ถ้าจะพูดตามจริง ผมคุ้นเคยกับทางหลวงหมายเลข 7 เป็นอย่างดี ตอนนี้เรียกว่าทางหลวงหมายเลข 25 แล้ว
ตั้งแต่สมัยเรียนวิทยาลัย ในช่วงหลายเดือนของการฝึก ทหาร เราได้ยินเจ้าหน้าที่โฆษณาชวนเชื่อพูดคุยเกี่ยวกับการรณรงค์ประวัติศาสตร์เส้นทางหมายเลข 7 ว่าเราและศัตรู "หลอกล่อ" กันและกัน "ล่อลวง" กันและกัน การเดินขบวนปลอมและการเดินขบวนที่แท้จริง การเดินขบวนปลอมนั้นเต็มไปด้วยความอึกทึก กลองและธงถูกชูขึ้น วิทยุถูกเรียกว่า "เร่งเต็มที่" การเดินขบวนที่แท้จริงนั้นเป็นความลับ เคลื่อนตัวอย่างไร้ร่องรอย ปรุงอาหารโดยไม่มีควัน ปิดวิทยุทั้งหมด ส่งสัญญาณเพียงปากต่อปาก... จากนั้นก็อ่าน แต่หนังสือที่ "ต่อสู้ระยะประชิด" ที่สุดของ Route 7 คือนวนิยายเรื่อง In the Whirlwind โดย Khuat Quang Thuy
มุมทางหลวงหมายเลข 7 (QL25) ผ่านอำเภอฟูเทียน จังหวัด เจียลาย
ภาพ: TRAN HIEU
มีทหาร 2 นายที่ต่อสู้ในที่ราบสูงตอนกลางตั้งแต่ปี พ.ศ. 2518 ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นนักเขียนและกวีที่มีชื่อเสียง และเป็นเรื่องน่าเศร้าใจยิ่งนักที่ท่านทั้งสองเสียชีวิตในเวลาเดียวกันกับเมื่อ 50 ปีก่อนที่พวกเขาได้ต่อสู้ในดินแดนแห่งนี้ โดยเสียชีวิตไปด้วยความเสียใจและความภาคภูมิใจ เพราะสิ่งที่พวกเขาทำและทิ้งไว้ให้โลก (นักเขียน Khuat Quang Thuy และกวีและนักดนตรี Nguyen Thuy Kha ทั้งคู่เสียชีวิตในเดือนมีนาคม 2025 - TN )
ในเวลานั้น ควัต กวาง ถวี เป็นทหาร ซึ่งเป็นทหารตัวจริงของกองพลที่ 320 ที่มีชื่อเสียง ซึ่งร่วมกับเพื่อนร่วมทีมพกอาวุธปืนและวิ่งตลอดทั้งคืนผ่านป่าเพื่อปฏิบัติภารกิจพิเศษในการปิดกั้นทางหลวงหมายเลข 7 ป้องกันไม่ให้ศัตรูถอนตัวออกจากที่ราบสูงตอนกลางไปตามทางหลวงหมายเลข 7 สู่ที่ราบ Tuy Hoa ( Phu Ein )
ในปีพ.ศ. 2528 ขัต กวาง ถวี กลับมายังพื้นที่สูงตอนกลางจากฮานอย เขาและฉันไปเที่ยวที่ต่างๆ ที่เขาบอกว่าเขาอาศัยและต่อสู้อยู่ สองพี่น้องนอนเตียงเดี่ยวด้วยกันที่บ้านพักคณะกรรมการเมืองกบัง และเขาก็ทั้งอ้วนและ...นอนกรนเสียงดัง ในระหว่างการเดินทางครั้งนั้น เขาได้เขียนงานชุดหนึ่งเกี่ยวกับที่ราบสูงตอนกลางและที่ราบสูงตอนกลาง เช่น Wooden Tears (เรื่องสั้น), Sending You the Green Forest Scout, The Sound of the Guitar (บทกวี)...
ในปีเดียวกันนั้น 10 ปีหลังจากสันติภาพกลับคืนมา ฉันได้พบกับเหงียน ถุ้ย คา ในเมืองเปลกู ฉันไปที่สนามบิน Cu Hanh เพื่อไปรับเขา ในเวลานั้น มีเที่ยวบินจากฮานอยประมาณสัปดาห์ละสองเที่ยวบินโดยใช้เครื่องบิน AN24 ของโซเวียต สองวันหลังจากมาถึงเพลกู คาก็เล่นกีตาร์และร้องเพลงที่เขาเพิ่งแต่งให้ฉันฟัง: Peaceful Flights ซึ่งมีท่อนร้องว่า Flights to the Central Highlands, Peaceful Flights, Flights to Pleiku, Flights without bombs ...
หลังจากนั้นผมก็ไปเที่ยวที่ภาคเหนือตอนกลางกับคาครับ เขาเล่าว่าระหว่างสงคราม เขาได้วางสายสื่อสารไว้ที่นั่น และสหายร่วมรบของเขาหลายคนถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เมื่อมาถึงสนามบินดักโตและเห็นคนตากข้าว เขาก็เขียนบทกวีที่ดีมากบทหนึ่ง: เด็กๆ วิ่งบนข้าว ซึ่งเป็นภาพที่ชวนให้นึกถึงคนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ชนบท และเขาเป็นคนจากไฮฟอง
นักเขียนบ๋าวนินห์ ได้ออกจากกลุ่มไปอย่างกะทันหันระหว่างการทัวร์ข้ามประเทศเวียดนาม และเดินทางไปยังเมืองดักโตเพียงลำพัง แม้ว่าเมื่อคืนก่อนหน้านั้น เขาจะพักที่บ้านของฉันในเมืองเปลกู ซึ่งห่างจากเมืองดักโตไปเกือบ 200 กม. ก็ตาม แม้ว่าเหงียน จุง เตา, วัน นู เกวง, จุง จุง ดินห์... จะบอกให้เขาหยุดติดตามกลุ่มนั้น แต่เขาก็ยังตัดสินใจกลับมา เพื่อจุดธูปเทียนให้กับสหายร่วมรบที่ร่วมต่อสู้กับเขา และนึกถึงภาพในนวนิยายชื่อดัง เรื่อง ความเศร้าของสงคราม ได้อย่างเลือนลาง
คืนหนึ่งขณะที่ฉันกำลังจะนอน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทหารผ่านศึกเหงียน ตง หลวน โทรมาสอบถามว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน เพื่อที่จะนำของขวัญไปฝาก ของขวัญคือโถมอสแห้ง ซึ่งเป็นมอสนิงห์บิ่ญชนิดหนึ่งที่ฉันมักจะชมว่าอร่อย เพราะฉันนึกถึงสมัยที่ฉันยังเป็นเด็กในบ้านเกิดของแม่ และเพื่อนนักเขียนของฉัน ซวง เหงียนเยต มินห์ ได้ตามใจฉันด้วยการไป "ค้นหา" มอสชิ้นนั้นเพื่อส่งไปให้
และปรากฎว่า นายเหงียน ตง หลวน ก็เป็นทหารกองพันที่ 3 เช่นกัน และเคยเข้าร่วมการรบที่โด่งดังบนถนนสาย 7 และปัจจุบันได้เดินทางกลับมายังสมรภูมิเก่าแล้ว ปัจจุบันนี้ เขาได้กลายมาเป็นนักเขียน และได้ร่วมแสดงในสารคดีดีๆ เรื่องหนึ่งที่เพิ่งออกฉายทางโทรทัศน์ไม่นานนี้ ชื่อว่า Thanh Hoi ซึ่งย้อนเวลากลับไปในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2518 ภาพยนตร์เรื่องนี้มีสะดุด ฉากเศร้า และน้ำตาซึม...
ย้อนกลับไปที่เส้นทางหมายเลข 7 ในเวลานั้น นอกจากหนังสือ In the Whirlwind ของ Khuat Quang Thuy แล้ว อีกด้านหนึ่งยังมีหนังสือดีมากๆ ของเจ้าหน้าที่ข่าวกรอง CIA Frank Snepp ชื่อหนังสือ The Panic of Escape
และซากของเที่ยวบินนั้นยังคงอยู่จนถึงปัจจุบัน นั่นคือการกลับมาพบกันใหม่ แต่ยังไม่ใช่การกลับมาพบกันใหม่ และยังคงมีการสูญเสีย แม้ว่าจะผ่านมาแล้ว 50 ปีก็ตาม
เช่นเดียวกับเรื่องราวของนาย Luc Van Tien และนาง Nguyen Thi Khiem เมื่อปี พ.ศ. 2518 ทั้งครอบครัวต่างเกิดความตื่นตระหนกและต้องเดินทางตามทางหลวงหมายเลข 7 ไปจนถึง Tuy Hoa ที่เชิงเขาโตนา เขาสูญเสียลูกสาวที่ชื่อหลุก ทิฮัว ซึ่งมีอายุได้ 7 ขวบในขณะนั้น พวกเขาจึงตัดสินใจอยู่เพื่อตามหาลูกของตน ค้นหาในความเจ็บปวด ความสิ้นหวัง ความสงสาร ความเสียดาย ปรากฏว่าฮัวหนีออกจากบ้านในเวลากลางคืน และถูกครอบครัวจรายในตำบลเอียรซั่ม อำเภอกรองปา เก็บตัวไปเลี้ยงดู
เด็กสาวยังคงจำชื่อของเธอได้ว่าคือฮัว แต่กลายเป็นจไรแท้ไปแล้ว เมื่อพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอพบเธอและจำเธอได้จากปานที่แก้มของเธอ ฮัวจึงได้แต่งงานกับชายหนุ่มจไร หลังจากเสียน้ำตาและเยี่ยมเยียนกันมานาน... พ่อแม่บุญธรรมในที่สุดก็ยอมให้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดรับเด็กมาเป็นบุตรบุญธรรม
หลายปีต่อมา หญิงชาว Kinh Jrai รายนี้พาสามีและลูก ๆ กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ของเธอที่เมือง Pleiku คุณนายและคุณนายเตียนซื้อบ้านติดกับบ้านให้กับฮัวและสามี ในวันที่ฉันมาหาเธอ ฮวามีลูกแล้ว 3 คน ได้แก่ ลาน Luc Ma Chinh, ลาน Luc My Hanh และลาน Luc Lai Duc ลูกคนโตเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ลูกคนที่สองเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 11 และลูกคนที่สามเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 9
และฮัวยังคงชอบที่จะอยู่ในหมู่บ้านไม่ใช่ในเมือง...
ยังมีเรื่องราวอีกมากมายจากอดีตที่ยังคงเต็มไปด้วยความวิตกกังวลจนถึงทุกวันนี้...
ที่มา: https://thanhnien.vn/nhung-ngay-thang-ay-185250429155817582.htm
การแสดงความคิดเห็น (0)