[Emagazine]: บทเพลงกล่อมโลก

มนุษย์ทุกคนล้วนผ่านความไม่เที่ยงแท้ ร่างกายพึ่งพาและสลายไปเป็นแม่ธรณี แม่ธรณีจะปกป้องและโอบอุ้มลูกๆ ที่กลับมาอีกครั้ง ปลอบโยนด้วยบทเพลงกล่อมอันอ่อนโยนนิรันดร์

ฉันเกิดและเติบโตในหมู่บ้าน ศีรษะปกคลุมไปด้วยแสงแดดสีทองอร่าม เท้าเปล่าเหยียบย่ำบนโคลนหอมกรุ่นในทุ่งนา ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่สายน้ำแห่งบ้านเกิดเมืองนอนของฉันยังคงไหลรินอยู่ภายในตัวฉัน และฉันก็ไม่รู้เช่นกันว่าตั้งแต่เมื่อใดที่แผ่นดินที่ฉันเกิดและเติบโตได้ซึมซาบเข้าสู่จิตวิญญาณของฉันอย่างเงียบงัน เปี่ยมไปด้วยความอดทนดุจบทเพลงกล่อมเด็กบนเปลญวน สำหรับฉัน มาตุภูมิคือสถานที่อันสงบสุขสำหรับการกลับมา หวงแหนความรักที่มีต่อบ้านเกิดเมืองนอน และรู้สึกภาคภูมิใจและรักใคร่อย่างประหลาด มาตุภูมิเป็นเช่นนั้นตลอดไป คอยเกื้อหนุน มอบความรัก และบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ เราหว่านความรักลงในแผ่นดิน แผ่นดินจะเบ่งบานด้วยความสุข

วันที่ฉันก้าวเดินครั้งแรกในชีวิต พระแม่ธรณีทรงค้ำจุนฉันไว้อย่างมั่นคงยิ่งขึ้น เมื่อโตขึ้นอีกหน่อย วัยเด็กของฉันคือการวิ่งและกระโดดโลดเต้นในชนบท พระแม่ธรณีเปรียบเสมือนหญ้าอ่อนที่หล่อเลี้ยงชีวิตวัยเด็กอันไร้เดียงสาและไร้กังวล พระแม่ธรณีเปรียบเสมือนเส้นทางสู่โรงเรียน ดังก้องกังวานไปด้วยเสียงหนังสือไอบุ๊คที่โรงเรียนประจำหมู่บ้านอันเป็นที่รัก ฉันเพียงแต่เดินไปตามวันเวลาอันอบอุ่น พระแม่ธรณีเปรียบเสมือนเขื่อนกั้นน้ำ เสียงขลุ่ยว่าวที่บรรเลงอย่างแผ่วเบาในยามบ่ายอันเงียบสงบ ควันจากครัวของใครบางคนลอยขึ้นมาจากหลังคามุงจากในชนบทอันแสนยากจน ฝูงนกกระสาขาวบินสู่ดินแดนแห่งเทพนิยาย

มาตุภูมิคือที่ที่พ่อหว่านข้าว ที่ที่แม่ปลูกข้าว เหงื่อไหลรินและความยากลำบาก แต่รอยยิ้มแห่งการเก็บเกี่ยวยังคงเปล่งประกายบนริมฝีปาก หลังจากหว่านข้าวแต่ละกอง แม่จะโรยข้าวลงบนพื้นดินให้แห้ง สนามหน้าบ้านเป็นสีทองอร่ามด้วยสีของข้าวและแสงแดด

ข้าวเหนียวหอมจากแม่ธรณีหล่อเลี้ยงเราให้เติบโต พาเราไปโรงเรียน สู่โลกทัศน์ใหม่ ฉันมักจะนึกถึงข้าวเหนียวและมันเทศที่แม่ห่อด้วยใบตองให้เอาไปโรงเรียน หรืออาหารจากคนยากจนที่ปรุงด้วยน้ำปลาที่แม่ปรุงอย่างรีบเร่งพร้อมกับปลาสดที่เพิ่งจับได้ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความรักที่เติบโตมาจากแม่ธรณี

“บ้านเกิดของเรานั้นกว้างใหญ่ไพศาล หัวใจของแม่นั้นไร้ขอบเขต!” (*) ไม่ว่าจะเป็นผืนดินหรือแม่ ความรักนั้นยิ่งใหญ่ นั่นเป็นเหตุผลที่ผู้คนเรียกผืนดินว่า “แม่ธรณี” หรือ? เพราะผืนดินคือแม่ ผืนดินจึงมีเพลงกล่อมเด็ก กล่อมความโง่เขลา ความกังวล และจิตวิญญาณที่หลงทาง ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่ฉันกลับมาหาอ้อมกอดแม่ น้ำตาแห่งความเสียใจ ความล้าหลังปนกับความโศกเศร้า แม่ธรณีรับเอาทุกสิ่งเข้ามา และจากสวน ดอกไม้ก็เบ่งบาน ใบไม้สีเขียวอ่อนผลิบาน ทันใดนั้นสายลมแห่งความหวังก็พัดผ่านมา ผืนดินกล่อมฉันด้วยบทเพลงแห่งความเสียสละ วุฒิภาวะ และในท้ายที่สุด ความสงบและสันติสุข ความสงบและสันติสุขดุจผืนดิน ไม่ว่าลม ฝน หรือพายุจะพัดผ่าน

ชีวิตพาฉันผ่านเรื่องราวขึ้นๆ ลงๆ มามากมาย เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันผูกพันกับผืนดินผืนนี้มานานหลายทศวรรษ ทศวรรษเหล่านั้นได้นำพาฉันมาพบกันและพลัดพรากจากกันมากมาย แต่แม่พระธรณียังคงอยู่เพื่อเราเสมอ แม่พระธรณีทรงเป็นที่รักยิ่งมาตั้งแต่กำเนิดโลก ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ผืนดินก็ยังคงอยู่ที่นั่นเพื่อบ่มเพาะเมล็ดข้าวและมันฝรั่ง บ่มเพาะความเชื่อในที่ที่พร้อมจะหวนกลับคืนมาและเปิดประตูอยู่เสมอ

จริงหรือที่สิ่งที่ได้มาง่ายๆ กลับทำให้คนเราลืมง่าย ท่ามกลางชีวิตที่เร่งรีบและแข่งขันกันอย่างดุเดือดเช่นนี้ ใครๆ ก็อยากก้าวขึ้นไปบนฟ้า ฝันถึงสิ่งที่อยู่ไกลแสนไกลที่ไม่อาจบรรลุได้ คนเราโอ้อวด โกหกคนอื่น โกหกตัวเอง ฉันก็อยากเก็บดวงดาวบนฟ้า แต่ลืมไปว่าไม่ว่าจะบินสูงแค่ไหน จุดเริ่มต้นก็ยังคงอยู่ที่พื้นดิน คนเราลืมไปว่าเมื่อฉันล้มลง พื้นดินจะกางแขนออกโอบอุ้มและปกป้องฉันเสมอ จะมีความรักใดที่อ่อนโยนและเข้าใจเท่าแม่ธรณีอีกหรือ? จะมีผู้ใดบ้างที่สามารถอ้าแขนโอบกอดสายน้ำ ภูเขา ทะเล โดยไม่ลืมเมล็ดพันธุ์เล็กๆ ที่กำลังดิ้นรนต่อสู้มานับไม่ถ้วนในชีวิต จนกระทั่งมันเติบโต?

มนุษย์ทุกคนล้วนผ่านความไม่เที่ยงแท้ ร่างกายพึ่งพาและสลายไปเป็นแม่ธรณี แม่ธรณีจะปกป้องและโอบอุ้มลูกทุกคนที่กลับมาอีกครั้ง ปลอบโยนพวกเขาด้วยบทเพลงกล่อมอันไพเราะตลอดกาล บทเพลงกล่อมแม่พระบิดา บ้านเกิดเมืองนอนที่มีนาข้าวและนกกระสา บทเพลงกล่อมสายน้ำอันยาวไกลและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ บทเพลงกล่อมหัวใจมนุษย์นับล้านจมดิ่งสู่โลกใบนี้

แล้วแม่ธรณีก็กล่อมเราให้กลับชาติมาเกิด!

-

(*) ข้อความจากบทกวี “บ้านเกิดของเราใหญ่หลวง” ของกวี บุ่ย มินห์ ก๊วก

เนื้อหา : แสนเยน

ภาพ: เหงียน ถัง รวบรวมจากอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/emagazine-loi-ru-cua-dat-252707.htm