นับเป็นครั้งแรกที่ปู่วัย 92 ปีได้ออกไปเที่ยวกับลูกๆ และหลานๆ ก่อนจากไป ทั้งครอบครัวตั้งแต่ผู้ใหญ่ไปจนถึงเด็กๆ ต่างตั้งคำถามว่า “จะทำอย่างไรให้ปู่ไม่อยากกลับบ้าน”
และเรื่อง “ประหลาด” ก็ยังคงเกิดขึ้นตลอดการเดินทาง นับตั้งแต่วันที่เธอเสียชีวิต เขาก็ไม่ได้ออกจากบ้านเลย บางทีช่วงที่เขาจากไปนานที่สุดอาจเป็นช่วงที่ลูกๆ และหลานๆ พาเขาไปที่หลุมศพของเธอ
คราวนี้เด็กๆ ตั้งใจจะพาพ่อไปเที่ยว ดูเหมือนพ่อจะเข้าใจความพยายามของลูกๆ จึงตกลงและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไปกันเถอะ เพราะเขารู้ว่าลูกๆ จะไปได้อีกนานแค่ไหน”
เขาเป็นคนหูตึงแต่จิตใจแจ่มใส เมื่อมาถึงทะเลสาบฟูนิญ เขาเล่าถึงช่วงสงครามเมื่อพื้นที่ทางตอนใต้ ของกวางนาม ยังเป็นป่าดงดิบและหนาทึบ
เมื่อมาถึงชายหาด Rang Nui Thanh เขาก็เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับสนามบิน Chu Lai และกองทหารอเมริกันที่ขึ้นบก ดูเหมือนว่าทุกดินแดนจะทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเขาตั้งแต่สมัยก่อน ถูกต้องแล้ว ตั้งแต่ ยุคสันติภาพ เขาก็อยู่ที่เดียนบานเพื่อทำงานและเลี้ยงดูลูกๆ ของเขา
ทุกย่างก้าวของชายชราได้รับการสนับสนุนจากลูกชายของเขา ความตื่นเต้นในดวงตาของเด็กๆ เมื่อออกไปข้างนอกกลายเป็นความหยีของชายชราเมื่อมาถึงดินแดนแปลกหน้า
ผู้คนมักพูดกันว่าคนแก่จะกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง บางทีอาจเป็นเพราะหลังจากได้สัมผัสรสชาติของชีวิตทุกรูปแบบแล้ว คนแก่ก็มองเห็นชีวิตแบบดั้งเดิมเป็นเหมือนเด็ก
การไปเที่ยวกับผู้ใหญ่ที่บ้านบางครั้งก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับการไปเที่ยวกับเพื่อน แต่ที่แปลกคือเมื่อกลับถึงบ้าน ความทรงจำเกี่ยวกับการเดินทางก็หวนกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับเงาของพ่อแม่
จำได้ว่าพาพ่อไปเที่ยวรีสอร์ทแถวหาดฮอยอัน พ่อพูดอยู่ตลอดว่าหญ้ายังเขียวสดเหมือนตอนเช้าๆ ทั้งที่อากาศยังแย่อยู่เลย ตอนกินบุฟเฟต์อาหารเช้า พ่อยืนตบปากเงียบๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเสิร์ฟอาหารได้ครั้งละหลายจานได้ยังไง...
ทุกฤดูร้อน เพื่อนของฉันจะพาแม่จากที่สูงลงมาที่เมืองเพื่อไปเที่ยวทะเล เขาบอกว่าครั้งแรกที่แม่เห็นทะเล แม่ของเธอกลัวมาก ดังนั้นทุกบ่าย ครอบครัวจึงพาเธอไปที่ชายหาด จนกระทั่งถึงปลายฤดูร้อน เธอจึงรู้ว่าทะเลเค็มและรู้สึกว่าคลื่นซัดหลังเธอ ราวกับว่ามีคนมานวดให้
หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่ก็กลายเป็นคน “ลำบาก” การเดินทางกับแม่ก็ลดน้อยลง แม่บอกว่าถ้าแม่ไปใครจะอยู่บ้านจุดธูปเทียน แต่ฉันคิดว่าเป็นเพราะตอนนี้การเดินทางกับลูกๆ ไม่ค่อยมีญาติพี่น้องอยู่ด้วยแล้ว แม่จึงรู้สึกเศร้าและไม่อยากไปไหน
เช่นเดียวกับปู่ของฉัน ในช่วงบ่ายที่ชายหาด ขณะเสียบมันเทศ ปู่ก็เร่งเร้าให้ทุกคนในครอบครัวกลับบ้าน “กลับมาเถอะ อย่าปล่อยให้แม่รออยู่ที่บ้าน” ขณะที่ครบรอบปีแรกของการเสียชีวิตของเธอเพิ่งผ่านไป...
“แม่เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ชีวิตมอบให้เรา ผู้ที่มีแม่และกำลังมีแม่” (พระอาจารย์เซน ติช นัท ฮันห์) ฉันตระหนักถึงสิ่งนี้เมื่อฉันได้ประสบกับวันที่สูญเสียพ่อไป ชีวิตไม่เที่ยง การพลัดพรากและการกลับมาพบกันนั้นห่างกันเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ฉันมักจะให้กำลังใจเพื่อนๆ เมื่อพวกเขาเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นดอกบัวสีขาวบนพื้นหลังสีดำ แต่ลึกๆ แล้ว ฉันรู้ว่าพวกเขาคงจะต้องผ่านวันว่างเปล่าที่ไม่มีวันสิ้นสุดเช่นเดียวกับฉัน
โชคดีที่ถ้าในชีวิตนี้ลูกๆ จะได้จูงมือพ่อแม่ไปทุกที่เหมือนสมัยที่พ่อแม่พาออกไปเล่นตอนเด็กๆ....
ที่มา: https://baoquangnam.vn/dat-tay-nguoi-gia-di-choi-3139690.html
การแสดงความคิดเห็น (0)