การคิดถึงไม่ใช่เรื่องส่วนตัว!

ในบ่ายวันสุดท้ายของปี เมื่อลมหนาวพัดผ่านทุกตรอกซอกซอย หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความโหยหาพ่อแม่อย่างไม่หยุดยั้ง ความโหยหานั้นดูเหมือนจะยิ่งหนักอึ้งขึ้นทุกครั้งที่เทศกาลเต๊ดมาถึงและฤดูใบไม้ผลิมาถึง

เทศกาลตรุษเต๊ตปีนี้ยิ่งเศร้าใจเข้าไปอีก เพราะผ่านมา 58 ปีแล้วที่พ่อจากครอบครัวไปเกิดในภพชาตินิรันดร์ และกว่าหนึ่งปีแล้วที่แม่จากโลกนี้ไป ในช่วงก่อนเทศกาลตรุษเต๊ต ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉันหลั่งไหลกลับมาราวกับน้ำตก ก่อให้เกิดความเจ็บปวดลึกๆ และความว่างเปล่าอันไม่มีที่สิ้นสุด

วันตรุษจีนไม่มีพ่อ : ครึ่งหนึ่งของความทรงจำหายไปตลอดกาล

ฉันเกิดในช่วงสงครามอันดุเดือด พ่อของฉันเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2510 ตอนที่ฉันยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจถึงความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ ภาพของพ่อในความทรงจำของฉันคือรูปร่างสูงโปร่ง รอยยิ้มอ่อนโยน และมือที่ด้านชาที่คอยปกป้องครอบครัวเสมอมา พ่อจากไปเมื่อประเทศชาติต้องการพ่อ ทิ้งให้แม่ต้องเลี้ยงดูลูกเพียงลำพัง

ในช่วงปีเหล่านั้น บ้านหลังเล็กๆ ในเทศกาลเต๊ดไม่มีพ่ออยู่เลย ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงประทัด หัวใจฉันก็เจ็บปวดเมื่อเห็นแม่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างแท่นบูชา น้ำตาคลอเบ้า มีหลายคืนที่แม่นอนไม่หลับทั้งคืน ราวกับกำลังคุยกับพ่อเงียบๆ ผ่านควันธูป คำอธิษฐานของแม่แต่ละคำล้วนเป็นความปรารถนา เป็นความปรารถนาที่ส่งไปถึงผู้ล่วงลับ

ความทรงจำนั้น แม้เวลาจะผ่านไปหลายสิบปีแล้ว แต่ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจฉันอย่างลึกซึ้ง เมื่อฉันเติบโตขึ้น ฉันตระหนักถึงความสูญเสียที่ครอบครัวต้องเผชิญ พ่อไม่เพียงแต่เป็นเสาหลักของครอบครัวเท่านั้น แต่ยังเป็นความภาคภูมิใจและกำลังใจทางจิตวิญญาณของแม่และพวกเราด้วย

การสูญเสียแม่: ฤดูใบไม้ผลิไม่สมบูรณ์อีกต่อไป

ปีที่แล้ว แม่ของฉันก็จากเราไปเพื่อกลับไปหาพ่อที่แดนไกล ความเจ็บปวดจากการสูญเสียแม่เปรียบเสมือนมีดที่กรีดลึกเข้าไปในจิตใจ หากการจากไปของพ่อเป็นความเจ็บปวดที่ฝังลึกมาตลอดวัยเด็ก การจากไปของแม่ก็เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้ฉันล้มลงเมื่อแก่เฒ่า

ปีนี้ บ้านยังคงสะอาดเอี่ยม ถาดอาหารยังคงเต็มอยู่ แต่หากไม่มีแม่ เทศกาลเต๊ดก็จืดชืดไร้วิญญาณขึ้นมาทันที ฉันคิดถึงแม่ที่ทำงานหนักทั้งวันทั้งคืนเพื่อเตรียมบั๋นจงและหัวหอมดอง คิดถึงมือของแม่ที่ห่อเค้กแต่ละชิ้นด้วยความรักอย่างเต็มเปี่ยม แม่คือจิตวิญญาณของเทศกาลเต๊ดที่อบอุ่น ผู้ที่เชื่อมโยงทุกชั่วอายุคนในครอบครัว

ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าฉันจะยุ่งกับงานแค่ไหน ฉันก็พยายามกลับบ้านเช้าเสมอ เมื่อเห็นแม่นั่งข้างเตาผิง เล่าเรื่องเก่าๆ ฉันรู้สึกสงบอย่างประหลาด ตอนนี้แม่จากไปแล้ว ห้องครัวก็เย็นยะเยือก และเรื่องราวต่างๆ ก็หายไปพร้อมกับแม่

บ่ายวันสุดท้ายของปี: คิดถึงพ่อแม่

บ่ายวันนี้ ขณะที่ฉันนั่งอยู่หน้าแท่นบูชา มองดูภาพพ่อแม่ ความรู้สึกว่างเปล่าก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวใจ น้ำตาไหลรินเงียบงันราวกับเสียงที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูด บางทีตอนที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันอาจยังไม่ซาบซึ้งกับทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพวกท่านมากพอ บัดนี้ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรเพื่อชดเชยความรู้สึกนั้น มันก็เป็นไปไม่ได้

ฉันจำทุกถ้อยคำที่พ่อสอนฉัน ทุกสายตาที่มองมาที่ฉันด้วยความรัก ฉันจำเทศกาลเต๊ตได้ ตอนที่เรายังยากจนแต่เปี่ยมล้นด้วยความรัก เค้กทุกก้อน ชาทุกถ้วยที่แม่วางบนถาด ล้วนเต็มไปด้วยความเสียสละและความรักอันไร้ขอบเขต

บ่ายวันสุดท้ายของปี มองดูฝูงชนที่พลุกพล่านจับจ่ายซื้อของสำหรับเทศกาลเต๊ด ฉันแอบหวังว่าจะย้อนเวลากลับไปได้ กลับไปในสมัยที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ แม้จะเป็นอาหารมื้อง่ายๆ ในวันเต๊ดที่ขาดแคลนอาหาร แต่ตราบใดที่พ่อแม่ยังอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างก็อบอุ่นและสมบูรณ์แบบ

เทศกาลตรุษจีนนี้ที่ปราศจากพ่อแม่ ฉันยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าเวลามีค่ามาก แต่เวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนสายน้ำ พ่อแม่คือแหล่งน้ำ แหล่งหนุนใจที่มั่นคง เป็นที่ที่หัวใจหวนคืนเมื่อเกิดความไม่แน่ใจ การสูญเสียพ่อแม่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนสูญเสียส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณ ส่วนหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิที่ไม่มีวันหวนกลับ

แม้รู้ว่าชีวิตไม่จีรัง แต่ทุกครั้งที่ถึงเทศกาลเต๊ด ฉันก็ยังคงอดคิดถึงพ่อแม่ไม่ได้ หวังเพียงว่า ณ ที่ห่างไกลนั้น พ่อแม่จะได้พบกันอีกครั้ง คอยดูแล ปกป้อง เหมือนที่พวกท่านเคยทำเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก และถึงแม้พ่อแม่จะไม่อยู่ที่นี่แล้วในเทศกาลเต๊ดปีนี้ ฉันจะยังคงมีชีวิตอยู่ รัก และหวงแหนคุณค่าของครอบครัวที่พ่อแม่ได้ปลูกฝังไว้

เทศกาลตรุษจีนที่ไร้ซึ่งพ่อแม่ ฤดูใบไม้ผลิย่อมไม่สมบูรณ์ แต่ในความทรงจำของฉัน พ่อแม่จะเป็นฤดูใบไม้ผลิที่งดงามที่สุดตลอดกาล เป็นแสงสว่างนำทางฉันในวันเวลาที่เหลืออยู่ในชีวิต เทศกาลตรุษจีนมาถึง ฤดูใบไม้ผลิหวนกลับมา ทิวทัศน์เปลี่ยนสี แต่ยังมีความทรงจำที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง นั่นคือความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่ ต้นตอแห่งความรักที่กาลเวลาและระยะทางไม่อาจลบเลือน

ที่มา: https://giadinhonline.vn/noi-nho-khong-cua-rieng-ai-d204339.html