วันเหล่านั้น

ผมไปเพลกู จาลาย ในปี 1981 หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย ในปี 1984 ผมแต่งงาน บ้านภรรยาผมอยู่ที่อายุนปา ที่นั่นเป็นแค่บ้านธรรมดาๆ แต่เขาได้แต่งงานกับเธอที่ฮาดง กลับมารับช่วงต่อโรงไฟฟ้าอายุนปา และอาศัยอยู่ที่นั่นตลอดไป

ถ้าจะพูดตามจริงผมคุ้นเคยกับทางหลวงหมายเลข 7 เป็นอย่างดี ตอนนี้เรียกว่าทางหลวงหมายเลข 25 แล้ว

ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ในช่วงหลายเดือนของการฝึก ทหาร เราได้ยินเจ้าหน้าที่โฆษณาชวนเชื่อพูดถึงการรบบนถนนหมายเลข 7 อันเป็นประวัติศาสตร์ ว่าเราและศัตรู “หลอก” กัน “ล่อ” กันอย่างไร การเดินขบวนปลอมๆ และการเดินขบวนจริง การเดินขบวนปลอมๆ คึกคัก กลองและธงถูกชูขึ้น วิทยุถูกเรียก “เร่งเครื่องเต็มที่” การเดินขบวนจริงถูกปิดเป็นความลับ เคลื่อนไหวไร้ร่องรอย ปรุงอาหารไร้ควัน วิทยุทั้งหมดถูกปิด มีเพียงการบอกเล่าแบบปากต่อปาก... จากนั้นเราก็อ่าน และหนังสือที่ “ต่อสู้ระยะประชิด” ที่สุดของถนนหมายเลข 7 คือนวนิยายเรื่อง In the Whirlwind ของขัวต กวาง ถวี

มุมทางหลวงหมายเลข 7 (QL25) ผ่านอำเภอฟูเทียน จังหวัด เจียลาย

ภาพถ่าย: TRAN HIEU

มีทหารสองนายที่ต่อสู้ในที่ราบสูงตอนกลางตั้งแต่ปี พ.ศ. 2518 ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นนักเขียนและกวีชื่อดัง เป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างยิ่งที่พวกเขาเสียชีวิตในช่วงเวลาเดียวกับที่พวกเขาต่อสู้ในดินแดนแห่งนี้เมื่อ 50 ปีก่อน เสียชีวิตด้วยความเสียใจและความภาคภูมิใจในสิ่งที่พวกเขาได้ทำและทิ้งไว้ให้กับโลก (นักเขียน ขัวต กวาง ถวี และกวีและนักดนตรี เหงียน ถวี คา เสียชีวิตในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2568 - TN )

ในเวลานั้น ขัวต กวาง ถวี เป็นทหาร ซึ่งเป็นทหารตัวจริงของกองพลที่ 320 ที่มีชื่อเสียง ซึ่งร่วมกับเพื่อนร่วมทีมถือปืนและวิ่งตลอดทั้งคืนผ่านป่าเพื่อปฏิบัติภารกิจพิเศษในการปิดกั้นทางหลวงหมายเลข 7 ป้องกันไม่ให้ศัตรูถอนตัวออกจากที่ราบสูงตอนกลางไปตามทางหลวงหมายเลข 7 สู่ที่ราบทุยฮวา ( ฟู้เอียน )

ในปี พ.ศ. 2528 ขัวต กวาง ถวี เดินทางกลับจากฮานอยมายังที่ราบสูงตอนกลาง เขาและฉันได้ตระเวนไปตามสถานที่ต่างๆ ที่เขาเล่าว่าเขาเคยอาศัยและต่อสู้ เราสองคนนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกันในบ้านพักของคณะกรรมการเมืองกบัง เขาทั้งอ้วนและ... นอนกรนเสียงดัง ระหว่างการเดินทางครั้งนั้น เขาเขียนผลงานเกี่ยวกับที่ราบสูงตอนกลางและที่ราบสูงตอนกลางหลายเรื่อง เช่น น้ำตาแห่งไม้ (เรื่องสั้น), ส่งลูกเสือป่าเขียวให้คุณ, เสียงกีตาร์ (บทกวี)...

ในปีเดียวกันนั้น 10 ปีหลังจากการฟื้นฟูสันติภาพ ผมได้พบกับเหงียน ถุ่ย คา ที่เมืองเปลกู ผมเดินทางไปรับเขาที่สนามบินกู๋ฮาญห์ ในเวลานั้นมีเที่ยวบินจากฮานอยเพียงสองเที่ยวต่อสัปดาห์ โดยใช้เครื่องบินโซเวียต AN24 สองวันหลังจากเดินทางมาถึงเปลกู คาเล่นกีตาร์และร้องเพลงที่เขาเพิ่งแต่งให้ผมฟัง: เที่ยวบินแห่งสันติภาพ พร้อมท่อนร้องประสานเสียง: เที่ยวบินสู่ที่ราบสูงตอนกลาง เที่ยวบินแห่งสันติภาพ เที่ยวบินสู่เปลกู เที่ยวบินไร้ระเบิด ...

หลังจากนั้น ฉันก็เดินทางไปภาคเหนือของที่ราบสูงตอนกลางกับคา เขาเล่าว่าในช่วงสงคราม เขาได้วางสายสื่อสารไว้ที่นั่น และสหายของเขาหลายคนเสียชีวิตที่นั่น เมื่อเขามาถึงสนามบินดักโต เขาเห็นคนตากข้าว และได้เขียนบทกวีที่ไพเราะมากบทหนึ่ง: เด็กๆ วิ่งบนข้าว ซึ่งเป็นภาพที่กระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกของผู้คนที่เคยอาศัยอยู่ในชนบท และเขามาจากไฮฟอง

นักเขียนบ๋าวนิญ ระหว่างการเดินทางข้ามประเทศ ได้ลาออกจากกลุ่มอย่างกะทันหันและเดินทางกลับดั๊กโตเพียงลำพัง แม้ว่าคืนก่อนหน้านั้นเขาจะมาพักที่บ้านของฉันที่เปลียกู ซึ่งอยู่ห่างจากดั๊กโตเกือบ 200 กิโลเมตรก็ตาม ถึงแม้ว่าเหงียน จ่อง เตา, วัน นู เกือง, จุง จุง ดิญ... จะบอกให้เขาหยุดติดตามกลุ่ม แต่เขาก็ยังตัดสินใจกลับมา เพียงเพื่อจุดธูปให้สหายร่วมรบ ผู้ที่เคยร่วมรบกับเขา และรำลึกถึงภาพของเขาในนวนิยายชื่อดัง เรื่อง โศกนาฏกรรมแห่งสงคราม

คืนหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังเตรียมตัวเข้านอน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทหารผ่านศึกเหงียน จ่อง ลวน โทรมาหาเพื่อสอบถามว่าท่านอาศัยอยู่ที่ไหน เพื่อนำของขวัญมาให้ ของขวัญนั้นคือโหลมอสหินแห้ง มอสหินนิญบิ่ญที่ฉันมักจะชมว่าอร่อย เพราะฉันนึกถึงสมัยเด็ก ๆ ที่บ้านเกิดของแม่ และเพื่อนนักเขียนของฉัน ซวง เงวเยต มินห์ ก็ตามใจฉันด้วยการไป "ค้นหา" มอสนั้นเพื่อส่งไปให้

และปรากฏว่านายเหงียน จ่อง ลวน คนนี้เคยเป็นทหารกองพลที่ 3 และเคยเข้าร่วมการรบที่ถนนหมายเลข 7 อันโด่งดัง และปัจจุบันได้เดินทางกลับมายังสนามรบเก่า บัดนี้เขาได้กลายเป็นนักเขียน และเพิ่งเข้าร่วมสารคดีดีๆ เรื่องหนึ่งที่เพิ่งออกฉายทางโทรทัศน์เมื่อเร็วๆ นี้ ชื่อว่า ถั่น ฮอย ย้อนรำลึกถึงวันวานในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2518 ภาพยนตร์เรื่องนี้มีทั้งเสียงสะอื้น เศร้าโศก และน้ำตา...

ย้อนกลับไปที่เส้นทางหมายเลข 7 ในเวลานั้น นอกจากหนังสือ In the Whirlwind ของ Khuat Quang Thuy แล้ว อีกด้านหนึ่งยังมีหนังสือดีๆ ของเจ้าหน้าที่ข่าวกรอง CIA ชื่อ Frank Snepp ชื่อ The Panic of Escape อีกด้วย

และเศษซากของเที่ยวบินนั้นยังคงอยู่ มีการกลับมาพบกันอีกครั้งแต่ยังไม่กลับมาพบกัน และยังคงมีการสูญเสีย แม้จะผ่านไป 50 ปีแล้วก็ตาม

เช่นเดียวกับเรื่องราวของนายหลุก วัน เตียน และนางเหงียน ถิ เคอเอม ในปี พ.ศ. 2518 ครอบครัวทั้งหมดตกอยู่ในความตื่นตระหนก ต่างมุ่งหน้าไปตามทางหลวงหมายเลข 7 สู่เมืองทุยฮวา ที่เชิงเขาโตนา พวกเขาสูญเสียลูกสาวชื่อหลุก ถิ ฮวา ซึ่งขณะนั้นมีอายุ 7 ขวบ พวกเขาตัดสินใจอยู่ต่อเพื่อตามหาลูกสาว พวกเขาค้นหาด้วยความเจ็บปวด สิ้นหวัง เสียใจ และเสียใจ ปรากฏว่าหลุกได้หนีออกจากบ้านในตอนกลางคืน และถูกครอบครัวจรายในตำบลเอียรซุม อำเภอกรองปา อุ้มไปเลี้ยงดู

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงจำได้ว่าชื่อของเธอคือฮัว แต่กลายเป็นจรายตัวจริงไปแล้ว เมื่อพ่อแม่แท้ๆ ของเธอพบเธอและจำเธอได้จากปานบนแก้ม ฮัวจึงแต่งงานกับชายหนุ่มจราย หลังจากเสียน้ำตาและเยี่ยมเยียนกันมามากมาย... ในที่สุดพ่อแม่บุญธรรมก็ยอมให้พ่อแม่แท้ๆ เลี้ยงดูลูกของพวกเขา

ไม่กี่ปีต่อมา หญิงชาวจรายเชื้อสายกิญคนนี้พาสามีและลูกๆ กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอที่เปลียกู คุณและคุณนายเตี่ยนซื้อบ้านข้างๆ บ้านของฮัวและสามี เมื่อฉันไปหาเธอ ฮัวมีลูก 3 คนแล้ว ได้แก่ หลานหลุ๋น หลุ๋น หลุ๋น หลุ๋นหลุ๋น และหลานหลุ๋นไหลดึ๊ก ลูกคนโตเรียนมหาวิทยาลัย คนที่สองเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 และคนที่สามเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3

และฮัวก็ยังคงชอบที่จะอยู่ในหมู่บ้านมากกว่าในเมือง...

ยังมีเรื่องราวอีกมากมายจากอดีตที่ยังคงเต็มไปด้วยความวิตกกังวลจนถึงทุกวันนี้...

ที่มา: https://thanhnien.vn/nhung-ngay-thang-ay-185250429155817582.htm