 |
ฉันยังไม่ชินกับห้องเรียนและคุณครูใหม่เลย ทุกวันที่ปั่นจักรยานไปโรงเรียน ผ่านประตูโรงเรียนที่ทิ้งร่องรอยไว้ ฉันคิดถึงเธอมาก เพราะเธอคือแม่คนที่สองของฉัน...
ปีการศึกษาใหม่นี้ ฉันเป็นหนึ่งในนักเรียน 140 คนที่สอบเข้าโรงเรียนเฉพาะทางของเทศบาลได้สำเร็จ และเพื่อเกียรติยศและความสำเร็จอันโดดเด่นนี้ ฉันจะไม่มีวันลืมคุณธรรม ความทุ่มเท และความกระตือรือร้นที่เธอมอบให้ฉัน คุณครูฮัว นักเรียนที่เงียบขรึม ขี้อาย และไม่มั่นใจในตัวเองสมัยที่ฉันอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 เป็นครูประจำชั้น และนักเรียนคนนั้นในวันนี้ก็กล้าหาญ เข้มแข็ง และชอบมีส่วนร่วมในกิจกรรมของโรงเรียนและชั้นเรียน...
ด้วยนิสัยขี้อายและเงียบขรึมของเธอ ตั้งแต่วันแรกๆ ที่คุณครูฮวาเข้ามาเป็นครูประจำชั้นแทนครูคนเก่าที่ประสบอุบัติเหตุ ฉันก็ยังคงรู้สึกไม่ประทับใจในตัวเธอเลย ทุกวันคุณครูฮวาก็ยังคงมาสอนอย่างกระตือรือร้น เมื่อมีแบบฝึกหัดยากๆ เธอมักจะพูดว่า "ถ้าไม่เข้าใจบทเรียนไหน ถามมาได้เลย" แต่ด้วยความหวาดกลัวและขี้อาย ฉันจึงไม่กล้าเข้าไปถามเธอเลย
จนกระทั่งถึงวันเรียนฤดูหนาวตอนฉันอยู่ชั้น ป.3 วันนั้นเป็นวันเรียนที่น่าจดจำที่สุด และยังเป็นวันที่ความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าเลิกเรียนแล้ว เมื่อนักเรียนทุกคนออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉันกับครูในห้องเรียน ฉันช่วยเธอปิดหน้าต่าง เพราะฟ้าเริ่มมืดลงอย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกกังวลและหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าฉันยังอยู่ในห้องเรียน คุณครูฮวาจึงถามทันทีว่า "หนูยังไม่กลับบ้านเหรอคะ วันนี้แม่มารับหนูสายหรือเปล่าคะ" ราวกับรอให้เธอถาม ความทุกข์ใจทั้งหมดก็เหมือนจะไหลรินออกมาเป็นสองสาย ฉันสะอื้นไห้ “แม่มารับไม่ได้ แม่ต้องไปโรงเรียนในเขตชายแดนภูเขาสามเดือน แม่บอกว่าโรงเรียนอยู่ไกลมาก กลับบ้านวันเดียวไม่ได้ ฉันรอยายมารับ แม่บอกว่าวันนี้จะไปรับสาย เพราะต้องไปเมืองเพื่อไปหาหมอ...”
เธอกอดฉัน ปลอบใจฉันจนกระทั่งเสียงสะอื้นของฉันหายไป เธอพูดว่า “งั้นคุณฮัวจะรอคุณอยู่กับคุณตุ้ย ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวอีกต่อไป” ในขณะนั้น รอยยิ้มและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของเธอทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอสนิทสนม เป็นมิตร และเปิดเผยมาก จากนั้นเธอก็ลูบหัวและถักผมให้ฉัน ระหว่างทางกลับบ้านวันนั้น ฉันเล่าเรื่องที่ฉันกับคุณยายเพิ่งคุยกันให้ฟัง
ตั้งแต่บ่ายวันนั้น ฉันไม่กลัววิชาคณิตศาสตร์ของเธออีกต่อไป ฉันตั้งใจฟังการบรรยายของเธอมากขึ้น เสียงของเธอใสแจ๋ว และจะช้าลงถ้าเธอเห็นว่าเรายังงงอยู่ ระหว่างเรียนภาษาเวียดนาม เธอบรรยายด้วยอารมณ์ โดยเฉพาะตอนที่เธออ่านบทกวี เสียงของเธอราวกับบทเพลง ผสมผสานกับเสียงกระซิบของสายน้ำปันอันไพเราะ เป็นครั้งแรกที่ฉันถามเธออย่างกล้าหาญเกี่ยวกับส่วนที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันอาสาไปที่กระดานเพื่อทำแบบฝึกหัด แม้ว่าจะยังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังชมฉันว่า "ตือ พัฒนาฝีมือขึ้นแล้ว" คำพูดให้กำลังใจของเธอทำให้ใจฉันเต้นแรง อยากกลับบ้านเร็วๆ ไปอวดคุณยาย และโทรหาแม่เพื่อบอกว่าท่านเห็นคุณค่าในความพยายามของฉัน...
แม้ว่าฉันจะไม่สามารถฟังการบรรยายที่เปี่ยมด้วยความรักและทุ่มเทของเธอได้อีกต่อไป แต่ฉันก็รู้ว่าคุณครูฮัวยังคงเป็นครูที่ฉันเคารพและจดจำไว้ในใจเสมอ ครูผู้มีหัวใจเปี่ยมด้วยความอดทนดุจแม่ สอนบทเรียนเกี่ยวกับความสามัคคี ความรัก และคอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจ สร้างแรงบันดาลใจ และมอบปีกให้กับความฝันของฉันบนเส้นทางการเรียนรู้ ฉันรู้สึกมีความสุขมากที่ได้เป็นลูกศิษย์ของเธอ
เหงียน ฟาม เกีย ตู
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202511/khac-ghi-hinh-bong-co-c9b044d/
การแสดงความคิดเห็น (0)