พาผู้สูงอายุออกไปเดินเล่น

การเดินทาง กับพ่อแม่คือความสุขของลูกๆ ภาพ: XH

นั่นเป็นครั้งแรกที่คุณปู่วัย 92 ปีได้ออกไปเที่ยวกับลูกๆ และหลานๆ ก่อนจากไป ทุกคนในครอบครัว ตั้งแต่ผู้ใหญ่ไปจนถึงเด็กๆ ต่างตั้งคำถามว่า “จะห้ามไม่ให้ท่านขอกลับบ้านได้อย่างไร”

และเรื่อง “แปลก ๆ” ก็ยังคงเกิดขึ้นตลอดการเดินทาง นับตั้งแต่วันที่เธอเสียชีวิต เขาก็ไม่ได้ออกจากบ้านเลย บางทีช่วงเวลาที่เขาเดินทางไกลที่สุด อาจเป็นวันที่ลูกหลานพาเขาไปฝังศพเธอ

คราวนี้เด็กๆ ตั้งใจจะพาพ่อไปเที่ยวด้วยกัน พ่อดูเหมือนจะเข้าใจความพยายามของลูกๆ เขาจึงตกลงและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไปกันเถอะ เพราะเขาไม่รู้ว่าจะไปได้อีกนานแค่ไหน”

เขาหูตึงแต่จิตใจแจ่มใส เมื่อมาถึงทะเลสาบฟูนิญ เขาเล่าถึงช่วงสงคราม เมื่อพื้นที่ กว๋างนาม ตอนใต้ยังเป็นป่าดงดิบและรกทึบ

เมื่อมาถึงชายหาดรังนุ้ยแถ่ง เขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับสนามบินจูลายและทีมขึ้นฝั่งของอเมริกา ดูเหมือนว่าทุกดินแดนได้ทิ้งร่องรอยไว้ให้เขาราวกับวันวานอันแสนยาวนาน ใช่แล้ว ตั้งแต่ ยุคสันติภาพ เขาอาศัยอยู่ที่เดียนบ่านเพื่อทำงานและเลี้ยงดูลูกๆ

ทุกย่างก้าวของชายชราได้รับการสนับสนุนจากลูกชาย ความตื่นเต้นในแววตาของเด็กๆ เมื่อได้ออกไปนอกบ้าน กลายเป็นความหยีตาของชายชราเมื่อมาเยือนดินแดนแปลกหน้า

ผู้คนมักพูดกันว่าคนแก่จะกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง บางทีอาจเป็นเพราะหลังจากที่ได้สัมผัสกับรสชาติของชีวิตทุกประการแล้ว คนแก่จะมองว่าชีวิตเป็นเพียงเรื่องดั้งเดิมเหมือนตอนเป็นเด็ก

การไปเที่ยวกับผู้ใหญ่ที่บ้านบางครั้งก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับการไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ แต่น่าแปลกที่หลังจากกลับมา ความทรงจำเกี่ยวกับทริปก็ยังคงวนเวียนกลับมา พร้อมกับการได้อยู่เคียงข้างพ่อแม่

ฉันจำได้ว่าตอนที่พาพ่อไปพักผ่อนที่รีสอร์ทแถวหาดฮอยอัน พ่อพูดอยู่เรื่อยว่าสนามหญ้ายังเขียวขจีสดชื่นเหมือนตอนเช้าตรู่ ทั้งๆ ที่อากาศยังแปรปรวน ตอนไปทานบุฟเฟต์อาหารเช้า พ่อก็ยืนอมยิ้มอยู่เงียบๆ ไม่รู้ว่าจะเสิร์ฟอาหารได้หลายจานขนาดนี้พร้อมกันได้ยังไง...

ทุกฤดูร้อน เพื่อนของฉันจะพาแม่จากที่ราบสูงลงสู่ตัวเมืองเพื่อไปเที่ยวทะเล เขาบอกว่าครั้งแรกที่แม่เห็นทะเล แม่กลัวมาก ดังนั้นทุกบ่าย ครอบครัวจึงพาแม่ไปเที่ยวทะเล จนกระทั่งปลายฤดูร้อน แม่จะรู้สึกถึงความเค็มของทะเล และรู้สึกถึงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งราวกับมีคนมานวดให้

หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่ก็... "ลำบาก" มาก การเดินทางกับแม่ก็น้อยลง เธอบอกว่าถ้าแม่ไป ใครจะไปอยู่บ้านจุดธูปล่ะ? แต่ฉันคิดว่าเป็นเพราะการเดินทางกับลูกๆ ตอนนี้ไม่มีญาติอยู่ด้วยแล้ว มันทำให้เธอเสียใจและอยากหลีกเลี่ยงมาตลอด

เหมือนกับคุณปู่ของฉัน ในช่วงบ่ายที่ชายหาด ขณะที่กำลังเสียบไม้มันเทศอยู่ ท่านก็เร่งเร้าให้ทุกคนในครอบครัวกลับบ้าน “กลับมาเถอะ อย่าปล่อยให้แม่รออยู่ที่บ้าน” ทั้งๆ ที่วันครบรอบปีแรกของการเสียชีวิตของท่านเพิ่งผ่านไป...

“แม่คือของขวัญล้ำค่าที่สุดที่ชีวิตมอบให้เรา ผู้ที่มีแม่และกำลังมีแม่” (ท่านอาจารย์เซน ติช นัท ฮันห์) ข้าพเจ้าตระหนักถึงสิ่งนี้เมื่อได้ประสบกับวันที่สูญเสียพ่อไป ชีวิตนั้นไม่จีรัง การพลัดพรากและการกลับมาพบกันนั้นห่างกันเพียงเสี้ยววินาที

ฉันเคยให้กำลังใจเพื่อนๆ เมื่อพวกเขาเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นรูปดอกบัวสีขาวบนพื้นหลังสีดำ แต่ลึกๆ แล้ว ฉันก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องผ่านวันว่างเปล่าที่ไม่มีวันสิ้นสุดเช่นเดียวกับฉัน

โชคดีที่ในชีวิตนี้ลูกๆ จะได้จูงมือพ่อแม่ไปได้ทุกที่เหมือนสมัยที่พ่อแม่พาออกไปเล่นตอนเด็กๆ....

ที่มา: https://baoquangnam.vn/dat-tay-nguoi-gia-di-choi-3139690.html