เหลืออยู่คนเดียว วัยเด็กผ่านไป นักเรียนชายที่พักอยู่ในโกดังของโรงแรมกำลังเขียนหน้าใหม่!

เหงียน ชู ตัน ฟอง เป็นนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยดุย ตัน เขาไม่มีพ่อ และแม่ของเขาฆ่าตัวตายในช่วงที่เขากำลังก้าวเดินเข้าสู่ชีวิต วัยเด็กของฟองนั้นล่องลอยไปมา บางครั้งเหมือนเรือที่ไม่มีท่าเทียบเรือ

หากไม่นับเรื่องโศกนาฏกรรมและความเศร้าโศกทั้งหมดแล้ว ในปี 2024 เหงียน ชู่ ตัน ฟอง ได้เลือกเรียน ด้านการท่องเที่ยว และการจัดการโรงแรมที่มหาวิทยาลัย Duy Tan โดยมีคะแนน 25 คะแนน

แม่ของพงษ์โชคร้ายที่เข้าไปพัวพันกับความรักกับชายวัยกลางคนตั้งแต่ยังเด็กมาก กับดักนั้นทำให้ชีวิตของเธอพังทลาย

เมื่อพงษ์เกิด ชายที่แต่งงานแล้วผู้นี้ก็ “สะบัดม้าไล่ตามลม” ไปแล้ว ไร้ซึ่งความรับผิดชอบต่อแม่และลูกอีกต่อไป ด้วยความเบื่อหน่ายชีวิตและความเกลียดชังความรัก แม่สาวผู้หดหู่ใจจึงกระโดดลงทะเลสาบโตนเลสาบ จบชีวิตลงเมื่อลูกชายอายุเพียง 17 เดือน

หลังจากแม่ของฟองเสียชีวิต คุณเหงียน ถิ เยน ได้พาหลานผู้น่าสงสารกลับไปดูแลลูกสาว แต่น่าแปลกที่ชีวิตกลับยากลำบาก เธอไม่สามารถหาอาหารให้หลานได้สามมื้อต่อวัน คุณเหงียนสามารถเลี้ยงดูหลานได้เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะส่งหลานไปช่วยลุงและภรรยา

ที่นี่ พงษ์จดทะเบียนกับลุงของเขา ใช้นามสกุลเดิม และเรียกพ่อว่า "พ่อ" ชีวิตกับพงษ์ทำให้พงษ์มีความอบอุ่นในครอบครัวบ้าง แต่ก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อชีวิตสมรสของเขาพังทลาย ตอนนั้น พงษ์อยู่ชั้น ป.2 เด็กชายเหมือนก้อนหินที่อยู่กลางถนน โดดเดี่ยวและเดียวดาย

ยายกับป้าทนไม่ไหวแล้วจึงรับเลี้ยงพง ดูเหมือนว่าพงจะมีบ้านแล้ว แต่ครอบครัวกลับมีปัญหา มีลูกหลายคน และเพราะยายเองก็มีฐานะเป็นของตัวเอง ญาติๆ จึงไม่สามารถดูแลเด็กกำพร้าตัวน้อยคนนี้ได้...

ตอนอยู่ชั้น ป.6 พงษ์กลับมาอยู่บนท้องถนนอีกครั้ง หลงทางและไร้บ้าน เมื่อเห็นว่าเขาเป็นเด็กที่คล่องแคล่ว คู่รักที่รู้จักคุณยายของเขาจึงขอรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม

พวกเขาเปิดร้านอาหาร และทุกวันหลังเลิกเรียน พงษ์จะมาช่วยเสิร์ฟและทำความสะอาดที่ร้าน เขาอาศัยอยู่ที่ร้านอาหาร เรียนหนังสือ และทำงานหาเลี้ยงตัวเองจนถึงจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6

หลายครั้งที่ผมอยากจะยอมแพ้เพราะเหนื่อยกับชีวิตนี้เหลือเกิน ผมอยากจะนอนลงแล้วปล่อยวางทุกอย่าง ในคืนที่เหนื่อยล้าและสิ้นหวัง ผมก็ยังโทษพระเจ้าที่ทำให้ผมต้องทนทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยุติธรรมกับผมขนาดนี้” – พงษ์สารภาพ

พงษ์กล่าวว่าในช่วงเวลาที่เหนื่อยล้าและสิ้นหวังที่สุด เป็นเรื่องแปลกที่คุณไม่เคยคิดที่จะลาออกจากโรงเรียนเพื่อไปทำงานเลย

ตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ความฝันของ Phong คือการได้ยืนอยู่บนแท่นรับรางวัล เป็นคนพายเรือ และเป็นครูที่ถ่ายทอดความรู้ให้กับนักเรียน

“เมื่อเทียบกับเวลาทำงาน หรือการเดินทางฝ่าฝนและแดด ฉันยังคงรู้สึกว่าการไปโรงเรียนเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุด สำหรับบางคนการไปโรงเรียนอาจเป็นความท้าทายหรือเหนื่อยมาก แต่สำหรับฉัน มันคือความสุข และฉันก็สนุกกับช่วงเวลาในห้องเรียนอย่างเต็มที่” – พงษ์เล่า

ด้วยเหตุนี้ พงษ์จึงได้เข้าเรียนในหลักสูตรการจัดการการท่องเที่ยวและการโรงแรม แต่กลับมีความฝันที่ชัดเจนว่าหลังจากเรียนจบ เขาอยากเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย และทำตามความฝันของตัวเองคือการถือชอล์กสีขาวและยืนอยู่หน้ากระดานดำ

พงษ์เล่าว่าความตั้งใจที่จะฝังตัวอยู่กับตัวอักษรของเขาไม่ใช่เพียงเพื่อหาประตูหรือทางออกในชีวิตเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะความสุขในการเรียนรู้ด้วย

นักศึกษาใหม่ เหงียน ชู ตัน ฟอง ก้าวเข้ามาในห้องบรรยายของมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข - ภาพโดย: DOAN NHAN

ในโกดังโรงแรมที่เขาได้รับอนุญาตให้พัก ซึ่งมีพื้นที่ไม่กี่ตารางเมตร มีเตียงพับพร้อมที่นอนบางๆ อยู่ข้างชั้นวางของ ซึ่งเป็นที่ที่พงษ์นอนลงทุกคืน

โต๊ะพลาสติกที่วางอยู่ท่ามกลางแสงสลัวๆ คือที่ที่พงษ์เรียนอยู่ นักเรียนใหม่คนนี้ทั้งคล่องแคล่ว กระตือรือร้น ซื่อสัตย์ และสุภาพ ทำให้ทุกคนต่างชื่นชมเขาตั้งแต่แรกเห็น

จากเมืองบนภูเขาเพลกู ( เจียลาย ) เพื่อการศึกษา ฟองนำเป้สะพายหลัง เสื้อผ้าสองสามชุด และเงินจำนวนเล็กน้อยที่เพื่อนบ้านใจดีมอบให้เขามาด้วย

ก่อนออกเดินทางสู่ ดานัง ฟองแวะเยี่ยมคุณยายที่หมู่บ้าน พวกเขากอดกันและเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะรู้สึกเสียใจกับชีวิตของตนเอง คุณยายร้องไห้อย่างหมดหนทาง เพราะนอกจากคำพูดให้กำลังใจแล้ว เธอไม่มีเงินส่งเขากลับบ้าน

ห้องพักที่โรงแรมที่พงได้รับอนุญาตให้พักเพื่อศึกษา – ภาพ: DOAN NHAN

คุณเหงียน ถิ ฟอง อายุ 51 ปี หรือที่มักเรียกกันว่าป้าอุต เพื่อนบ้านของคุณยาย เล่าว่าวันนั้น ฟองเดินเตร่ไปทั่วละแวกบ้านด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย จึงโทรไปถามไถ่ว่าสบายดีไหม เมื่อทราบว่าฟองกำลังจะไปโรงเรียนไกลจากบ้าน ป้าอุตจึงรีบหยิบเงิน 200,000 ดองออกมาให้คุณยาย

“ฉันสงสารเขาเพราะเขาเสียแม่ไปก่อนวัยอันควรและต้องใช้ชีวิตเหมือนเด็กกำพร้า เขาสุภาพอ่อนโยน แต่ชีวิตของเขากลับน่าสังเวช ทุกครั้งที่ฉันเปิดร้านกาแฟ เขาก็จะคอยขอให้ป้าอุตช่วยอยู่เรื่อย

ฉันรู้ว่าเขาต้องการงาน แต่ร้านของเราเล็กเกินไปและเราก็ไม่ได้เงินมากนัก ฉันบอกให้เขามาที่ร้าน Ut เมื่อเขาหิว ถ้ามีผักก็กินผัก ถ้ามีปลาก็กินปลา!” - คุณนาย Ut เล่าด้วยอารมณ์

เมื่อหวนรำลึกถึงอดีต ดวงตาของพงษ์เต็มไปด้วยความโศกเศร้า วัยเด็กอันแสนวุ่นวายของเขาเปรียบเสมือนฝันร้าย ทุกครั้งที่เขานึกถึงความโชคร้ายในอดีต เขาจะเช็ดน้ำตา และใช้มันเป็นแรงผลักดันให้ก้าวเดินต่อไป

เมื่อเจ้าของโรงแรมอนุญาตให้เข้าพัก พงษ์จึงช่วยทำความสะอาดห้องนอกเวลาเรียนเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ - ภาพ: DOAN NHAN

เขาไม่ค่อยพูดถึงอดีต แต่ชอบพูดถึงอนาคตแทน

“ผมจะหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อจ่ายค่าเล่าเรียนมหาวิทยาลัย ถ้าผมลาออก ผมจะต้องทำงานรับจ้างไปตลอดชีวิต วันหนึ่งต้องอดอยาก อีกวันก็อิ่มหนำสำราญ ชีวิตไม่มั่นคง แล้วถ้าเจ็บป่วยขึ้นมาจะทำยังไง? การเรียนเท่านั้นคือหนทางที่ดีที่สุดในการเปลี่ยนชะตาชีวิต คือการหางานที่มั่นคงเพื่อดูแลชีวิตในอนาคต” พงษ์เผย

เมื่อทราบว่า Phong กำลังจะเข้าโรงเรียน คนรู้จักเก่าของแม่ของเขา นางสาว Tran Thi Anh Thu ครูที่โรงเรียนมัธยม Hung Vuong ก็คอยช่วยเหลือและสนับสนุนให้เขาไปโรงเรียนอย่างลับๆ

คุณธูขอให้เพื่อนๆ ช่วยกันบริจาคเงินค่าเล่าเรียนให้กับผ่อง ในขณะเดียวกัน เธอก็ขอให้คนรู้จักคนหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมในดานัง ให้ที่พักแก่ผ่องระหว่างที่เขาเรียนหนังสือ คุณธูกล่าวว่าเธอรู้สึกเสียใจแทนผ่อง เพราะญาติหลายคนไม่สนับสนุนความตั้งใจที่จะเรียนหนังสือของเขา

กังวลว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะไม่สามารถเรียนจบและไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ตลอดเส้นทางนี้ “เราช่วยเขาได้แค่ก้าวแรก สอนให้เขาใช้ชีวิตอย่างสำนึกในบุญคุณและเป็นคนดี ที่เหลือขึ้นอยู่กับความพยายามของ Phong!” คุณธูกล่าว

พงษ์กล่าวว่าเขารู้สึกขอบคุณคุณธูและเพื่อนๆ ของเธอมาก ที่พักปัจจุบันดีมาก แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบแทนความช่วยเหลืออย่างไร จึงอาสาช่วยงานบ้านให้

คุณหง็อก ทัม พนักงานทำความสะอาด เล่าว่าทุกวันหลังเลิกเรียน พงษ์จะช่วยพนักงานต้อนรับและแม่บ้านทำความสะอาดห้องหรือทำงานบ้านอื่นๆ หากแขกต้องการอะไร เขาจะรีบวิ่งไปช่วยทันที พงษ์เป็นคนซื่อสัตย์และขยันขันแข็ง และเมื่อมีใครวิจารณ์เขา เขาก็จะยิ้มอย่างอ่อนโยน