การเผยแพร่อัตลักษณ์เวียดนามจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ

ระหว่างที่ศึกษาต่อต่างประเทศ บ๋าวเหงียนได้เข้าร่วมชมรมต่างๆ มากมาย กลายเป็นผู้นำสมาคมนักเรียนต่างชาติและชมรมวัฒนธรรมของโรงเรียน เธอมีโอกาสมากมายที่จะแบ่งปันเกี่ยวกับวัฒนธรรมเวียดนาม

เหงียน ข่านห์ เบา เหงียน (ซ้าย) จัดกิจกรรมการกุศลขณะกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัวในช่วงฤดูร้อนปี 2024 - ภาพ: NVCC

เมื่อสองปีก่อน เหงียน ข่านห์ เบา เหงียน ทิ้งครอบครัวไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา และวิธีที่นักศึกษาหญิงชาวเวียดนามคนนี้เติมเต็มความว่างเปล่าจากการอยู่คนเดียวในต่างแดน ก็คือการเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ มากมาย ฉวยโอกาสทุกวิถีทางเพื่อแนะนำเวียดนาม

ที่โรงเรียน Lawrenceville ในเมือง Lawrenceville (รัฐนิวเจอร์ซีย์ สหรัฐอเมริกา) เด็กสาววัย 17 ปีคนนี้ดำรงตำแหน่งประธานชมรม Model United Nations (MUN) หัวหน้าแผนกเทคนิคด้านการละครและเทศกาลละครฤดูหนาว ประธานสมาคมนักเรียนต่างชาติ รองประธานชมรมวัฒนธรรมของโรงเรียน และยังเป็นผู้อำนวยการละครอีกด้วย

ที่นี่ฉันได้เรียนรู้ที่จะส่งเสริมแนวทางแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ ส่งเสริมความเป็นพลเมืองที่ดี และสร้างวัฒนธรรมแห่งการแบ่งปัน คุณค่าของการทำงานเป็นทีมปรากฏชัดเมื่อเรามารวมตัวกันเพื่อค้นหาวิธีการใหม่ๆ ในการแก้ไขปัญหา ซึ่งล้วนเกิดจากความร่วมมือร่วมใจ ไม่ใช่แค่จากคนๆ เดียว

อิสระเมื่ออายุ 15 ปี

* สมมติว่าคุณ "หนี" จากครอบครัวตอนอายุ 15 ปี ตอนที่ยังเป็นเด็ก คุณต้องเผชิญกับความยากลำบากอะไรบ้าง?

เหงียน ข่านห์ เบา เหงียน

- ความท้าทายที่ใหญ่ที่สุดน่าจะเป็นความคิดถึงบ้านและความรู้สึกเหมือนหลงทางในต่างแดน นักศึกษาต่างชาติหลายคนก็คิดถึงบ้านเหมือนฉัน แต่ตารางเรียนแน่นมากจนไม่มีเวลาคิดถึงการกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัวเลย

สำหรับฉัน ฉันเอาชนะความยากลำบากในช่วงแรกนั้นได้ด้วยการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรมอย่างกระตือรือร้นเท่าที่ทำได้ เพื่อเป็นการเตือนใจตัวเองถึงรากเหง้าของตัวเอง และเพื่อมีโอกาสแบ่งปันความงดงามของวัฒนธรรมเวียดนามกับเพื่อนต่างชาติ

แต่ฉันมักจะโทรหาครอบครัว ฉันคิดว่าสิ่งสำคัญคือ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ไกลจากครอบครัว แต่ทุกคนต้องจำไว้ว่า ไม่มีการสนับสนุนใดที่ล้ำค่าไปกว่าครอบครัว

นั่นคือที่ที่คนที่คุณรักจะอยู่ที่นั่นเสมอ คอยรับฟังและพร้อมที่จะไปกับคุณไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

* คุณเป็นคนที่กระตือรือร้นมากเรื่องหุ่นเพรียวบาง เพราะคุณมีหลายบทบาท แล้วความสำเร็จของคุณล่ะ?

- พลังงานของฉันมาจากการได้มีส่วนร่วมในสิ่งที่ฉันหลงใหล การทำงานร่วมกับเพื่อนๆ และคุณครู ฉันยังพูดได้อีกอย่างว่าฉันโชคดีมากที่ได้รับโอกาสให้ดำรงตำแหน่งผู้นำในองค์กรต่างๆ มากมายในโรงเรียน ตั้งแต่สถาบันการศึกษา ชมรมวัฒนธรรม โรงละคร... ตำแหน่งเหล่านี้ทำให้ฉันตระหนักว่าความหลงใหลสามารถเป็นแรงผลักดันที่ทรงพลังได้มากเพียงใด

ขณะเดียวกัน ฉันยังได้เรียนรู้วิธีบริหารเวลาด้วย เพราะมีการประชุมที่กินเวลานานถึงดึกดื่น หรือกิจกรรมที่จัดขึ้นในช่วงเย็นระหว่างวันธรรมดาหรือวันหยุดสุดสัปดาห์ กิจกรรมนอกหลักสูตรแต่ละอย่างทำให้ฉันได้สะสมทักษะต่างๆ มากมาย ซึ่งช่วยเสริมการเรียนรู้ของฉันได้เป็นอย่างดี

ประสบการณ์อันล้ำลึกของฉันจนถึงตอนนี้คือการเรียนรู้เป็นกระบวนการที่ไม่มีวันสิ้นสุดซึ่งคุณสามารถเรียนรู้ได้ทุกที่ทุกเวลา

การเขียนเป็นโอกาสที่จะผ่อนคลายและสงบลง

* บทความของคุณตีพิมพ์ในนิตยสารของโรงเรียนไปหลายเรื่องแล้วใช่ไหม?

- ฉันรักการเขียนมาตั้งแต่เด็ก เพราะมันเป็นกิจกรรมที่ช่วยให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายและสงบ การเขียนอย่างสม่ำเสมอทำให้ฉันตระหนักว่าในช่วงเวลานั้น คำต่างๆ บนหน้ากระดาษไม่ได้เป็นเพียงการบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดความคิดและอารมณ์ต่างๆ ของฉันอีกด้วย

การสื่อสารมวลชนมีความสำคัญอย่างยิ่ง เช่นเดียวกับความรู้ที่เป็นทรัพยากรอันล้ำค่า หากสามารถสื่อสารสารได้อย่างมีประสิทธิภาพ จากประสบการณ์ส่วนตัว ผมมักคิดว่าหากใครต้องการแสวงหาความรู้และข้อมูลอันมีค่าอย่างแท้จริง การสื่อสารมวลชนเป็นหนทางที่รวดเร็วและช่วยให้พวกเขาเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นได้ง่ายที่สุด

* ในฐานะที่เป็นสาวเวียดนามที่ใช้ชีวิตในวัฒนธรรมตะวันตก ฉันจะแบ่งปันวัฒนธรรมเวียดนามกับเพื่อนต่างชาติได้อย่างไร และจะได้รับการยอมรับหรือไม่

- ด้วยบทบาทผู้นำของฉันในสมาคมนักเรียนนานาชาติและชมรมวัฒนธรรมของโรงเรียน ฉันจึงมีโอกาสมากมายในการแบ่งปันวัฒนธรรมเวียดนามกับเพื่อนๆ ในหลากหลายรูปแบบ ยกตัวอย่างเช่น ฉันทำอาหารเวียดนามมากมายในงานเลี้ยงอาหารกลางวันของโรงเรียน เพื่อให้เพื่อนๆ จากหลายประเทศได้เพลิดเพลินกับรสชาติที่คุ้นเคยที่ฉันคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก เช่น ปอเปี๊ยะทอด แซนด์วิชหมูแดง ฯลฯ

ฉันยังวางแผนจัดงาน แฟชั่น อีเวนต์ที่นำชุดอ่าวหญ่ายของเวียดนามมาเปิดตัวอย่างภาคภูมิใจ ฉันยังถือโอกาสแบ่งปันและสอนเรื่องราวน่าสนใจมากมายเกี่ยวกับภาษาและวัฒนธรรมเวียดนาม ซึ่งสำหรับฉันแล้วมันสวยงามและน่าภาคภูมิใจมาก!

แล้วผลตอบรับที่ฉันได้รับล่ะ? เป็นไปในทางบวกมาก หลายคนถามกันอย่างตื่นเต้นว่างาน อาหาร ครั้งต่อไปจะจัดขึ้นเมื่อไหร่ บางคนถึงกับถามเป็นภาษาเวียดนาม หรือเล่าเรื่องราวที่ทำให้พวกเขาสนใจประเทศรูปตัว S ของเรา

สัญญาว่าจะกลับมา

* การไปโรงเรียนแล้วกลับมาคือความรักชาติ คุณคิดอย่างนั้นไหม?

- ตอนนี้ฉันยังคงค้นหาตัวเองอยู่ และยังไม่แน่ใจนักว่าจะเลือกเรียนสาขาไหนในอนาคต แต่ฉันรู้ว่าฉันสนใจ สังคมศาสตร์ มากกว่า สำหรับฉัน การไปเรียนต่อต่างประเทศไม่ใช่การจากไปอย่างแท้จริง แต่เป็นการสัญญาว่าจะกลับไปพร้อมกับความรู้ที่สามารถสร้างคุณค่าให้กับชุมชนของฉัน

สำหรับฉันแล้ว การนำวัฒนธรรมเวียดนามไปเผยแพร่สู่โลกและแบ่งปันกับชุมชนอื่นๆ ถือเป็นการแสดงออกถึงความรักชาติที่ฉันยังคงทำอยู่ทุกวัน และหากในอนาคตฉันสามารถนำสิ่งที่ได้เรียนรู้จากวันเวลาเหล่านี้มาสร้างสรรค์ประโยชน์ให้กับบ้านเกิดเมืองนอนได้ นั่นจะเป็นจุดหมายปลายทางที่ฉันตั้งตารอคอย

ที่มา: https://tuoitre.vn/lan-toa-ban-sac-viet-tu-nhung-viec-nho-20250625103501982.htm