หนังสือรุ่นนักเรียน

(GLO)-เดือนพฤษภาคม ดวงตะวันเริ่มโปรยน้ำผึ้งลงบนใบไม้ทุกใบ แสงแดดอุ่นๆ เปรียบเสมือนเสียงกระซิบแห่งกาลเวลา เตือนเราว่าวันแห่งการบอกลาครูและมิตรสหายกำลังใกล้เข้ามา ในใจของแต่ละคน ดูเหมือนช่องว่างจะค่อยๆ เปิดออก ช่องว่างของสิ่งต่างๆ ที่เราไม่มีเวลาได้พูดหรือทำ

Báo Gia Lai•27/05/2025

วันรับปริญญาแม้จะถูกกำหนดไว้แล้ว แต่ก็ยังทำให้ใจฉันเจ็บปวด วันเวลาที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุดในห้องเรียนที่คุ้นเคย ตอนนี้ถูกนับเป็นเพียงนาทีและวินาที ต้นราชพฤกษ์ในสวนกำลังเบ่งบาน กลีบดอกสดใส สดชื่น และงดงามเหมือนสมัยเรียนของเรา

ทุกเช้าที่ฉันไปโรงเรียน ฉันรู้สึกราวกับก้าวเดินช้าลงอย่างกะทันหัน ฉันอยากมองทางเดินยาวที่นักเรียนเคยวิ่งเล่นให้ชัดขึ้น อยากสลักทุกรอยขีดข่วนบนโต๊ะไม้ ผนังทุกด้านที่เปื้อนไปด้วยกาลเวลา สิ่งของที่เคยคุ้นเคยจนผ่านไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งล้ำค่าอย่างยิ่ง

ฉันคิดถึงบทเรียนอันสดใส เสียงพัดลมไฟฟ้าที่ดังสม่ำเสมอ ผสมผสานกับเสียงอ่อนโยนของครู ฉันคิดถึงเสียงหัวเราะในสนามโรงเรียน คิดถึงช่วงเวลาที่เล่นลูกขนไก่ใต้ร่มเงาต้นราชพฤกษ์ คิดถึงช่วงเวลาที่ตะโกนใส่ครูว่า "สอบตก"

คำว่า "เพื่อน" สองคำนี้เรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากมาย มีคนที่จะอยู่เคียงข้างเราไปตลอดชีวิต และมีคนที่จะอยู่เคียงข้างเราเพียงช่วงเวลาหนึ่งในวัยเยาว์ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร ความทรงจำที่เรามีร่วมกันในช่วงชีวิตนักศึกษาจะเป็นสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์และไม่อาจทดแทนได้ แม้ในวันพรุ่งนี้ เราอาจจะไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ฉันเชื่อว่าในความทรงจำของทุกคน เราจะยังคงอยู่ในฐานะส่วนหนึ่งของเยาวชนที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์ตลอดไป

ในวันสำเร็จการศึกษา เพื่อนๆ ต่างส่งสมุดรุ่นกัน ลายมือที่เรียบร้อยบันทึกความปรารถนาอันบริสุทธิ์แต่ลึกซึ้ง บางหน้ามีบทกวีที่ดูเก้ๆ กังๆ หรือภาพวาดที่วาดอย่างรีบเร่งแต่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ แต่ละหน้าล้วนเป็นภาพแห่งมิตรภาพจากวันวานอันแสนฝันในเสื้อเชิ้ตสีขาว

ฉันยังเขียนลงในสมุดบันทึกของครู เพื่อเพื่อนๆ และเพื่อตัวฉันเอง ฉันเขียนถึงความฝัน ความทรงจำ ความกลัว และความหวังของฉัน มีคำบางคำที่ฉันไม่เคยกล้าเอ่ยออกมา แต่ตอนนี้มันถูกเขียนขึ้นเพื่อแสดงออกถึงตัวตนของฉัน มีคำขอบคุณที่ไม่เคยเอ่ยออกมา แต่ตอนนี้มันถูกส่งมาด้วยความกตัญญูอย่างจริงใจ

แล้ววันหนึ่ง แต่ละคนก็ต้องแยกย้ายกันไป บางคนเรียนต่อมหาวิทยาลัย บางคนไปต่างจังหวัด บางคนไปไกลแสนไกล บางคนก็ยังคงอยู่ แม้เราจะรู้ว่าการพลัดพรากเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เราก็ยังคงรู้สึกเศร้าใจ ชีวิตคือการเดินทาง และชีวิตนักศึกษาคือการเดินทางอันแสนสั้นแต่งดงาม

ดังนั้น หนังสือรุ่นจึงเป็นหนทางหนึ่งที่เราจะเก็บรักษาความทรงจำอันล้ำค่าไว้ได้ บางทีพรุ่งนี้ ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิต เราอาจจะเผลอพลิกดูมันโดยไม่ได้ตั้งใจ และรู้สึกโหยหาในหัวใจ แต่ในขณะนั้น เราจะยิ้ม เพราะเรารู้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีวัยเยาว์ที่งดงาม

ที่มา: https://baogialai.com.vn/luu-but-hoc-tro-post324989.html