ท่ามกลางสายฝนปรอยๆ

มีบางวันที่เมืองนี้มีแต่ฝนปรอยๆ ไม่มากพอให้เปียกเสื้อผ้า แต่มากพอที่จะทำให้หัวใจคุณจมดิ่ง บ่ายวันหนึ่ง ฉันได้พบกับเพื่อนรักอีกครั้งหลังจากห่างหายไปหลายปี เราพบกันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เราเจอร้านกาแฟที่คุ้นเคย เสียงดนตรีดังพอเหมาะไม่รบกวนบทสนทนาส่วนตัวของเรา

คัง - เพื่อนที่ฉันชื่นชมมาตลอดเพราะความมองโลกในแง่ดีและความเข้มแข็ง กลับเปลี่ยนไปในวันนั้น เสียงของเขาหนักแน่น พูดถึงความวุ่นวายทั้งเรื่องงาน ชีวิต และแม้แต่ความสัมพันธ์ที่พังทลาย คังพูดมากราวกับถังแห่งความเศร้าที่ถูกเทออกมาอย่างไร้เยื่อใย คังพูดถึงการทรยศของเพื่อน แรงกดดันจากครอบครัว และความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าในโครงการที่เขาทุ่มเทสุดหัวใจ น้ำตาไม่ได้ไหลริน แต่เสียงของเขากลับแหบแห้ง

ตอนนั้น ฉันอาจจะเลือกที่จะรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับคังและพูดว่า "ใช่แล้ว ทำไมชีวิตมันช่างไม่ยุติธรรมอย่างนี้! น่าสงสารจัง!" แล้วเราทั้งคู่ก็จะจมดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความมองโลกในแง่ร้าย แต่ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น ฉันแค่มองเธอ มองดวงตาแดงก่ำและริมฝีปากที่เม้มแน่นของคัง เพื่อเข้าใจความเจ็บปวดนั้น ไม่ใช่เพื่อรู้สึก ฉันไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนกินด้วยพลังงานด้านลบนั้น เพียงแต่รักษาระยะห่างให้มากพอที่จะสังเกตและรู้สึก

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เรื่องราวของคังก็สงบลง คังหันไปมองหน้าต่างที่ฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบลง เหลือเพียงเสียงดนตรีอันไพเราะจับใจ ฉันรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องการอะไรบางอย่าง แต่ไม่ใช่คำแนะนำหรือคำปลอบโยน ฉันพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นดี แต่นี่ จำได้ไหมตอนที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ผ่าน ทุกคนคิดว่าฉันพัง แต่แล้วฉันก็พบหนทางใหม่ เธอก็เหมือนกัน เพียงแต่กำลังเจอทางตัน ไม่ใช่ทางตัน”

คังเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่โล่งใจ ราวกับภาระเพิ่งถูกยกออกไป

ทันใดนั้น ฉันก็ตระหนักได้ว่า การพูดแทนผู้ฟังไม่ใช่การพูดในสิ่งที่คุณรู้ สิ่งที่อยากพูด แต่มันคือความละเอียดอ่อน เพราะศิลปะแห่งการสื่อสารก็เปรียบเสมือนสะพาน สะพานช่วยให้คุณข้ามผ่านเพื่อเข้าใจผู้อื่น แต่ไม่ต้องจมอยู่กับอารมณ์ของพวกเขา คุณสามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดของผู้อื่นได้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกเจ็บปวดไปพร้อมกับพวกเขา คุณสามารถเข้าใจความล้มเหลวของพวกเขาได้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องยอมแพ้ไปพร้อมกับพวกเขา เช่นเดียวกับแพทย์ พวกเขาเข้าใจความเจ็บปวดของคนไข้ แต่อย่าปล่อยให้อารมณ์นั้นครอบงำกระบวนการวินิจฉัย พวกเขายังคงสงบสติอารมณ์และมีเหตุผลในการวางแผนการรักษา

และฉันก็ตระหนักว่าเมื่อเราพูดแทนผู้ฟัง มันไม่ใช่แค่การเลือกใช้ถ้อยคำ ปรับระดับเสียง และความเร็ว แต่มันคือการเดินทางของความฉลาดทางอารมณ์ มันคือการรู้จักเห็นอกเห็นใจโดยไม่ซึมซับ รู้จักฟังโดยไม่ตัดสิน รู้จักให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน มันคือเวลาที่เราเรียนรู้ที่จะเทน้ำใส่แก้วของอีกฝ่ายให้พอเหมาะพอดี ไม่ล้น ไม่เทออก เพื่อให้เขาหยิบขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจ

นั่นแหละคือแก่นแท้ของบทสนทนา มันไม่ใช่การแสดงสำหรับเรา แต่เป็นประสบการณ์ที่มีความหมายสำหรับเราทั้งคู่

เลือง ดินห์ คัว

ที่มา: https://www.sggp.org.vn/giua-ngay-mua-lat-phat-post811929.html