จำวันเวลาที่จับปลาในชนบทได้ไหม

นานแค่ไหนแล้วที่ฤดูน้ำหลากมาถึง? ไม่ได้ยินเสียงคนลุยโคลน เสียงเชียร์ก้องกังวานในทุ่งราบลุ่ม หรือแสงแดดแห้งๆ ท่ามกลางทุ่งหญ้าเค็มๆ ที่ส่งกลิ่นดินตะกอนในวันที่จับปลาได้อีกต่อไป

ภาพประกอบ (AI)

ในสมัยนั้น หมู่บ้านของฉันไม่มีบ่อน้ำที่มีตลิ่งแข็งแรงมากนัก หลังการเก็บเกี่ยวแต่ละครั้ง เมื่อน้ำลดลงจากไร่นา ผู้คนจะนัดกันออกไปที่ไร่ ผู้ใหญ่จะนำจอบ พลั่ว ตะกร้า ตาข่าย ฯลฯ มาด้วย พวกเราเด็กๆ มีเพียงหลังเปลือยและดวงตาที่เบิกบานดุจดวงตะวันในวันที่ร้อนระอุ วันเวลาเหล่านั้นช่างน่าจดจำ แสงอาทิตย์ สายลม และเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วริมคูน้ำ แต่ละคนมีงานทำ มือของพวกเขารีบตักน้ำออกจากแอ่งน้ำ น้ำแต่ละถังที่ตักขึ้นมาดูเหมือนจะตักเอาความคาดหวังทั้งหมดออกไป โคลนที่เกาะอยู่ระหว่างนิ้วเท้า ลมพัดผ่านทุ่งนา แสงแดดสาดส่องลงมาเหมือนน้ำผึ้งบนหลังของผู้คน ความเหนื่อยล้าทั้งหมดดูเหมือนจะหายไปด้วยความสุขในอก

เมื่อระดับน้ำลดลงเล็กน้อย ปลาก็เริ่มกระโดด บางตัวพุ่งออกมาจากโคลนเหมือนลูกศรเล็กๆ บางตัวคลานหาทางออก ติดอยู่ในรากหญ้าและนอนนิ่งหายใจหอบ เราซ่อนตัวอยู่ในกองดิน ถือตะกร้าหรือผ้าขี้ริ้ว บางครั้งก็ใช้เพียงมือเปล่า และเมื่อเราเห็นเงาของปลา เราก็รีบวิ่งไปหา บางครั้งเราก็พลาด ร่างกายล้มลงทั้งตัว ใบหน้าเปื้อนโคลน แต่เสียงหัวเราะของเรายังคงชัดเจนเหมือนฝนแรกของฤดู ปลาดุกกัดมือเราจนเลือดออก ปลาช่อนกระโดดขึ้นมาและสาดน้ำใส่หน้าเรา แต่ไม่มีใครรู้สึกเจ็บปวดเลย ทุกครั้งที่เราจับปลาได้ มือของเรายกขึ้นและหัวใจของเรารู้สึกเบาสบาย

ปลาเกยตื้นนอนตะแคงอยู่ในตะกร้า เปล่งประกายสีทองแดงยามบ่าย แต่ละชนิดมีรูปลักษณ์เฉพาะตัว เป็นส่วนหนึ่งของผืนแผ่นดินบ้านเกิดของฉัน สะท้อนถึงฤดูกาลฝนและแดดที่แปรปรวน ปลาบางตัวถูกนำกลับมาตุ๋นขมิ้น บางตัวย่างริมทุ่งนา กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วดงไผ่ ควันไฟลอยฟุ้ง ผสมผสานไปกับเสียงเด็กเล่านิทาน อาหารเหล่านั้น แม้จะพยายามหาในเมือง ก็ไม่อาจพบรสชาติแบบเดิมซ้ำอีก

หลังจากจับปลาได้แล้ว ทุกคนก็เปียกโชก ใบหน้า มือ และเท้าเปื้อนเปรอะไปหมด แต่ไม่มีใครรีบร้อนกลับบ้าน ทุ่งนาแห่งนี้เปรียบเสมือนสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่ ที่ซึ่งผู้ใหญ่ต่างพากันพักผ่อนบนเนินหญ้า เด็กๆ วิ่งไล่กันบนนาข้าวที่แตกระแหง ปล่อยให้เวลาบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า ปล่อยให้พระอาทิตย์ตกดินย้อมรั้วไผ่ให้เป็นสีแดงฉาน แผ่ขยายไปทั่วผืนน้ำและยอดไผ่น้อยใหญ่

บัดนี้ชนบทเก่าๆ กลายเป็นแปลงดอกไม้ บ่อน้ำในบ้านเกิดของฉันแทบจะไม่แห้งเหือด การจับปลากลายเป็นเพียงความทรงจำเก่าๆ เป็นเพียงความคิดในเรื่องเล่า ฤดูกาลแห่งความสุขในทุ่งนาถูกทิ้งร้าง ไม่มีใครนั่งรอให้น้ำลด ไม่มีเด็กบ้านนอกส่งเสียงเชียร์อีกต่อไปเมื่อพวกเขาได้ปลากะพงในโคลนหนาทึบ เสียงหัวเราะที่ดังก้องอยู่ในทุ่งนาบัดนี้เหลือเพียงความทรงจำของผู้คนที่เคยมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาอันบริสุทธิ์ที่ผ่านไป ดุจดังแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านนิ้วมือ

บางครั้งเวลาเดินผ่านทุ่งนา ฉันอยากลุยโคลน สาดน้ำเล่นท่ามกลางเสียงหัวเราะของเด็กๆ นั่งย่างปลาริมทุ่ง สูดกลิ่นปลาไหม้แรงๆ แล้วน้ำลายไหล ฉันอยากยกตะกร้าขึ้นจากแอ่งน้ำ หัวใจเต้นแรง เพราะไม่รู้ว่ามีปลาอยู่ในตะกร้าหรือเปล่า สิ่งเรียบง่ายเหล่านี้คงไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

วันเก่า ๆ ที่เคยตกปลาในทุ่งนาชนบทคือโลกแห่งความทรงจำสำหรับฉัน ช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันยังเล็กอยู่ท่ามกลางทุ่งนาอันกว้างใหญ่ เปรียบเสมือนชีวิตที่บริสุทธิ์ และหากวันหนึ่งความทรงจำเหล่านั้นหวนคืนมา ฉันอยากจะกลับไปเป็นเด็กชนบทอีกครั้ง เท้าเปล่าเปื้อนโคลน วิ่งข้ามทุ่งนาสีทองอร่ามท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย กลับบ้านไปอวดแม่ถึงปลาที่ยังอุ่น ๆ อยู่บ้าง.../

นัท ฟาม

ที่มา: https://baolongan.vn/nho-thuo-tat-ca-dong-que-a200295.html