การยึดบ้าน

ฉันเกิดในชนบทที่ยากจน ซึ่งแม่น้ำโค้งงอเหมือนแขนที่ยื่นออกมาเพื่อยึดหมู่บ้านไว้ ทุกเช้า เสียงพายที่ซัดสาดเบาๆ เสียงผู้คนที่เรียกหากันจากฝั่งตรงข้ามก็ดังก้องเหมือนแม่ของฉันเรียกลูกในฝัน

แม่น้ำบ้านเกิด ภาพโดย: หวู่ กง เดียน

บ้านของฉันตั้งอยู่ท่ามกลางสวนหมาก มีหลังคาทรงเตี้ยที่ดูเหมือนจะโค้งงอไปด้านหน้าภูเขา ผนังทำด้วยดินผสมฟาง ในฤดูฝน น้ำจะซึมผ่านเข้ามา และในฤดูแล้ง ผนังก็จะแตกร้าว แต่ที่นั่นคือที่แรกที่ฉันรู้ว่ากลิ่นความอบอุ่นของครอบครัวเป็นอย่างไร ที่นั่นมีอาหารมื้อเล็กๆ น้อยๆ แต่ยังคงเต็มไปด้วยความรักความอบอุ่นจากครอบครัว

แม่ของฉันเป็นคนอ่อนโยนและอดทน ทุกเช้าแม่จะไปที่สวนตอนที่ยังมืดอยู่ รดน้ำผักแต่ละแถวอย่างขะมักเขม้น สะบัดใบกะหล่ำปลีที่ถูกหนอนกัดออกทุกใบ ตอนเที่ยงแม่จะนอนน้อย มักจะมานั่งพัดให้ฉันเรียนหนังสือ บ่นพึมพำและนับเหรียญที่แม่ได้จากการขายผักในตอนเช้า ฉันจะลืมการนั่งเรือข้ามฟากข้ามแม่น้ำทุกวันได้อย่างไร เมื่อแม่ทำงานหนักเพื่อขายของเพื่อเลี้ยงดูพี่น้องของฉันและตัวฉันให้เป็นคนมีการศึกษา

เมื่อตอนเด็กๆ ฉันไม่มีของเล่นมากนัก สิ่งของที่ฉันเล่นทุกวันก็คือทรายจากริมฝั่งแม่น้ำ ว่าวที่พ่อทำจากกระดาษซีเมนต์ และเสียงขลุ่ยไม้ไผ่ที่เป่าผิดทำนองเมื่อลมพัดสวนมา

ฉันจำไม่ได้ว่าเริ่มเศร้าเมื่อไหร่ อาจเป็นช่วงบ่ายวันหนึ่งในฤดูหนาว เมื่อฝูงเป็ดที่พ่อเลี้ยงเลี้ยงไว้ถูกน้ำพัดหายไป พ่อนั่งเงียบ ๆ ตลอดเวลาโดยไม่พูดอะไร ต่อมา ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านเกิด ยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ และนึกถึงภาพพ่อในตอนนั้น เมื่อพ่อนั่งข้างตะเกียงน้ำมันที่หรี่แสงเพื่อตัดใบหม่อนอ่อนเพื่อเลี้ยงหนอนไหมตอนกลางคืน หัวใจของฉันเจ็บปวดจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ในฝัน ฉันเห็นตัวเองบินสูงมาก มองลงมายังหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เล็กเท่าฝ่ามือ แม่น้ำระยิบระยับราวกับผ้าพันคอที่กระจายอยู่ทั่วความทรงจำของฉัน แต่เมื่อฉันตื่นขึ้น ฉันก็เป็นเพียงเด็กที่นั่งคุกเข่า มองผ่านรอยแยกของประตู ฟังเสียงลมพัดผ่านไม้ไผ่ราวกับเป็นภัยคุกคาม

ยิ่งอายุมากขึ้น ฉันก็ยิ่งเข้าใจว่าความฝันที่จะได้บินไม่สามารถช่วยฉันให้รอดจากโลกนี้ได้ มีเพียงความทรงจำ ไม่ว่าจะเจ็บปวดหรืออ่อนโยน ที่ยังเตือนใจฉันว่าครั้งหนึ่งฉันเคยไปที่นั่น ใช้ชีวิต หัวเราะ และร้องไห้กับหมู่บ้านของฉัน

ชีวิตมนุษย์ทุกคนเปรียบเสมือนสายน้ำและแม่น้ำทุกสายมีต้นกำเนิด ฉันแบกความรู้สึกนี้ไว้ตลอดหลายปีที่เร่ร่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้สึกนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในงานเขียนของฉันในภายหลังราวกับเป็นคำสาป ต้นตอของฉันคือพ่อของฉัน ซึ่งเป็นครูโรงเรียนในหมู่บ้าน พูดน้อยแต่ลึกซึ้ง แม่ของฉัน เป็นผู้หญิงยากจนผมขาวเมื่อฉันยังไม่โต เป็นเสียงจั๊กจั่นในช่วงต้นฤดูร้อน กลิ่นน้ำบ่อโคลนหลังฝนตก เงาไม้ไผ่ที่พิงอยู่บนหน้ากระดาษสีขาวของสมุดเรียนสมัยเด็กของฉัน เป็นแม่น้ำหวู่เจียที่มีการกัดเซาะด้านหนึ่งและการทับถมอีกด้านหนึ่ง เป็นภูเขาสามด้าน เป็นสีเขียวทั้งสี่ด้าน...

แต่ละคนมีวิธี "หวนคืนสู่รากเหง้า" ที่แตกต่างกันผ่านความทรงจำและความคิดถึงในวัยเด็กที่พวกเขาเคยมีและติดตัวไปตลอดชีวิต หลายปีต่อมา เมื่อฉันอาศัยอยู่ในเมือง เดินผ่านตึกสูง เห็นเงาสะท้อนของตัวเองบนพื้นผิวกระจกที่ไม่คุ้นเคย บางครั้งฉันยังคงได้ยินเสียงเรือพายซัดเบาๆ ในยามเช้าตรู่ ตอนนั้นเองที่ฉันตระหนักว่าฉันไม่เคยออกจากที่นี่เลย "หมู่บ้านนั้นจากไปพร้อมกับฉัน/ โดยที่ฉันไม่รู้ตัว/ เพียงแต่ว่าในช่วงกลางของบทกวีที่ฉันเขียน/ เงาของแม่น้ำและภูเขายังคงสั่นไหว/ ฉันเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน/ ตอนนี้หมู่บ้านนั้นอาศัยอยู่ในตัวฉัน"...

ที่มา: https://baoquangnam.vn/neo-lai-que-nha-3157185.html