ขอบคุณคุณครู!

พฤศจิกายนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับลมหนาวที่พัดมาพร้อมกับลมเหนือ ลมหนาวเป็นสัญญาณว่าฤดูหนาวกำลังมาถึง ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศที่เปลี่ยนแปลงทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าหมอง หรือเพราะวันครูใกล้เข้ามาแล้วที่ทำให้ฉันรู้สึกกระชุ่มกระชวย

ทุกคนต่างมีช่วงเวลาที่ต้องไปโรงเรียนวันละสองครั้ง ทุกคนล้วนมีความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนกับคุณครูที่ทิ้งรอยประทับไว้ในใจอย่างไม่มีวันลบเลือน ดังนั้นทุกครั้งที่เดือนพฤศจิกายนมาถึง ทุกครั้งที่วันขอบคุณครูใกล้เข้ามา หัวใจของพวกเขาก็จะสั่นสะท้านด้วยความคิดถึงวันเก่าๆ

สมัยก่อน ที่โรงเรียนหมู่บ้าน ทุกๆ วัน ฉันนั่งฟังครูสอนบทเรียนที่มีประโยชน์มากมาย เขาพาเราไปสู่ผลงานวรรณกรรม สู่คุณค่าของความจริง ความดี และความงามที่นักเขียนต้องการถ่ายทอด เช่น โฮ่ ฮวนเคา ชีเฟว เคียวผู้มีความสามารถแต่มีปัญหา... ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมครูถึงเลือกเรียนวรรณคดีในเมื่อวิชานี้สอนโดยครูผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ คำพูดของเขาอบอุ่น ใบหน้าของเขาสง่างามและน่ามอง เขากลายเป็นบุคคลที่นักเรียนหญิงในโรงเรียนชื่นชมเพราะเขาไม่เพียงแต่หล่อเหลาแต่ยังสอนเก่งอีกด้วย

ในโรงเรียนเล็กๆ คุณครูได้สอนนักเรียนมาหลายชั่วอายุคนอย่างขยันขันแข็งทั้งกลางวันและกลางคืน โดยเฉพาะกับนักเรียนที่เก่งกาจในทีมของเรา เราต้องอ่านหนังสือสอบทุกบ่าย คุณครูค่อนข้างเข้มงวดและมักมีความต้องการสูง เมื่อนักเรียนเก่งๆ เรียนหนังสือ คุณครูก็มักจะเรียกร้องอย่างเข้มงวด ดังนั้นบางครั้งในบ่ายวันหนึ่ง เราต้องคัดลอกเอกสารของนักเรียนมากกว่าสิบหน้า ในตอนเย็น เราต้องทำการบ้านที่คุณครูมอบหมายให้เสร็จ มิฉะนั้นเราจะโดนดุ แต่เราไม่เคยโกรธคุณครูเลย เรามักจะรวมตัวกันเพื่อพูดคุยกับคุณครูเหมือนเพื่อน ในเวลาเช่นนี้ คุณครูจะพูดเล่นๆ เหมือนกับว่าเขาเป็นคนละคนกับปกติอย่างสิ้นเชิง

หลังจากเรียนจบ แต่ละคนก็เลือกเส้นทางของตัวเอง ในช่วงไม่กี่ปีแรกหลังจากเรียนจบ เราได้รวมตัวกันเพื่อไปเยี่ยมครูในวันที่ 20 พฤศจิกายน แต่แล้วเราก็ค่อยๆ ขาดการติดต่อกันไป และสุดท้าย สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความทรงจำอันแสนหวานในช่วงเวลาที่สวมชุดนักเรียนสีขาวที่โรงเรียน แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ เมื่อฉันติดต่อครูทาง Facebook เมื่อไม่นานนี้ ครูยังจำชื่อฉันได้ และจำอดีตนักเรียนหัวแข็งที่คัดค้านเขาอย่างเปิดเผยได้ เพียงเพราะเขาไม่เคยให้คะแนนฉันเต็มเหมือนคนอื่น เขาอธิบายว่าฉันเป็นคนหยิ่งยโส ถ้าเขาให้คะแนนฉันเต็ม ฉันจะกลายเป็นคนหยิ่งยโสและปฏิเสธที่จะพยายามอีกต่อไป ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าหัวใจของครูนั้นกว้างใหญ่ไพศาลเท่ามหาสมุทร ครูไม่เคยตำหนิลูกศิษย์ แต่ใส่ใจอุปนิสัยของลูกศิษย์แต่ละคนเสมอเพื่อสอนพวกเขาให้ดี

จู่ๆ ฉันก็คิดขึ้นได้ว่าครูก็เป็นแบบนั้นเสมอ คือ “มาๆ ไปๆ เช้าๆ” ยังคงคอยปกป้องลูกศิษย์อย่างเงียบๆ หาทางหล่อหลอมให้ลูกศิษย์เป็นคนดี แม้ครูจะไม่มีบุญคุณที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรามาเหมือนพ่อแม่ แต่ครูมีบุญคุณที่สอนให้เราเป็นคนดี ครูทิ้งรอยประทับไว้ในใจลูกศิษย์ไปตลอดชีวิต ฝังรอยไว้ในใจลูกศิษย์หลายชั่วอายุคนด้วยความซาบซึ้งอย่างสุดซึ้ง

พอถึงวันที่ 20 พฤศจิกายน ดอกไม้ก็บานสะพรั่งเต็มท้องถนน เตือนให้เรานึกถึงความกตัญญูกตเวทีต่อครูบาอาจารย์ หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาทันใด สงสัยว่าครูยังจำเพื่อนร่วมชั้นเก่าๆ ได้ไหม เพื่อนฝูงอยู่ทั่วไปหมด ถ้าติดต่อกันได้ เราจะนัดกันไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า เยี่ยมครู และรำลึกถึงความทรงจำแสนซนสมัยเด็กๆ สมัยยังใส่ชุดขาวอยู่ในสนามโรงเรียน แค่คิดถึงก็หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกดีๆ มากมาย ปรากฏว่าครูได้ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความกตัญญูกตเวทีไว้ในใจเราตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้เมล็ดพันธุ์ได้เติบโตเป็นต้นไม้ ต้นไม้ที่จดจำผู้ปลูกไว้เสมอ ยังคงอยากตามหาต้นตอ แค่มาเยี่ยม ถามว่า ครูยังจำฉันได้ไหม และฉันรู้แน่ว่าครูจะยิ้มแล้วพูดว่า ฉันจะลืมครูได้อย่างไร...

ปีนี้วันที่ 20 พฤศจิกายนมาถึงอีกแล้ว ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มไปหมดตามท้องถนน ฉันโทรไปสั่งช่อดอกไม้มาส่งที่โรงเรียนเพื่อคุณครู ฉันคิดถึงฤดูหนาววันที่ 20 พฤศจิกายน การได้ไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าและคิดถึงคุณครู แต่ฉันจะจดจำความเมตตาของคุณไว้ในใจตลอดไป ความเมตตาของคุณที่ทำให้ฉันหลงรักวรรณกรรม ความเมตตาที่ทำให้ฉันใฝ่ฝันที่จะเดินทาง แสวงหาชีวิต และการเขียน ขอบคุณคุณครู!

แหล่งที่มา