ฤดูกาลเรียกหาเนินเขา

ในช่วงต้นฤดูหนาวบนภูเขา หมอกจะลอยต่ำลง ลมจะหอมอบอวลยิ่งขึ้นเพราะผสานกลิ่นข้าวและส้มเขียวหวานสุก พืชผลทางการเกษตรบนเนินเขาล้วนงดงามราวกับงานปักดิ้นทองที่ประณีตบรรจงและงดงามราวกับภาพวาดที่ปักด้วยฝีมือของขุนเขาและผืนป่า

ตั้งแต่ฤดูข้าวเขียว ฉันได้นัดกับคุณเมย์ไว้ว่าจะไปเกี่ยวข้าวที่หมู่บ้านดังสักวันหนึ่ง คุณเมย์รออยู่ที่ประตูไม้เป็นเวลานาน ฝูงห่านในสวนไม่ส่งเสียงดังเหมือนแต่ก่อนแล้ว ขณะที่เขานำรถจักรยานของฉันไปจอดใต้พื้น เขาก็ยิ้มให้ “ห่านมีความจำดี พวกมันดุร้ายเวลาเจอคนแปลกหน้า แต่หลังจากนั้นไม่กี่ครั้งพวกมันก็ถือว่าเป็นครอบครัว!” นั่นคือฝูงห่านที่หลงเข้ามาในลานหลังน้ำท่วมปีที่แล้ว และภายในไม่กี่วันก็จิกถุงข้าวสารออกมา หลังจากขออยู่นานแต่ไม่มีใครมารับ คุณเมย์ก็สงสารและเก็บห่านไว้เอง

ภาพประกอบ: กวางเฮียว

ฉันและชาวบ้านเดินตามทางคดเคี้ยวสู่ทุ่งนา เสียงหญ้ากรอบแกรบใต้ฝ่าเท้า น้ำค้างยามเช้ายังคงค้างอยู่และลอยคล้อยไปตามทาง เบื้องหน้าคือทุ่งข้าวสุกสีทองอร่ามกว้างใหญ่ ลำต้นข้าวสูงเท่าคน เรียวเล็กแต่แข็งแกร่ง พยุงต้นข้าวที่หนักอึ้งด้วยเมล็ดข้าวสีทองอร่าม ราวกับหยดน้ำผึ้งนับพันหยดที่หยดลงมา ราวกับเป็นการขอบคุณผืนดินและขุนเขา

ผลผลิตข้าวปีนี้อุดมสมบูรณ์ หุบเขาสว่างไสวและอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของข้าวใหม่ ท่ามกลางดอกงาสีงาช้างและดอกผักบุ้งสีม่วงเย็นตา ความงดงามนั้นทำให้หัวใจฉันสั่นไหวด้วยท่วงทำนองอันไพเราะ ณ เชิงเขา มองเห็นเงาคนตัดข้าวเลือนราง เสียงหัวเราะและเสียงหัวเราะปนกับสายลมแผ่วเบา แผ่กระจายไปทั่วเชิงเขา ก้องกังวานไปในเสียงเพลงแห่งฤดูเก็บเกี่ยว

ฉันยืนอยู่บนทุ่งนา มองออกไปไกลๆ มองเห็นเนินเขาเขียวขจี ไกลออกไปคือถนนหนทาง ชีวิตที่เร่งรีบ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า ทุกคนหยุดและเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเครื่องบินผ่านมา จนกระทั่งเหลือเพียงจุดเล็กๆ บาเมย์พูดเบาๆ ว่า "ฉันไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาก่อนเลย อยากรู้จังว่าการได้บินบนฟ้ามันรู้สึกยังไง" พูดจบเขาก็ลูบต้นข้าวในมือ คำพูดที่ดูเรียบง่ายของบาเมย์ทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงอดีต ฉันจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอเขา วันที่ฉันไปกับคณะทำงานประจำตำบลเพื่อไปตรวจเยี่ยมบ้านคนยากจนในหมู่บ้าน ตอนนั้นฝนตกกระทันหัน ลมหนาวพัดผ่านหน้าต่างเข้ามา บาจุดเตา เติมฟืน แล้วก็รินน้ำขิงใส่ชามอย่างใจดี ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันมักจะโทรหาเขาเพื่อพูดคุย เราสนิทกันโดยไม่รู้ตัว

เที่ยงวัน ทุกคนมารวมตัวกันที่กระท่อมเล็กๆ กลางทุ่งนา ข้าวเหนียว เนื้อเค็ม และผักป่าห่อด้วยใบตองเขียวหอม ส้มเขียวหวานป่าสุกงอมอยู่ในพุ่มไม้ ลอกเปลือกออก กลิ่นหอมติดมือ ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าว่าพืชและต้นไม้ก็มีความเกี่ยวพันกัน เมื่อส้มเขียวหวานสุกงอม ฤดูนาข้าวก็มาถึง คุณปูเล่าว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เมื่อต้นไขมันและต้นอะคาเซียบนเนินเขานี้เติบโตสูง ผู้คนก็จะหันมาปลูกป่าและนาข้าว กลายเป็นเนินเขาที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านตัง คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉันรู้สึกทั้งสุขและเศร้า เพราะทุกฤดูกาลที่ผ่านไป หมายถึงวิถีชีวิตที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป

บ่ายแก่ๆ หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน ทุกคนก็แบกข้าวสารลงเขาไปยังหมู่บ้าน ฉันช่วยนางเมย์ถือกระเป๋าและพยายามเดินตามไป ท่ามกลางเสียงฝีเท้า มีเสียงใครบางคนพูดติดตลกว่า "วันนี้มีเจ้าหน้าที่ประจำตำบลแบกข้าวสารมาด้วย แสดงว่าข้าวสารต้องหนักกว่าเดิมแน่!" คำพูดเรียบง่ายแต่อบอุ่นหัวใจทำให้ความยากลำบากทั้งหมดหายไป

แดดยามบ่ายส่องประกายบนลำธาร ลมพัดผ่านผืนป่า และเหล่าแมลงต่างขับขานเสียงขับขาน เมื่อเราร่ำลากัน ลุงเมย์ก็พูดว่า “ต้องกลับมาฉลองตรุษจีนแน่นอน เรามาทำขนมข้าวเหนียวกินกันเถอะ!” แล้วลุงก็ยื่นถุงหนักๆ ใส่ส้มเขียวหวาน ขิง ดอกกล้วย... ให้ฉันถือไว้ในมือ ฉันก้าวข้ามช่องเขาไปในยามที่ท้องฟ้าเริ่มระยิบระยับไปด้วยดวงดาว ภายใต้แสงระยิบระยับนั้น หัวใจของฉันก็สว่างไสว ราวกับมีดวงดาวนับพันดวงส่องสว่าง แผ่กระจายศรัทธาและความรักไปทุกเส้นทางข้างหน้า

ที่มา: https://www.qdnd.vn/van-hoa/van-hoc-nghe-thuat/nuong-doi-mua-goi-1014870