การเผยแพร่อัตลักษณ์เวียดนามจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ

ขณะที่ศึกษาในต่างประเทศ บ๋าวเหงียนเข้าร่วมชมรมต่างๆ มากมาย กลายเป็นผู้นำของสมาคมนักเรียนต่างชาติและชมรมวัฒนธรรมในโรงเรียน เธอมีโอกาสมากมายที่จะแบ่งปันเกี่ยวกับวัฒนธรรมเวียดนาม

เหงียน ข่านห์ เป่า เหงียน (ซ้าย) จัดกิจกรรมการกุศลขณะกลับบ้านเพื่อเยี่ยมครอบครัวในช่วงฤดูร้อนปี 2024 - ภาพ: NVCC

เมื่อสองปีก่อน เหงียน ข่านห์ เปา เหงียน ออกจากครอบครัวไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา และวิธีที่นักศึกษาสาวชาวเวียดนามคนนี้เติมเต็มความว่างเปล่าจากการอยู่คนเดียวในต่างแดนก็คือการเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ มากมาย และใช้ทุกโอกาสอย่างเต็มที่เพื่อแนะนำเวียดนาม

ที่โรงเรียน Lawrenceville ในเมือง Lawrenceville (รัฐนิวเจอร์ซีย์ สหรัฐอเมริกา) หญิงสาววัย 17 ปีคนนี้ดำรงตำแหน่งประธานชมรม Model United Nations (MUN) หัวหน้าแผนกเทคนิคละครและเทศกาลละครฤดูหนาว ประธานสมาคมนักเรียนต่างชาติ รองประธานชมรมวัฒนธรรมของโรงเรียน และยังเป็นผู้อำนวยการละครอีกด้วย

ที่นี่ฉันได้เรียนรู้ที่จะส่งเสริมแนวทางแก้ปัญหาที่สร้างสรรค์ ส่งเสริมความเป็นพลเมืองที่ดี และสร้างวัฒนธรรมแห่งการแบ่งปัน คุณค่าของการทำงานเป็นทีมนั้นชัดเจนเมื่อเรามารวมตัวกันเพื่อค้นหาวิธีการใหม่ๆ ในการแก้ไขปัญหา ซึ่งล้วนเกิดจากความพยายามร่วมกัน ไม่ใช่จากบุคคลเพียงคนเดียว

อิสระเมื่ออายุ 15 ปี

* สมมติว่าคุณ "หนี" ครอบครัวตอนอายุ 15 ปี คุณต้องเผชิญกับความยากลำบากอะไรบ้างเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก?

เหงียน คานห์ บาว เหงียน

- ความท้าทายที่ใหญ่ที่สุดคงเป็นเรื่องของความคิดถึงบ้านและความรู้สึกว่าหลงทางในต่างแดน นักเรียนต่างชาติหลายคนคิดถึงบ้านมากเช่นเดียวกับฉัน แต่ตารางเรียนของพวกเขาแน่นมากจนไม่มีเวลาคิดถึงการกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัว

สำหรับฉัน ฉันเอาชนะความยากลำบากเบื้องต้นนั้นได้ด้วยการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรมอย่างกระตือรือร้นตามความสามารถของฉัน ทั้งนี้เพื่อเตือนตัวเองถึงรากเหง้าของตัวเอง และเพื่อมีโอกาสแบ่งปันความงดงามของวัฒนธรรมเวียดนามกับเพื่อนต่างชาติ

แต่ฉันมักจะโทรหาครอบครัว ฉันคิดว่าสิ่งสำคัญคือแม้ว่าคุณไม่ได้อยู่ไกลจากครอบครัว แต่พวกคุณแต่ละคนต้องจำไว้ว่าไม่มีการสนับสนุนใดที่ล้ำค่าไปกว่าครอบครัว

นั่นคือที่ที่คนที่คุณรักจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ คอยรับฟังและพร้อมที่จะไปกับคุณไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

* คุณเป็นคนที่กระตือรือร้นมากเพราะต้องทำหน้าที่หลายอย่าง ทั้งเรื่องรูปร่างและหน้าที่ แล้วผลงานของคุณล่ะ?

- พลังงานของฉันมาจากการได้มีส่วนร่วมในสิ่งที่ฉันหลงใหล เช่น การทำงานร่วมกับเพื่อนๆ และครู ฉันยังพูดได้อีกด้วยว่าฉันโชคดีมากที่ได้รับโอกาสให้ดำรงตำแหน่งผู้นำในองค์กรต่างๆ มากมายในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นด้านวิชาการ ชมรมวัฒนธรรม โรงละคร... ตำแหน่งเหล่านี้ทำให้ฉันตระหนักว่าความหลงใหลสามารถเป็นแรงผลักดันที่ทรงพลังได้เพียงใด

ในเวลาเดียวกัน ฉันยังได้เรียนรู้วิธีจัดการเวลาด้วย เนื่องจากมีการประชุมที่กินเวลานานถึงดึกดื่น หรือกิจกรรมที่เกิดขึ้นในช่วงเย็นของสัปดาห์หรือวันหยุดสุดสัปดาห์ จากกิจกรรมนอกหลักสูตรแต่ละกิจกรรม ฉันได้สะสมทักษะต่างๆ มากมาย ซึ่งช่วยเสริมการเรียนรู้ของฉันได้เป็นอย่างดี

ประสบการณ์อันล้ำลึกของฉันจนถึงตอนนี้คือการเรียนรู้เป็นกระบวนการที่ไม่มีวันสิ้นสุดซึ่งคุณสามารถเรียนรู้ได้ทุกที่ทุกเวลา

การเขียนเป็นโอกาสในการผ่อนคลายและสงบสติอารมณ์

* บทความของคุณตีพิมพ์ลงในนิตยสารของโรงเรียนไปหลายเรื่องแล้วใช่ไหม?

- ฉันชอบการเขียนมาตั้งแต่เด็ก เพราะเป็นกิจกรรมที่ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและสงบ การเขียนเป็นประจำทำให้ฉันตระหนักว่าในช่วงเวลาดังกล่าว ถ้อยคำบนหน้ากระดาษไม่ได้เป็นเพียงการบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดความคิดและอารมณ์ต่างๆ ของฉันอีกด้วย

การสื่อสารมวลชนมีความสำคัญมากเช่นเดียวกับความรู้ซึ่งเป็นทรัพยากรอันล้ำค่าหากสามารถถ่ายทอดข้อความได้อย่างมีประสิทธิภาพ จากประสบการณ์ส่วนตัวของฉัน ฉันมักคิดว่าหากใครต้องการแสวงหาความรู้และข้อมูลอันมีค่าจริงๆ การสื่อสารมวลชนเป็นหนทางที่รวดเร็วและช่วยให้พวกเขาเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นได้ง่ายที่สุด

* ในฐานะที่เป็นสาวเวียดนามที่ใช้ชีวิตร่วมกับวัฒนธรรมตะวันตก ฉันจะสามารถแบ่งปันวัฒนธรรมเวียดนามกับเพื่อนต่างชาติได้อย่างไร และจะได้รับการยอมรับหรือไม่

- จากการเป็นผู้นำในสมาคมนักเรียนต่างชาติและชมรมวัฒนธรรมของโรงเรียน ฉันจึงมีโอกาสมากมายในการแบ่งปันวัฒนธรรมเวียดนามกับเพื่อนๆ ในรูปแบบต่างๆ ตัวอย่างเช่น ฉันทำอาหารเวียดนามมากมายในงานเลี้ยงอาหารกลางวันของโรงเรียน เพื่อให้เพื่อนๆ จากหลายประเทศได้เพลิดเพลินกับรสชาติที่คุ้นเคย เช่น ปอเปี๊ยะสด แซนด์วิชหมูแดง เป็นต้น

ฉันยังจัดงาน แฟชั่นอี เวนต์ที่นำชุดอาวหญ่ายของเวียดนามมาเปิดตัวอย่างภาคภูมิใจ ฉันยังใช้โอกาสนี้แบ่งปันและสอนเรื่องราวที่น่าสนใจมากมายเกี่ยวกับภาษาและวัฒนธรรมเวียดนามให้คุณฟัง ซึ่งสำหรับฉันแล้ว ถือเป็นสิ่งที่สวยงามและน่าภาคภูมิใจมาก!

แล้วผลตอบรับที่ฉันได้รับล่ะ? เป็นไปในทางบวกมาก หลายๆ คนต่างถามกันอย่างตื่นเต้นว่างาน ด้านอาหาร ครั้งต่อไปจะจัดขึ้นเมื่อไหร่ บางคนถึงกับถามฉันเป็นภาษาเวียดนามหรือเล่าเรื่องราวที่ทำให้พวกเขาอยากรู้เกี่ยวกับประเทศของเรา

สัญญาว่าจะกลับมาอีกครั้ง

* การไปโรงเรียนแล้วกลับมาคือความรักชาติ คุณคิดอย่างนั้นไหม?

- ฉันยังคงเดินทางค้นหาตัวเองและไม่แน่ใจว่าจะเลือกเรียนสาขาใดในอนาคต แต่ฉันรู้ว่าฉันสนใจ สังคมศาสตร์ มากกว่า สำหรับฉัน การไปเรียนต่อต่างประเทศไม่ใช่การจากไปอย่างแท้จริง แต่เป็นการสัญญาว่าจะกลับไปพร้อมกับความรู้ที่สามารถสร้างคุณค่าให้กับชุมชนของฉันได้

สำหรับฉันแล้ว การนำวัฒนธรรมเวียดนามไปเผยแพร่ให้คนทั่วโลกได้รู้จักและแบ่งปันให้กับชุมชนอื่นๆ ถือเป็นวิธีแสดงความรักชาติที่ฉันยังคงทำอยู่ทุกวัน และหากในอนาคต ฉันสามารถนำสิ่งที่เรียนรู้จากช่วงเวลาเหล่านี้มาสร้างสรรค์ประโยชน์ให้กับบ้านเกิดเมืองนอนได้ นั่นจะเป็นจุดหมายปลายทางที่ฉันตั้งตารอ

ที่มา: https://tuoitre.vn/lan-toa-ban-sac-viet-tu-nhung-viec-nho-20250625103501982.htm