เรื่องราวสร้างแรงบันดาลใจของนักเทนนิส เล ดินห์ ดึ๊ก

VHO - กีฬาไม่ใช่แค่การแข่งขันเพื่อความสำเร็จ ไม่ใช่เพียงการแสดงความยินดีอย่างสุดซึ้งจากชัยชนะหรือความเสียใจอย่างขมขื่นจากความพ่ายแพ้ เบื้องหลังการแข่งขันแต่ละนัด เหงื่อแต่ละหยดคือการเดินทางที่ต่อเนื่องและเต็มไปด้วยอารมณ์ และบางครั้ง การเดินทางนั้น (พร้อมกับความเจ็บปวด ความมุ่งมั่น และความเป็นมนุษย์) คือสิ่งที่เข้าถึงหัวใจของผู้คนอย่างลึกซึ้งที่สุด

หลังจากผ่านพ้นโรคร้ายมาได้ ดิงห์ ดึ๊ก ก็ฉายแสงและเผยแพร่เรื่องราวแห่งความมีน้ำใจ

เรื่องราวของนักเทนนิส เล ดินห์ ดึ๊ก เป็นการพิสูจน์ถึงพลังอันไม่ธรรมดาของ กีฬา ความรัก และความเชื่อในสิ่งดีๆ

จากขาที่เป็นอัมพาต

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและดวงตาเป็นประกายนั่งอยู่ตรงข้ามเรา ไม่มีใครนึกภาพออกว่านักเทนนิสหนุ่มคนนี้ใช้ชีวิตวัยเด็กอย่างยากไร้และต้องเผชิญกับอนาคตที่มืดมนที่ดูเหมือนปิดตัวลง เมื่ออายุได้ 13 ปี ดั๊กก็ล้มป่วยกะทันหัน อาการปวดหลังอย่างรุนแรงทำให้เขาต้องหยุดฝึกซ้อม

ในตอนแรก แพทย์วินิจฉัยว่าดั๊กเป็นโรคข้ออักเสบเรื้อรัง แต่เพียงสองเดือนต่อมา ขาของดั๊กก็ขยับไม่ได้อีกต่อไป จากเด็กที่ร่าเริง เล่นปิงปอง ฝึกซ้อม และแข่งขันทุกวัน ดั๊กกลับกลายเป็นอัมพาตทั้งตัว ต้องให้พ่อ แม่ ครู และเพื่อนร่วมทีมช่วยขยับ

ครูของดึ๊ก (โค้ชหวู่ มังห์ เกวง) ในสมัยนั้นไม่หมดหวัง เขาพาลูกศิษย์หนุ่มของเขาไปรับการรักษาที่สถานพยาบาลทุกแห่งใน ฮานอย ตั้งแต่การแพทย์ตะวันออกไปจนถึงการแพทย์ตะวันตก ตั้งแต่การรักษาแบบพื้นบ้านไปจนถึงวิธีการรักษาแบบสมัยใหม่ แต่ทั้งหมดล้วนไร้ผล

ในที่สุดที่โรงพยาบาล Bach Mai แพทย์ได้วินิจฉัยว่า Duc เป็นโรคข้ออักเสบกระดูกสันหลังอักเสบชนิดไม่ทราบสาเหตุในเด็ก ซึ่งเป็นโรคที่หายากและรักษาได้ยาก หกเดือนที่เขาต้องนอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาลเป็นช่วงเวลาหลายวัน Duc ต้องอยู่เคียงข้างพ่อแม่ของเขา พวกเขาผลัดกันอุ้มเขาเดินไปมาในทางเดินของโรงพยาบาล รอคอยอย่างอดทนจนกระทั่งเขาหายเป็นปกติ

แต่กีฬาคือสถานที่แห่งปาฏิหาริย์โดยเนื้อแท้ และเล ดิญ ดึ๊ก แม้จะมีความทะเยอทะยานในวัยหนุ่ม แต่เขาก็พยายามเอาชนะมันให้ได้ เมื่อเขาออกจากโรงพยาบาลและกลับบ้าน แม้ว่าสุขภาพของเขาจะไม่ค่อยดีและขาของเขาแทบเป็นหนังหุ้มกระดูก แต่ดึ๊กก็ยังไม่ละทิ้งความหลงใหลในปิงปองของเขา

ทุกคืน เด็กน้อยจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ขณะที่แม่ของเขานอนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ เขา ทุกเช้าที่เขาตื่นขึ้น เขาต้องเผชิญกับความท้าทายในการเรียนรู้ที่จะยืน เดิน และคุ้นเคยกับขาที่ดูเหมือนจะถูกลืมเลือนไปแล้วของเขา

โค้ชเกวงและเพื่อนร่วมทีมยังคงร่วมสนับสนุนนักเรียนของเขาในทุก ๆ ก้าวแรก สโมสรปิงปองฮานอย ทีแอนด์ที (ที่ดึ๊กเคยเล่น) ตั้งอยู่บนชั้น 5 แต่ก็ไม่ได้หยุดยั้งครูและนักเรียนจากการกลับมา

ทุกวันครูและเพื่อนๆ จะผลัดกันอุ้มดั๊กขึ้นลงและฝึกซ้อมอย่างขยันขันแข็ง และ 9 เดือนหลังจากกลับมา เด็กชายที่เป็นอัมพาตก็คว้าเหรียญทองในการแข่งขันชายเดี่ยวรุ่นอายุ 14-15 ปี ของการแข่งขันเยาวชนแห่งชาติ ซึ่งเป็นเหตุการณ์สำคัญที่ไม่อาจจินตนาการได้

บาทหลวงเล ดิ่ง ดึ๊ก มักจะอยู่เคียงข้างลูกชายตลอดการรักษาและการแข่งขัน

สู่ปาฏิหาริย์ที่เขียนด้วยน้ำตา ความปรารถนา และความเมตตา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อาชีพการงานของ Le Dinh Duc ก็พลิกโฉมหน้าใหม่ ไม่เพียงแต่เขาจะฟื้นคืนความแข็งแกร่งของร่างกายได้เท่านั้น แต่ Duc ยังสามารถไต่เต้าขึ้นมาเป็นหนึ่งในนักปิงปองที่ดีที่สุดของเวียดนามได้อีกด้วย

ด้วยผลงานที่น่าประทับใจมากมาย ได้แก่ เหรียญทองแดง 2 เหรียญจากการแข่งขันประเภททีมในกีฬาซีเกมส์ ครั้งที่ 31 และ 32 เหรียญทอง 6 เหรียญจากประเภทคู่ชาย 2 เหรียญทองจากประเภทคู่ผสมหญิงชิงแชมป์ประเทศ เหรียญทองแดงประเภทชายเดี่ยวชิงแชมป์ประเทศปี 2020... ชื่อของ เล ดิญ ดึ๊ก เป็นที่คุ้นเคยในหมู่ผู้เชี่ยวชาญและแฟนปิงปองทั่วประเทศ

แต่เบื้องหลังเหรียญรางวัลแต่ละเหรียญ เบื้องหลังรอยยิ้มแห่งชัยชนะแต่ละรอยยิ้มนั้น มีเรื่องราวแห่งความกตัญญูกตเวทีอันยาวนาน ดุ๊กไม่เคยลืมผู้คนที่สัมผัสชีวิตของเขาเหมือนเทียนที่จุดประกายศรัทธาของเขา พ่อของเขา ครูคณิตศาสตร์ผู้ขยันขันแข็ง ที่อยู่เคียงข้างลูกชายของเขาเสมอในทุกแมตช์และทุกการรักษา

ทุกครั้งที่ดั๊กเล่นเสร็จ พ่อของเขาจะนั่งลงและนวดเท้าลูกชายด้วยมือที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยความรัก ดั๊กเล่าด้วยอารมณ์ว่า “พ่อของผมเป็นห่วงผมเสมอ เขาบอกไม่ให้เล่นอีกต่อไปเพราะกลัวว่าผมจะหวนกลับไปเล่นอีก แม่ของผมคอยให้กำลังใจผมอย่างเงียบๆ ครูและเพื่อนๆ ในทีมเป็นเหมือนครอบครัวที่สองของผม”

นอกจากนี้ ดึ๊กยังแสดงความขอบคุณเป็นพิเศษต่อบุคคลหนึ่ง ซึ่งก็คือ นายโด กวาง เฮียน ที่เมื่อได้ยินข่าวการเจ็บป่วยของดึ๊ก ก็ยอมออกมาช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้ "ถ้าไม่มีนายเฮียน ฉันคงไม่ได้อยู่ที่นี่ในวันนี้ เขาไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตนักกีฬาคนหนึ่งเท่านั้น แต่ยังมอบความหวังและโอกาสให้ฉันได้ใช้ชีวิตตามความฝัน" ดึ๊กเล่าอย่างซาบซึ้ง

เลดิญดึ๊ก มีครอบครัวที่มีความสุข

เรื่องราวของ Le Dinh Duc ไม่ใช่แค่เพียงเส้นทางของนักกีฬาเท่านั้น แต่ยังเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความมุ่งมั่นในชีวิต ความปรารถนาที่จะก้าวขึ้นมา และจิตวิญญาณที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา อีกทั้งยังเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงพลังของมนุษยชาติที่พร้อมจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเยาวชนผู้มีความสามารถให้เอาชนะอุปสรรคต่างๆ

ในบริบทที่กีฬาเวียดนามมีความเป็นมืออาชีพมากขึ้นและมีความเชื่อมโยงอย่างลึกซึ้งกับภูมิภาคและโลก ตัวอย่างเช่น เล ดิญ ดึ๊ก ได้กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของนักกีฬารุ่นใหม่ซึ่งไม่เพียงแต่รู้วิธีพิชิตจุดสูงสุดของความสำเร็จเท่านั้น แต่ยังรู้วิธีที่จะเผยแพร่คุณค่าทางมนุษยธรรมของกีฬาไปสู่ชุมชนอีกด้วย

จากเด็กชายที่ยืนนิ่งอยู่ในโรงพยาบาลนานถึง 6 เดือน กลายมาเป็นนักเทนนิสผู้ภาคภูมิใจที่ครองเวทีทั้งระดับประเทศและระดับภูมิภาค แต่เหนือสิ่งอื่นใด การเดินทางของดึ๊กเป็นการเตือนใจอันน่าประทับใจว่ากีฬาไม่ได้มีแค่เรื่องของการชนะหรือแพ้เท่านั้น แต่ยังเกี่ยวกับพลังในการรักษาอีกด้วย โดยที่ความเห็นอกเห็นใจ ความตั้งใจ และความมุ่งมั่นจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง

ที่มา: https://baovanhoa.vn/the-thao/cau-chuyen-truyen-cam-hung-cua-tay-vot-le-dinh-duc-141332.html