หนังสือรุ่นนักเรียน

(GLO)-ในเดือนพฤษภาคม ดวงอาทิตย์จะเริ่มโปรยน้ำผึ้งลงบนใบไม้ทุกใบ แสงแดดอันอบอุ่นเปรียบเสมือนเสียงกระซิบของกาลเวลา เตือนเราว่าวันแห่งการกล่าวคำอำลาครูและเพื่อนๆ กำลังใกล้เข้ามา ในใจของเราแต่ละคน ดูเหมือนว่าจะมีช่องว่างที่ค่อยๆ เปิดออก มีช่องว่างของสิ่งที่ไม่ได้พูดและไม่ได้ทำ

Báo Gia Lai•27/05/2025

วันรับปริญญาแม้จะกำหนดไว้แล้วก็ตามแต่ก็ยังทำให้หัวใจเจ็บปวด วันเวลาที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุดในห้องเรียนที่คุ้นเคย ตอนนี้ถูกนับเป็นนาทีและวินาที ต้นราชพฤกษ์ในสวนออกดอก กลีบดอกสดใส สดชื่น สวยงาม เหมือนสมัยเรียนเลย

ทุกเช้าในขณะที่ฉันกำลังเดินทางไปโรงเรียน ฉันมักจะรู้สึกว่าก้าวเดินของฉันช้าลง ฉันอยากเข้าไปดูใกล้ๆ บริเวณทางเดินยาวที่นักเรียนเคยวิ่งเล่นกัน อยากแกะสลักรอยขีดข่วนทุกจุดบนโต๊ะไม้ และอยากจารึกรอยเปื้อนบนผนังทุกด้านที่เกิดจากกาลเวลา สิ่งที่เคยคุ้นเคยจนถูกมองข้ามไปโดยไม่บอกกล่าว ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่ง

ฉันจำบทเรียนอันสดใส เสียงพัดลมที่ดังสม่ำเสมอ ผสมผสานกับเสียงอันนุ่มนวลของครูได้ ฉันจำเสียงหัวเราะในสนามโรงเรียน เวลาเล่นลูกขนไก่ใต้ร่มเงาของต้นราชพฤกษ์ เวลาโดนโห่เพราะการทดสอบ "ไม่คาดฝัน" ของครูได้

คำว่า "เพื่อน" สองคำนี้เป็นคำที่เรียบง่ายแต่มีความหมายทางอารมณ์มากมาย มีผู้คนที่อยู่เคียงข้างเราไปตลอดชีวิตและมีผู้คนที่อยู่เคียงข้างเราเพียงช่วงหนึ่งของวัยเยาว์เท่านั้น แต่ไม่ว่าเราจะเป็นใคร ความทรงจำที่เรามีร่วมกันในช่วงชีวิตนักศึกษานี้จะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์และไม่สามารถทดแทนได้ตลอดไป บางทีพรุ่งนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ฉันเชื่อว่าในความทรงจำของแต่ละคน เราจะคงอยู่เป็นส่วนหนึ่งของเยาวชนที่ฉลาดที่สุดตลอดไป

ในวันรับปริญญา เพื่อนๆ ต่างพากันส่งหนังสือรุ่นกัน ลายมือที่ประณีตบันทึกความปรารถนาอันบริสุทธิ์แต่ลึกซึ้ง บางหน้ามีบทกวีที่เงอะงะหรือภาพที่วาดอย่างเร่งรีบแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ แต่ละหน้าคือชิ้นงานแห่งมิตรภาพจากวันวานที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแสนฝัน

ฉันยังเขียนในสมุดบันทึกของครูของฉันสำหรับเพื่อนของฉันและสำหรับตัวฉันเองด้วย ฉันเขียนเกี่ยวกับความฝัน เกี่ยวกับความทรงจำ เกี่ยวกับความกลัว และความหวัง มีคำบางคำที่ฉันไม่เคยกล้าที่จะพูดออกมา แต่ตอนนี้ฉันเขียนมันออกมาเพื่อเป็นวิธีแสดงความรู้สึกออกมา มีคำขอบคุณมากมายที่ไม่เคยได้เอ่ยมาก่อน แต่บัดนี้ส่งมาด้วยความซาบซึ้งใจอย่างจริงใจที่สุด

แล้วพรุ่งนี้แต่ละคนก็ต่างแยกย้ายกันไป บางคนจะเรียนต่อในมหาวิทยาลัย บางคนจะไปอีกทาง บางคนจะไปไกล และบางคนจะอยู่ต่อ ถึงแม้ฉันรู้ว่าการแยกทางเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ฉันก็ยังอดรู้สึกเศร้าไม่ได้ ชีวิตคือการเดินทาง และชีวิตนักเรียนก็เป็นการเดินทางที่สั้นที่สุดแต่ก็สวยงามที่สุด

หนังสือรุ่นจึงเป็นช่องทางที่ช่วยให้เราสามารถเก็บความทรงจำมากมายไว้ได้ บางทีพรุ่งนี้ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิต เราอาจหันกลับไปรู้สึกเจ็บใจและคิดถึงอีกครั้ง แต่ในขณะนั้นเราจะยิ้มได้ เพราะเรารู้ว่าเราได้ใช้ชีวิตวัยเยาว์ที่งดงาม

ที่มา: https://baogialai.com.vn/luu-but-hoc-tro-post324989.html