สีสันแห่งความสุข

(DN) - คุณเคยสงสัยไหมว่า ความสุขมีสีอะไร? เป็นสีชมพูแห่งความรัก สีเหลืองแห่งพระอาทิตย์ยามเช้า หรือสีฟ้าอันสงบสุขของท้องฟ้าหลังฝนตก? แต่ละคนมีสีของตัวเอง ไม่มีใครเหมือนกัน บางคนบอกว่าความสุขคือสีรอยยิ้มของเด็กๆ บางคนบอกว่าเป็นสีควันจากครัวยามบ่าย หรือสีเสื้อของแม่ที่ซีดจางลงหลังจากผ่านพ้นฤดูกาลแห่งแสงแดดและสายลมมามากมาย สำหรับฉัน ฉันเห็นความสุขในหลากหลายสีสัน เปลี่ยนแปลงไปในทุกขณะของชีวิต

ตอนเด็กๆ ความสุขของฉันเป็นสีส้มอบอุ่น สีของขนมที่แม่ซ่อนไว้ในกระเป๋าและแอบหยิบมาใส่มือฉันตอนที่ฉันงอนเพราะโดนดุ บางครั้งความสุขก็เหมือนหน้ากระดาษสีขาวๆ ของสมุดโน้ตเล่มใหม่ตอนที่พ่อนั่งลงข้างๆ ค่อยๆ สอนฉันเขียนเส้นแรกๆ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นในตอนนั้น ฉันรู้สึกมีความสุขโดยไม่รู้ว่ามันเป็นความสุขที่เรียบง่ายมาก

ตอนเด็กๆ ความสุขของฉันเป็นสีเหลืองอ่อน ราวกับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่าง ค่อยๆ ซึมซาบเข้าสู่เส้นผมที่ยุ่งเหยิงของฉันหลังจากคืนที่นอนไม่หลับ ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินแม่เรียก “ลงมากินข้าวเช้าเถอะ เดี๋ยวเย็นๆ คงไม่อร่อย!” เสียงคุ้นเคยจนเป็นเรื่องปกติ แต่การไม่ได้อยู่บ้านแค่วันเดียวกลับทำให้หัวใจฉันว่างเปล่า บางครั้งความสุขก็เป็นเพียงคำพูดที่คุ้นเคย ซึ่งเรากลับมองข้ามไปอย่างไม่ใส่ใจท่ามกลางความวุ่นวายในแต่ละวัน

ฉันยังจำได้ครั้งหนึ่งที่ไปเยี่ยมพ่อแม่ ฉันเพิ่งจอดรถขวางหน้าประตูบ้าน พ่อรีบก้าวลงจากรถ พอเห็นฉัน พ่อก็พูดว่า "กระจกรถเธอหลวม เดี๋ยวฉันขันให้แน่นหน่อย การเดินทางไกลมันอันตราย" พูดจบ พ่อก็ไม่รอคำตอบ แต่รีบหันกลับไปหยิบเครื่องมือที่คุ้นเคย ฉันยืนอยู่ตรงนั้น มองร่างของพ่อโน้มตัวลงนั่งบนรถ มือที่ไหม้แดดกำลังขันสกรูแต่ละตัว ขณะที่พ่อกำลังขันอยู่นั้น พ่อก็เตือนฉันว่า "ลูกต้องใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ อย่าให้มันพังก่อนจะซ่อม" ฉันยิ้มออกมา รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที ปรากฏว่าบางครั้งความสุขก็เรียบง่าย เวลาที่ใครสักคนคอยห่วงใยเราอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรหวานๆ แต่กลับทำให้หัวใจเราอบอุ่น สีสันแห่งความสุขในครั้งนั้นสำหรับฉันคือสีน้ำตาลเข้มของมือที่ด้านของพ่อ แสงแดดตอนบ่ายส่องลงบนผมสีเงินของเขา ความรักที่เรียบง่ายแต่คงอยู่ยาวนานที่สุดในโลก

บางครั้งความสุขก็เปรียบเสมือนรอยยิ้มของเด็กๆ สำหรับฉัน อย่างเช่นบ่ายวันนั้น ลูกสาวตัวน้อยของฉันวิ่งเข้ามาในอ้อมแขน โชว์ภาพวาดที่ขีดเขียนให้ฉันดู แล้วตะโกนว่า "แม่ หนูวาดให้หนู!" เส้นภาพดูยุ่งเหยิง สีดูไม่เข้าที่เข้าทาง แต่ทันใดนั้นใจฉันก็อ่อนลง รอยยิ้มไร้เดียงสาของเธอทำให้ทั้งห้องสว่างไสวขึ้น ปรากฏว่าความสุขอยู่ไม่ไกล มันอยู่ตรงหน้าเราพอดีในวินาทีที่เราเห็นรอยยิ้มอันบริสุทธิ์นั้น

มีบางวันที่ฉันกลับบ้านหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานมาทั้งวัน แค่นั่งลงก็ได้ยินสามีถามเบาๆ ว่า "กินข้าวหรือยัง ขอฉันทำอาหารหน่อย" แค่ประโยคง่ายๆ แบบนี้ แต่ฉันรู้สึกโล่งใจ ความกดดันทุกอย่างดูเหมือนจะหายไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมบางครั้งความสุขจึงไม่ต้องการอะไรมากมาย แค่ใครสักคนที่ห่วงใยและจริงใจ ในเวลานั้น สีสันของความสุขคือความอบอุ่นอ่อนโยนจากการแบ่งปันและความเข้าใจ

บางครั้งฉันก็ไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งนิ่งๆ มองเมฆลอยผ่านหน้าต่าง ฟังเสียงใบไม้เสียดสีกันที่ระเบียง แล้วก็รู้สึกเบาสบายอย่างประหลาด เช้าวันใหม่ จิบกาแฟแก้วแรก ฟังเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วที่ระเบียง ทันใดนั้นทุกอย่างก็รู้สึกสงบสุขอย่างบอกไม่ถูก ช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นไม่ได้สดใส ไม่ได้วุ่นวายอะไร แต่มันกลับทำให้หัวใจฉันอบอุ่น ฉันเข้าใจทันทีว่าความสุขนั้นแท้จริงแล้วไร้สีสัน มันใสราวกับลมหายใจ เบาราวกับสายลม เราแค่ต้องสงบสติอารมณ์ลงบ้างก็รู้สึกถึงมันได้

เคยมีวันที่ฉันวิ่งวุ่นตามหาความสุข คิดว่าจะมีความสุขอย่างแท้จริงก็ต่อเมื่อได้ทำอะไรสำเร็จเท่านั้น แต่ยิ่งวิ่งก็ยิ่งตระหนักได้ว่า ความสุขไม่ใช่จุดหมายปลายทาง แต่เป็นการเดินทาง มันคือช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ ที่เชื่อมโยงกัน เป็นชิ้นส่วนเล็กๆ ที่ประกอบกันเป็นภาพชีวิต และเมื่อเราเรียนรู้ที่จะยิ้มให้กับทุกสิ่ง แม้กระทั่งสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง เราก็ได้สัมผัสกับความสุขแล้ว

ตอนนี้ถ้ามีใครถามฉันว่า “ความสุขมีสีอะไร” ฉันคงจะยิ้มแล้วตอบว่า ความสุขคือสีของความรัก มันคือสีของแสงแดดอุ่นๆ ในยามเช้า สีของหลังคาบ้านที่สงบสุข สีของดวงตาของคนที่เรารัก และสีของสิ่งเรียบง่ายรอบตัวเราที่โปร่งใส แต่ละคนย่อมมีความรู้สึกที่แตกต่างกัน แต่สำหรับฉัน ความสุขมีสีของตัวเองเสมอ ไม่สว่างเกินไป ไม่ซีดเกินไป แต่เพียงพอที่จะทำให้เราเห็นว่าชีวิตนี้มีค่าอย่างแท้จริง

ฮาตรัง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202511/mau-cua-hanh-phuc-38203cc/