การนัดหมายกับความไม่เที่ยง

ในชีวิตนี้มีการเผชิญหน้ากันที่ไม่มีใครคาดคิด แต่สุดท้ายแล้วเราก็ยังต้องเผชิญหน้าอยู่ดี นั่นคือช่วงเวลาที่เราได้ยินเสียงกาลเวลาร่วงหล่นราวกับใบไม้แห้ง ลมหายใจของใครบางคนหยุดลงเพียงชั่วครู่ ณ ขณะนั้นเอง ผู้คนก็ตระหนักได้ทันทีว่าตนเองเพิ่งมีนัดกับหวอเทือง เป็นการนัดหมายที่ไร้การเตือนล่วงหน้า ไร้การเชื้อเชิญ แต่เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของผู้คนสั่นคลอน

ฉันก็เป็นเช่นนั้น บ่ายวันหนึ่งที่ไร้ลม ฉันนั่งนับความฝันเก่าๆ ปีที่ครั้งหนึ่งฉันเคยกอดไว้แน่น แต่กาลเวลาพรากทุกสิ่งไป ณ อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ ที่ซึ่งสีของละอองฝนจางหาย ไม่มีใครรอฉันอยู่อีกต่อไป ถนนสายเก่าไม่มีเงาร่วมแบ่งปันอีกต่อไป ตะเกียงเก่าไม่มีใครจุดไฟให้ฉันอีกแล้ว ฉันเพิ่งเข้าใจ เมื่ออนิจจังสัมผัส ทุกสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็น "ของฉัน" ก็กลับเปราะบางราวกับเศษธุลี

ชีวิต…สั้นจนเราไม่ทันเตรียมตัว

เมื่อวานนี้เรายังได้พบกัน ยังคงยิ้มแย้ม ยังคงมีคำพูดคุ้นเคย แต่วันนี้ลมหายใจของใครบางคนได้หยุดลงตลอดกาล แต่ละวันที่ผ่านไปทีละน้อย ทิ้งความทรงจำอันยาวนานไว้ ช่องว่างที่ลึกล้ำในหัวใจฉัน มีความรักที่ฉันไม่เคยมีโอกาสเอ่ยชื่อ มีความเสียใจที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ เรา – พวกเราทุกคน ซ่อนบาดแผลไว้ในใจที่กาลเวลายังไม่เยียวยา

หลังจากผ่านครึ่งชีวิตมา ฉันเก็บเศษเสี้ยวแห่งวัยเยาว์ที่แตกสลาย ราวกับคนที่หลงทางเก็บรอยเท้าของตัวเอง บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนนักเดินทางที่ยืนอยู่กลางท้องฟ้ากว้างใหญ่ ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน บ้านอยู่ที่ไหน ในขณะนั้น หวอเทืองนั่งลงข้างๆ ฉัน เงียบแต่ใกล้พอที่จะได้ยินเสียงลมหายใจของฉัน เขาไม่ได้ตำหนิ ไม่ได้สั่งสอน เพียงแต่พูดด้วยเสียงกระซิบว่า

“ไม่มีใครมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบหรอก ถ้าอยากสบายใจก็ต้องปล่อยวางความเจ็บปวด”

คำพูดเหล่านั้นเปรียบเสมือนมีด แต่เป็นมีดที่สามารถรักษาได้

ฉันเริ่มมอง โลก ด้วยสายตาที่ช้าลง ฉันเริ่มซาบซึ้งกับเสียงรถราบนถนนทุกสาย ใบไม้ร่วงหล่นบนชายคาทุกต้น สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันเคยลืมเลือนไป ตอนนี้กลับกลายเป็นบททดสอบที่ทำให้ฉันตระหนักว่าฉันยังมีชีวิตอยู่

แล้วผมก็ตระหนักถึงสิ่งที่น่าตกใจที่สุด:

ผู้คนไม่ได้กลัวการสูญเสียอะไร… พวกเขาแค่กลัวว่าจะไม่มีเวลาเอ่ยคำแห่งความรักเท่านั้น

ฉันจึงได้เรียนรู้ที่จะรักอีกครั้ง รักช้าลง รักลึกซึ้งขึ้น รักคนอื่น และรักตัวเอง — คนที่อดทนมายาวนานโดยไม่เอ่ยคำใด

แต่การเรียนรู้ที่จะรักก็คือการเรียนรู้ที่จะอดทนเช่นกัน

เพราะไม่มีใครผ่านชีวิตมาได้โดยไม่รู้สึกแตกหักสักครั้ง ในคืนที่ฝนตก ความเจ็บปวดเก่าๆ ก็กลับมาอีกครั้ง ฉันคิดว่ามันเป็นสัญญาณของความอ่อนแอ แต่กลับกลายเป็นบทเรียนชีวิต แต่ละบาดแผลคือแผนที่นำทาง น้ำตาแต่ละหยดคือหลักชัยที่บ่งบอกถึงการเติบโตเป็นผู้ใหญ่

คืนหนึ่ง ลมหนาวพัดผ่านหลังคาเข้ามา ฉันรู้สึกแก่ขึ้นเล็กน้อย ความเหงาอยู่ข้างๆ เหมือนเพื่อนเก่า ฉันเคยคิดว่าความเหงากำลังไล่ตามฉันอยู่ ไม่ใช่เลย ปรากฏว่ามันอยู่ตรงนั้นมานานแล้ว แต่ตอนนี้ฉันสงบพอที่จะมองมันตรงๆ ได้

และในช่วงเวลาสั้นๆ ฉันก็ตระหนักได้ว่า:

ความไม่เที่ยงมิได้มาทำให้เราหวั่นไหว

มันมาเตือนใจเราให้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเมตตามากขึ้น

ต้องขอบคุณสิ่งนี้ ที่ทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งคนที่ยังอยู่และคนที่จากไป ฉันรู้สึกขอบคุณความรักที่เบ่งบานแล้วก็โรยราไป ฉันรู้สึกขอบคุณความสูญเสียที่ทำลายฉัน เพราะมันทำให้ฉันเห็นคุณค่าของสิ่งที่ยังคงอยู่

วันหนึ่งกับหวอเทิง ฉันได้ก้มหัวแสดงความขอบคุณ

ขอบคุณชีวิตที่ทำให้ฉันได้รัก

ขอบคุณความเศร้าที่สอนให้ฉันรู้จักความอดทน

ขอบคุณตัวเองที่ไม่ยอมแพ้ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด

และที่ไหนสักแห่งในความเงียบสงบของพระอาทิตย์ตกสีม่วง ฉันสงสัยว่า:

“เมื่อไหร่เราถึงจะได้รับความรักอย่างแท้จริง?”

บางที… เมื่อเราสงบพอที่จะเปิดใจ

บางที… เมื่อเราเรียนรู้ที่จะยอมรับการเปลี่ยนแปลงด้วยหัวใจที่ไม่กลัวอีกต่อไป

หรือบางที…คำถามนั้นอาจจะไม่มีคำตอบเลย

แต่ไม่เป็นไร

เพราะหลังจากวันนั้น ฉันได้เรียนรู้ที่จะช้าลง รู้จักยิ้มให้กับความไม่สมบูรณ์แบบ และที่สำคัญที่สุด ฉันได้เรียนรู้ที่จะกุมชีวิตที่เหลือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง อ่อนโยนแต่มั่นคง

ที่มา: https://baophapluat.vn/mot-lan-hen-voi-vo-thuong.html