ฤดูกะหล่ำปลีสีขาวบนท้องฟ้า

มีดอกไม้บางฤดูที่ไม่ส่งเสียงดัง ไม่สดใส ไม่ดิ้นรนหาแสงแดดเหมือนราชพฤกษ์หรือลาเกอร์สโตรเมียสีม่วง มีฤดูกาลดอกไม้ที่เงียบสงบและน่าประหลาดใจ นั่นก็คือ ฤดูของดอกกุหลาบพันปี บนเนินเขาสูงตระหง่านทางตะวันตกของกวางตรี ซึ่งขอบเขตระหว่างพื้นดินกับท้องฟ้าเปราะบางราวกับควันสีฟ้าที่ลอยฟุ้งในยามบ่าย ดอกบัวตองบานสะพรั่งราวกับเสียงกระซิบระหว่างธรรมชาติกับมนุษย์

ได้ผ่านมาหลายดินแดน; ครั้งหนึ่งหยุดอยู่ใต้ร่มเงาของดอกมัสตาร์ดสีเหลืองเสมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาบนทุ่งนา เราเคยหลงใหลในการเฝ้าดูดอกโบตั๋นสีขาวที่บานอยู่บนเนินเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือราวกับภาพวาดที่มีหมอกปกคลุม แต่ไม่เคยรู้สึกหัวใจเบาสบายและกว้างใหญ่เท่ากับตอนที่ยืนอยู่กลางป่าทางตะวันตก ของกวางตรี ซึ่งดอกโบตั๋นร่วงหล่นราวกับหิมะบางๆ ความงามที่ไม่โอ้อวด ไม่โอ่อ่า แต่อ่อนโยนเหมือนเทพนิยายที่ซ่อนอยู่ในความว่างเปล่า

เป็นเช้าตรู่ของต้นฤดูร้อน เมื่อลมยังคงพัดพาหมอกเย็นจากเทือกเขา Truong Son มาให้ เราไปกับ Kray Luong เพื่อน Pa Co ไปตามเส้นทาง โฮจิมินห์ สาขาตะวันตก ตามแนวภูเขาเริ่มต้นจากชุมชน Huong Tan ผ่าน Huong Linh, Huong Phung ชุมชน Huong Viet และจากนั้นไปยังชุมชน Huong Lap - เขตภูเขาของ Huong Hoa ฤดูนี้ป่ายังคงเย็นและชื้น หญ้าและต้นกกทั้งสองข้างถนนส่งเสียงดังกรอบแกรบราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวในอดีต นายเกรียง กล่าวว่า “ถ้าไปในช่วงเวลาที่เหมาะสม คุณจะเห็นดอกโบฮิเนียสีขาวร่วงหล่นเต็มพื้น พวกเราชาวปาโกเรียกช่วงนี้ว่าฤดูแห่งเมฆที่ตกลงมา”

ชาวป่าโกและชาววังเกียวในตำบลเฮืองฟุงเพลิดเพลินกับฤดูดอกโบฮิเนีย

เราหัวเราะเพราะนึกว่าเป็นเพียงการพูดเปรียบเทียบ แต่เมื่อรถมอเตอร์ไซค์ขับผ่านโค้งทางเข้าตำบลเฮืองทัน แล้วเห็นเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาวอยู่เบื้องหน้า เราก็พูดไม่ออกเลย ต้นโสมออกดอกเต็มที่ มีดอกเล็กๆ เป็นช่อ กลีบดอก 5 กลีบเรียว สีขาวบริสุทธิ์ แสงแดดส่องผ่านใบอ่อนลงมาปกคลุมดอกไม้ด้วยชั้นแสงคล้ายหมอก กลีบดอกร่วงหล่นจากกิ่งก้าน สัมผัสพื้นดินช้า ๆ ราวกับกลัวจะปลุกสิ่งที่กำลังนอนหลับอยู่

เราหยุดอยู่ใต้ต้นไทรใหญ่โดยไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงลมพัดพากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้มา กลิ่นถงไม่แรงนัก มันเบาบางเหมือนลมหายใจ เฉพาะเมื่อเราหยุดและผ่อนคลายใจจริงๆ เท่านั้นที่เราจะรู้สึกถึงมันได้ กลิ่นหอมเหมือนน้ำค้างยามเช้าบนปลายใบไม้ ดั่งน้ำพุที่ไหลผ่านความฝัน ความฝันเป็นสีขาว มีกลิ่นหอมของดอกชวนชม มีสตรีคนหนึ่งนั่งทอผ้าอยู่ที่กี่ มีเด็กคนหนึ่งปล่อยกลีบดอกไม้ลอยไปตามลำธาร และมีเสียงแตรเรือลอยขึ้นไปตามช่องเขา และในความฝันนั้น ดอกไม้ก็ยังคงร่วงหล่น ไม่ใช่เพราะการโชว์ ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เป็นการยอมรับตามธรรมชาติ ตามกฎของสวรรค์และโลก...

เช้าตรู่เมื่อเราบอกลาหมู่บ้านที่นี่ เราก็หันหลังกลับไปมองถนนคอนกรีตที่เรียบเนียนเป็นครั้งสุดท้าย บนไหล่ของเรายังมีกลีบดอกโบฮิเนียเหลืออยู่บ้าง เราไม่มีใครอยากปฏิเสธ แต่เราต้องการรักษารสชาติเล็กๆ น้อยๆ ของดินแดน ฤดูดอกไม้ และวิถีชีวิตที่ไม่แข่งขันแต่ลึกซึ้งเอาไว้

ไม่ใช่ดอกไม้ที่ขายตามท้องตลาด หรืออยู่ในร้านดอกไม้หรูหรา แต่ดอกโบฮิเนียดำรงอยู่อย่างเงียบๆ ลึกซึ้ง และภาคภูมิใจในอาณาจักรส่วนตัวของภูเขาและป่าไม้ เช่นเดียวกับชาวปาโกและชาววันเกียวที่นี่ เงียบสงบแต่มุ่งมั่น เรียบง่ายแต่ล้ำลึก อยู่ร่วมกับดินและท้องฟ้าอย่างกลมกลืน...

ที่มา: https://cand.com.vn/Chuyen-dong-van-hoa/mua-trau-trang-tren-lung-troi-i765903/