การยึดบ้าน

ฉันเกิดในชนบทที่ยากจน ที่ซึ่งแม่น้ำโค้งงอราวกับแขนที่ยื่นออกไปโอบอุ้มหมู่บ้านไว้ ทุกเช้า เสียงพายที่ซัดสาดเบาๆ เสียงผู้คนเรียกหากันจากฝั่งตรงข้าม ก้องกังวานราวกับเสียงแม่เรียกลูกในฝัน

แม่น้ำบ้านเกิด ภาพโดย: หวู่ กง เดียน

บ้านของฉันตั้งอยู่กลางสวนหมาก หลังคามุงกระเบื้องเตี้ยๆ ดูเหมือนจะโค้งลงไปหาภูเขา กำแพงทำจากโคลนผสมฟาง ในฤดูฝน น้ำซึมผ่าน และในฤดูแล้ง กำแพงก็แตกร้าว แต่นั่นเป็นที่แรกที่ฉันรู้ว่ากลิ่นอายความอบอุ่นของครอบครัวคืออะไร ที่ซึ่งอาหารมื้อเล็กๆ น้อยๆ แต่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ในครอบครัว

แม่ของฉันเป็นคนอ่อนโยนและอดทน ทุกเช้าเมื่อฟ้ายังมืด เธอจะไปที่สวน รดน้ำผักแต่ละแถวอย่างขะมักเขม้น สะบัดใบกะหล่ำปลีที่ถูกหนอนกัดกินออกทีละใบ ตอนเที่ยงแม่จะนอนน้อย มักจะมานั่งพัดให้ฉันเรียนหนังสือ บ่นพึมพำและนับเหรียญที่แม่ได้จากการขายผักแต่เช้าตรู่ ฉันจะลืมการนั่งเรือเฟอร์รี่ข้ามแม่น้ำทุกวันได้อย่างไร ในเมื่อแม่ทำงานหนักเพื่อขายของเพื่อเลี้ยงดูฉันและน้องๆ ให้เป็นคนดีมีการศึกษา

ตอนเด็กๆ ฉันไม่ค่อยมีของเล่นมากนัก ของที่ฉันเล่นทุกวันก็มีทรายจากริมฝั่งแม่น้ำ ว่าวที่พ่อทำจากกระดาษซีเมนต์ และเสียงขลุ่ยไม้ไผ่ที่พัดผิดจังหวะเพราะลมปะทะ

ฉันจำไม่ได้ว่าเริ่มเศร้าตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจเป็นบ่ายวันหนึ่งในฤดูหนาว ฝูงเป็ดที่พ่อเลี้ยงถูกน้ำพัดหายไป พ่อนั่งเงียบ ๆ ตลอดเวลาโดยไม่พูดอะไรสักคำ ต่อมา ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้าน ยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ และนึกถึงภาพพ่อในตอนนั้น ตอนที่ท่านนั่งข้างตะเกียงน้ำมันสลัว ๆ ตัดใบหม่อนอ่อน ๆ เพื่อเลี้ยงหนอนไหมในยามค่ำคืน หัวใจของฉันปวดร้าวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ในฝัน ฉันเห็นตัวเองลอยสูงลิบลิ่ว มองลงไปยังหมู่บ้านเล็กๆ เล็กเท่าฝ่ามือ สายน้ำระยิบระยับราวกับผ้าพันคอที่แผ่ซ่านไปทั่วความทรงจำ แต่เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันกลับเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่นั่งคุกเข่า มองลอดช่องประตู ฟังเสียงลมหวีดหวิวผ่านต้นไผ่ราวกับเป็นภัยคุกคาม

ยิ่งอายุมากขึ้น ฉันก็ยิ่งเข้าใจว่าความฝันที่จะได้บินไปก็ไม่อาจช่วยฉันจากโลกใบนี้ได้ เหลือเพียงความทรงจำ ไม่ว่าจะเจ็บปวดหรืออ่อนโยน ที่เป็นสิ่งเดียวที่เตือนใจฉันว่าครั้งหนึ่งฉันเคยไปที่นั่น เคยใช้ชีวิต หัวเราะ และร้องไห้กับหมู่บ้านของฉัน

ชีวิตมนุษย์ทุกคนเปรียบเสมือนสายน้ำ และสายน้ำทุกสายย่อมมีต้นกำเนิด ฉันแบกความรู้สึกนี้ไว้ตลอดหลายปีที่เร่ร่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันยังคงวนเวียนอยู่ในผลงานช่วงหลังราวกับคำสาป ต้นตอของฉันคือพ่อ ครูประจำหมู่บ้าน พูดน้อยแต่ลึกซึ้ง มันคือแม่ ผู้หญิงยากจนผมขาวในสมัยที่ฉันยังไม่เป็นผู้ใหญ่ มันคือเสียงจักจั่นต้นฤดูร้อน กลิ่นน้ำบ่อโคลนหลังฝนตก เงาไม้ไผ่ที่พิงอยู่บนหน้ากระดาษสีขาวในสมุดบันทึกสมัยเรียนสมัยเด็กของฉัน มันคือแม่น้ำหวู่เจียที่กัดเซาะด้านหนึ่งและทับถมอีกด้านหนึ่ง ภูเขาสามด้าน สีเขียวขจีทั้งสี่ด้าน...

แต่ละคนมีวิถีทาง “หวนคืนสู่รากเหง้า” ที่แตกต่างกัน ผ่านความทรงจำและความคิดถึงในวัยเด็กที่ครั้งหนึ่งเคยได้สัมผัสและติดตัวไปตลอดชีวิต หลายปีต่อมา ขณะที่ฉันอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ ผ่านตึกสูงระฟ้า มองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองบนพื้นผิวกระจกที่ไม่คุ้นเคย บางครั้งฉันยังคงได้ยินเสียงไม้พายซัดเบาๆ ในยามเช้าตรู่ จนกระทั่งถึงตอนนั้นเองที่ฉันตระหนักว่าฉันไม่เคยจากที่นี่ไป: “หมู่บ้านนั้นจากไปพร้อมกับฉัน/ โดยที่ฉันไม่รู้ตัว/ เพียงแต่ว่าท่ามกลางบทกวีที่ฉันเขียน/ เงาของแม่น้ำและขุนเขายังคงสั่นไหว/ ฉันเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน/ บัดนี้หมู่บ้านนั้นอยู่ในตัวฉัน”...

ที่มา: https://baoquangnam.vn/neo-lai-que-nha-3157185.html