[Emagazine]: บทเพลงกล่อมโลก

มนุษย์ทุกคนล้วนผ่านความไม่เที่ยงแท้ ร่างกายพึ่งพาและสลายไปเป็นแม่ธรณี แม่ธรณีจะปกป้องและโอบอุ้มลูกทุกคนที่กลับมาอีกครั้ง พร้อมปลอบโยนด้วยบทเพลงกล่อมเด็กอันไพเราะตลอดกาล

ฉันเกิดและเติบโตในหมู่บ้าน ศีรษะปกคลุมไปด้วยแสงแดดสีทองอร่าม เท้าเปล่าเหยียบย่ำบนโคลนหอมกรุ่นในทุ่งนา ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่สายน้ำแห่งบ้านเกิดเมืองนอนของฉันยังคงไหลรินอยู่ภายในตัวฉัน และฉันก็ไม่รู้เช่นกันว่าตั้งแต่เมื่อใดที่แผ่นดินที่ฉันเกิดและเติบโตได้ซึมซาบเข้าสู่จิตวิญญาณของฉันอย่างเงียบงัน เต็มไปด้วยความอดทนดุจบทเพลงกล่อมเด็กบนเปลญวน สำหรับฉัน มาตุภูมิคือสถานที่อันสงบสุขสำหรับการกลับมา หวงแหนความรักที่มีต่อบ้านเกิดเมืองนอน และรู้สึกภาคภูมิใจและรักใคร่อย่างประหลาด มาตุภูมิเป็นเช่นนั้นมาโดยตลอด คอยเกื้อหนุน มอบความรัก และบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ เราหว่านความรักลงในผืนแผ่นดิน แผ่นดินจะเบ่งบานด้วยความสุข

วันที่ฉันก้าวเดินครั้งแรก พระแม่ธรณีทรงพยุงฉันให้มั่นคงยิ่งขึ้น เมื่อโตขึ้นอีกหน่อย วัยเด็กของฉันคือการวิ่งเล่นไปทั่วชนบท พระแม่ธรณีเปรียบเสมือนหญ้าอ่อนที่หล่อเลี้ยงชีวิตวัยเด็กอันไร้เดียงสาและไร้กังวล พระแม่ธรณีเปรียบเสมือนเส้นทางสู่โรงเรียน ดังก้องกังวานไปด้วยเสียงรถโรงเรียนดังกึกก้องในหมู่บ้านอันเป็นที่รักของฉัน ฉันเพียงแต่เดินไปตามวันเวลาอันอบอุ่น พระแม่ธรณีเปรียบเสมือนเขื่อนกั้นน้ำ เสียงขลุ่ยว่าวที่บรรเลงอย่างแผ่วเบาในยามบ่ายอันเงียบสงบ ควันจากครัวของใครบางคนลอยขึ้นมาจากหลังคามุงจากในชนบทอันแสนยากจน ฝูงนกกระสาขาวบินสู่ดินแดนแห่งเทพนิยาย

แผ่นดินแม่คือที่ที่พ่อหว่านข้าว ที่ที่แม่ปลูกข้าว เหงื่อไหลรินและความยากลำบาก แต่รอยยิ้มแห่งการเก็บเกี่ยวยังคงฉายชัดบนริมฝีปาก หลังจากหว่านข้าวแต่ละกอง แม่จะโรยข้าวลงบนพื้นดินให้แห้ง สนามหน้าบ้านเป็นสีทองอร่ามด้วยสีของข้าวและแสงแดด

ข้าวเหนียวหอมจากแม่ธรณีหล่อเลี้ยงเราให้เติบโต พาเราไปโรงเรียน สู่โลกทัศน์ใหม่ ฉันจะจดจำข้าวเหนียวลูกชิ้น มันเทศที่แม่ห่อด้วยใบตองให้เอาไปโรงเรียน หรืออาหารบ้านนอกที่ปรุงด้วยน้ำปลาที่แม่ปรุงอย่างรีบเร่งด้วยปลาสดที่พ่อเพิ่งจับได้ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความรักที่เติบโตมาจากแม่ธรณี

“บ้านเกิดของเรากว้างใหญ่ไพศาล หัวใจของแม่กว้างใหญ่ไพศาล!” (*) ไม่ว่าจะเป็นผืนดินหรือแม่ ความรักยิ่งใหญ่และไพศาล นี่คือเหตุผลที่ผู้คนเรียกผืนดินว่า “แผ่นดินแม่” หรือ? เพราะผืนดินคือแม่ ผืนดินจึงมีบทเพลงกล่อมเด็ก บทเพลงกล่อมความโง่เขลา ความกังวล และจิตวิญญาณที่หลงทาง ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่ฉันหวนคืนสู่อ้อมกอดแม่ น้ำตาแห่งความเสียใจ ความหลังที่พัวพันกับความโศกเศร้าหลั่งไหล ผืนดินได้รับทุกสิ่งแล้ว และดอกไม้ผลิบานจากสวน ใบไม้เขียวอ่อนผลิบาน และสายลมแห่งความหวังก็โบยบินมาจากที่ไหนสักแห่ง ผืนดินกล่อมฉันให้หลับใหลด้วยบทเพลงแห่งความเสียสละ วุฒิภาวะ และในท้ายที่สุดคือความสงบ สันติ ความสงบและสันติสุขดุจผืนดิน ไม่ว่าลม ฝน หรือพายุจะพัดผ่าน

ชีวิตพาฉันผ่านเรื่องราวขึ้นๆ ลงๆ มามากมาย เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันผูกพันกับผืนแผ่นดินนี้มานานหลายทศวรรษ ทศวรรษเหล่านั้นได้พบเจอการกลับมาพบกันและการพลัดพรากมากมาย แต่แม่พระธรณียังคงอยู่เพื่อเราเสมอ แม่พระธรณีทรงเป็นที่รักยิ่งมาตั้งแต่กำเนิดโลก ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ผืนแผ่นดินก็ยังคงอยู่ที่นั่นเพื่อบ่มเพาะเมล็ดข้าวและมันฝรั่ง บ่มเพาะความเชื่อในที่ที่พร้อมจะกลับไปเสมอและเปิดประตูต้อนรับเราอยู่เสมอ

จริงหรือที่สิ่งที่ได้มาง่ายๆ กลับทำให้คนเราหวงแหนและลืมง่าย? ท่ามกลางชีวิตที่เร่งรีบและแข่งขันกันอย่างดุเดือดเช่นนี้ ใครๆ ก็อยากก้าวขึ้นไปบนฟ้า ฝันถึงสิ่งที่อยู่ไกลแสนไกลที่ไม่อาจบรรลุได้ คนเราโอ้อวด โกหกคนอื่น โกหกตัวเอง ฉันก็อยากเก็บดวงดาวบนฟ้า แต่ลืมไปว่าไม่ว่าจะบินสูงแค่ไหน จุดเริ่มต้นก็ยังคงเป็นพื้นดิน ผู้คนก็ลืมไปว่าเมื่อฉันล้มลง พื้นดินจะกางแขนออกโอบอุ้มและปกป้องฉันเสมอ จะมีความรักใดที่อ่อนโยนและเข้าใจเท่าแม่ธรณีอีกหรือ? จะมีใครบ้างที่สามารถอ้าแขนโอบกอดสายน้ำ ภูเขา ทะเล โดยไม่ลืมเมล็ดพันธุ์เล็กๆ ที่กำลังดิ้นรนต่อสู้มานับไม่ถ้วนในชีวิต จนกระทั่งมันเติบโต?

มนุษย์ทุกคนล้วนผ่านความไม่เที่ยงแท้ ร่างกายพึ่งพาอาศัย และสลายไปเป็นแม่ธรณี แม่ธรณีทรงคุ้มครอง โอบอุ้มลูกที่กลับมา ปลอบประโลมด้วยบทเพลงกล่อมอันอ่อนโยนนิรันดร์ บทเพลงกล่อมมีแม่ มีพ่อ มีบ้านเกิดเมืองนอน มีนาข้าวและนกกระสา บทเพลงกล่อมมีแม่น้ำยาวและทะเลกว้าง บทเพลงกล่อมทำให้หัวใจมนุษย์นับล้านจมดิ่งอยู่ในโลกนี้

แล้วแม่ธรณีก็กล่อมเราให้กลับชาติมาเกิด!

-

(*) ข้อความจากบทกวี “บ้านเกิดอันกว้างใหญ่ของเรา” โดยกวี บุยมินห์ ก๊วก

เนื้อหา : แสนเยน

ภาพ: เหงียน ถัง รวบรวมจากอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/emagazine-loi-ru-cua-dat-252707.htm