ทุกครั้งที่ฉันหันกลับไปมอง นานแสนนาน ราวกับจะบันทึกความรักและความกตัญญูที่สั่งสมมาตลอดการเดินทางอันยาวนานไว้ในสายตา ไม่รู้ทำไม แต่ทุกครั้งที่การหันศีรษะโดยไม่รู้ตัวกลับทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น ความลังเล ความเศร้าโศก อารมณ์ที่ไร้ขอบเขต ไร้รูปแบบ ไร้ความชัดเจน ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันรู้สึกถึงความรัก เหมือนความปรารถนา เหมือนความเศร้าที่ไร้ชื่อ เหมือนความสุขเล็กๆ น้อยๆ จากการได้พบเจอ
บางทีอาจเป็นเพราะนิสัยนั้นเลิกยากเสมอ ฉันบอกตัวเอง นิสัยนั้นฟังดูเรียบง่าย แต่นิสัยเหล่านั้นกลับถูกฝังแน่น หล่อเลี้ยงด้วยอารมณ์และความทรงจำมากมาย ณ มุมถนนเล็กๆ หลังนั้น ในบ้านสามชั้นหลังเก่า หลังคาค่อยๆ โรยราลงอย่างเงียบเชียบตามกาลเวลา ผนังถูกปกคลุมไปด้วยมอส ราวกับกำลังกระซิบเรื่องราวอันเปี่ยมไปด้วยความรักและความเมตตาอันลึกซึ้งให้ฉันฟัง ณ ที่นั้น ทะนุถนอมก้าวย่างอันไร้เดียงสาและไร้เดียงสาของฉัน ตั้งแต่วันแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในชีวิต ณ ที่นั้น เป็นสถานที่ประจำวันของฉันที่ไปๆ มาๆ มานานกว่ายี่สิบปีแล้ว และที่นั้น ฉันนับไม่ถ้วนว่ากี่ยามบ่ายที่ฉันยืนอยู่บนระเบียง มองดูต้นไม้ดอกสีม่วงเรียงรายอยู่เบื้องหน้า ผลัดใบอย่างเงียบๆ แตกหน่ออย่างเงียบๆ บานสะพรั่งอย่างเงียบๆ อวดสีสันอย่างเงียบๆ พลางครุ่นคิดถึงจังหวะของกาลเวลาอันเป็นนิรันดร์
ฉันรักมุมถนนนั้น รักถนนเล็กๆ ที่เรียบง่าย รักต้น Lagerstroemia ที่มีดอกสีม่วงอยู่ข้างทางเมื่อมันบานเต็มที่ รักรูปร่างของกิ่งก้านที่บางและแห้งแล้งเมื่อมันผลัดใบ ดูสวยงามและเป็นอิสระ รอคอยฤดูใบไม้ผลิที่จะมาถึงและบานสะพรั่งไปกับภูเขาสีเขียว
แต่บัดนี้ มุมถนนเล็กๆ บ้านเรือนที่มืดมิดด้วยกาลเวลา และแถวต้นไม้ดอกสีม่วงที่ดูเหมือนไร้ชีวิตชีวา กลับกลายเป็นเพียงความทรงจำอันว่างเปล่า ทุกครั้งที่ฉันเดินผ่าน ฉันจะหันหัวกลับไปมอง การหันหัวโดยไม่รู้ตัวนั้นทำให้ลูกชายของฉันเปรียบเทียบ วัยชรามักมองข้ามอดีต อนาคตไว้เบื้องหลัง ใช่แล้ว ฉันคงไม่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันคงแก่แล้ว ดังนั้น เพียงแค่สายลมพัดผ่าน แค่ฝนที่ตกหนัก หรือเพียงแวบหนึ่งของมุมถนนที่คุ้นเคย แค่เรื่องราวจากไม่นานมานี้ หัวใจของฉันก็ล่องลอยไป ราวกับความคิดถึง เหมือนความเห็นอกเห็นใจ เหมือนความคิดถึง ไม่ใช่ว่าในวัยนี้ฉันจะครุ่นคิดมากขึ้น "ขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งเผ็ด" แต่เป็นเพราะว่าฉันสงบขึ้น สงบนิ่งขึ้น ท่ามกลางความสุข ความเศร้า และความเปลี่ยนแปลงของชีวิต ราวกับหวงแหนช่วงเวลาแห่งความสุขและความเศร้า ช่วงเวลาแห่งความรักอันล้นเหลือและล้น
ฉันตระหนักว่าชีวิตมีสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เรียบง่ายมากมาย ซึ่งเมื่อมองเข้าไปจะพบกับความสงบสุขและความคุ้นเคย เฉกเช่นมุมถนนเล็กๆ และแถวต้นไม้ดอกสีม่วงที่ยังคงเงียบสงบตลอดทั้งปี และชีวิตที่ควรจะเป็นก็ยังคงไหลไปอย่างไม่สิ้นสุด ไหลไปตลอดกาล เฉกเช่นการหันศีรษะโดยไม่รู้ตัวทุกครั้งที่เดินผ่านมุมถนนเล็กๆ นั้น เปรียบเสมือนสมอที่หล่อเลี้ยงอารมณ์มากมายให้ฉัน ความทรงจำอันกว้างใหญ่และเปี่ยมล้น และความคิดถึง ความรักในวันเก่า รอคอย ความหวังมากมายสำหรับปีเหล่านี้และปีต่อๆ ไป และแม้กระทั่งปีต่อๆ ไป เปี่ยมล้นไปด้วยความกตัญญูที่มิอาจลืมเลือน
ทุกครั้งที่ฉันหันกลับไปมองบ้านหลังเก่า มองย้อนกลับไปที่ถนนเล็กๆ มองย้อนกลับไปที่แถวดอกไม้สีม่วงที่บานสะพรั่ง มองย้อนกลับไปที่ท้องฟ้า มุมถนน นั่นคือเวลาที่หัวใจของฉันเต้นแรง ไม่ว่าจะมองย้อนกลับไปอย่างช้าๆ เป็นเวลานานหรือเร่งรีบ ฉันก็ยังคงเก็บช่วงเวลาอันงดงามของท้องฟ้าและหัวใจของฉันไว้ เฉกเช่นแถวดอกไม้สีม่วงที่มุมถนนที่อวดโฉมสีม่วงอันชวนฝัน มันง่ายที่จะจางหายไปตามเดือนและวัน วันนี้มันช่างหอมหวาน เข้มข้น และสดชื่น แต่พรุ่งนี้มันจะโรยรา จางหายไป มีเพียงความทรงจำและอารมณ์ของแถวดอกไม้สีม่วงนั้นในตัวฉันเท่านั้นที่คงอยู่อย่างแท้จริง ดั่งกลิ่นหอม ดั่งสีของดอกไม้ ที่หวนคืนมาในความคิดถึงตลอดกาล
ดังนั้น มุมถนนเล็กๆ นั้นและแถวต้นไม้ดอกสีม่วงที่ดูเหมือนไร้ชีวิตชีวา จะกลายเป็นความทรงจำที่เต็มเปี่ยมและว่างเปล่าตลอดไป ดุจกลิ่นหอม ดุจสีสันของดอกไม้ที่หวนคืนมาสู่ฉันด้วยความคิดถึงอันมากมาย แต่แล้วพรุ่งนี้ ไม่ใช่แค่มุมถนนเล็กๆ นั้น ท้องฟ้าเล็กๆ นั้น ยังมีสถานที่อีกมากมายที่จะอยู่ในความทรงจำของฉัน ไม่ว่าอย่างไร ฉันยังคงบอกตัวเองว่า หลังจากแต่ละวันจะมีลมใหม่ แสงแดดใหม่เสมอ มีเพียงความรักและความทรงจำที่ไม่มีวันเก่า เฉกเช่นมุมถนนนั้น ท้องฟ้านั้น แถวต้นไม้ดอกสีม่วงนั้น จะตามฉันกลับมาในความทรงจำเสมอ ปลุกความตื่นเต้น
อ้างอิงจาก NGUYEN PHUC (baokontum.com.vn)
ที่มา: https://baogialai.com.vn/ngoai-nhin-thuong-nho-post325787.html
การแสดงความคิดเห็น (0)