ศิลปินข้างถนน

คืนที่อากาศเย็นสบายนั้น ฉันและเพื่อนๆ รวมตัวกันที่ร้านอาหารที่คุ้นเคย เรานำกีตาร์มาบรรเลงเพลงอันมีชีวิตชีวาและเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของวัยเยาว์ด้วยกัน “งานแสดงศิลปะ” มาถึงจุดไคลแม็กซ์ และพวกเราก็ “ซุกซน” หยิบจานชามของร้านออกมาใช้เป็นพร็อพ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกดังขึ้นมาจากที่ไกลแสนไกล เพลง "Fate" ของนักดนตรีไทถิง ไพเราะจับใจจนฉันนึกว่าเจ้าของเพลงกำลังเปิดแผ่นเสียงอยู่ ชายหนุ่มอายุราว 35-36 ปี สวมเสื้อยืดสีดำ หมวกเบสบอล ถือไมโครโฟน ถือลำโพงพกพาอยู่ข้างหลัง ร้องเพลงอย่างเร่าร้อนราวกับอยู่บนเวทีดนตรีระดับมืออาชีพ เราเงียบไปครู่หนึ่ง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองเขาด้วยความสนใจและประหลาดใจ เทคนิคของเขาไม่ได้ดีเลิศนัก แต่เขาทุ่มเททั้งหัวใจและจิตวิญญาณลงไปในบทเพลง ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของเขา

เมื่อการแสดงจบลง ผู้ชมปรบมือกันไม่หยุด ฉันสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาเริ่มมีน้ำตาคลอเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็รีบหันหน้าหนี ยิ้มอย่างเป็นมิตร ก้มศีรษะขอบคุณทุกคน และเริ่มถือถั่วลิสงหนังปลาให้แต่ละโต๊ะ โต๊ะของเราซื้อมาห้าแพ็ค เขาก้มศีรษะลงต่ำมาก และกล่าวอย่างสุภาพว่า "ครับ ขอบคุณมากครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขและสุขภาพแข็งแรงในค่ำคืนนี้" พวกเรารู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะรู้ว่าเขาอายุมากกว่าพวกเรา ท่าทางของเขาดูให้เกียรติมากเกินไป แต่เราก็รู้สึกมีความสุขและสบายใจเล็กน้อยเมื่อเหรียญเล็กๆ ของเราได้รับการเคารพ น่าเสียดายที่เราคงไม่มีโอกาสได้พบเขาและฟังเขาร้องเพลงอีก

เนื่องในโอกาสเทศกาลหัตถกรรมพื้นบ้านปี 2023 ถนนคนเดินเหงียนดิ่งเจี๋ยวจึงคึกคักไปด้วยผู้คนที่เดินผ่านไปมา ศิลปินข้างถนนผู้มีลีลาการแสดงอันอ่อนน้อมและทรงพลังดึงดูดความสนใจของฝูงชน เขาสวมชุดอ่าวหญ่ายแบบดั้งเดิม โพกผ้าโพกศีรษะ เสียงขลุ่ยอันไพเราะจับใจราวกับเสียงดนตรีที่กลมกลืนไปกับแม่น้ำเฮือง เสียงของผืนดินและท้องฟ้า บางครั้งผู้ชมบางคนก็เดินเข้ามาหยิบเงินใส่กล่อง เขาเป่าขลุ่ยและโค้งคำนับขอบคุณ พ่อแม่ของเด็กคนหนึ่งให้เงิน 5,000 ดอง เขาวิ่งเหยาะๆ เข้ามาและโค้งคำนับขอบคุณ ฉันไม่ได้ขอบคุณอะไรมากนัก แต่เขาก็ยัง "กลับมา" อย่างสุภาพ วันนั้นฉันอารมณ์ไม่ดี แต่ความอ่อนโยนของศิลปินทำให้ฉันรู้สึกไม่เศร้ามากนัก

ประมาณ 7 ปีที่แล้ว ช่อง Mashable Youtube ได้โพสต์วิดีโอสุดพิเศษที่มียอดวิวเกือบ 17 ล้านครั้ง ชายไร้บ้านผอมบางผมยาวรุงรังและเคราปิดบังใบหน้า กำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่บนถนนในรัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา ชื่อว่าโดนัลด์ กูลด์ เขาเล่นเปียโนอย่างเมามันและดูเหมือนจะลืมทุกสิ่งรอบตัว เสียงเปียโนที่ใส ใส และร่าเริงของเขาตัดกับบุคลิกที่บึ้งตึงและเศร้าสร้อย โดนัลด์ กูลด์ เคยเล่นดนตรีให้กับวงดุริยางค์ซิมโฟนีออร์เคสตราและออกทัวร์คอนเสิร์ตทั่ว โลก เขาเชี่ยวชาญเครื่องดนตรีหลายชนิดนอกเหนือจากเปียโน เช่น ฟลุต ทูบา... แต่แล้วในปี 1998 ภรรยาของเขาก็เสียชีวิตอย่างกะทันหัน ทำให้กูลด์ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้า ติดยาเสพติด สูญเสียสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกๆ และใช้ชีวิตอยู่กลางแจ้ง "ทุกคืนผมจะนอนใต้แสงดาว เว้นแต่ฝนจะตก" กูลด์เผยความในใจ ตอนนี้ ต้องขอบคุณวิดีโอไวรัลบนโซเชียลมีเดียที่ทำให้เขาได้รับทุนการศึกษาและได้รับสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกๆ คืน

สามชีวิต สามศิลปินผู้หลงใหลในอาชีพ แม้ชีวิตจะยากลำบาก “กระดาษที่ขาดวิ่นยังคงรักษาความคมไว้ได้” พวกเขาเปรียบเสมือนนักปราชญ์พเนจรในชีวิต!

แหล่งที่มา