[E-Magazine]: ท่ามกลางสายฝนฤดูร้อน

ฝนผ่านพ้นไป ฤดูร้อนอันแสนวุ่นวายมาเยือน ดวงตะวันฉายแสงสง่าบนท้องฟ้าสีคราม ฉันสงสัยว่าถนนเส้นนี้คงอยู่มานานแค่ไหนแล้ว ถนนเส้นนี้จดจำใบหน้าและชีวิตทุกชีวิตที่เคยทิ้งรอยเท้าไว้ที่นี่ได้หรือไม่

บ่ายวันหนึ่ง ท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยเมฆสีเทาหนาทึบ ลืมเรื่องแดดไปได้เลย ผมขึ้นรถบัสเที่ยวสุดท้ายเพื่อเข้าเมืองทันเวลาบรรยายในวันรุ่งขึ้น ผมเจอฝนต้นฤดูร้อน ฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างรวดเร็ว โปรยปรายลงมาบนหลังคารถบัส แม้แต่ก้อนหินยังส่องประกายระยิบระยับราวกับกระจกใส ผู้โดยสารรถบัสทั้งกลุ่มต่างตื่นเต้นกับลูกเห็บ โห่ร้องแสดงความยินดีไปพร้อมกับเสียงฝน ส่วนผมในฐานะนักศึกษาคนหนึ่ง ผมนั่งมองดูเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหน่วง หัวใจเต้นแรง บ่ายวันนั้น ถนนสายนั้นช่างยิ่งใหญ่และน่าจดจำเหลือเกิน...

ฉันนั่งฟังพี่สาวท่องบทเรียนนี้ในใจ ราวกับหวนรำลึกถึงวันเก่าๆ เหมือนวิทยุข้างเตียงคุณปู่ สายฝนที่เทกระหน่ำนำพาความขมขื่นของฤดูกาลเก่ามาด้วย หยดแล้วหยดเล่า หมุนวนและไหลลงสู่ท่อระบายน้ำก่อนจะลับหายไป ลูกไก่กระดิกขนเปียกๆ ขาเล็กๆ สีเหลืองแต่ละคู่ยืนชิดกันเพื่อให้แม่ไก่กางปีกปกป้อง เสียงของพี่สาวฉันใสและหวาน เล่าปริศนาว่า “ถ้าไม่เคาะ พวกมันก็จะร้องไห้ ถ้าไม่สะกิด พวกมันก็จะร่วงหล่น อะไรนะ นา?”

ฉันส่ายหัวและตอบไม่ได้ เธอชี้ขึ้นไปบนฟ้า “ฟ้าร้องกับฝนตก!”

ฉันเข้าใจด้วยดวงตากลมโตของเด็กสี่ขวบ ตอนนั้นฝนกำลังตกหนักอยู่ที่ระเบียงด้วยมู่ลี่ไม้ไผ่ที่คุณยายเปิดไว้ ผู้ใหญ่ในบ้านไม่อยู่บ้าน เหลือเพียงฉันกับน้องสาว ฉันนั่งเอาคางพิงมือ มองสายฝนที่ตกลงมากระทบกันอย่างมีความสุขในสนาม แม่กำลังแบกหญ้าสดหนักอึ้งไว้บนบ่าท่ามกลางสายฝนจากการทำงานในทุ่งนา เธอบอกว่าหลังฝนตกบ่ายวันนี้ ข้าวในฤดูหนาว-ฤดูใบไม้ผลิก็จะเริ่มสุกงอม นับจากนั้นเป็นต้นมา ฉันเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่าง เติบโตขึ้นตามกาลเวลา

พี่สาวของฉันใฝ่ฝันมาตลอดว่าอยากเข้าเมืองไปเรียนมหาวิทยาลัย ไปไกลจากชนบทอันเงียบสงบ ไปเที่ยวในเมืองที่คึกคักและมีชีวิตชีวา แต่พอฉันกับพี่สาวโตขึ้น ก็มีเหตุการณ์ครอบครัวเกิดขึ้นมากมาย เธอต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ต้องตัดหญ้าริมแม่น้ำทุกวัน ตอนเด็กๆ เธอรีบแต่งงาน ในวันแต่งงาน ฉันนั่งร้องไห้คิดถึงเธอข้างบ่อน้ำ เธอบอกให้ฉันพยายามเรียนให้เต็มที่ ฉันอยู่คนเดียว แบกเป้ใบเล็ก เก็บกระเป๋าออกจากบ้าน แบกความฝันของเธอไปด้วย ส่วนเธอ เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ทำงานหนัก แต่ในแววตาของเธอกลับมีบางอย่างที่เต้นระรัว เหมือนกับฝนที่ตกในปีนั้น คอยโอบล้อมความทรงจำของความฝันที่แสนไกล

ถนนต้อนรับฉันด้วยแสงไฟสีเหลือง ฉันไม่คุ้นชินกับมัน ความเศร้าจึงฉายวาบอยู่ในใจฉันราวกับหิ่งห้อย ฉันตั้งใจเรียนอย่างหนักตลอดปีแรกและปีที่สองของมหาวิทยาลัย ค่อยๆ ตกหลุมรักดินแดนแห่งนี้ เพราะความทรงจำในวัยเยาว์ของฉันเต็มไปด้วย

ฝนตกหนักทำให้รถเมล์จอดไม่ตรงป้าย ถนนถูกน้ำท่วม ไม่มีรถเมล์รับส่งผู้โดยสาร ฉันเดินกลับหอพัก แสงไฟสะท้อนถนนราวกับพระจันทร์ระยิบระยับ มีนักศึกษาคนหนึ่งอายุมากกว่าฉันสองปีมาด้วยและถือร่มให้ฉัน เขาบอกให้ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วดื่มน้ำฝน จะได้ไม่เป็นหวัด ฉันเชื่อเขา เลยพูดไม่ได้ตลอดทางเพราะมัวแต่รับน้ำฝนอยู่

เขาเดินผ่านตรอกระหว่างทางกลับบ้าน แล้วยืมร่มสีม่วงของเขาให้ฉัน ฉันมองเขา หัวใจเต้นแรงราวกับสายฝนที่ยังเปียกอยู่

ฝนผ่านพ้นไป ฤดูร้อนอันแสนวุ่นวายมาเยือน ดวงตะวันฉายแสงสง่าบนท้องฟ้าสีคราม ฉันถามตัวเองว่า ถนนสายนี้มีอยู่มานานแค่ไหนแล้ว ถนนสายนี้จดจำใบหน้าและชีวิตทุกชีวิตที่เคยทิ้งรอยเท้าไว้ที่นี่ได้หรือไม่

วัยเยาว์ของฉันจะล่องลอยไปตามถนนหนทางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด สู่อนาคตเบื้องหน้า บ่ายวันนี้ ฉันได้พบกับฝนฤดูร้อน ฝนที่เทกระหน่ำนั้นอัดแน่นไปด้วยความทรงจำมากมาย ฉันกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่หรือเปล่า หรือฉันลืมคนคนนั้นไม่ได้เสียที

เนื้อหา: Thanh Nga

ภาพ: Quyet Thang - อินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/e-magazine-ngang-qua-con-mua-mua-ha-253856.htm