หลงอยู่บนเขื่อนร้าง

การหลงทางในครั้งนั้นไม่เพียงแต่เตือนให้ฉันระมัดระวังในการไปฐานทัพเท่านั้น แต่ยังสอนให้ฉันเรียนรู้ว่าเบื้องหลังถนนทุกสายและการเดินทางทุกครั้งมีคนธรรมดาที่พร้อมจะช่วยเหลือฉันอยู่เสมอ

ช่วงเวลาที่ฉันหลงทางในเขื่อนร้างเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนในช่วงแรกๆ ที่ฉันเป็นนักข่าว

เกือบสิบปีก่อน ตอนที่ผมเริ่มทำงานเป็นนักข่าวใหม่ๆ ถึงแม้จะไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นั้นมากนัก ผมก็เคยคิดว่าแค่มีกล้องกับสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ก็สามารถทำงานได้ทุกที่ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น

วันนั้น ฉันได้รับมอบหมายให้รายงานสถานการณ์ผลผลิต ทางการเกษตร ริมฝั่งแม่น้ำของตำบลหนานเว้ (เมืองชีลิงห์) ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าเป็นวันที่ต้นฤดูหนาว แสงแดดจางลงหลังดงไผ่ เมื่อฉันเลี้ยวเข้าสู่คันดิน ฉันคิดในใจว่าแค่เดินไปตามคันดินก็ถึงท่าเรือเฟอร์รี่ไปอำเภอน้ำแซคแล้วกลับบ้าน แต่ยิ่งเดินมากเท่าไหร่ เส้นทางคันดินก็ยิ่งยาวไกลขึ้นเท่านั้น พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีผู้คน ลมเริ่มพัดแรง ลมต้นฤดูหนาวที่พัดมาจากแม่น้ำทำให้ฉันตัวสั่น ด้านขวาคือแม่น้ำ ด้านซ้ายคือนาข้าวที่เพิ่งเก็บเกี่ยวเสร็จ เหลือเพียงรากที่เปลือยเปล่า ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ตัวว่าหลงทาง

ตอนนั้น Google map ยังไม่เป็นที่นิยม แบตเตอรี่โทรศัพท์ก็ใกล้จะหมดแล้ว ไม่มีใครถาม ผมเลยเริ่มกังวลใจ ผมหยุดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ เดินต่อไปอีกหน่อยก็เจอชายคนหนึ่งกำลังตัดหญ้าอยู่บนเขื่อน ผมรีบถามทางไปท่าเรือเฟอร์รี่ พอเห็นคำถามเร่งด่วนของผม เขาเดาว่าผมหลงทาง เขาชี้ทางไปท่าเรือ บอกให้ผมรีบหน่อยเพราะเรือเฟอร์รี่จะออกเช้า ผมโค้งคำนับขอบคุณและรีบเดินตามทางที่ชายชราบอก โชคดีที่ผมขึ้นเรือเฟอร์รี่เที่ยวสุดท้ายของวันได้

ฉันนั่งอยู่บนเรือเล็ก ฟังเสียงเครื่องยนต์ดังกึกก้อง และถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ช่วงเวลาที่ผมหลงทางกลายเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนในช่วงแรก ๆ ของการเป็นนักข่าว มันไม่เพียงแต่เตือนให้ผมระมัดระวังเมื่อไปฐานทัพ แต่ยังสอนให้ผมรู้ว่าเบื้องหลังทุกเส้นทาง ทุกการเดินทาง มีคนธรรมดา ๆ ที่พร้อมจะช่วยเหลือเสมอ

ทราน เฮียน

ที่มา: https://baohaiduong.vn/lac-duong-tren-con-de-vang-414439.html