พูดคุยยามว่าง: หน้าต่าง

ฝั่งตรงข้ามบ้านผม มีอพาร์ตเมนต์สองห้องที่ว่างมานานพอสมควร วันนี้ห้องหนึ่งเปิดไฟขึ้นมากะทันหัน ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ผมนั่งเงียบๆ เพลินไปกับสายลม มองดูเจ้าของบ้านคนใหม่กำลังงัดม่าน

เธอแขวนมันขึ้นและหยิบมันลงมา พิจารณาอย่างละเอียด กลิ่นของสีสด เสียงผ้าถูกับกรอบหน้าต่าง แสงอาทิตย์ยามบ่ายส่องผ่านกระจก... ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันนึกถึงหน้าต่างที่ฉันเคยเดินผ่านมาในชีวิต

ฉันเคยพักมาหลายแห่ง กระจายตัวอยู่ทั่วทุกหัวมุมของเมืองที่พลุกพล่านแห่งนี้ แต่ละแห่งล้วนบ่งบอกถึงขั้นตอนการสร้างชีวิตที่แตกต่างกันไป ห้องเช่าห้องแรกนั้นเล็กจิ๋ว มีหน้าต่างเล็กยิ่งกว่า "จิ๋ว" เสียอีก ต้องเขย่งเท้ามองหลังคาบ้านข้างๆ เล็กน้อย ห้องนั้นสะท้อนน้ำตาของหญิงสาวที่จากอ้อมกอดครอบครัวไปเป็นครั้งแรก เดินบนทางเดินมหาวิทยาลัยเพียงลำพัง ทุกครั้งที่มองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็กนั้น ฉันรู้สึกเหมือนได้เห็น โลก ภายนอก แปลกตาแต่เปี่ยมไปด้วยความหวัง และนั่นคือที่ที่สอนให้ฉันรู้จักยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเอง

ฉันยังจำห้องใกล้สถานีขนส่งได้ แม้จะอับชื้นแต่ก็กว้างขวาง เจ้าของร้านเป็นเจ้าของร้านเล็กๆ ริมถนน กลิ่นโจ๊กและหัวหอมลอยอบอวลเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างสีฟ้า ทุกบ่าย ฉันเห็นเธอกำลังทำความสะอาดแผงขายของและดูแลลูกๆ ของเธออย่างขะมักเขม้น ความขยันหมั่นเพียรและความทุ่มเทนั้นทำให้ฉันเชื่อในคุณค่าของความพยายามอย่างเงียบๆ แต่ต่อเนื่อง

จากนั้นก็มาถึงห้องอีกห้องหนึ่ง มีหน้าต่างสองบาน บานหนึ่งอยู่ชั้นล่าง อีกบานอยู่ชั้นบน ที่นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว เรียนหนังสือคนเดียว ทำอาหารคนเดียว อ่านหนังสือคนเดียว ฉันตระหนักว่านี่ไม่ใช่ความเหงา แต่เป็นพื้นที่เงียบสงบสำหรับทำความเข้าใจตัวเอง ฟังเสียงจิตวิญญาณ และหล่อเลี้ยงความปรารถนาของตัวเอง

บางทีหน้าต่างเหล่านั้นอาจไม่ใช่แค่ที่สำหรับมองออกไปข้างนอกเท่านั้น แต่ยังเป็นกระจกสำหรับมองเข้ามาข้างในอีกด้วย ทุกครั้งที่ฉันหยุดอยู่หน้าต่าง ฉันก็มองเห็นความเปลี่ยนแปลงของตัวเองได้ชัดเจนขึ้น จากนักเรียนที่ซุ่มซ่าม กลายเป็นคนสร้างบ้าน

ทุกวันนี้ บ้านที่ฉันอาศัยอยู่มีหน้าต่างบานใหญ่หลายบานที่เปิดลงสู่พื้น ฉันสามารถนอนบนเตียง ห่มผ้าห่มและหนุนหมอน มองเครื่องบินบินผ่านไปทุกวัน มองเม็ดฝนนับไม่ถ้วนสะท้อนกับแสงระยิบระยับ น่าแปลกที่ฉันเชื่อว่าหน้าต่างเหล่านั้นคือพยานแห่งการเดินทางของฉันในการพยายามเอื้อมมือออกไปสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ และยังเป็นรางวัลที่เรียบง่ายแต่มีความหมายที่มอบให้ฉันอีกด้วย

ข้างนอกนั้นมีหน้าต่างบานต่างๆ นับพันบาน เฝ้ามองความพยายามอย่างไม่ลดละของผู้คนนับล้านอย่างเงียบๆ บางคนไปโรงเรียนและทำงานพาร์ทไทม์ บางคนดูแลครอบครัวและทำงานล่วงเวลาเพื่อหาเลี้ยงชีพ... ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นเจ้าของหน้าต่างที่ตนปรารถนาได้อย่างรวดเร็ว เพราะมันเป็นกระบวนการอันยาวนาน การค้นหาทีละขั้นตอน ค่อยๆ บ่มเพาะในสังคมที่เต็มไปด้วยแรงกดดันและการแข่งขัน

พวกเขายุ่งอยู่กับการหาเลี้ยงชีพ แต่ก็ยังเก็บความสุขเล็กๆ น้อยๆ ไว้กับตัวเอง พวกเขาวางดอกไม้สวยงามลงในแจกันเซรามิกสีเขียว ปล่อยให้สีชมพูของดอกดาเลียและสีขาวเหลืองของดอกเดซี่ส่องประกายเจิดจ้าริมหน้าต่าง แม้วันเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาก็ยังคงดูแลกระถางไม้อวบน้ำที่รับแสงอาทิตย์บนแท่นไม้อย่างอดทน เฉกเช่นที่พวกเขาทะนุถนอมความฝันของตัวเอง

ฉันหวังว่าในอีกไม่กี่เดือนและปีข้างหน้า เราทุกคนจะได้อยู่อย่างสงบสุข ผ่อนคลาย และดื่มด่ำกับท้องฟ้าเย็นสบายริมหน้าต่างแห่งความสุขของตนเอง และไม่ว่าหน้าต่างจะเล็กหรือใหญ่เพียงใดในวันนี้ โปรดจำไว้ว่าทุกความพยายามคือการขยายท้องฟ้าที่เรามีอยู่ ทุกก้าวย่างจะนำพาเราเข้าใกล้ตัวตนที่ดีขึ้นของเรามากขึ้น

ที่มา: https://thanhnien.vn/nhan-dam-nhung-o-cua-so-185251122173417458.htm