รอยดำที่หายใจได้

ฉันวางมือลงบนกำแพงหินของหอคอยโบราณ หินนั้นเย็นเฉียบ แต่ไม่ใช่ความเย็นของสสาร หากแต่เป็นความเย็นของกาลเวลา ของหลายศตวรรษที่ผ่านมา กลั่นตัวเงียบงันอยู่ในก้อนอิฐทุกก้อน รอยแตกทุกจุด และเส้นเลือดที่ถูกกัดกร่อนทุกเส้น นิ้วของฉันราวกับสัมผัสชั้นความทรงจำที่ก่อตัวขึ้น ตกผลึกเป็นความเงียบงัน

ในรอยแตกบางๆ ราวกับมีดที่เฉือนเนื้อดินและหิน มีรอยดำๆ อยู่ มันไม่ได้นิ่งเฉย ฉันรู้สึกถึงมันเคลื่อนไหว ราวกับกระแสน้ำที่มองไม่เห็น ซ่อนอยู่ใต้ชั้นของกาลเวลา

ริ้วสีดำเลื้อยไปตามขอบอิฐ ร่องหิน แล้วหายลับไปในมอสที่เกาะติดกำแพงอย่างเงียบงัน ใต้แสงที่สาดส่องผ่านเรือนยอดไม้เก่าแก่ ริ้วสีดำนั้นกลับเปล่งประกายระยิบระยับอย่างฉับพลัน ไม่สว่างจ้าแต่เจ็บปวด ราวกับแววตาสุดท้ายของคนที่กำลังจะจากไป

ฉันคิดถึงราชวงศ์ที่ล่มสลาย - จำปา ป้อมปราการที่เปื้อนไปด้วยดินสีแดง เทพเจ้าและเรื่องราวความรักที่ทิ้งไว้ในฝุ่น

บางที ที่นี่ อาจมีหญิงสาวชาวจามอาศัยอยู่ เธอเดินเท้าเปล่าบนบันไดหินเย็นๆ พร้อมกับถือลิโทโฟนไว้ในอ้อมแขน มองออกไปที่ป่า รอคอยใครสักคนที่ไม่มีวันกลับมา

เมื่อม้าศึกถอยกลับไปที่เชิงหอคอย เมื่อไฟเผาราชวงศ์ทั้งหมดลง ความรักนั้นยังคงอยู่ เล็กเท่าฝุ่นผง แต่คงอยู่ชั่วนิรันดร์เหมือนจุดดำนั้น ไม่เคยจางหายไป

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางซากปรักหักพังอันเงียบสงบ มองเห็นร่องรอยสีดำนั้นเป็นสิ่งมีชีวิต เป็นกระแสแห่งความทรงจำที่ไหลผ่านประวัติศาสตร์ และยังคงเขียนสิ่งต่างๆ ที่ไม่เคยมีการตั้งชื่อมาก่อน

ริ้วสีดำคดเคี้ยววนเวียนอยู่รอบ ๆ หลุมอิฐ ก่อนจะกลืนหายไปกับรากไม้ ซึมซาบลงสู่หิน ราวกับลำธารใต้ดินที่ไม่เคยเหือดแห้ง ไม่มีใครเคยเห็นพวกมันมาก่อน แต่ทุกคนต่างรู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกมัน เหมือนเสียงกระซิบในหัวใจ แผ่วเบาแต่ไม่อาจละสายตาไปได้

ท้องฟ้าเหนือโดมของหอคอยดูหนักอึ้ง ทันใดนั้นก็มีนกศักดิ์สิทธิ์บินโฉบลงมาจากหอคอย ไม่ใช่เสียงปีกที่โบยบิน หากแต่เป็นเสียงแผ่วเบาของท้องฟ้าและความทรงจำที่สัมผัสกัน เสียงนั้นทำให้ห้วงอวกาศสั่นไหว ทิ้งเสียงสะท้อนราวกับเส้นด้ายไร้ตัวตนที่เชื่อมอดีตและปัจจุบัน ระหว่างวิญญาณและร่างกาย

ที่มุมกำแพง นิ้วของรูปสลักนูนต่ำโบราณยื่นขึ้นมา เคลื่อนไหวไปตามแสงยามเย็น ราวกับพยายามคว้าบางสิ่งที่กำลังละลาย ฉันได้ยินเสียงลมหวีดหวิวผ่านห้องใต้ดินที่ว่างเปล่า ราวกับพระศิวะกำลังตื่นขึ้น

คุณ - ฉันไม่รู้ว่าคุณมาจากไหน - ยืนอยู่ข้างฉัน สายตาของคุณทอดยาวราวกับผ่านชีวิตมาหลายภพหลายชาติ ฉันสัมผัสมือคุณ เพียงสัมผัสชั้นควันบางๆ ที่หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นธูปหอม คุณคือตัวแทนของผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยรักอย่างเงียบงัน ครั้งหนึ่งเคยรอคอยในสายหมอก ครั้งหนึ่งเคยหลอมละลายเป็นหิน

ฉันรู้สึกราวกับว่าจากส่วนลึกของหอคอยมีหัวใจเก่าๆ ที่แตกร้าว มีรอยดำๆ ไหลออกมา ไม่ใช่ความเศร้าโศก แต่เป็นร่องรอยของเรื่องราวที่ไม่เคยบอกเล่า ของความปรารถนาที่ไม่สมหวัง

ความรักในตัวฉันในตอนนั้นไม่มีชื่อ ไม่มีคำสัญญา แต่มันมีรูปร่าง มันคือรอยเส้นสีดำที่เกาะติดอย่างเงียบงันบนกำแพงหินโบราณ ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นผู้เริ่มต้นความรักนั้น และมันจบลงที่ไหน แต่มันมีอยู่จริง ไร้ซึ่งพยาน ไร้ซึ่งพิธีการ

มันเป็น ดนตรีที่ ไม่ก้องออกมาดัง แต่จะสั่นสะเทือนในอกทุกครั้งที่เราสัมผัสสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยศักดิ์สิทธิ์

กำแพงหินไม่ใช่วัตถุอีกต่อไป มันคือบทเพลงที่ยังไม่เคยบรรเลงมาก่อน เสียงแตกแต่ละเสียง ริ้วสีดำแต่ละเส้น เปรียบเสมือนโน้ตอันหนักแน่น เมื่อแสงจางลงผ่านมอส ฉันก็มองเห็น ไม่ใช่แค่ร่องรอยแห่งกาลเวลา แต่รวมถึงจิตวิญญาณที่ยังคงหลงเหลืออยู่ และบนมอสที่ส่องประกายระยิบระยับ ทันใดนั้น ฉันก็เห็นดอกไม้สีฟ้าเบ่งบาน

ฉันกดมือลงบนหินอีกครั้ง ไม่ใช่เพื่อเรียนรู้ แต่เพื่อสงบนิ่ง และในความเงียบนั้น ฉันได้ยินเสียงลมหายใจ ไม่ใช่จากวิหาร แต่มาจากภายในตัวฉันเอง

ส่วนหนึ่งลึกๆ ของฉันที่เคยสูญเสียไป กำลังกลับคืนมาพร้อมกับคุณ พร้อมกับริ้วสีดำที่ส่องประกายบนพื้นหลังอันเก่าแก่

เราและความรักนั้นได้รวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวในความยิ่งใหญ่

ที่มา: https://baovanhoa.vn/van-hoa/nhung-vet-den-biet-tho-151502.html