ของขวัญแห่งความสุข

ทราปิดร้านขายของชำเร็วกว่าปกติเพราะเหนื่อย หลังจากนับสินค้า คำนวณเงินต้นและดอกเบี้ยประจำวัน ทราก็ปิดสมุดบันทึกและถอนหายใจเบาๆ ตั้งแต่สร้างบ้านและเปิดร้าน สมุดบันทึกก็มีตัวเลขมากขึ้น ตัวเลขที่เต้นระบำอยู่ในหัวของทราหลอกหลอนเธอทุกมื้ออาหารและทุกการนอนหลับ หลังจากวันที่อากาศร้อนอบอ้าว ทราหลับไปบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ข้างหู เป็นเรื่องแปลกที่ทุกครั้งที่เธอเหนื่อย เธอก็ได้ยินเสียงนั้น ตอนแรกมันเป็นเพียงเสียงที่คลุมเครือ จากนั้นเสียงน้ำก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นราวกับว่าอยู่ใกล้หู บางครั้งถึงกับรู้สึกเหมือนมีน้ำไหลอยู่ในใจ เย็นสบาย ช่วยบรรเทาอาการปวดหัวและบรรเทาความเหนื่อยล้า ด้วยเหตุนี้ เมื่อทราตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกไม่หนักอึ้งอีกต่อไป แต่เสียงน้ำมาจากไหนในเมื่อบ้านตั้งอยู่ในเมือง ถูกปิดกั้นด้วยกำแพงคอนกรีต แม้แต่พื้นคอนกรีตก็ยังอึดอัด แล้วน้ำมาจากไหนกัน ทราเล่าเรื่องประหลาดๆ ให้กับลูกสาวฟัง เมย์ยิ้มและพูดว่า “ฉันจะสร้างลำธารให้ลูกเอง ลำธารใสสะอาด” ทรามักจะใจละลายไปกับคำพูดหวานๆ จากริมฝีปากของเธอ แม้ทราจะรู้ว่าที่นี่ไม่มีลำธารใด นอกจากลำธารแห่งความรัก

ภาพประกอบ: พันหนาน

- แม่อายุเท่าไหร่ตอนที่เรียนรู้การหาเงิน?

- เอ่อ... ตั้งแต่ฉันอายุเท่าเธอ ฉันก็รู้วิธีจับปู เก็บถั่วลิสง เก็บพลาสติกขายเป็นเงิน ตอนนั้นชีวิตยังลำบาก ไม่มีข้าวสารผสมข้าวโพดหรือมันสำปะหลังกิน ไม่ใช่แค่ฉัน แต่เด็กทุกคนก็ต้องหาเลี้ยงชีพตั้งแต่อายุยังน้อย

- แล้วเด็กสมัยก่อนไม่มีเวลาเล่นเหรอคะแม่?

- ครับลูก ทำงานเสร็จก็เล่นได้ จริงๆ แล้วผมมีความสุขเสมอ แม้กระทั่งตอนทำงาน

- แล้วถ้าฉันอยากจะหาเงินตอนนี้ คุณจะสนับสนุนฉันไหม?

- จริงเหรอ? อยู่ดีๆ ทำไมถึงคิดจะหาเงินขึ้นมาล่ะ?

- เพราะอยากซื้อหนังสือด้วยเงินตัวเอง อยากช่วยแม่

- อืม... ก็ได้ แต่ว่าจะหาเงินยังไงดีล่ะ

- ฉันอยากให้คุณยืมเงินฉันปลูกสวนดอกไม้ แล้วฉันจะเพาะพันธุ์และขายดอกไม้ ฉันจะคืนเงินให้คุณภายในสามเดือน คุณคิดยังไงกับแผนของฉัน?

ทราโอบกอดเมย์และพูดอย่างรักใคร่ว่า:

- ยินดีครับ เราจะคุยกันต่อก่อนเริ่มนะครับ

บ่ายวันนั้น เมย์วิ่งเล่นไปทั่วบ้าน เป็นครั้งคราวเธอก็มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นสวนเล็กๆ ที่พ่อแม่เพิ่งซื้อไว้ มันคือทุ่งนาข้างรางรถไฟที่ตราเก็บออมไว้ซื้อ ตราต้องการสวนเล็กๆ ให้ลูกๆ ปลูกผักและไม้ผลอีกสองสามต้น ตราเพิ่งจ้างคนงานมาสร้างเขื่อน โดยใช้ตาข่ายเหล็กขึงกั้นระหว่างเขื่อนกับรางรถไฟ ทุกวันหลังเลิกงาน สามีของตราจะไปที่ริมฝั่งแม่น้ำเพื่อนำดินตะกอนกลับมาสองสามกอง ตรายังซื้อเมล็ดพันธุ์ผักมาด้วย ฟางที่คนทิ้งก็ถูกเก็บไปทำปุ๋ยหมักจากพืชผลก่อนหน้าด้วย

สวนเล็กไม่ถึงสี่สิบตารางเมตร แต่พวกเธออยากปลูกทุกอย่าง ทุกวันนี้ทุกมื้ออาหาร ทุกคนในครอบครัวจะปรึกษาหารือกันอย่างกระตือรือร้นว่าจะปลูกอะไรดี สามีวางแผนจะปลูกต้นไม้ประดับหรือทำสวนฝรั่งขายให้คนงานในนิคมอุตสาหกรรมเมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยว ตราวางแผนจะปลูกมะเฟือง อะโวคาโด มะม่วง และเกรปฟรุตหวานๆ ให้ลูกๆ ส่วนที่เหลือจะนำไปปลูกผักเพื่อให้มื้ออาหารของครอบครัวทั้งอร่อยและสะอาด ผู้หญิงมักถูกหลอกหลอนด้วยสารเคมีที่ปนเปื้อนอยู่ในอาหารที่ขายตามท้องตลาด พวกเธอถูกหลอกหลอนเมื่อซื้อของเหล่านั้นมาทำอาหารที่เป็นพิษต่อครอบครัว ดังนั้นตราจึงให้ความสำคัญกับการปลูกผักและผลไม้ที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตเป็นอันดับแรก เมย์ตัวน้อยขอที่ดินผืนหนึ่งเพื่อปลูกดอกไม้ ตราหัวเราะและพูดว่า

- คุณวางแผนจะปลูกดอกไม้อะไร?

- ฉันชอบกุหลาบกับดอกเดซี่ที่สุดเลย ฉันเห็นสวนดอกไม้ระหว่างทางกลับบ้านของคุณยาย ช่วงสุดสัปดาห์จะมีคนมาขายดอกไม้ริมทางเท้า

- วันอาทิตย์นี้เราจะไปเลือกกระถางดอกไม้สวยๆ กัน

-

ทุกบ่าย แทนที่จะเล่นกับเพื่อนๆ ในละแวกบ้าน เมย์จะวนเวียนอยู่แต่ในสวน ความสุขของเมย์ตอนนี้คือการดูแลดอกไม้นานาชนิดหลายสิบกระถาง ทุกดอกตูมเล็กๆ และทุกหน่ออ่อนๆ ล้วนได้รับการทะนุถนอม เมย์เรียนรู้การคำนวณราคา ซื้อ ขาย ทำกำไร กุหลาบในกระถางที่มีดอกตูมมากมายจะถูกเมย์นำไปวางขายหน้าร้านแม่ ส่วนที่เหลือเมย์จะนำไปต่อกิ่งและปลูกในกระถางเล็กๆ เมย์เริ่มสนุกกับการอ่านหนังสือเกี่ยวกับการดูแลต้นไม้ ค้นหาวิธีการต่อกิ่งที่มีประสิทธิภาพทางออนไลน์ ทราซื้อจอบและพลั่วจิ๋วน่ารักๆ ให้ลูกสาวตัวน้อย เธอมองลูกสาวอย่างมีความสุขขณะดื่มด่ำกับสวน แม้ว่าบางครั้งสวนจะเต็มไปด้วยดินและทราย บางครั้งเมื่อตื่นนอนตอนเช้า ทราจะเห็นแจกันกุหลาบที่ลูกสาวเพิ่งเด็ดมาจากสวนและนำมาจัดวางบนโต๊ะ ขณะที่มองดูลูกสาวหายตัวไประหว่างทางไปโรงเรียน ทราก็ยังคงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ที่ลอยออกมาจากนิ้วมือที่สวยงามของเธอ

ผู้คนมักเรียกเมย์ว่า "เจ้านายตัวน้อย" ทุกครั้งที่ไปซื้อของที่ร้านขายของชำของแม่ ทุกคนต่างหยุดชื่นชมกระถางดอกไม้เล็กๆ ที่วางอยู่หน้าร้าน ฤดูกาลนี้ กุหลาบเลื้อยกำลังบานสะพรั่งเป็นช่อเล็กๆ สวยงาม ดอกเดซี่เจอร์เบร่าหลากสีสันกำลังแข่งกันเบ่งบาน ดอกลิลลี่สีแดงบานสะพรั่งกลีบนุ่ม ใครก็ตามที่แวะเวียนมาก็อยากจะซื้อเพราะดอกไม้สวยงามและเพราะเดือนพฤษภาคมเป็นเดือนที่อากาศดีและสดใส บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ริมถนนสายหลักที่วิ่งลงสู่เมืองหลวงและขึ้นไปยังจังหวัดทางภาคเหนือที่มีภูเขาสูง ทำให้มีผู้คนเดินผ่านไปมามากมายตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาพร้อมกระเป๋าเป้และสัมภาระต่างรีบเร่งเดินผ่านไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับเพียงเพราะ "กระถางดอกไม้สวยจัง" ทราชอบเห็นลูกสาวเติบโตจากงานขายดอกไม้ การได้เห็นเธอแนะนำสินค้า สอนวิธีดูแลดอกไม้ และช่วยลูกค้าผูกกระถางดอกไม้แต่ละใบไว้กับรถอย่างทะนุถนอม ทำให้ทรารู้สึกสบายใจ คุณแม่ทุกคนต่างต้องการให้ลูกมีความสุขในการทำงาน ตราเป็นลูกสาวชาวนา เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ดังนั้นเธอจึงเข้าใจคุณค่าของบทเรียนชีวิตในวัยเด็กมากกว่าใครๆ ซึ่งบางครั้งหาไม่ได้ในหนังสือ สมัยเด็ก เธอเคยหลับสนิทในความฝันที่อบอวลไปด้วยกลิ่นโคลน หลายครั้งที่เธอรู้สึกยินดีเมื่อได้อ่านบทกวีของเกียงนัมที่ว่า "ตอนเด็ก ฉันไปโรงเรียนวันละสองครั้ง/ ฉันรักบ้านเกิดเมืองนอนของฉันผ่านหน้าหนังสือเล็กๆ เล่มหนึ่ง/ ใครว่าการต้อนควายเป็นเรื่องยาก/ ฉันได้ยินเสียงนกร้องอย่างฝันๆ จากเบื้องบน" หากเธอไม่ได้มีชีวิตอยู่ในยุคสมัยของการต้อนควายและตัดหญ้า ตราคงไม่ได้พบว่าบทกวีนี้งดงามเช่นนี้...

เมย์นั่งลงและเกลี่ยเหรียญแต่ละเหรียญที่เพิ่งขายได้จากการขายดอกไม้ เกลี่ยให้เรียบด้วยมือที่เต็มไปด้วยรอยข่วนจากหนามกุหลาบ เมย์ใส่เงินลงในกล่องเล็กๆ หลังจากจ่ายเงินต้นที่ยืมมาจากแม่คืนแล้ว ด้วยดอกเบี้ยที่เหลืออยู่ เมย์จึงเตรียมแผนการเล็กๆ ของเธอกับพ่ออย่างเงียบๆ บางครั้งพ่อกับลูกสาวก็จะแอบไปไหนมาไหนด้วยกัน บางครั้งก็ไปป่า บางครั้งก็ไปลำธาร และทุกครั้งที่กลับมาก็จะนำถุงกรวดสีขาวบริสุทธิ์หรือหินกรวดหลากสีมาด้วย ทราก็ลืมเรื่องราวยามบ่ายอันแสนสุขของลูกสาวไป เพราะเธอยุ่งอยู่กับการนำเข้าสินค้าใหม่ ตรวจสอบสินค้าคงคลัง และวิ่งวุ่นหาทุนทำธุรกิจ จำนวนลูกค้าเพิ่มขึ้นทุกวัน บางครั้งแค่มาซื้ออมยิ้มหรือปากกาลูกลื่น เธอก็ใช้เวลาพูดคุยกันครึ่งชั่วโมง ทรากำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารให้ลูกค้า กังวลเรื่องปากหม้อปลาตุ๋นในครัว และกระทะไข่ดาวที่ยังไม่ได้พลิกกลับด้าน ทุกวันเธอยุ่งอยู่กับเรื่องสารพัด ก่อนที่เธอจะได้ตักข้าวเข้าปาก ลูกค้าก็เริ่มเรียกเสียงดังหน้าร้าน ตราแค่อยากนอนหลับสนิทท่ามกลางกลิ่นหอมของดอกกุหลาบจากลูกสาวตัวน้อย และเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ตราให้กำลังใจตัวเองว่าอีกไม่นาน เมื่อหนี้หมด เธอจะได้มีชีวิตที่สงบสุข

ทราป่วยหนัก เป็นโรคที่คาดการณ์ไว้หลายวันก่อน เมื่อเธอนอนหลับได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน บางครั้งอาการไมเกรนก็รบกวนจิตใจทรา แต่เธอไม่ยอมพักผ่อน แม้สามีจะพยายามขายสินค้าก็ตาม เธอกลัวว่าสินค้าจะเยอะเกินไป เขาจะจำราคาไม่ได้ และถ้าขายผิดจะได้กำไรมาจากไหน เมย์รีบพูดทันทีว่า "ปล่อยให้แม่จัดการเองเถอะ แม่รู้ราคาสินค้าทุกอย่างอยู่แล้ว" แต่ทราอยากให้ลูกใช้เวลาเรียนหนังสือและทำสวน

ตรากลัวว่าหากลูกของเธอถูกล้อมรอบด้วยสิ่งของหลายร้อยชิ้น จิตใจของเธอจะไม่แจ่มใสพอที่จะเรียนหนังสือ ตราพยายามอย่างหนักจนกระทั่งเธอล้มลง นอนเป็นไข้เพ้ออยู่ในห้อง ฟังลูกค้าที่คุ้นเคยเรียกซื้อของแต่ไม่สามารถลุกขึ้นได้ ในอาการเพ้อคลั่งของเธอ ตราได้ยินเสียงลูกสาวถามคำถาม จับมืออย่างห่วงใย และมีผ้าอุ่นๆ วางบนหน้าผาก ตราได้กลิ่นโจ๊กหอยลาย ได้ยินเสียงชามและตะเกียบเสียดสีกัน และเสียงมีดและเขียงในครัว ซึ่งปลุกเธอให้ตื่นจากอาการเพ้อคลั่ง ตราคลานลงไปที่ห้องครัว เห็นสามีและลูกๆ กำลังทำอาหารด้วยกัน กลิ่นโจ๊กหอยลาย โอ้โห นั่นคือกลิ่นที่ทำให้ตราอยากอาหารอยู่เสมอแม้กระทั่งตอนที่เธอป่วย

- แม่ กินโจ๊กหอยลายชามนี้ให้หมด กินยาให้หมด แค่นี้ลูกก็หายแล้ว ออกไปเล่นในสวนได้แล้ว...

- พ่อและฉันมีของขวัญเซอร์ไพรส์ให้คุณเหรอ?

- ของขวัญให้ฉันเหรอ? มันคืออะไร?

เมย์มองพ่อเพื่อส่งสัญญาณบอกความลับ ทั้งคู่ประสานหน้าเข้าหากันและกระซิบอะไรบางอย่างให้กัน ก่อนจะหัวเราะคิกคัก ทรานั่งพิงหน้าต่าง มองภาพนั้นพลางยิ้มเล็กน้อย ความสุขบางครั้งมาจากช่วงเวลาเรียบง่ายในชีวิตที่ไม่ต้องเสียเงินสักบาท แต่ตรากลับหมกมุ่นอยู่กับการหาเงินมานาน รอคอยที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักวัน ความสุขไม่จำเป็นต้องรอนาน มันอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ท่ามกลางความวุ่นวายและความยากลำบาก เพียงแต่ทราลืมมันไป บัดนี้ทราเดินออกไปที่สวน ลอดผ่านกระถางดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ทันใดนั้นเท้าของทราก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงลำธารไหลมาจากที่ไหนสักแห่ง เสียงอ้อแอ้ นี่ไม่ใช่ความฝัน เสียงนั้นชัดเจนและใกล้และเป็นจริงมาก ทราเดินไปอีกสองสามก้าว ก่อนที่สายตาจะมองเห็นลำธารเล็กๆ ที่ทำจากก้อนกรวดสีขาวและหินก้อนใหญ่ที่เมย์และพ่อแอบแบกกลับมา

- แม่สัญญาว่าจะนำเสียงลำธารไหลกลับมาให้แม่นะ แม่ชอบไหม

ดวงตาของทราพร่ามัวไปด้วยน้ำตา เธอประคองมือเล็กๆ ของลูกน้อยที่เกาแก้ม แล้วพูดอย่างเอ็นดูว่า

- คุณรู้ไหม จริงๆ แล้ว คุณเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในโลกที่ฉันมี ขอบคุณนะ ก้อนเมฆแสนดีของฉัน...

ที่มา: https://baolamdong.vn/van-hoa-nghe-thuat/202504/mon-qua-hanh-phuc-ac879a6/