู้สึก...

เหงียนซวนไห่ไม่ได้ “บรรยาย” ฮานอยอีกต่อไป เขากล่าวถึงประเด็นนี้ นั่นคือจุดที่ทำให้วรรณกรรมของเขายืนอยู่ระหว่างสองโลก นั่นคือวรรณกรรมแห่งความทรงจำและวรรณกรรมแห่งการตระหนักรู้ในตนเอง

“ฉันเล่าเรื่องลอนดอนอันพลุกพล่านให้คุณฟังไม่ได้ เล่าเรื่องวอชิงตัน ดี.ซี. อันรุ่งเรืองให้คุณฟังไม่ได้... เพราะจิตวิญญาณอันคับแคบของฉัน มีพื้นที่เพียงแค่เมืองเล็กๆ ริมแม่น้ำเรดที่ไหลเอื่อย ร้านกาแฟคับแคบสุดซอย และทางเท้าที่ปูด้วยหินขรุขระ กลิ่นหอมจางๆ ของดอกนมเมื่อฤดูใบไม้ร่วงเริ่มต้น...” นี่คือหนึ่งในข้อความที่น่าจดจำที่สุดในหนังสือเล่มนี้ เป็นทั้ง “การสารภาพ” และ “การประกาศความรู้สึก”

ผู้เขียนไม่ได้ปิดบัง “จิตวิญญาณอันคับแคบ” ของตน แต่กลับเปลี่ยนมันให้กลายเป็นคุณค่า นั่นคือ “ความคับแคบ” ของความภักดีต่อความทรงจำ “ความคับแคบ” ของความรักเพียงหนึ่งเดียว ภาพในย่อหน้านี้ถูกจัดเรียงอย่างมีโครงสร้างของการอยู่ร่วมกันชั่วครู่ เปรียบเสมือนฉากภายนอกที่ห่างไกลและพร่าเลือน เพื่อสร้างฉากหลังให้ “ฮานอย - แม่น้ำแดง - ร้านกาแฟสุดซอย - ทางเท้าดอกนม” ผุดขึ้นมาด้วยความรู้สึกเย้ายวนใจอันเข้มข้น

ยิ่งห่างไกลจากโลกมากเท่าไหร่ ฮานอยก็ยิ่งใกล้ชิดมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเดินทางมากขึ้นเท่าไร ความรักก็ยิ่ง "ผูกพัน" กันอย่างใกล้ชิดและศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นเท่านั้น

โครงสร้างมีส่วนทำให้เกิดความแตกต่างของอารมณ์ ยิ่งห่างไกลจากโลกมากเท่าไหร่ ฮานอยก็ยิ่งใกล้ชิดมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเดินทางมากขึ้นเท่าไร ความรักก็ยิ่ง "ผูกพัน" กันมากขึ้นเท่านั้นในแบบที่ใกล้ชิดและศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นเท่านั้น

“คนฮานอยกินไม่เพียงเพราะอาหารอร่อยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทิวทัศน์โดยรอบ และเพราะความคุ้นเคย แม้จะเป็นสิ่งที่เก่าแก่และล้าสมัยก็ตาม กินเพื่อจดจำ เพื่อรำลึก เพื่อรำลึกถึง ที่รัก...” ข้อความนี้เป็นหนึ่งในข้อความที่แสดงให้เห็นถึงความสามารถทางวัฒนธรรมของเหงียนซวนไห่ได้อย่างชัดเจน

ในบทความของเขา อาหารไม่ได้ถูกมองว่าเป็นหัวข้อ แต่เป็นรูปแบบหนึ่งของความทรงจำร่วมกัน “กินเพื่อจดจำ เพื่อรำลึก” สะท้อนปรัชญาของวัฒนธรรมเมือง นั่นคือ อาหารนอกจากรสชาติแล้ว ยังเป็นพิธีกรรมแห่งความทรงจำและความเชื่ออีกด้วย

ในการรวบรวมเรียงความ น้ำเสียงมักจะเปลี่ยนจากการบรรยายไปเป็นบทสนทนา ทำให้เกิดความรู้สึกใกล้ชิดและเป็นส่วนตัว เช่น เสียงกระซิบระหว่างออกเดทที่ร้านกาแฟเก่าหรือบนถนนที่คุ้นเคย

เมื่อมองลึกลงไปอีก เราเห็นฮานอยที่เลือนรางไปตามกาลเวลา และแต่ละจานกลายเป็น “หลักฐานที่มีชีวิต” ของอดีต ณ จุดนี้ งานเขียนของเหงียน ซวน ไห่ ได้สัมผัสถึง “ความรู้สึกสูญเสีย” ซึ่งเป็นแก่นหลักของวรรณกรรมเมืองร่วมสมัย ณ ที่นี้ เหงียน ซวน ไห่ ไม่ได้พยายามฟื้นฟูฮานอยในอดีต แต่ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลง ผู้เขียน “ยืนอยู่ระหว่างเส้นนั้น” ซึ่งก็คือจุดยืนของบุคคลสมัยใหม่ที่ทั้งหวนคิดถึงอดีตและยอมรับความเป็นจริง ในแง่นี้ ผู้เขียนจึงเป็นทั้งผู้เก็บรักษาและพยานถึงการจากไป

ในหนังสือเล่มนี้ หน้ากระดาษเกี่ยวกับฤดูหนาวสร้างความประทับใจพิเศษ ในแง่สัญลักษณ์ “ฤดูหนาว” ในงานเขียนของเหงียนซวนไห่ คือช่วงเวลาแห่งความทรงจำที่อัดแน่น เมื่อเสียง บทสนทนา และความเคลื่อนไหวของชีวิตทั้งหมดค่อยๆ เลือนหายไป จนผู้คนได้ยินเสียงภายในของตนเอง

เรื่องเล่าภายในกลายเป็นองค์ประกอบที่ทำให้งานเขียนของเขาใกล้เคียงกับบทกวีและมีแนวโน้มการใคร่ครวญ ผู้เขียนดูเหมือนจะปฏิเสธเจตนารมณ์ของ “เรื่องเล่าอันยิ่งใหญ่” ทั้งหมด เขาไม่ต้องการสร้างภาพเหมือนฮานอยที่สมบูรณ์ แต่เพียง “รวบรวมชิ้นส่วนที่กระจัดกระจาย” อย่างถ่อมตัว ลีลาการเขียนนี้สะท้อนถึง “สุนทรียศาสตร์ที่แตกแขนง” ในวรรณกรรมสมัยใหม่ โดยแสดงออกถึงความจริงไม่ใช่ในภาพรวม แต่ในชิ้นส่วนอารมณ์แต่ละชิ้น

“ฮานอยในตัวฉัน” เป็นผลงานที่ผสมผสานความทรงจำและความรู้ วัฒนธรรมและเรื่องเล่า เป็นตัวแทนของกระแสของงานร้อยแก้วในเมืองร่วมสมัย

“ฮานอยในตัวฉัน” คือผลงานที่ผสมผสานความทรงจำและความรู้ วัฒนธรรมและการเล่าเรื่อง สะท้อนถึงกระแสนิยมของงานร้อยแก้วเมืองร่วมสมัย เหงียน ซวน ไห่ เขียนราวกับจะรักษาความอบอุ่นของมนุษย์ในเมืองที่กำลังเปลี่ยนแปลง

ในโลกของเขา อาหาร ฤดูหนาว ร้านค้าเล็กๆ หรือถนนหนทาง... ล้วนเป็นสัญลักษณ์ของอัตลักษณ์และความรัก หนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นด้วยความรักที่ยั่งยืนดุจดังไฟในฤดูหนาว ด้วยถ้อยคำอันละเอียดอ่อน สุขุม แต่แฝงไว้ด้วยเสน่ห์ ผู้เขียนทำให้ผู้อ่านเชื่อว่า ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน แต่ละคนก็ล้วนพกพาฮานอยติดตัวไปด้วย

ผู้เขียนสารภาพว่า “ผมไม่ได้พยายามเหมารวมหรือนิยามฮานอย... ผมรวบรวมชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายเหล่านั้นมารวมกันเป็นภาพเล็กๆ” ความเล็กและความอึดอัดนั้นเองที่ซ่อนเร้นความทรงจำและมนุษยธรรมอันยิ่งใหญ่ของฮานอยเอาไว้

การอ่านหนังสือก็เหมือนกับได้ยินเสียงระฆังโบสถ์เซนต์โจเซฟดังก้องในหมอก กลิ่นดอกนมหอมอบอวลในเส้นผมของใครบางคน และทันใดนั้นก็รู้สึกอบอุ่นภายใน เหมือนกับว่าฮานอยกำลังกระซิบเบาๆ ว่า กลับมาเถอะ ยังมีเมืองอยู่ที่นี่ไม่ไกล...

ลู่ไหม

ที่มา: https://nhandan.vn/buc-tranh-hoai-niem-va-doi-thoai-trong-tap-tan-van-ha-noi-trong-toi-post914270.html